რაზე მსჯელობენ საქართველოში იმ დროს, როდესაც რუსეთი უკრაინის სრული ოკუპაციისთვის ემზადება?

ქარული პოლიტელიტა არათუ ბრიყვული, არამედ კლინიკურად იდიოტური პროექტების შეთხზვითაა დაკავებული

 ქვეყნის “ხურდაში დაბრუნება”, რასაც ახლა ევროპა-ამერიკა აკეთებს, არის უსინდისობა!!!

სამხედრო აგრესიის მომზადებისას, ექსპერტები რამდენიმე ნიშანს აკვირდებიან ხოლმე. შესანიშნავი რუსი სამხედრო ისტორიკოსი, ვიქტორ სუვოროვი წერს, რომ 1939 წელს, სტალინის ბრძანებით, რუსი მზვერავები ევროპის ყველა ქვეყანაში ცხვრის ხორცის ფასს უწევდნენ მონიტორინგს. რატომ? იმიტომ, რომ, თუ ადოლფ ჰიტლერი (მაშინ – 1939 წელს!) საბჭოთა იმპერიაზე თავდასხმას აპირებდა, აუცილებლად უნდა დაემზადებინა მილიონობით ქურქი ჯარისთვის. ქურქების შესაკერად ყველაზე იაფი მასალა კი ცხვრის მატყლია. მასზე მოთხოვნის ზრდა, თავის მხრივ, უეჭველად გამოიწვევდა ცხვრის მასობრივ კვლასა და ხორცზე ფასის დაცემას მთელ ევროპაში.

სხვა უამრავი ამგვარი ინდიკატორი შეიძლება არსებობდეს. თუმცა მთავარი მაინც მობილიზაციაა. სუვოროვი აღნიშნავს, რომ ფუჭი მობილიზაცია იგივეა, სამკვდრო-სასიცოცხლო  დაპირისპირებისას (აი, “შესანიშნავ შვიდეულში” რომ არის აღწერილი), იარაღი ჯიბიდან ამოიღო, შეაყენო, დაუმიზნო და აღარ გაისროლო მაშინ, როდესაც მოწინააღმდეგე ანალოგიურად იქცევა.

 მობილიზაციას კი, აგრეთვე, საკუთარი ტექნოლოგია აქვს: როცა ფარულ ან ღია მობილიზაციას აცხადებ, ძალოვანი სტრუქტურები განსაკუთრებულ რეჟიმზე გადაგყავს. მათ შორის ისინი, რომლებიც სამხედრო ოპერაციაში უშუალოდ არ მონაწილეობენ.

 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

გასულ კვირას, საინფორმაციო სააგენტოებმა გაავრცელეს ცნობა, რომ, მთავრობის ბრძანებით, რუსეთის შინაგან საქმეთა სამინისტროს თანამშრომლებს, გაურკვეველი ვადით აეკრძალათ ქვეყნის დატოვება. არა “როგორც წესი”, არამედ უკლებლივ ყველას. თანაც არა სამუდამოდ, არამედ დროებით. თუმცა რამდენი დროით, მითითებული არ არის. ბუნებრივია, როდესაც ქვეყანა მასშტაბური ომისთვის ემზადება, მას პოლიციის მობილიზებაც სჭირდება ქვეყნის შიგნით.

მეორე ინდიკატორი: პირველად საბჭოთა კავშირის დაშლის შემდეგ, რუსეთმა უარი უთხრა ამერიკას, განეხორციელებინა საკონტროლო ფრენები  რუსეთის ტერიტორიაზე (კერძოდ, რუსეთ-უკრაინის საზღვარზე), ე.წ. “ღია ცის ხელშეკრულების” ფარგლებში.

ესაა ფუნდამენტური ხელშეკრულება, რომელიც ევროატლანტიკურ სივრცეში  უსაფრთხოების ერთ-ერთი ქვაკუთხედია. ამ ხელშეკრულების ფარგლებში რუსეთი და ნატო რეგულარულად აწარმოებენ ფრენებს, რათა შეამოწმონ, ხომ არ ხდება ჯარების კონცენტრაცია. ფრენის მოთხოვნა იგზავნება 72 საათით ადრე. არანაირი ლეგიტიმური საფუძველი უარისთვის არ არსებობს, გარდა უმძიმესი ამინდისა, რამაც შეიძლება საფრთხე შეუქმნას თვითმფრინავს. არადა, ამ დღეებში, რუსეთ-უკრაინის საზღვრის თავზე მშვენიერი, მზიანი ამინდი იყო. მაშ, რატომ ეტყოდა რუსეთი უარს? მხოლოდ და მხოლოდ იმ მიზეზით, რომ დამატებითი ძალების კონცენტრაციას ახორციელებს საზღვართან და მზადაა, შეიჭრას უკრაინის აღმოსავლეთში.

