ფიქრია ჩიხრაძე: “ახალმა ხელისუფლებამ სხვა გზა აირჩია და არც ერთ მოვლენას თავისი სახელი არ დაარქვა”

“პრეზიდენტის დიდი აპოლოგეტი ვერანაირად ვერ ვიქნები, მაგრამ მისი მესიჯი იყო სწორი”

“ჩვენ შეგვიძლია, “ქართულ ოცნებას” დავარქვათ არა მოქმედი ხელისუფლება, არამედ ყოფილი ხელისუფლების ოპოზიცია”

“რაც ჩვენ დავითვალეთ, “ქართულმა ოცნებამ” გაამრავლა 30-ზე, 50-ზე და ის დაპირება გასცა”

ქვეყანაში მიმდინარე საშინაო და საგარეო პოლიტიკურ პროცესებთან დაკავშირებით “პრემიერი” პარტია “ახალი მემარჯვენეების” ლიდერს, ფიქრა ჩიხრაძეს ესაუბრა:

- მოსკოვის მხრიდან  აფხაზეთისთვის სამოკავშირეო შეთანხმების შეთავაზებას, საპროტესტო რეაქცია და შეფასებები მოჰყვა საქართველოს ხელისუფლების მხრიდან, რის შემდეგაც პრაღაში გამართული კარასინ-აბაშიძის შეხვედრა პრაქტიკულად ჩაიშალა. თქვენი აზრით, აქვს თუ არა აზრი საქართველო-რუსეთს შორის რაიმე ფორმით დიპლომატიური ურთიერთობის გაგრძელებას და რა შედეგის მომტანი შეიძლება აღმოჩნდეს ამ მემორანდუმის რეალიზება საქართველოს ტერიტორიული მთლიანობის პრობლემის ჭრილში?

- ჩვენ ვართ საკმაოდ რთულ მოცემულობაში, მას უნდა შევხედოთ ისე, როგორც არის და არ უნდა ვეცადოთ მის გამარტივებას. არ ვიცი, ხელისუფლების ილუზია იყო თუ მართლა ვინმეს ჰქონდა ისეთი წარმოდგენა, რომ ამგვარ ხედვას, ან ქმედებას შეიძლებოდა რუსეთის მხრიდან რაიმე პოზიტიური შედეგი მოჰყოლოდა. წინა ხელისუფლებას აგრესიული რიტორიკა ჰქონდა და ჩვენ არც რიტორიკა გვექნება აგრესიული, არც ქმედებებში ვიქნებით პოლიტიკური შეფასების თვალსაზრისით მკაცრები და ამით რამეს მივიღებთო. ასეთ დამოკიდებულებასთან დაკავშირებით ჩემი და ჩემი პოლიტიკური ორგანიზაციის პოზიცია ყოველთვის სკეპტიკური იყო. ისედაც არასდროს ვუჭერდით მხარს ფუჭ, აგრესიულ რიტორიკას მიხეილ სააკაშვილის ხელისუფლების პირობებში, მაგრამ ერთია, ფუჭი, აგრესიული რიტორიკა და მეორეა, მოვლენებს დაარქვა თავისი სახელი, იყო პრინციპული და თანმიმდევრული. ვფიქრობ, ახალმა ხელისუფლებამ სხვა გზა აირჩია და არც ერთ მოვლენას თავისი სახელი არ დაარქვა ამ ხნის განმავლობაში. მაგალითად, რიტორიკის შეცვლის მიუხედავად, გვახსოვს, რომ მავთულხლართების პოლიტიკა გაჩნდა და გაგრძელდა, რასაც არანაირი მკაცრი პოზიცია საქართველოს ხელისუფლებამ არ დაახვედრა.  გამაოგნებელი იყო, როდესაც დიპლომატიური კორპუსის წარმომადგენლები, ჩვენი უცხოელი მეგობრები ყოველი ახალი გართულებული შემთხვევის დროს იქ მიდიოდნენ, აკეთებდნენ მკაცრ განცხადებებს საქართველოს ტერიტორიული მთლიანობის შესახებ და ხელისუფლების არც ერთი მაღალჩინოსანი მათთან ერთად მსგავსს არაფერს აკეთებდა. ერთადერთი მახსოვს, რომ ქეთი ციხელაშვილი ახლდა დიპლომატებს ერთ-ერთი ასეთი გასვლის დროს. ამაზე მაღალი თანამდებობის პირი საქმეში არ ჩართულა. ყველაზე მეტად მაღელვებდა ის, რომ ამ ყველაფერს საერთაშორისო თანამეგობრობა ხედავდა. ასე არ არის, რომ ჩვენს ნაცვლად, ვიღაცას პრინციპული პოზიცია ჰქონდეს რაღაც თემაზე და ჩვენ რატომღაც სირაქლემას პოზა ავირჩიოთ. შემდგომ შეიქმნა კარასინ-აბაშიძის გაურკვეველი ფორმატი, რომელზეც ვამბობდით, რომ ეს არ არის პოლიტიკური ფორმატი და მხოლოდ ეკონომიკურ და სხვა ტიპის ურთიერთობებზე საუბარს ითვალისწინებს და ამ ფორმატშივე კატეგორიული უარი ითქმებოდა მავთულხლართების საკითხის განხილვაზე, მაგრამ ახლა აღმოჩნდა, რომ ანექსიის ფაქტზე, აფხაზეთთან მიმართებაში დაიწყეს ლაპარაკი.

