თამარ ჩხეიძე: “ხელისუფლების ორიენტაცია, მიუხედავად პროდასავლური ლოზუნგებისა, პროიმპერიულ-პროპუტინურია”

“მოწინააღმდეგეს კარგად აქვს შესწავლილი ქართველების მენტალიტეტი და ძალიან კარგად ფლობს საზოგადოების მართვის ბერკეტებს”

“სასულიერო პირების აგრესიულობა მართლაც სრულიად მიუღებელია და სწორედაც ქრისტიანობის არსთან შეუთავსებელი”

“ოკუპანტი, გარკვეულ წრეებში გავრცელებული საპირისპირო შეხედულების მიუხედავად, თავის ერთ-ერთ მთავარ სამიზნედ ეკლესიას ხედავს”

“ხელისუფლება სასულიერო პირთა მხრიდან კი არა, მიუხედავად მათი მეტისმეტი აქტიურობისა, სინამდვილეში “მოქალაქის” - რუსი მილიარდერის შანტაჟის ქვეშაა მოხვედრილი”

“პუტინსა და მის ქართველ თანამოაზრეებს ძალიან აწყობთ, ქართველ საზოგადოებაში გავრცელდეს მოკლე და კონკრეტული გზავნილი - “ევროკავშირი თავს გვახვევს და გვაიძულებს ჰომოსექსუალიზმს”

“პრემიერის” კითხვებს ილია ჭავჭავაძის საზოგადოების თავმჯდომარემ თამარ ჩხეიძემ უპასუხა:

- მოგესალმებით, იმ ეპოქაში რომელშიც ჩვენ გვიწევს ცხოვრება, როცა ასე თუ ისე ადვილია არა მხოლოდ ინფორმაციის მოპოვება, არამედ ამ ინფორმაციების საფუძველზე გარკვეული დასკვნების გაკეთება, ქართველი საზოგადოების არცთუ უმნიშვნელო ნაწილი თავს იყრუებს და იბრმავებს. ისეთი შთაბეჭდილება რჩება, რომ ამ ადამიანებს არა თუ გასული საუკუნის 60-იანი წლებიდან მოყოლებულ საბჭოთა კავშირში, არამედ უფრო შორის - უკან სურს გადაისროლოს ქვეყანა. რა არის ამის მიზეზი? ვგონებ, მხოლოდ “ქართული ოცნებისთვის” ამის დაბრალება არ იქნება მართებული.

- რაც შეეხება ჩვენი საზოგადოების მასობრივ სიბრმავე-სიყრუეს, ამას მართლაც მხოლოდ “ოცნებას” ვერ დავაბრალებთ;  პირიქით, ჩვენი საზოგადოების, თავის პოლიტიკური ძალებიანად, ადვილად მართვადობამ გარეშე ძალების პოლიტტექნოლოგიების მეშვეობით, თავად განაპირობა “ოცნების”, უფრო სწორად ივანიშვილის ფაქტორი, ისევე როგორც პოლიტიკური პროცესების დიდი უმრავლესობა საქართველოში. ჩვენს მოწინააღმდეგეს კარგად აქვს შესწავლილი ქართველების მენტალიტეტი და ძალიან კარგად ფლობს საზოგადოების მართვის ბერკეტებს, ამა თუ იმ სიტუაციის მიხედვით შერჩეული ბელადებისა და საჭირო მოკლე და მარტივი სტერეოტიპების მასობრივი გავრცელების გზით, რასაც თან ერთვის ეგზალტაცია და თეატრალიზება.

