ბიძინა ივანიშვილის უკანასკნელი ლოცვა

თავდაცვის სამინისტროს გარშემო დატრიალებულმა მოვლენებმა და აშკარა პოლიტიკურმა კრიზისმა (მათ შორის, მმართველი კოალიციის ფაქტობრივმა დაშლამ) თუ რამ დაადასტურა, პირველ რიგში ის, რომ ირაკლი ალასანია “ვერ არის” ჭკვიანი პოლიტიკოსი. მის ადგილზე ნებისმიერი ჭკვიანი პოლიტიკოსი, დღის 6 საათზე გამართული ბრიფინგის დროს, ამაყი ყელმოღერებით გააკეთებდა განცხადებას თანამდებობიდან გადადგომის თაობაზე.

მაგრამ ირაკლის აშკარად არ უნდოდა გადადგომა. ან “ჯერ არ უნდოდა”, რითაც არსი არ იცვლება, რადგან პოლიტიკური ნიჭის საფუძველი ალღოა, ხოლო ვისაც ეს ალღო ღალატობს, მისი ადგილი პოლიტიკაში ნამდვილად არ არის.

შესაბამისად, რაკი არ უნდოდა ან ჯერ არ უნდოდა, მოჰყვა სასაცილო მითებს, რომ თურმე “პროკურატურას არასწორი გზით მიჰყავს ქვეყანა”. დალოცვილო, პროკურატურამ ქვეყანა საით უნდა წაიყვანოს და პროკურატურას ვინ რას ეკითხება? შესაბამისად, ამ განცხადებით მან ბრწყინვალე “ტოპკა” აუწია პრემიერს, რომელმაც, რა თქმა უნდა, მაშინვე ისარგებლა ამით და “მოხსნა” კიდეც თანამდებობიდან.  

ისე გამოვიდა, რომ ალასანია თვითონ კი არ წავიდა, არამედ გააგდეს!  ეს ძალიან მძიმეა ქართველი პოლიტიკოსის იმიჯისთვის. არც მიშას და არც ნინოს არასდროს ეშლებოდათ, ზუსტად როდის უნდა გადამდგარიყვნენ. არც ერთი დღით ადრე და არც ერთი დღით გვიან _ მამა-მასწავლებელ შევარდნაძისგან აითვისეს ხელოვნება, თუმცა თანდაყოლილი ნიჭიც დაეხმარათ.

ნიშანდობლივია, აგრეთვე, კომენტარები, რომ ირაკლი ალასანიასთვის ბევრად მიზანშეწონილი იქნებოდა, ისევე მოქცეულიყო, როგორც ბევრი მისი წინამორბედი: ანუ პროკურატურისთვის მხარდაჭერა და გამოძიებაში დახმარება განეცხადებინა, ხოლო “პოლიტიკურ დევნასა” და “ევროატლანტიკური კურსისთვის შექმნილ საფრთხეზე” მხოლოდ მას შემდეგ დაეწყო ლაპარაკი, რაც გამოძიება  უფრო შორს შეტოპავდა და, ვთქვათ, მის მოადგილესაც დააპატიმრებდა.

თუმცა, ალასანია ასე არ მოიქცა, რადგან ეს იმ “ბიჭების” ნაძირალური გაყიდვა იქნებოდა, ვინც უკვე დაპატიმრებულია. ალასანიას კი, ნაძირალობისა და გარეწრობის უნარი იმ დონეზე არ აქვს განვითარებული, ჭეშმარიტ ქართველ პოლიტიკოსად ითვლებოდეს. თორემ “ნიჭიერი ქართველი პოლიტიკოსები”, რა თქმა უნდა, ასე მოიქცეოდნენ: იმ “ბიჭებს” იოლად გაწირავდნენ, ხელს შეაწმენდდნენ და ყველანაირად შეეცდებოდნენ სიტუაციიდან  უდანაკარგოდ გამოძრომას.