- გასულ ზაფხულს სწორედ ამ ფორმატის ფარგლებში მოხდა შეთანხმება ცხინვალის ოკუპირებული ტერიტორიის მიღმა მავთულხლართების გაბმის პროცესების შეჩერებაზე. და საერთოდაც, რამდენად შესაძლებელია რუსეთ-საქართველოსთან დაკავშირებული თუნდაც ეკონომიკური, ან სხვა საკითხების პოლიტიკის გარეშე განხილვა?

- ანუ ეს იყო ფორმატი, რომელსაც ჩვენ სახელი არ დავარქვით. თუ ეს იყო პოლიტიკური ფორმატი, გამოდის, რომ ჩვენ ჟენევის პარალელური პოლიტიკური ფორმატი შევქმენით და ეს იყო საქართველოს მხრიდან დიდი შეცდომა, რადგან რუსეთთან ერთიერთზე, პირისპირ აღმოვჩნდით და არა საერთაშორისო ჩართულობით, რაც არ არის მომგებიანი ჩვენი ქვეყნისთვის. თუ ეს იყო მხოლოდ ეკონომიკური და სავაჭრო მიმართულების, მაშინ არც ერთ ეტაპზე არ უნდა მომხდარიყო პოლიტიკური თემების განხილვა. რუსეთმა ყველგან გაავლო მავთულხლართები, მაგრამ, როცა ვამბობდით, რომ ჟენევის პარალელური ფორმატის შექმნა სასურველი არ იყო, მაშინ ისმოდა განცხადებები, რომ ეს არ უნდა ყოფილიყო პოლიტიკური ხასიათის. ძალიან ცუდია, თუკი ასეთ მნიშვნელოვან საკითხზე ხელისუფლება ერთს ამბობს და რეალურად მეორე კეთდება, რადგან ეს ტოვებს ეჭვს, რომ რაღაც კულუარული მოლაპარაკებები მიმდინარეობს, რომლის თაობაზეც არათუ ქართველი საზოგადოება, არამედ საკმაოდ მაღალი თანამდებობის პირებიც კი არ არიან საქმის კურსში. ყველა კრიტიკულ სიტუაციაში თანამდებობის პირები ზოგი საკანონმდებლო და ზოგი აღმასრულებელი ხელისუფლებიდან, აბსოლუტურად განსხვავებულ პოზიციებს აფიქსირებენ ხოლმე და ეს ახლაც თვალნათლივ გამოჩნდა: სხვა ტიპის იყო თავდაცვის მინისტრის განცხადება, სულ სხვა იყო საგარეო საქმეთა მინისტრის, ამ ორივესგან განსხვავებული გახლდათ თავად ზურაბ აბაშიძის განმარტებები და ა.შ. სურათი საკმაოდ რთულია, არადა რუსეთი რასაც სთავაზობს დღეს აფხაზეთს და რა პროცესიც წამოიწყო, ეს არის ოდნავ განსხვავებული ფორმით, მაგრამ იგივე პროცესი, რაც ყირიმში მოხდა. გვახსოვს, რომ საქართველოს ხელისუფლება ყირიმის პროცესებს  მიჯნავდა და ამბობდა, რომ ის სულ სხვა მოვლენაა და ჩვენ სულ სხვა მდგომარეობაში ვიმყოფებითო.

