მიშას გაუთავებელი უკრაინული შოუ;

მიშას გაუთავებელი უკრაინული შოუ; გენპროკურატურა და შსს პრეზიდენტის წინააღმდეგ; კარლ ბილდტი და "დომინოს პრინციპი" საქართველოს პროკურატურაში; რატომ დადუმდნენ ყარაბახის ქვემეხები?

სააკაშვილის პერმანენტული უკრაინული ბენეფისი იქ მიმდინარე მოვლენებისა და საომარ-პოლიტიკური ლანდშაფტის განუყოფელ ნაწილად იქცა. იმდენად, რომ მის გარეშე ხსენებული ლანდშაფტისა და თვით საომარ მოქმედებათა წარმოდგენაც შეუძლებელია უკვე.

სადაც და რაზეც არ უნდა გადართო, ყველგან მიშა ლაპარაკობს ჩვეული ემოციითა და ჟესტიკულაციით. მაგრამ არც უკრაინელებს ყირჭდებათ და არც ევრო-ამერიკელ პროდიუსერებს. იმიტომ, რომ "მოთხოვნადია". მიშა ამას გრძნობს, რასაკვირველია, და ცდილობს, მაქსიმუმი გამოწუროს სიტუაციიდან.

აქვე უნდა ითქვას, რომ უკრაინა  მისი ბოლო შანსია, რათა მაქსიმუმ, საქართველოში დაბრუნების შესაძლებლობა დაიბევოს, ხოლო მინიმუმ, იმას მაინც მიაღწიოს, რომ ივანიშვილ-ღარიბაშვილის ხელისუფლება, რომელიც ამჟამად მის წინააღმდეგ სისხლის სამართლის საქმეთა კარუსელს იწყებს, დროისა და გლობალური მეინსტრიმისგან მოწყვეტილ მასტოდანტებად წარმოჩინდნენ. საქართველოში მის ექსტრადირებაზე ხომ საერთოდ ლაპარაკი ზედმეტია.

მაგრამ ყოველივე ამის მიუხედავად, მიშას მოსმენა მაინც სულ უფრო რთული ხდება, რადგან ამ შანსის  გამოყენებასა და ემოციური ეგზერსისების დროს, ხშირად ზომიერება ღალატობს და ისეთ რამეს ამბობს ან ყვება, რომ მსმენელსა და მაყურებელს, უბრალოდ, უხერხულ მდგომარეობაში აყენებს. იმდენად, რომ მაშინვე გადართავ, როგორც არ უნდა გაინტერესებდეს.

მაგალითად, სავიკ შუსტერის ბოლო გადაცემაში გამოსვლისას, ყოფილმა პრეზიდენტმა საოცრება თქვა: "აფხაზეთის ომის დროს, უკრაინული შენაერთი(?) ტამიშთან ალყაში მოყვა, მაგრამ რუსები რომ შეცდომაში შეეყვანათ, ხმამაღლა ყვიროდნენ, "ქართველები არ ნებდებიანო".

დავანებოთ თავი იმ აბეზარ კითხვებს, მართლა არსებობდა თუ არა უკრაინული შენაერთი, რომელიც "ტამიშთან ალყაში მოყვა". აფხაზეთში ცალკეული უკრაინელები რომ იბრძოდნენ, ფაქტია, მაგრამ "უკრაინული შენაერთი" მაინც სხვაა.

თუმცა, დავუშვათ, მართლა იყო. დავაკვირდეთ, რა გამოდის სააკაშვილის ნაამბობიდან: ეს შენაერთი ალყაში მოექცა, მაგრამ რუსების შეცდომაში შესაყვანად(!) ყვიროდნენ, "ქართველები არ ნებდებიანო".

ამის თქმა იყო და უკრაინულ დარბაზს (თბილისიდანაც კი იგრძნობდი) ხითხითმა გადაუარა. საქმე მხოლოდ ის როდია, რომ 2008 წელი ახსოვთ. უბრალოდ, იმ ფონზე ყველას ბუნებრივად გაუჩნდებოდა კითხვა: უკრაინელები (ისევ და ისევ, "რუსების შეცდომაში შესაყვანად") ყვირიან "ქართველები არ ნებდებიანო" და... კი მაგრამ, ამ დროს თვით ქართველები რას აკეთებენ? შენ დანებდი და სხვა ყვირის შენს ნაცვლად, "ქართველები არ ნებდებიანო?"

