

|
მომავალ მუნიციპალურ არჩევნებს ორი ძირითადი ინტრიგა ახლავს. პირველი: რამდენ საკრებულოში და რამდენ ადგილს წაართმევს “ნაციონალური მოძრაობა” მოსახლეობის უსასოობის იმედად მყოფ “ოცნებას”. ხოლო მეორე ინტრიგა უნდა ყოფილიყო ირაკლი ოქრუაშვილის მონაწილეობა გორის არჩევნებში, მაგრამ ეს სკანდალური პერსონაჟი “კოჰაბიტაციის” სუბიექტებმა დროულად მოხსნეს არჩევნებიდან, რაკი საფრთხე ორივემ იგრძნო.
თუმცა ეროსი კიწმარიშვილის გადაწყვეტილებამ, კენჭი იყაროს მშობლიურ რუსთავში, ინტრიგა მაინც დააბრუნა. შეიძლება თქვას, ეროსი ყველაზე ძლიერი “არასისტემური”, ანუ “გარესისტემური კანდიდატია”. ნინო ბურჯანაძე აქ არ ითვლება, რაკი, მიუხედავად “მესამე ძალის” პრეტენზიისა, თვითონ, პირადად, არ მონაწილეობს არჩევნებში თუნდაც მშობლიურ ქუთაისში და ძალიან ძნელია, იმსჯელო, რა რესურსი აქვს რეალურად. როგორც ჩანს, სურს, ისე მიაღწიოს მომავალ საპრეზიდენტო არჩევნებამდე, რომ თავად არც ერთ არჩევნებში აღარ გარისკოს.
ამდენად, ეროსი კიწმარიშვილი, რაოდენ კომიკური და საოცარიც არ უნდა იყოს, მაინც ერთადერთი სერიოზული, ნიშანდობლივი (აი, რუსები რომ Знаковы-ს უწოდებენ) მონაწილეა, რომლის წარმატება-წარუმატებლობა სრულიად გულწრფელ და არაანგაჟირებულ ინტერესს იწვევს
რა თქმა უნდა, ამის მიზეზი ის როლია, რაც კიწმარიშვილმა შეასრულა (გადაჭარბების გარეშე) საქართველოს უახლეს ისტორიაში. ეს როლი კი მართლაც გადამწყვეტი აღმოჩნდა. არავითარი გაზვიადება არ არის მტკიცებაში: რომ არ ყოფილიყო “რუსთავი 2”, არ იქნებოდა არც “ვარდების რევოლუცია” და არც მიშას ათწლეული: ანუ 16 წლის წინათ მინდია უგრეხელიძის უზენაეს სასამართლოს რომ არ დაებრუნებინა კიწმარიშვილ-აქიმიძე-დვალისთვის რუსთავის საცოდავ სტუდიაში გამოკეტილი ტელევიზია, ხოლო 1999 წელს ზურაბ ჟვანიასა და მიშა სააკაშვილის პარლამენტს რომ არ მიეღო ისტორიული გადაწყვეტილება საქართველოს ტერიტორიაზე რუსული ტელეარხების საგადასახადო რეჟიმის შეცვლის შესახებ (რამაც მათი მაუწყებლობის შეწყვეტა გამოიწვია და “რუსთავი 2”-საც სარეკლამო კონკურენტები მოშორდა) _ საქართველო შესაძლოა, სულ სხვა მიმართულებით წასულიყო. უკეთესობისკენ და უარესობისკენ მეორე საკითხია, მაგრამ ჩვენ ახლა სხვა ქვეყანაში ვიცხოვრებდით.
ამ ობიექტურ გარემოებებს ემატებოდა ისეთი სუბიექტური ფაქტორი, როგორიცაა თვით ეროსი კიწმარიშვილის ვნება, მისი “ხვატკა”, “ტელევიზიონშჩიკისა” და მენეჯერის თანდაყოლილი ნიჭი (ამას ვერ ისწავლი) და ის დრო, რომელშიც მას საკუთარი თამაშის წამოწყება მოუწია: ედუარდ შევარდნაძის 30-წლიანი მმართველობის დასალიერს.