მეორე მხრივ, ირაკლი ღარიბაშვილი ლოგიკურად მოიქცა: წარმოუდგენელია მას თანამდებობაზე დაეტოვებინა თავდაცვის მინისტრი, რომელიც ღიად, პრესკონფერენციაზე აცხადებს, რომ ებრძვიან და მისი სახით ებრძვიან ქვეყნის პოლიტიკურ მეინსტრიმს, ანუ “დასავლურ ორიენტაციას”.

ეს რომ ნამდვილად პოლიტიკური მეინსტრიმია (არ აგერიოთ ამ ჩვენი უბედური და ყველაფრით დაღლილი “უბრალო ხალხის” ნამდვილ მისწრაფებაში) იქიდანაც ჩანს, რომ დღემდე შეუძლებელია სიტუაცია, როცა რომელიმე პოლიტიკოსი გამოვა და იტყვის: “მე იმიტომ მებრძვიან, რომ პრორუსული ორიენტაცია მაქვს და ამ ორიენტაციის დისკრედიტაციას ცდილობენო”.

 ელიავას ბაზრობის სინდრომი

 რაც შეეხება “კაბელების საქმეს”. შექმნილი პოლიტიკური დისკურსისთვის მის შინაარსს თითქოს დიდი მნიშვნელობა არ აქვს, თუმცა ამაზეც უნდა ითქვას ორიოდ სიტყვა. მივაქციოთ ყურადღება: პროკურატურა ალასანიას იმას ედავება, რომ საკომუნიკაციო მაგისტრალი, რომელიც “სილქენტთან” (საქართველოში უდავოდ საუკეთესო საკომუნიკაციო კომპანიასთან) ერთად უნდა აეშენებინა, იმავე “სილქნეტის” საკუთრებაში დატოვა.

მაგრამ რატომ მიიღო ეს გადაწყვეტილება სამინისტრომ? იმიტომ ხომ არა, რომ სხვა კომპანიები, რომლებიც იმავე მაგისტრალის აშენებას სთავაზობდნენ, მართალია, მაგისტრალს არ მოითხოვდნენ, მაგრამ, სამაგიეროდ, აშენება ბევრად ძვირი ჯდებოდა?

შემდეგი კითხვა: თავდაცვის სამინისტროს რომ საპირისპირო გადაწყვეტილება მიეღო და კოტრაქტი იმ კომპანიასთან გაეფორმებინა, რომელიც, მართალია, მაგისტრალს საკუთრებაში არ მოითხოვდა,  სამაგიეროდ ფულს ითხოვდა მეტს მის ასაშენებლად, იგივე პროკურატურა ხომ არ დაეჭვდებოდა და საქმეს უკვე სხვა ბრალდებით ხომ არ აღძრავდა: “რატომ გადაიხადეს მეტი ფული, მაშინ როდესაც “სილქნეტი” ნაკლებ ფასს სთავაზობდაო?”

ერთი სიტყვით, კითხვები არსებობს, მაგრამ ამ ქვეყანაში ძალიან ცუდ ტენდენციად ჩამოყალიბდა (ჯერ კიდევ ოქრუაშვილ-ადეიშვილ-მერაბიშვილის პერიოდიდან _ თუნდაც “ფოტოგრაფების” ბინძური საქმის მაგალითი), როცა გამოძიება ასაიდუმლოებს მასალებს, რათა მოქალაქეებსა და ექსპერტებს არ ჰქონდეთ საშუალება, ელემენტარული საღი აზრით იმსჯელონ საქმის გარემოებებზე.

თვით კონტრაქტი თავდაცვის სამინისტრომ გაასაიდუმლოვა, მაგრამ გრიფის მოხსნა შინაგან საქმეთა სამინისტროს კონტრდაზვერვის დეპარტამენტის თანხმობის გარეშე შეუძლებელია. ანუ მაინც გამოძიება ასაიდუმლოებს დღეს და არა “თავდაცვა”.

ასე ხშირად და ასე ტოტალურად ეს არც ერთ ქვეყანაში არ ხდება. ნებისმიერ დემოკრატიულ სახელმწიფოში, სისხლის სამართლის საქმის მასალების გასაიდუმლოება, მით უმეტეს სასამართლო სხდომის დახურვა, იმდენად საგანგებო მოვლენაა, ლამის ათწლეულში ერთხელ თუ ხდება.