აბა, როგორ? 1993 წლის ტამიშის მარცხიანი ოპერაცია ყველას გვახსოვს და არც ერთხელ არასდროს არავის უთქვამს, რომ იქ არა ცალკეული უკრაინელები (ქართულ შენაერთთა შემადგენლობაში), არამედ მთელი უკრაინული რაზმი იბრძოდა, თან როგორ იბრძოდა _ ალყაში მოექცა, არ დანებდა და იმ ალყიდან ყვიროდა: "ქართველები არ ნებდებიანო".

ასეთი რამ სხვამ რომ მოყვეს (მით უმეტეს, წაგებულ ომზე) დაცინვად, შეურაცხყოფად, ესე იგი ბოროტ ანეკდოტად უნდა ჩათვალო და შენ თვითონ ყვები?

თუმცა, მიშას ზოგადად ახასიათებს ასეთი რამ: 2008 წლის საპარლამენტო არჩევნების დღეს, თუ გახსოვთ, განმუხურ-ანაკლიაში მივარდა და მთელი მსოფლიოს თვალწინ დატუქსა რუსი ოფიცერი. თან, ამ დროს, გვერდს სახენაბეგვი ქართველი "სპეცნაზელი" უმშვენებდა, _ ჩალურჯებული თვალებით.

ისე ტუქსავდა იმ რუსს, როგორც მზრუნველი მამა _ პატარა, უმწეო შვილის დამჩაგრავს.

არადა, ის ინციდენტი როგორ დაიწყო, გახსოვთ? იმ ნაბეგვმა ქართველმა ოფიცერმა, როცა ის რუსი მიუახლოვდა, ამაყად უთხრა: "იდი ნა ხ..." მაგრამ როგორც კი რუსებმა იარაღი მოუღერეს, თავად სამარცხვინოდ დაყარეს იარაღი... მერე მიაბეს ჯავშანმანქანებზე რუსებმა და ლაზათიანად ჟეჟეს.

ისევ და ისევ კითხვა: კი მაგრამ, თუ მეტის შნო არ გაქვს, რაღას ეუბნები "იდი ნა ხ...?"

გაჩუმდი მაინც დალოცვილო.

 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

პრეზიდენტ მარგველაშვილისა და მთავრობის ურთიერთობა სულ უფრო ეგზოტიკურ სახეს იძენს. "ეგზოტიკურს" ჩვენი გეოგრაფიული თუ გეოპოლიტიკური არეალისთვის, თუმცა ნორმალურ, დემოკრატიულ ქვეყანაში, მუდმივი დისკუსია კომპეტენციათა თაობაზე, პრეზიდენტსა და მთავრობას შორის, სრულებით ნორმალურ მოვლენად ითვლება.

მაგრამ ჩვენ არ ვცხოვრობთ ევროპის შუაგულში. ჩვენ ვცხოვრობთ საქართველოში, კავკასიაში და ყოფილი საბჭოთა კავშირის სივრცეზე _ გვინდა თუ არა ამ სივრციდან ამოხტომა და სადღაც სხვაგან პარაშუტით დაშვება.

 ამ გეოპოლიტიკურ არეალში კი, როცა პროკურატურა და შინაგან საქმეთა სამინისტრო საჯაროდ ტუქსავენ(!) პრეზიდენტს და მის განცხადებებს "უსაფუძვლოს" უწოდებენ, არანორმალურია. ანუ, "აქ" არ არის ნორმა ის, რაც ნორმაა ევროპაში.

გიორგი მარგველაშვილი, ყველა მისი მცდელობის მიუხედავად, მაინც უკვე მეტისმეტად ხშირად ვარდება სრულიად უმწეო ვითარებაში, როდესაც იძულებულია, დაჰყვეს ძალას, თუმცა მაინც აცხადებს პროტესტს.

ეს ყველაზე უარესია, რაც შეიძლება პრეზიდენტს დაემართოს.