- გასაგებია, მაგრამ რეალურად აქ რუსეთი ფიგურირებს, რომლის წინაშეც ყველანაირი პოზიცია  საქართველოსთვის წამგებიანია...

- რეალურად რუსეთმა ეს ორი პროცესი დააკავშირა და ეჭვიც არ იყო, რომ ასე მოხდებოდა და დღეს ჩვენ ჯერ კიდევ მოლოდინის რეჟიმში ვართ, ექნება თუ არა საქართველოს ხელისუფლებას ერთიანი, ჩამოყალიბებული და ადეკვატური პოზიცია ამ საკითხებთან მიმართებაში.

- პაატა ზაქარეიშვილმა განაცხადა და ამის პარალელურად თავად აფხაზეთის პოლიტიკური ორგანიზაციების ნაწილმაც გამოხატა თავისი პოზიცია, რაც გულისხმობს იმას, რომ თავად აფხაზეთში მკვეთრად უარყოფითი დამოკიდებულება არსებობს რუსეთის ახალ ინიციატივასთან დაკავშირებით. ხომ არ ფიქრობთ, რომ საქართველოს ხელისუფლების მომლოდინე პოზიციას აქვს თავისი მოტივი? მაგალითად, შესაძლოა, აფხაზეთში პროცესები ისე წარიმართოს, რომ საქართველო მომგებიან მდგომარეობაში აღმოჩნდეს?

- აფხაზეთში რა პროცესებიც მიდის, ყოველთვის საინტერესოა და ჩვენ ყოველთვის მაჯაზე უნდა გვედოს ხელი, ყოველთვის უნდა ვცდილობდეთ, აფხაზი საზოგადოების განწყობები გავიგოთ და მათში საქართველოსადმი ნდობა გავაჩინოთ, მაგრამ ამ ეტაპზე იმის იმედად ყოფნა, რომ აფხაზი საზოგადოება თავად გაუმკლავდება იმ პრობლემებს, რაც რუსეთიდან მოდის,  აბსოლუტური გულუბრყვილობაა და პოლიტიკური თვალსაზრისით მას გამართლება არ აქვს. საქართველო უნდა ლაპარაკობდეს თავისი ტერიტორიული მთლიანობის გადასახედიდან და არა იქიდან გამომდინარე, ე.წ. სუვერენული აფხაზეთი რა ნაბიჯებს გადადგამს და როგორი რეაგირება ექნება იმაზე, რასაც რუსეთი სთავაზობს. ყოველთვის ვიცოდით, რომ აფხაზეთში იყო პრორუსული განწყობის ხალხი, პოლიტიკაშიც მრავლად იყვნენ ასეთები და იყო ე.წ. პროაფხაზური განწყობის საზოგადოება, რომლებიც რუსეთთან სრული ასიმილაციისა და ინტეგრაციის მომხრე არ იყვნენ.

- ამის მიუხედავად, წლების განმავლობაში საქართველოსთან მიმართებაში აფხაზეთის დე ფაქტო ხელისუფლების სხვადასხვა ლიდერების მხრიდან დამოკიდებულება არასდროს შეცვლილა. ამჯერად თუ არის შანსი, რომ აფხაზების დამოკიდებულება მკვეთრად შეიცვალოს?

- პერსპექტივაში, რა თქმა უნდა, ის ხალხი, ვინც ანტირუსულად არის განწყობილი, დიდი ალბათობით უნდა გახდეს საქართველოს მოკავშირე, მაგრამ ამას სჭირდება ძალიან სერიოზული პროცესის წარმართვა საქართველოს მხრიდან. ეს დღეს, ხვალ და ზეგ არ იქნება მიღწეული. რუტინული შრომა და ძალიან ბევრი ნაბიჯის გადადგმაა საჭირო იმისთვის, რომ ჩვენ აფხაზი საზოგადოების ნდობა დავიბრუნოთ და ურთიერთობის შესაძლებლობა გაჩნდეს. დღეს არ არის ის ეტაპი, რომ ამაზე დაყრდნობით ვილაპარაკოთ და პოლიტიკური შეფასებები ამაზე დაყრდნობით კეთდებოდეს. დღეს საქართველოს პარლამენტი, მთავრობა და პრეზიდენტი უნდა იყოს გამუდმებულ მუშა პროცესში, რათა  ისეთი ერთიანი პოზიცია გამოვიმუშაოთ, რასაც ქართველი საზოგადოების მხარდაჭერაც ექნება.  თუ ხელისუფლება მიიჩნევს, რომ ეს არ არის ნომერ პირველი პრობლემა და უფრო მნიშვნელოვანი სხვა პრობლემებია, მაშინ ამის თაობაზე უნდა გვითხრას, რომ ჩვენ ვიცოდეთ, აქედან გამომდინარე, რა დამოკიდებულება გვექნება და რა შეფასებებს მივცემთ ხელისუფლების ქმედებებს. პრეზიდენტის დიდი აპოლოგეტი ვერანაირად ვერ ვიქნები, მაგრამ მისი მესიჯი იყო სწორი, თუ ანალოგიურად უპასუხებენ და ჩამოყალიბდება ერთიანი სწორი ხედვა, იმის მიუხედავად, რომ ჩვენ ვართ ოპოზიცია, ღიად ვართ მზად, ჩვენც მხარდაჭერა გამოვუცხადოთ სწორი პოზიციის ჩამოყალიბების შემთხვევაში.