არ დაიჯეროთ ზღაპრები, თითქოს ჩვენში გახშირებული “გასაიდუმლოებები” რაღაც “სახელმწიფო საიდუმლოების დაცვითაა” თურმე განპირობებული. ბოლო საქმეში არაფერი საიდუმლო არავისთვის არ არის _ ისედაც ყველამ იცის (ვისაც აინტერესებს), სად გაივლის ის მაგისტრალი და რამდენი წვერი ექნება ყბადაღებულ კაბელს.

ანუ ვერა და ვერ გამოვძვერით  იმ შავბნელი საბჭოთა პერიოდის სისხლის სამართლის კოდექსიდან, მისი მართლა ბნელი და რეპრესიული მუხლებით: “გაფლანგვა” და “სამსახურებრივი გულგრილობა”. ამ მუხლებით ნებისმიერ დროს, ნებისმიერი თანამდებობის პირის დღესვე დაჭერა შეიძლება, თუ მას ერთ ქაღალდზე მაინც აქვს ხელი მოწერილი და თუ ამის სურვილი ან  მიდრეკილება გაჩნდა! იმიტომ, რომ პროკურორს ყოველთვის შეუძლია, დაახლოებით ასე თქვას: “ჩემი აზრით(!) ამა თუ იმ სერვისის შესყიდვა ბევრად იაფად შეიძლებოდა _ აი, მე ელიავას ბაზარზე გავიარე დილით და იქ მითხრეს, ჩვენ ორჯერ ნაკლებ ფასად გავაკეთებდითო. ესე იგი გაფლანგვაა!”.

ხოლო თუ მართლა “ელიავას ბაზრობის მუშებს” გააკეთებინებდნენ (“სილქნეტის” კონკურენტებმა შეურაცხყოფად არ მიიღონ), მაშინ იგივე გამომძიებელს შეეძლო ეთქვა: “უხარისხოდ გაკეთდა და თანმდებობის პირმა გულგრილობა გამოამჟღავნაო”. ერთი სიტყვით, ეს ორი მუხლი მეტისმეტად ფართო ასპარეზს ტოვებს ინტერპრეტაციისა და სამართლებრივი აღვირახსნილობისთვის.

მიაქციეთ ყურადღება: არც ერთ დაპატიმრებულს არც ქრთამის აღება ედება ბრალად და არც “თანამდებობის ბოროტად გამოყენება” პირადი გამორჩენის მიზნით. არამედ მხოლოდ “გაფლანგვა”. ანუ “ელიავას ბაზრობის მუშები რატომ არ მოიყვანე და იაფად რატომ არ გააკეთე?!”.

სამართლიანობა მოითხოვს, ითქვას, რომ ეს პრაქტიკა სწორედ იმ სააკაშვილმა, იმ ოქრუაშვილ-ადეიშვილ-მერაბიშვილის “ნაცმოძრაობამ” დაამკვიდრა, ახლა რომ თვალებს ნაბავენ და ვითომ თვითონ იგივეს არ აკეთებდნენ, როცა ხელისუფლებაში იყვნენ და 2004 წელს თითიდან გამოწოვილი ბრალდებებით აპატიმრებდნენ ადამიანებს ე.წ. “ვარდების რევოლუციის” სისხლმოწყურებული ბრბოს დასარწყულებლად.

ჩვენ რა ვქნათ, ჩვენ?

რაც შეეხება სიღრმისეულ მიზეზებს, ალასანიას ნურასდროს დაავიწყდება ის საბედისწერო სატელეფონი საუბარი:  “მე რა ვქნა მე, აუუუუ რა ...ეა ეს საწყალი!”.

“საწყალი” ვინ არის, ახლა უჩვენებენ.