 ვნახოთ, რა მოხდა ამჯერად: მარგველაშვილს აშკარად არ სურდა, მოეხსნა გრიფი "საიდუმლო" მიშას ხარჯებისთვის, რომელიც "სახელმწიფო  დაცვის სპეციალური სამსახურის" ფონდიდან გადიოდა. პროკურატურას ამ დოკუმენტების გასაიდუმლოება სჭირდება, რათა ექსპრეზიდენტს ახალი ბრალი წაუყენოს: სახელმწიფო სახსრების გაფლანგვაში. მთავარი (და პიარული თვალსაზრისით ყველაზე მომგებიანი) ეპიზოდია ძვირფასი საჩუქრები პარლამენტარი გოგონებისთვის. ეს ეპიზოდი ბევრად "შთამაგონებელია", ვიდრე დეპუტატ გელაშვილის ცემა, ან თუნდაც 7 ნოემბრის მიტინგის დარბევა.

მაგრამ მარგველაშვილი არ ჩქარობდა. ალბათ, დელიკატური მოსაზრებებიდან და კორპორაციული სოლიდარობიდან გამომდინარე. მაშინ პროკურატურამ გაასაჯაროვა 12 ივლისისა და 6 აგვისტოს წერილები პრეზიდენტის სახელზე და მხოლოდ ამის შემდეგ მოხსნა გიორგი მარგველაშვილმა გრიფი "საიდუმლო" ხსენებულ დოკუმენტებს.

მისი პოზიცია გასაგები და პატივსაცემი იქნებოდა, თუ მაინც არ მოხსნიდა ამ გრიფს და პროკურატურას ისე დაადანაშაულებდა კანონის დარღვევაში, მაგრამ, როცა მოთხოვნას დაჰყვა და ამის შემდეგ განაცხადა პროტესტი _ ეს უკვე უმწეობაა, ანუ ყველაზე უარესი, რაც პრეზიდენტს შეიძლება დაემართოს.

ამის შემდეგ უკვე, პროკურატურისა და შინაგან საქმეთა სამინისტროს მკვახე განცხადებები სახელმწიფოს მეთაურის  მიმართ, არავის გაკვირვებას აღარ იწვევს და ბუნებრივადაც კი აღიქმება. თანაც, მნიშვნელოვანია, რომ ეს არ არის პირველი შემთხვევა: პრეზიდენტი აპირებდა, ვეტო დაედო კანონისთვის მოწმეთა მხოლოდ სასამართლოზე დაკითხვის შესახებ, მაგრამ, როცა უთხრეს, არ გაბედოო, გადაიფიქრა. საქმე მაშინ ისე წარმოაჩინა, თითქოს "გამონაკლისის სახით" იმჯერად და მხოლოდ იმ შემთხვევაში დაჰყვა ზეწოლას.

 თუმცა, "საიდუმლო დოკუმენტთა" ეპიზოდმა დაადასტურა: გამონაკლისი არ ყოფილა, უფრო საერთო ტენდენციაა. და, რაც მთავარია, იურისტების აბსოლუტური უმრავლესობა აცხადებს, რომ პრეზიდენტი იურიდიულად მართალი იყო: თუ პროკურატურის წერილებს ნამდვილად ჰქონდა იგივე გრიფი "საიდუმლო", მაშინ მათი გასაჯაროებაც არ შეიძლებოდა.

ანუ ძირითადი ტენდენცია აქაც პრეზიდენტის შემდგომი დასუსტებაა, რაც საბოლოოდ არ შეიძლება დასრულდეს რაიმე სხვა შედეგით (თუ ასე გაგრძელდა), გარდა კონსტიტუციის შეცვლის, მთლიანად საპარლამენტო რესპუბლიკაზე გადასვლის, მარგველაშვილის გადადგომის და ახალი პრეზიდენტის პარლამენტში არჩევისა.

საქმეც სწორედ აქეთ მიდის და ვალდებული ვართ, ეს "ძირითადი ტენდენცია" დღესვე ვაღიაროთ.

ანუ 2018 წელზე უკვე აღარცაა ლაპარაკი. მით უმეტეს, თუ "მოწმეთა დაკითხვისა" და "საიდუმლო გრიფის" ისტორიათა ფონზე, სახელმწიფოს მეთაურისა და უმაღლესი მხედართმთავრის ერთადერთი გამარჯვება ავლაბრის სასახლის შენარჩუნება იქნება.