- გასული წლის მაისიდან მოყოლებული ჩვენ ვხედავთ განსაკუთრებულად მოძალებულ აგრესიას ზოგიერთი საეკლესიო პირის მხრიდან. სამწუხაროდ, ეს აგრესია ვლინდება საზოგადოებრივ-პოლიტიკური ცხოვრების ყველა სფეროში. იქნებ გადამეტებულია ეს შიში, მაგრამ მეჩვენება, რომ ეკლესია ცდილობს, ხელში ჩაიგდოს ქვეყნის პოლიტიკური მმართველობა და ამას ქრისტეს სწავლებითა და მორალური კრიტერიუმების წინა პლანზე წამოწევით აკეთებს. თუმცა ეს მოთხოვნა მეტწილად დაცლილია სიყვარულისგან და მას უფრო სიძულვილი კვებავს. ადგილი აქვს შანტაჟის ელემენტებსაც. ვერ მოგიხსენიებთ ლოცვებში, - სხვა არაფერია თუ არა შანტაჟი. რა არის ამის მიზეზი და მიზანი?

- რაც შეეხება სასულიერო პირების აგრესიულობას, გეთანხმებით, ეს მართლაც სრულიად მიუღებელია და სწორედაც ქრისტიანობის არსთან შეუთავსებელი. მაგრამ აქ საქმე გაცილებით რთულადაა და თქვენს მიერ ნახსენებ ფენომენთან - ეკლესიის მიერ პოლიტიკური მმართველობის დაუფლების მცდელობასთან, ჩემი აზრით, ნაკლებად გვაქვს საქმე, თუმცა ეს ისტორიიდან, განსაკუთრებით ევროპის ისტორიიდან, ცნობილი ფენომენია და ცალკეულ სასულიერო პირს შეიძლება ეს აზრიც აწუხებდეს. მაგრამ მე მოვლენის არსს სულ სხვა რამეში ვხედავ: კომუნისტურ ეპოქაში ათეიზმი და ანტიეკლესიურობა ხელისუფლების ოფიციალური იდეოლოგიაში შედიოდა და ძირითადად პირდაპირ (იყო არაპირდაპირი მეთოდებიც) ხდებოდა დამპყრობლის ბრძოლა ეკლესიასთან, თუმცა ნაციონალ-შოვინისტური და იმპერიული მოსაზრებებით საბჭოთას წინამორბედი მეფის რუსეთიც ქართულ ეკლესიას განიხილავდა თავის ერთ-ერთ მთავარ სამიზნედ. დღესაც ოკუპანტი,  გარკვეულ წრეებში გავრცელებული საპირისპირო შეხედულების მიუხედავად, თავის ერთ-ერთ მთავარ სამიზნედ ეკლესიას ხედავს, როგორც ქართველობის, ქართული სახელმწიფოებრიობის მტკიცე საფუძველს, განსაკუთრებით ისეთი პატრიარქით სათავეში, როგორიც ილიაა. მართლაც, დაყრუებულ-დაბრმავებულია ან შეგნებულად ცრუობს ის, ვინც ვერ ხედავს საქართველოსთვის დღეს ნომერ პირველ, სასიცოცხლო საკითხთან - რუსეთის მიერ ჩვენი ქვეყნის განუყოფელი ნაწილების წაგლეჯასთან სრულ შეუგუებლობასა და მტკიცე პოზიციას, რომელიც ილიას უკავია. ადამიანთაგან შეუმცდარი არავინაა, მით უფრო იმ მძიმე სიტუაციაში, რომელშიც ის იმყოფება, მაგრამ ესა თუ ის ფიგურა ძირითადი თვისებებით ფასდება და ამ თვისებებით ის აბსოლუტურად მიუღებელია დამპყრობლისთვის. დღეს ქართულ ეკლესიასთან ბრძოლა ორი მიმართულებიდან ხდება - თვით ეკლესიისა და მართლმადიდებლობის სახელით მოქმედი ფუნდამენტალისტურ-ფანატიკური პოზიციიდან, რომელიც აგრესიულობით, სიძულვილით შეუწყნარებლობით და ბნელი შეხედულებებით გამოირჩევა, მკვეთრად პრორუსული და ანტიდასავლურია, ცდილობს, ჩამოაშოროს საქართველო თავისი განვითარების ბუნებრივ, დასავლურ გზას, იზოლაციაში მოაქციოს ის და “ერთმორწმუნე” ოკუპანტის წიაღისკენ უბიძგოს. სხვათა შორის, ქართული ეკლესიისთვის, რუსულისგან განსხვავებით, ეს თვისებები ტრადიციული არ არის. გასაკვირი სულაც არ გახლავთ, რომ ასეთები მრავლად არიან ჩანერგილი და შეგზავნილი ჩვენს ეკლესიაში. მათი მამოძრავებელი სწორედ ეკლესიისა და პატრიარქის დისკრედიტაცია და ზემონახსენები ანტიდასავლური გეზია და არა ეკლესიის პოლიტიკური ბატონობის მიღწევა. მეორე პოზიცია, რომლიდანაც იგივე მტერი უტევს ეკლესიას, მებრძოლ-ათეისტურია, რომელიც შესანიშნავად იყენებს პირველს თავისი პოზიციების განსამტკიცებლად. სხვათა შორის, დღეს ძალიან შეგნებულად მასიურად ინერგება და მოდაში შემოდის, კარგ ტონად მკვიდრდება პატრიარქისა და ეკლესიის ლანძღვა-გინება. ორივე ეს პოზიცია - ფანატიკურ-ფსევდომართლმადიდებლური და მეორე მხრივ ფსევდოლიბერალური, სინამდვილეში მებრძოლ-ათეისტური - ეკლესიასთან და ქართულ სახელმწიფოსთან ბრძოლის საერთო მიზანს ისახავს და ერთმანეთზე უფრო დამღუპველია.