- შიდა პოლიტიკური მოვლენების შეფასებისას, ანალიტიკოსები ხშირად საუბრობენ იმაზე, რომ “ქართული ოცნების” ინტერესებში არასაპარლამენტო პოლიტიკური სპექტრის გაძლიერება არ შედის და ეს სურათი მომავალ საპარლამენტო არჩევნებამდე შენარჩუნდება. როგორც არასაპარლამენტო პოლიტიკურ ძალას, მიგაჩნიათ თუ არა, რომ  კოალიცია ხელისუფლებაში ყოფნის პერიოდის გახანგრძლივებას “ნაციონალური მოძრაობის” ოპოზიციურ ძალად შენარჩუნების ხარჯზე ცდილობს?

- ამ მოსაზრებას ნამდვილად აქვს არსებობის უფლება. რთულია, ასეთ ვითარებაში ოპოზიციონერის ტვირთის ზიდვა და ამაში ვგულისხმობ არამხოლოდ ფინანსურ, საარჩევნო კანონმდებლობის სიმძიმის ზიდვას. აქ ყველაზე მძიმე მედიაპრობლემაა, რადგან 21-ე საუკუნეში საზოგადოება ყველა პოლიტიკურ მოვლენას მედიის საშუალებით, განსაკუთრებით ტელევიზიის საშუალებით აღიქვამს და რამდენ შეხვედრას, პრესკონფერენციას, ან ბრიფინგსაც არ უნდა ვმართავდეთ, თუ ეს ყველაფერი ტელევიზიით არ გადის, გვხვდება ხალხი და გვეუბნება, გააქტიურდითო. ამ დროს ჩვენ ვერ ვუხსნით, რომ ჩვენს აქტიურობაზე არ არის მთლად ყველაფერი დამოკიდებული.

- მედიასივრცეში ვინ და რამ შეუქმნა არასაპარლამენტო ძალებს მოღვაწეობის არათანაბარი პირობები?

- ეს პრობლემა არსებობს, ერთი მხრივ, ყოფილი და ახლანდელი სახელისუფლებო ძალების მიერ ისევ და ისევ კონტროლირებადი მედიასაშუალებების მხრიდან, მაგრამ ასევე შექმნა ხელისუფლების კატეგორიულმა მოთხოვნამ, რომელიც ვარაუდი არ უნდა გეგონოთ. ე.წ. პოლიტიკურ ტოქშოუებში ხელისუფლების წარმომადგენლები პრინციპულად აყენებენ საკითხს, რომ მხოლოდ “ნაციონალურ მოძრაობასთან” დასხდებიან დებატებში და სხვა არავისთან. მე არ ვიცი, ეს იმ ეჭვს ამყარებს, რაც თქვენ მკითხეთ, თუ მათთან მართლა კომფორტულად გრძნობენ თავს.  სადღაც ამას წერტილი უნდა დაესვას, რადგან მათი გაუთავებელი “პინგ-პონგი” ჩიხისკენ მიდის.

- არსებობს თუ არა არასაპარლამენტო პოლიტიკურ პარტიებში პოტენციური რესურსი, რომ არსებული პოლიტიკური სურათი შეიცვალოს?