 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

ამასობაში საერთაშორისო კრიტიკა სააკაშვილის წინააღმდეგ საქმეთა აღძვრის გამო სულ უფრო მკაფიო და ერთმნიშვნელოვანი ხდება. საქართველოს მთავრობის წევრმა, პაატა ზაქარეიშვილმა შვედეთის საგარეო საქმეთა მინისტრ კარლ ბილდტის განცხადებებს ასეთი ახსნა მოუძებნა: "პირადი აზრია და არა მისი, როგორც საგარეო საქმეთა მინისტრის, მით უმეტეს შვედეთის საგარეო საქმეთა სამინისტროს განცხადებაო".

საოცრებას იტყვიან ხოლმე ეს ჩვენი ცოდვით სავსე მინისტრები და სახელმწიფო მინისტრები: რას ნიშნავს "პირადი აზრია და არა საგარეო საქმეთა სამინისტროს განცხადება?" მინისტრისა და მისი უწყების პოზიცია რამ გაყო, როცა საქმე პოლიტიკურ საკითხს ეხება? კარლ ბილდტს რომ ეთქვა, "ბრაზილიის საფეხბურთო ჩემპიონატზე არგენტინას უფრო ვგულშემატკივრობდი, ვიდრე გერმანიასო", _ სხვა საქმე იქნებოდა (თუმცა ამასაც არაფრისდიდებით არ იტყოდა), მაგრამ როცა დისკურსი საერთაშორისო პოლიტიკასა და სახელმწიფო საქმეებს ეხება, აქ საგარეო საქმეთა მინისტრის განცხადება არათუ მისი უწყების, არამედ მისი ქვეყნის პოზიციაა. ხოლო კონკრეტულად ბილდტის შემთხვევაში _ ევროკავშირის პოზიციაც საქართველოსთან მიმართებაში.

რატომ ხდება ასე, მმართველი კოალიციის "ოქროპირებს" ვერა და ვერ გაუგიათ. თანაც გულწრფელად ვერ გაუგიათ და არა მგონია, თვალთმაქცობდნენ, როცა ამბობენ: სარკოზი და ბერლუსკონი თუ დაიჭირეს, ამას რატომ არავინ აპროტესტებდაო.

იმიტომ არ აპროტესტებდა, რომ იმათ დაჭერას, ობიექტურად, არანაირი პოლიტიკური ქვენაგრძნობები არ ახლავს. არ აგერიოთ პოლიტიკურ შედეგში. პოლიტიკური შედეგი, რასაკვირველია, მოჰყვება, მაგრამ თვით გადაწყვეტილებას პოლიტიკური ინტენცია არ აქვს. 

იტალიისა და საფრანგეთის პოლიციას პოლიტიკოსები სულ "კიდია" _ თუ დასაჭერია, დაიჭერს, თუ არ არის დასაჭერი, სასამართლო გამოუშვებს და ა.შ. სულ სხვაა საქართველო და პოსტსაბჭოური სივრცე: აქ მთავარი ის კი არაა, არის თუ არა სისხლის სამართლის საქმე დასაბუთებული იურიდიული არგუმენტებითა და მტკიცებულებებით, არამედ მოტივი, რომელიც საქმის აღძვრას განაპირობებს _ როგორი დასაბუთებულიც არ უნდა იყოს ის.

ანუ, მაშინვე ჩნდება ეჭვი, ჯერ ერთი, იმასთან დაკავშირებით, რომ ხელისუფლებას ამ გზით პოლიტიკური ოპოზიციის განადგურება სურს და, რაც კიდევ უფრო მნიშვნელოვანია, იწყება საუბრები "შერჩევით სამართალზე", რაც მართლმსაჯულების ყველაზე უარესი ფორმაა:

თუ არა და, მაშინ, რატომ არ არის, ვთქვათ, სისხლის სამართლის დანაშაული, რომ პარლამენტის იმდროინდელმა თავმჯდომარემ, საგანგებო მდგომარეობაზე დათანხმების შემდეგ, 1 ლარად დაისაკუთრა სახელმწიფო აგარაკი წყნეთში?