- აქვე ხომ არ ვკითხოთ იმავე საეკლესიო პირებს, რამდენად მისაღები იყო დავით აღმაშენებლის სახელმწიფო რეფორმები და თუნდაც რუის-ურბნისის კრების გადაწყვეტილება საეკლესიო პირებისა თუ იერარქებისთვის? და რომ არა ეს გადაწყვეტილებები, იქნებოდა კი აღმაშენებელი საქართველოს უპირველესი მეფე და არა მხოლოდ მეფე, არამედ ეკლესიის მიერ წმინდანად შერაცხული? ამ კონტექსტში გკითხავთ, როდესაც ეკლესიის მსახური თუ მსახურთა ჯგუფი ღიად აშანტაჟებს ხელისუფლებას, როგორი უნდა იყოს ხელისუფლების ნაბიჯი?

- რუის-ურბნისის კრება? მაინცდამაინც არ მესმის, დღევანდელ ეპოქაში მსგავსი რამ როგორ უნდა განხორციელდეს და რაც მთავარია, ვინ უნდა განახორციელოს. ჯერ ერთი, დღეს პოლიტიკას აღმაშენებელი კი არა, ბნელი ძალები მართავენ და მეორეც, მაშინ ეკლესია და სახელმწიფო, თანამედროვე გაგებით, გაყოფილი არ იყო. ასე რომ, არ მგონია, ეს ისტორიული გამოცდილება დღეს რეალიზებადი იყოს. მე ვფიქრობ, დღეს მთავარია, არ ხდებოდეს იმ ორი, გარეგნულად ურთიერთსაპირისპირო, სინამდვილეში ერთი მიზნის მქონე ძალების სტიმულირება-მართვა. ხელისუფლებამ  კი თავისი საქმე უნდა აკეთოს და ყველა შემთხვევაში ეროვნულ- სახელმწიფოებრივი ინტერესებიდან გამოვიდეს, რაც, გამიზნული პროვოკაციის არარსებობისა და გონივრული პოლიტიკის შემთხვევაში, ვფიქრობ, ქრისტიანობასთან და ეკლესიასთან არავითარ არსებით დაპირისპირებაში არ მოვა; კონკრეტული მაგალითი ამჟამინდელი სკანდალია ე.წ. ანტიდისკრიმინაციული კანონის ირგვლივ. ხელისუფლება  სასულიერო პირთა მხრიდან კი არა, მიუხედავად მათი მეტისმეტი აქტიურობისა, სინამდვილეში “მოქალაქის” - რუსი მილიარდერის შანტაჟის ქვეშაა მოხვედრილი. ეს ისედაც ნათელია, მაგრამ კულუარებიდან ცნობილი გახდა, რომ სწორედ ის მოითხოვს კატეგორიულად თავისი მორჩილი უმრავლესობისგან ამ კანონის მიღებას. ხოლო თავად მილიარდერი ვის მოთხოვნას ასრულებს?! ჩემთვის პასუხი ნათელია - იმ ოდიოზური ლიდერის, რომელმაც კარგად ცნობილია, რაც ჩაიდინა და სჩადის უკრაინისა