მესამე ნიშანი: რუსულმა “გოსდუმამ” მიიღო შესწორებები კანონში რუსეთის მოქალაქეობის მინიჭების შესახებ. რატომ დასჭირდათ ახალი შესწორებები, თუკი ძველი კანონითაც ურიგებდნენ მოქალაქეობას აფხაზებსა და ოსებს?

საქმე ის გახლავთ, რომ იმ კანონით, რომელიც 2000 წელს შეიმუშავა ჩვენმა “დაუძინებელმა მეგობარმა” კონსტანტინე ზატულინმა (პასუხად შევარდნაძის სრულიად ფუჭი და პროვოკაციული განცხადებისა “ნატო-ს კარზე დაკაკუნების” შესახებ), რუსეთის მოქალაქეები მხოლოდ ის სეპარატისტები ხდებოდნენ, რომლებმაც თავად უარი თქვეს სხვა ქვეყნის მოქალაქეობაზე.

მაგალითად, აფხაზებსა და ოსებს საბჭოთა კავშირის დაშლის შემდეგ საქართველოს მოქალაქეობა ფორმალურად არ მიუღიათ, ანუ, კრემლის ლოგიკით, მოქალაქეობის გარეშე დარჩნენ.

დონეცკელებსა და ყირიმელებზე იგივეს ვერ იტყოდნენ, რაკი სრული აბსურდი იქნებოდა მტკიცება, თითქოს მათ არ ჰქონიათ უკრაინის მოქალაქეობა მთელი ამ წლების განმავლობაში.

ახალი კანონით, რუსეთს უკვე შეუძლია, გაიოლებული წესით (სულ რამდენიმე საათის განმავლობაში) მოქალაქეობა მიანიჭოს მათაც, ვინც ადრე სხვა ქვეყნის მოქალაქე იყო. უფრო ზუსტად იმ ქვეყნისა, სადაც მოსკოვი აგრესიას ამზადებს. მაგალითად, დონეცკელ და ლუგანსკელ თუ ხარკოველ სეპარატისტებს, აგრეთვე, ჯავახელ (და ავლაბრელ!) სომხებს. შემდეგ კი დატრიალდება რუსეთის მოქალაქეთა დაცვის კარგად ნაცნობი ტექნოლოგია. ავლაბარსა და ჯავახეთში ჯერ არა, რასაკვირველია, მაგრამ დონეცკში, ხარკოვსა და ლუგანსკში – უკვე ნამდვილად!

ეს სამი ინდიკატორი უეჭველად მეტყველებს: დასავლეთის (პირდაპირ უნდა ითქვას) ნაძირალური და გამყიდველური პოზიციის ფონზე, რუსეთი მართლა ემზადება უკრაინის სრული ანექსიისთვის, რაკი შეუძლებელია, დაიპყრო მხოლოდ აღმოსავლეთ უკრაინა და არ დაიპყრო კიევი. ასეთ შემთხვევაში, უკრაინა საერთოდ ჩაკეტავს ყველა სატრანზიტო გზას ყირიმისა და დნესტრისპირეთისკენ, რომლებიც ჯერ ბოლომდე არ ჩაუკეტავს.

ეს აბსოლუტურად ნათელია და თუ საქმე ასე გაგრძელდა, თუ ვითომ “სანქცირებული” რუსი დეპუტატები, ვისაც ვითომდაც ვიზები გაუუქმეს, ისევ ისეირნებენ პარიზსა და ევროპის სხვა ქალაქებში იქედნური ხითხითით რუსული ტელეარხებისთვის მიცემული ინტერვიუებისას (მაგალითად, “გოსდუმის” თავმჯდომარე ნარიშკინი და “ფედერაცისტი” მარგელოვი), ეს ნიშნები სულ მალე იქცევა რეალიზებულ გეგმად.

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

ამ დროს კი, ანუ ამ სამკვდრო-სასიცოცხლო მომენტში, რა ხდება საქართველოში და რა პროექტებს ამუშავებს ქვეყნის ხელისუფლება?