განა, პროკურატურამ თუ მოინდომა (ოღონდ თუ მოინდომა!) ამას არ შეიძლება, "რამე რომ იყოს", ის ყური მიაბან, რომ იმ თანამდებობის პირმა ეს პოსტი ბოროტად, ესე იგი საკუთარი გამორჩენისთვის გამოიყენა?

ან თუნდაც თბილისის საკრებულოს წევრთა ანეკდოტური ისტორია: სანამ "ნაციონალური მოძრაობის" წევრები იყვნენ, გამოძიებაზე ყოველდღე იბარებდნენ, მაგრამ როგორც კი პრესკონფერენციას ჩაატარებდნენ და ამაყად განაცხადებდნენ მიშას გემიდან გადახტომის თაობაზე, საგამოძიებო ორგანოები მათ მიმართ ყოველგვარ ინტერესს კარგავდნენ და კითხვებიც აღარ უჩნდებოდათ.

აი, სწორედ ამ მაგალითების გამო აქვთ ევრო-ამერიკელებს "დასაბუთებული ეჭვი", რომ, როგორი იურიდიულად  გამყარებულიც არ უნდა იყოს სისხლის სამართლის საქმე სააკაშვილის წინააღმდეგ, თვით საქმის აღძვრაა პოლიტიკურად მოტივირებული, ესე იგი პოლიტიკური.

მაგრამ მთავრობა აქ სერიოზულ შეცდომას უშვებს: როგორც ვხედავთ, პროკურატურა იწყებს უკანმოუხედავ მოქმედებას, როდესაც ითვალისწინებს არა კონკრეტულ მითითებებს (სინამდვილეში, არავინ არანაირ მითითებებს მათ არ აძლევს, მით უმეტეს ივანიშვილი), არამედ ზოგად კონიუნქტურას: ზოგადი კონიუნქტურაა, რომ უნდა დაიჭირონ სააკაშვილი, უგულავა, ბოკერია, მერაბიშვილი და ა.შ. ცალკეულმა პროკურორმა კი იცის, როცა გადაწყვეტილებას იღებს, რომ პირადად ბევრს არაფერს რისკავს, რაკი სულ ერთია, მისი გადაწყვეტილება მაინც ხელისუფლებას მიეწერება.

ეს სიტუაცია წინა რეჟიმის გამანადგურებელი მარცხის ერთ-ერთი მთავარი მიზეზი გახდა: 2012 წლის 2 ოქტომბერს (ესე იგი არჩევნებიდან მეორე დღეს) უნგრეთში "კუდმოუქნევლად გაპარული" ადეიშვილი ჩიოდა ფეისბუკ-სტატუსით: "ახლა მე რაც არ უნდა ვილაპარაკო, ყველა მაინც ჩემკენ გამოიშვერდა ხელსო".

ანუ, იგულისხმება: მისი ხელქვეითი პროკურორები (რომლებიც, რეალურად, იღებდნენ კონკრეტულ გადაწყვეტილებებს), რასაკვირველია, იცრუებენ, რომ ამა თუ იმ გადაწყვეტილების მიღება გენერალურმა პროკურორმა დაავალათ. მიდი და უმტკიცე რამე.

დღესაც იგივე ხდება: პროკურორები იღებენ გადაწყვეტილებას, შემდეგ ამ გადაწყვეტილებას კონფორმისტული სასამართლო ამტკიცებს (ისიც, "რა იცი, რა ხდებას" პრინციპით), მაგრამ პოლიტიკური პასუხისმგებლობა ქვეყნის უმაღლეს ხელისუფლებას ეკისრება. ყველას მიაჩნია, რომ "ბრძანება ივანიშვილისგან მოდის". ხოლო ცალკეულ ჩინოსნებს, ვინც კონკრეტულ გადაწყვეტილებებს იღებს პროკურატურაში ან შსს-ში, ძალიანაც აწყობთ ამგვარი სიტუაცია, რადგან საკმაოდ ფართო ასპარეზი ექმნებათ მოქმედებისთვის ისე, რომ რეალურად თვითონ პასუხს არაფერზე აგებენ.