სხვათა შორის, ზურაბ ჟვანიას ის არასდროს მოსდიოდა თვალში, რადგან ერთი პერიოდი მიშაზე მეტ მოწინააღმდეგედაც თვლიდა. ყოველ შემთხვევაში გრძნობდა, რომ მასზე და მის ტელევიზიაზე დამოკიდებული იყო. ამიტომ “შევარდნაძის სტილის” ფანდი განახორციელა და ეროსი სავაჭრო-სამრეწველო პალატის უფროსად დანიშნა, რაკი ამის შემდეგ ნებისმიერი კრიტიკული სიუჟეტი “რუსთავი 2”-ზე (ეროსი სულაც რომ არ ყოფილიყო საქმის კურსში), შეიძლებოდა კიწმარიშვილის სურვილისა და ამბიციის გამოვლინებად გამოეცხადებინა _ ხელში ჩაეგდო ეკონომიკის მთელი სფეროები.
ამ პოსტზე დათანხმება კიწმარიშვილის ყველაზე სერიოზული შეცდომა გამოდგა, რის შემდეგაც მისი “რუსთავი 2”-დან გაძევება და ტელევიზიის აწაპნა უკვე ტექნიკის საქმე იყო.
მაგრამ ეროსის “ხვატკა” მისი დაუდგრომელი ბუნებიდანაც გამომდინარეობს. ამით (ანუ მოუსვენრობითა და ნაყოფიერი ენერგიით) ძალიან ჰგავს მიშას. და არ ჰგავს ირაკლი ოქრუაშვილს, რომელიც გორელებს სკანდალებისა და ფუჭი გნიასის მეტს ვერაფერს მოუტანდა.
ეროსი კიწმარიშვილის არჩევა-არარჩევა იქნება ტესტი იმისა, როგორ აზროვნებს, უფრო ზუსტად, რა მენტალობა ჩამოუყალიბდა ქართველ ამომრჩეველს განვლილი 25 წლის განმავლობაში. ანუ, ვის მისცემენ რუსთაველები ხმას: “ოცნების” კანდიდატს, “ნაციონალს” თუ ეროსი კიწმარიშვილს.
საოცრებაა, მაგრამ ფაქტია: ამ ქალაქში სწორედ ეროსიმ შეძლო “მესამე ძალად” ჩამოყალიბება და დარწმუნებული ბრძანდებოდეთ, თუ მოიგო (მცირე შანსის მიუხედავად, ამის გამორიცხვა არ შეიძლება), ყველაფერს გააკეთებს საკუთარი პოლიტიკური წარმატების “კაპიტალიზებისთვის” მთელი ქვეყნის მასშტაბით.
სასაცილო იყო “მაესტროს” ჟურნალისტ ნინო ჟიჟილაშვილის მცდელობა, ის “სინდისზე შეეგდო” თუ არა, მაყურებლის თვალში “გაეშავებინა” მაინც. ჯერ ერთი, ქართველ პოლიტიკოსებს (ნებისმიერი დაასახელეთ) სინდისი როდის ჰქონიათ, მაინცდამაინც ეროსის მოსთხოვოს ვინმემ? გარდა ამისა, ჟიჟილაშვილისა და მისი ხელმძღვანელობის შეცდომა ის იყო, რომ მაყურებლის მენტალობაც არ გაითვალისწინეს: პოლიტიკოსი საქართველოში “შავდება” მხოლოდ მაშინ, თუ დაამარცხებ, დააჩმორებ, თავზე პირდაპირი მნიშვნელობით “დაახურავ”, ანუ მოსპობ და გაანადგურებ. თუ ვერ დაამარცხებ, ვერ გაანადგურებ, “ფეხებსაც ვერ მოსჭამ” და მაინც აქტიურია – ესე იგი თვითონ ხარ “ჩმორი”, ხოლო “სინდისიერი კითხვებითა” და ნამუსის შეხსენებით თავად გამოჩნდები მთხლედ და უუნაროდ.