თანაც, აქ შეურაცხყოფასა და შურისძიებაში როდია საქმე. არ ჩანს ბიძინა ივანიშვილი ის “ტიპი”, მაინცდამაინც პირადი შეურაცხყოფის გამო, ორი წლის შემდეგ იძიებდეს შურს. აგერ, კვლავაც კოალიციის ერთ-ერთი ლიდერია ის, ვინც მისი შვილის “ალბინოსობასა” და “კრავასმეშანიაზე” ლაპარაკობდა და არც არაფერი დასტყობია.

მაგრამ ხსენებული სატელეფონო საუბარი დაედო (დაემატა) სხვა ფაქტორებს, როცა ალასანიამ აშკარად დამოუკიდებელი თამაში წამოიწყო (თანაც, საკმაოდ თამამად) და ხელისუფლება, ბუნებრივია, მას ვეღარ ენდობოდა. მით უმეტეს უკვე ვეღარ ანდობდა არმიას. აქ უფრო ნდობის მომენტი იყო, ვიდრე პირადი წყენისა.

ეს კოალიცია რომ უკვე დაშლილია, ამას წყალი აღარ გაუვა. მიზეზი ისაა, რაც თავიდანვე ჩანდა: ქვეყნის განვითარების ალტერნატიული “მეგა პროექტის” არარსებობა და აბსოლუტურად განსხვავებულ ღირებულებათა მატარებელი ძალების  გაერთიანება ერთ ხელისუფლებაში.

და რამდენიც არ უნდა ილაპარაკოს ახლა დავით ბერძენიშვილმა, რომ “შექმნილი სიტუაციით ნაციონალები ვერ ისარგებლებენ”, თუ მიშას უზადო პოლიტიკურ ნიჭს, ალღოსა და “ხვატკას” გავითვალისწინებთ (რაც ასე აკლდა ალასანიას), პირველ რიგში, სწორედ ისინი ისარგებლებენ და  მიიღებენ პოლიტიკურ დივიდენდებს.

ბიძინა ივანიშვილს კი ბევრჯერ მოუწევს სინანული იმის გამო, რომ “რესპუბლიკელთა” კულუარული ზეწოლით, ვერ გაიტანა მისთვის რეალურად სასურველი ფიგურა  საპრეზიდენტო კანდიდატად და იძულებული გახდა, დასთანხმებოდა “რესპუბლიკელებ-ალასანიას” კანდიდატს _ მარგველაშვილს, რომელიც ახლა უკვე ღიად ამბობს, რომ ქვეყანა “კულუარებიდან” (ესე იგი, იმავე “შუშის სასახლიდან”) არ უნდა იმართებოდეს.

რაკი ბიძინა ივანიშვილს არ უნდა, ეს ქვეყანაც და ის სასახლეც მართლა თავზე დაექცეს, მას, თეორიულად, აქვს მხოლოდ ერთი გამოსავალი: უნდა მიიღოს არაორდინარული, თუნდაც სარისკო გადაწყვეტილებები. თუ, რასაკვირველია, ამის უნარი და შნო აქვს:

ანუ გამოაცხადოს კოალიცია დაშლილად, “რესპუბლიკელებ-თავისუფალი დემოკრატები” _ მიშას აგენტებად, პირდაპირ მიმართოს ხალხს, დაბრუნდეს  (დიახ, დიახ) პრემიერ-მინისტრის თანამდებობაზე და შექმნას ახალი კონფიგურაციის ხელისუფლება.

მათ შორის იგულისხმება, ბიუჯეტის ჩაგდება, ანუ პარლამენტის გარდაუვალი დათხოვნა, ახალი პარლამენტის არჩევა (სადაც “ოცნებას” უეჭველი უმრავლესობა ექნება), შემდეგ მარგველაშვილის გადაყენება და “საპარლამენტო პრეზიდენტის” არჩევა

თუ ივანიშვილი ამას არ (ვერ) გააკეთებს, მისი ისედაც ხანმოკლე ეპოქა ამ ქვეყანაში სულ მალე დასრულდება. თანაც დასრულდება ძალიან ცუდად.

გაზეთი „პრემიერი“, გიორგი ლეჟავა

FaceBook