დამოუკიდებელი სასამართლო რომ გვქონდეს, კიდევ ჰო, მაგრამ მოსამართლეც რომ ასე ფიქრობს?   "ეს, ალბათ, ზემოდან მოდის და..."

დარწმუნებით შეიძლება ითქვას: სწორედ ამან დაღუპა მიშას რეჟიმი და ახლა ყველაფერი, ყველა გადაწყვეტილება, დაწყებული ოქრუაშვილის ფულის ახევით, დამთავრებული "ფოტოგრაფების საქმით", _ რასაც ხელს კონკრეტული გამომძიებელი, კონკრეტული პროკურორი აწერდა, _ მაინც უმაღლეს პირებს ჰბრალდებათ.

თან გამოსავალიც არ იყო: თუ მიშა იტყოდა, "მე არ მიბრძანებია და რეებს აკეთებენ ფოტოგრაფების დაჭერითო" (მხოლოდ ახლა ამბობს ფრთხილად, _ "ვანოს დიდი შეცდომა იყოო"), მაშინ სახელისუფლებო სისტემა თავზე დაენგრეოდა და ძალისმიერი სტრუქტურები საერთოდ არაფერს აღარ გააკეთებდნენ.

დღესაც, როგორც ვხედავთ, ხსენებული ძალისმიერი სტრუქტურები  იწყებენ მოქმედებას თავისთავადი ინერციით: აი, დომინოს რიგს რომ ჰკრავ წკიპურტს და მიწყობილად რომ მიდის, _ ერთ საქმეს მეორე მოჰყვება, მეორეს მესამე, მესამეს მეოთხე და ა.შ. თან ამ დროს ყველას ჰგონია, პროკურატურა უმაღლესი ხელისუფლების დავალებას ასრულებს.

ძალიან საშიში და ფეთქებადი სისტემური პრობლემაა. თან გამოსავალიც არ ჩანს, რაკი ნორმალურ ქვეყანაში გამოსავალი მხოლოდ დამოუკიდებელი სასამართლო იქნებოდა. ჩვენთან კი მოსამართლეები კონფორმისტები არიან და აუტკივარი თავის ატკივებას არასდროს არჩევენ. მით უმეტეს, როცა ნებისმიერი გადაწყვეტილებისთვის პასუხს აგებს არა თავად, არამედ იგივე ხელისუფლება, რომელმაც ვითომდაც "დაურეკა და დაავალა", მაშინ, როცა სინამდვილეში არც დაურეკავს და არც არაფერი დაუვალებია.

რთული თემაა ასახსნელად, მაგრამ მნიშვნელოვანი და ავისმომასწავებელიც სამომავლოდ.

ძალიან მოკლე რეზიუმე: როცა ბიუროკრატს (მათ შორის ძალისმიერ ინსტიტუტში) აქვს იმის განცდა, რომ რაც არ უნდა გადაწყვიტოს, თუ ეს გადაწყვეტილება ზოგად კონიუნქტურას შეესაბამება, პასუხს მაინც არა თვითონ, არამედ უმაღლესი ხელისუფლება აგებს და მუდამ ექნება საშუალება, თქვას: აბა, მე რა ვქნა, დამავალესო _ ეს არათუ კორუფციის, არამედ სისხლისმსმელობის ალბათობას გაზრდის ქვეყანაში!

ძალიან კარგად იცის ეს ყოველივე მრავალნაცადმა ევროპამ და სწორედ ამიტომ მოუწოდებს მმართველ კოალიციას, თავი დაანებოს წინა რეჟიმის პოლიტიკურ გადაწყვეტილებათა კრიმინალიზებას, თორემ თავადაც აუცილებლად იქცევა "რეჟიმად", როგორი უნაკლო მტკიცებულებებიც არ უნდა ჩადონ სააკაშვილის, უგულავასა და მერაბიშვილის საქმეებში.

შემდეგ მოვა ახალი ხელისუფლება და გარწმუნებთ, ასეთივე იურიდიულად უნაკლო და ყოველმხრივ დასაბუთებულ სისხლის სამართლის საქმეებს "შეკერავენ" იგივე პროკურორები _ ძველების წინააღმდეგ.