ამ მომენტით კიწმარიშვილმა შესანიშნავად ისარგებლა: თუ შენი ტელევიზიის დახურვას ვცდილობდი, მაგრამ პასუხად ვერაფერი დამაკელი, ახლა მაინც მიწვევ ეთერში და წუწუნებ, “რას გვიშვრებოდიო”, მაშინ ხალხი აუცილებლად იტყვის “სწორადაც გიშვრებოდათო”. ასეთია (ვიმეორებ) ჩვენი ხალხის მენტალობა. ამდენად, თემურ ჩხეიძეც ჩიოდა თავის დროზე: “ჩემი სპექტაკლის დროს გაოგნებით ვაკვირდებოდი, რომ პუბლიკის უმრავლესობა ჯაყოს გულშემატკივრობდაო”.
ამ ხალხის თვალში გინდათ ქართველი პოლიტიკოსის სინდისზე შეგდება?
რუსთაველთა მხრიდან კი სრულიად პრაგმატული და კოლექტიურად ეშმაკური გადაწყვეტილება იქნება ეროსი კიწმარიშვილის არჩევა. ამის შანსი მართლა მცირეა, თუმცა არა აბსოლუტურად მიზერული. თვით კიწმარიშვილი პოლიტიკური ტექნოლოგიის ცოდნას ამჟღავნებს, როცა “რუსთავი 2”-ის ეთერში განაცხადა, რომ მთლიანად მხარს უჭერს “პარტიისა და მთავრობის” პოლიტიკას, თუმცა “ადგილებზე” მისი განხორციელების გეზი სხვა აქვს. ანუ უფრო უკეთესი და მიზანშეწონილი.
არსებითად კი ეროსი კიწმარიშვილი “აისბერგის მწვერვალია”: ყველაფრით ჩანს, რომ მას საკმაოდ ძლიერი ოლიგარქიული ჯგუფი უჭერს მხარს, რომელმაც ვერც მიშას და ვერც ბიძინას დროს ვერ დაიკმაყოფილა საკუთარი ინტერესები.
ეკონომიკური პოტენციალის მხრივ, რუსთავი, თბილისისა და ბათუმის შემდეგ, ყველაზე მდიდარი ქალაქია საქართველოში. სამრეწველო პოტენციალით კი _ პირველი.
მიუხედავად იმისა, რომ ეს პოტენციალი უკვე დიდი ხანია განაწილებულიცაა და ცხრაჯერ გაყოფილიც, ეროსის ეყოფა “ნაგლობა”, “სამართლიანობის აღდგენის” მოტივით ხელახალი გადანაწილებაც კი წამოიწყოს. ყოველ შემთხვევაში, მეტალურგიული ქარხნისა და სხვა საწარმოების გარშემო წარმოებული გაუთავებელი დავები რომ მისი მონაწილეობის გარეშე ვერ გადაწყდება, სავსებით ცხადია.
“ნაციონალები” და “მეოცნებეები”, ოქრუაშვილის მსგავსად, მასაც მოიშორებდნენ, მაგრამ ხელჩასაჭიდი საბაბი არ აქვთ. კიწმარიშვილი მოგების წილს უბრალო რუსთაველებსაც შეახვედრებს და პოზიციებს განიმტკიცებს, რათა სანუკვარი ოცნების აღსრულებას მიუახლოვდეს, ანუ ახალი პოლიტიკური რესურსით განაგრძოს ბრძოლა “რუსთავი 2”-ის დასაბრუნებლად, რაც მისი უმთავრესი მიზანი იყო, არის და იქნება კვლავაც, სადაც არ უნდა აღმოჩნდეს და რასაც არ უნდა აკეთებდეს.
მიხეილ გეწაძე, გაზეთი „პრემიერი“
![]() |
04-01-2016, 16:00
ლია მუხაშავრია: მურუსიძის სასამართლოში დარჩენა პირადად ბიძინა ივანიშვილთან იყო შეთანხმებული |
![]() |
14-12-2015, 17:00
თამარ კორძაია: „რესპუბლიკურ პარტიას“ საკუთარი ძალის და წონის შესაბამისი მოთხოვნები ექნება |
![]() |
22-12-2015, 17:00
ზურაბ აბაშიძე: რაც ვლადიმერ პუტინმა განაცხადა, ვფიქრობ, საყურადღებოა |
სხვა |