- როცა თანაბარზომადი რესურსი არ გაქვს, ასეთ შემთხვევაში საზოგადოების განწყობა რჩება რესურსად და მე იმედი მაქვს, რომ ნელ-ნელა აივსო საზოგადოების მოთმინების ფიალა, ან სულაც ავსების ზღვარზეა. სადაც ვხვდები ადამიანებს თბილისში და მის გარეთ, მოდის მოთხოვნა, რომ ხალხი დაიღალა ხელისუფლების უმოქმედობით. ჩვენ შეგვიძლია, “ქართულ ოცნებას” დავარქვათ არა მოქმედი ხელისუფლება, არამედ ყოფილი ხელისუფლების ოპოზიცია.  გავიგეთ, რომ უნდათ რუსეთთან ურთიერთობის დათბობა, მაგრამ რაში გამოიხატება ეს დათბობა და რა უნდა მოგვიტანოს შედეგად, ამაზე პასუხის გამცემი არავინ არის; გავიგეთ, რომ უნდოდათ, ეკონომიკა გაძლიერებულიყო, მაგრამ რომ არ გაძლიერდა და უკვე ორი წელია, ბიუჯეტში პრობლემებია, ვხედავთ; გავიგეთ, რომ მათ უნდათ მაღალი ხელფასები და ამ ხელფასებზე კიდევ უფრო მაღალი პრემიები და დანამატები, მაგრამ საზოგადოება ვერც ერთხელ ვერ დაარწმუნეს, რომ ეს მარტო თავისი თავისთვის არ უნდათ. რა არის დღევანდელი ხელისუფლების მახასიათებელი იმის გარდა, რომ გასულ 9 წელზე ყოველდღე კრიტიკულ ტონალობაში ლაპარაკობენ? რაც იყო გასული 9 წელი, ჩვენც და საზოგადოებამაც კარგად ვიცით, ჩვენ გვაინტერესებს დღეს, ხვალ და ზეგ რა მიმართულებით წავა ქვეყანა, რაზეც, სამწუხაროდ, პასუხები არ არსებობს. სახეზე გვაქვს გაურკვევლობა და ბუნდოვანება, რაც ქვეყანას სასარგებლოდ არ ადგება, არც გარედან ინვესტირების, არც საგარეო ურთიერთობისა და არც შიდა პოლიტიკური თვალსაზრისით.

- როგორც ვხვდები, პოლიტიკურ საქმიანობას აგრძელებთ. რა პერსპექტივას ხედავთ მომავალ  საპარლამენტო არჩევნებში და დღეს რით ხართ დაკავებული?

- რა თქმა უნდა, როცა ამდენი გიბრძოლია, ძალიან ძნელია, ფარ-ხმალი დაყარო და თქვა, რომ არაფერი აღარ გინდა. ძალიან მძიმეა, როცა ხედავ, რომ ხალხმა მხარი დაუჭირა იმ პოლიტიკურ ძალას, ვინც შენზე უფრო მეტი და უხვი დაპირებები გასცა. მაგალითად, თამამად შემიძლია ვთქვა, რომ “ახალ მემარჯვენეებს” ყველაზე გამართული, გათვლილი და დათვლილი პროგრამა  გვქონდა, ზოგადად, ქართული სოფლის ფენომენთან დაკავშირებით. როგორც კი პროგრამა გამოვაქვეყნეთ, ყველა პარტიამ დაიწყო ამ თემაზე ლაპარაკი. სოფლებში სიარულიც მას შემდეგ დაიწყეს, რაც ჩვენ მთელი საქართველო შემოვიარეთ. რაც ჩვენ დავითვალეთ, “ქართულმა ოცნებამ” 30-ზე, 50-ზე გაამრავლა და ის დაპირება გასცა. ბუნებრივია, ადამიანის ყურს ბევრად ურჩევნია, მოისმინოს, რომ სოფლის მეურნეობაში 4 მილიარდს ჩადებ, ვიდრე - 700 მილიონს. ადამიანებმა “ქართული ოცნების” ირწმუნეს და დღეს ძალიან რთულ მდგომარეობაში აღმოჩნდნენ. ნიქოზში გახლდით წინა კვირაში და უნდა გითხრათ, რომ იქ ისევ ის პრობლემებია, რაც წინა ხელისუფლების დროს იყო. მთელ საქართველოს რომ თავი დავანებოთ, კონფლიქტისპირა რეგიონებში, ყოველთვის ვითხოვდით, რომ ხელისუფლებას განსაკუთრებული დამოკიდებულება ჰქონოდა, სადაც ადამიანებს შეშისთვის აღარც ტყეში შესვლა შეუძლიათ, აღარც საკუთარი მიწა-წყლის დამუშავება, დგანან ნიქოზში, ხელის გაწვდენაზე უყურებენ ცხინვალს, მიტოვებულ საკუთარ ბაღ-ბოსტნებს და გასაქანი აღარ აქვთ. მეუბნებოდნენ, ერთი მანქანა შეშაც კი არ შემოსულაო, არადა ზამთარი იქ უფრო ადრე დადგება, ვიდრე დანარჩენ ბარის საქართველოში. რას ფიქრობს ხელისუფლება იმ საკითხებზე, სადაც ასე კრიტიკული იყო ის წინა ხელისუფლების მიმართ? მეუფე ისაია, რომელიც მთელ საქართველოში გამორჩეული სასულიერო პირია, მას არც ომის პერიოდში დაუტოვებია იქაურობა და ნიქოზში რომ მოსახლეობა დარჩა, სწორედ მისი დამსახურებაა. იქ არის სკოლა, რომელიც ევროპელებისა და ამერიკელების დახმარებით გაკეთდა და ადამიანს თუ ცხოვრების პირობები არ შეუქმენი, ტერიტორია დაიცლება. დაუცლელი ტერიტორიები წაგვართვეს და დაცლილ ტერიტორიას ვინ დაგვიტოვებს? რატომ არ აქვს ხელისუფლებას იმდენი ხედვა, რომ ეს ტერიტორია გაამაგროს? თუკი მავთულხლართებს არაფერი დაუპირისპირეს, ის მაინც გააკეთონ, რომ იმ მავთულხლართთან ცოცხალი ადამიანი იდგეს როგორც კლდე და არ აპირებდეს თავისი მიწის მიტოვებას.