ამიტომაც ჟღერდა საყოველთაო ამნისტიის იდეა, მაგრამ "ოცნებამ" უარყო, რაკი ყბადაღებული "სამართლიანობის აღდგენის" გარდა, ეკონომიკური მიმართულებით, ჯერჯერობით ბევრს ვერაფერს მიაღწია.

და თუ პური არ არის, სანახაობა მაინც ხომ უნდა იყოს?

 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

მიუხედავად მზარდი დაძაბულობისა, ყარაბახში ომი მაინც ვერ დაიწყო. უფრო ზუსტად, აზერბაიჯანი ჯერჯერობით ვერ ბედავს "გასაბედს". მიუხედავად იმისა, რომ თითქოს ხუთჯერ უფრო მრავალრიცხოვანი და უახლესი იარაღით აღჭურვილი არმია ჰყავს.

ბოლო აფეთქების მიზეზი ის იყო, რომ სომხებს, როგორც ჩანს, ყელში ამოუვიდათ აზერბაიჯანელი სნაიპერების მიერ ყოველდღიურად ერთ-ორი სომეხი ჯარისკაცის "გაგორება" და გადაწყვიტეს, მძლავრი დივერსიით ეძიათ შური.

შედეგსაც მიაღწიეს: ოცამდე აზერბაიჯანელი "ასკერი" მოკლეს ერთდროულად. პრეზიდენტი ალიევიც იმ მდგომარეობაში აღმოჩნდა, როცა ან სრულმასშტაბიანი ომი უნდა დაეწყო (ესე იგი ნავთობსადენით გაერისკა, რაკი სომხები, პირველ რიგში, სწორედ იმ ნავთობსადენს ააფეთქებენ), ან უნდა "გადაეყლაპა".

"გადაყლაპა", ოღონდ ახლა ხალხს ზღაპრებს უყვება, თითქოს "სომხები ბევრად მეტნი დაიღუპნენ ბოლოდროინდელი შეტაკების დროს", რაც სრული ტყუილია და ძალიან ჰგავს სააკაშვილ-ოქრუაშვილის მონათხრობს  2004 წელს, როცა 19 ქართველი ჯარისკაცი დავკარგეთ, ხოლო ოსებმა _ ერთი 17 წლის ბიჭი, მაგრამ ჩვეულად გვაბოლებდნენ: "სარაბუკის სიმაღლეზე ასეულობით(!) ოსი დავხოცეთო".

ზუსტად ასევე, 1993 წლის "ტამიშის ოპერაციის" შემდეგ შევარდნაძე და მისი გენერალიტეტი გვატყუებდნენ: "ათასობით აფხაზი და ჩრდილოკავკასიელი ამოვწყვიტეთ იმ ტომარაშიო". ანუ, სწორედ იმ ოპერაციისას, როცა თურმე უკრაინელები იძახდნენ: "ქართველები არ ნებდებიანო"

 ვინ ამოწყვიტეს, რა ამოწყვიტეს... სინამდვილეში, აფხაზური დესანტი ტყვარჩელში თითქმის უვნებლად დაბრუნდა, მას შემდეგ, რაც თავისი მისია შეასრულა, ანუ შრომა-კამანის მიმართულებით მთავარი დარტყმიდან ყურადღება სამხრეთისკენ გადაიტანა, რასაც, საბოლოოდ, შეეწირა კიდეც სოხუმი.

ყარაბახში ომი ვერ დაიწყო იმიტომ, რომ აზერბაიჯანს გამარჯვების არანაირი გარანტია არ აქვს. ასეთი გარანტიის გარეშე კი ალიევის რეჟიმი სარისკო გადაწყვეტილებას არ მიიღებს.

მას ურჩევნია, დაელოდოს, როდის დაიცლება სომხეთი საბოლოოდ მოსახლეობისგან, ან როდის შეიცვლება საერთაშორისო გარემო იმდენად, რომ რუსეთი, ამერიკა და ევროპა ყარაბახის საკითხზე ჩამოყალიბდებიან. არადა, ამისთვის ახლა მართლა არ "სცხელათ": უკრაინაში შეიძლება მესამე მსოფლიო ომი დაიწყოს.

ზურაბ ღოღობერიძე, გაზეთი "პრემიერი" 

FaceBook