და, საერთოდ, თავისად მიჩნეული პოსტსაბჭოთა ტერიტორიის ევროკავშირთან დაახლოების არდასაშვებად! ასეთ დროს ვისი ინტერესია და ვის სურს ქართველი საზოგადოების ევროპის წინააღმდეგ ამხედრება და ამისთვის საუკეთესო - ჰომოსექსუალიზმის თემის წინ წამოწევა? სახელმწიფოებრივად მოაზროვნე ხელისუფლება ელემენტარულ გონიერებასა და მოქნილობას გამოიჩენდა და მოდური სიტყვა რომ ვიხმაროთ - ასეთი სენსიტიური თემის ხელოვნურ და სრულიად არასაჭირო სტიმულირებას არ დაიწყებდა. დისკრიმინაცია, ვისიც არ უნდა იყოს ის, ისედაც აკრძალულია და ამ საკითხის სამართლებრივი დეტალიზაციის დრო რომ ახლა არ არის და ამ  არაჯანსაღ აჟიოტაჟს რომ დიდი ზიანის მოყენება შეუძლია სწორედ ევროპისკენ მიმავალ გზაზე, ამის მიხვედრას დიდი ნოსტრადამუსობა არ სჭირდება. ამ საკითხზე ევროპა რაიმე ახალ მოთხოვნას ნამდვილად არ აყენებს, უბრალოდ, პუტინსა და მის ქართველ თანამოაზრეებს ძალიან აწყობთ, ქართველ საზოგადოებაში გავრცელდეს მოკლე და კონკრეტული გზავნილი - “ევროკავშირი თავს გვახვევს და გვაიძულებს ჰომოსექსუალიზმს”. ამ სიცრუის გავრცელებისთვის კი არავითარი მნიშვნელობა არა აქვს, კონკრეტულად რა წერია კანონში, მთავარი თავად ეს ანტიდასავლური პროპაგანდაა.

- არის შესაძლებელი, რაიმე სახის ერთმნიშვნელოვანი შეფასება გაკეთდეს ხელისუფლების დამოკიდებულებაზე ქვეყნის წინაშე არსებული საფრთხეების მიმართ და მის რეალურ ორიენტაციაზე?

- ჩემი აზრით, ხელისუფლების ორიენტაცია, მისი ქმედებებიდან, განცხადებებიდან და წარმოშობიდან გამომდინარე, მიუხედავად პროდასავლური ლოზუნგებისა, არსებითად, პრორუსული, უფრო ზუსტად პროიმპერიულ-პროპუტინურია.

- დაბოლოს, კვლავაც ბუნდოვანი რჩება ბიძინა ივანიშვილის, ქვეყნის ფაქტობრივი მმართველის, პოლიტიკური მისია...

- ამ პერსონის პოლიტიკური მისია, ჩემი აზრით, საქართველოს განვითარების რაც შეიძლება შეფერხება და შეძლებისდაგვარად და არაპირდაპირ რუსულ სივრცეში დასაბრუნებლად მომზადებაა.

 ალექსი ნოზაძე, გაზეთი „პრემიერი“

FaceBook