- შესაძლებლად მიგაჩნიათ, რომ  მასშტაბური პრობლემების მოსაგვარებლად, ხელისუფლება ფარულ მოლაპარაკებას აწარმოებდეს და მას შეგნებულად არ უკეთებდეს აფიშირებას იმ მიზეზით, რომ სახელმწიფო ინტერესების სასარგებლოდ გადადგმული ნაბიჯები არ დააზარალოს?

- რა გითხრათ, ის, რაც მოხდა და ხდება ე.წ. ავარეთ-კახეთის მაგისტრალთან დაკავშირებით, ძალიან ბევრ ეჭვს აჩენს. საქართველოს ხელისუფლების წარმომადგენლები  ლაპარაკობენ, არ გაგვიგია, არ გვსმენიაო. 2013 წელს, როცა ჯერ კიდევ დავით ნარმანია იყო ინფრასტრუქტურის მინისტრი, მაშინ ჟურნალისტებმა ჰკითხეს, რომ  დაიწყო სამუშაოები, გამოიყო თანხები და რა ინფორმაცია გაქვთ ამასთან დაკავშირებითო. დავით ნარმანია ამბობს, გავერკვევით, შევისწავლით და მოგახსენებთო. ახლა 2014 წლის მიწურულია, იქ გამალებული სამუშაოები მიმდინარეობს, რომლის თაობაზეც ლაპარაკობს დაღესტნის ლიდერი, ინფრასტრუქტურის შესაბამისი უწყება დაღესტანში დეტალურ ინფორმაციას ფლობს და საქართველოს საგარეო საქმეთა მინისტრი ისევ ამბობს, გავარკვევთ, ჩვენამდე ჯერ არაფერი მოსულაო. ასეთ შემთხვევაში ან უნდა ვიფიქროთ, რომ საქმე გვაქვს ან სრულ არაპროფესიონალიზმთან და უპასუხისმგებლობასთან, ან - რაღაც ფარული შეთანხმებები მართლა არსებობს, რადგან სულელი არავინ არის და მილიარდობით თანხას ერთი მხრიდან არავინ ჩაყრის, თუკი შემდგომში ამ გზას გაგრძელება არ ექნება. რას ემსახურება ეს გზა და რას წარმოადგენს საქართველოსთვის, ცალკე თემაა, მით უმეტეს, ოკუპირებული ტერიტორიებისა და ბევრი იმ საფრთხის პირობებში, რომელიც შეიძლება საქართველოს ელოდებოდეს.

გაზეთი „პრემიერი“, ხათუნა ხატიაშვილი

FaceBook