ნაცვლად იმისა, დიახაც, მტკიცე და მკაფიო პროტესტი განეცხადებინათ სამარცხვინო “პრეზიდენტ ობამას” აბსოლუტურად ცინიკური, გამყიდველური და არამზადული დაპირების გამო, რომ, თურმე, მიუხედავად ავღანეთისა, მიუხედავად ბუქარესტის სამიტის გადაწყვეტილებისა, მიუხედავად მთელი განვლილი 25-წლეულისა, საქართველო ნატოს-კენ მიმავალ გზაზე (გზაზეც კი!) არ დგას;

 ნაცვლად იმისა, ამ უმსგავსო განცხადების კომენტირებისას რომელიმე ქართველ ჩინოსანს ან თუნდაც დეპუტატს ეთქვა (დიპლომატიური დემარშის სახით), რომ საქართველო განიხილავს ავღანეთიდან ჯარების გამოყვანის საკითხს და ამით გვეგრძნობებინა ჩვენი პარტნიორებისთვის, რომ, როგორც თბილისში იტყვიან ხოლმე, “ასე არ არი”, რომ არ შეიძლება ქვეყანა “ხურდაში დაუბრუნო რუსეთს”, როცა დაგჭირდება და ამ დროს რეპუტაციული დანაკარგიც კი არ მიიღო ქვეყნის შიგნით და ქვეყნის გარეთ, რაკი “ხურდაში დაბრუნებულები” კრინტის დაძვრას ვერ ბედავენ,  ქარული პოლიტელიტა არათუ ბრიყვული, არამედ პირდაპირ თუ ვიტყვით კლინიკურად იდიოტური პროექტების შეთხზვითაა დაკავებული.

აი, ერთ-ერთი მათგანი: როგორც ახლა ირკვევა, თურმე ქართულ მხარეს ნატოსთვის შეუთავაზებია, უელსის სამიტზე ასეთი კომპრომისი MAP-თან და ჩრდილოატლანტიკური ალიანსის წევრობასთან დაკავშირებით: მოვამზადოთ MAP-ი, ოღონდ ჩავწეროთ, რომ ნატოს წესდების მეხუთე პუნქტი (“კოლექტიური თავდაცვის შესახებ”), საქართველოსთან მიმართებაში ვრცელდება არა ქვეყნის მთელ ტერიტორიაზე, არამედ აფხაზეთისა და სამხრეთ ოსეთის გამოკლებით და იმ დათქმით, რომ ნატო ამ ტერიტორიებს მაინც კვლავინდებურად ცნობს ჩვენი ქვეყნის განუყოფელ ნაწილებად.

მართლა რამდენად არ უნდა იცნობდე და “აზრზე არ იყო”, რას წარმოადგენს ნატო, რომ ასეთი სულელური წინადადება მოამზადო? მით უმეტეს კოლეგებს სერიოზულად შესთავაზო?!

აბსოლუტურად გამორიცხულია, ნატოს წევრები ამას დასთანხმდნენ და ფუნდამენტური “მეხუთე პუნქტის” რაიმე სახის რევიზიის პრეცედენტი დაუშვან!  ამას, პირველ რიგში, ბალტიელები და სხვა პატარა ქვეყნები შეეწინააღმდეგებიან, რაკი შესანიშნავად იციან, რომ “მეხუთე პუნქტთან” დაკავშირებით ასეთი პრეცედენტი, პირველ რიგში, მათ წინააღმდეგ შემობრუნდება.

ისიც ილუზიაა, თითქოს, თუ აფხაზეთსა და სამხრეთ ოსეთზე თავად ვიტყვით უარს, მაშინ კი მიგვიღებენ ნატო-ში. რეალურად არც მაშინ არ მიგვიღებენ, რაკი მთავარი პრობლემა (რუსეთის “არგაღიზიანების” სურვილი) მაინც ძალაში დარჩება.

 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .  

ზემოთქმული სულაც არ ნიშნავს, თითქოს ამ საგარეო-პოლიტიკურ პრობლემაში “ნაციონალური მოძრაობის” პოზიციაა უფრო სწორი და მიზანშეწონილი.

დავაკვირდეთ: ისინი მთავრობას აკრიტიკებენ რუსეთის მიმართ კაპიტულანტობის გამო (თუმცა, გაუგებარია, რაში გამოიხატება ეს კაპიტულანტობა, როცა სწორუპოვრად გრძელდება წინა მთავრობის აბსოლუტურად უკომპრომისო კურსი ნატოსკენ), მაგრამ არასდროს აკრიტიკებენ დასავლეთს, პირველ რიგში ამერიკის შეერთებულ შტატებს იმგვარი განცხადებებისთვის, რაც, მაგალითად, ობამამ გააკეთა და სხვებსაც გაუკეთებიათ.  

“ნაციონალები” რომ მართლა პატიოსნები და მართლა პატრიოტები იყვნენ, ისინი აუცილებლად ისარგებლებდნენ “ოპოზიციონერობის იმუნიტეტით” (როცა ოპოზიციონერმა შეიძლება თქვას “ოფიციოზის” სათქმელი, თუკი ეს უკანასკნელი ვერ ბედავს – სახელმწიფოთაშორის ურთიერთობათა გაფუჭების რიდით) და თვითონ იტყოდნენ მკაცრად, რომ ქვეყნის “ხურდაში დაბრუნება”, რასაც ახლა ევროპა-ამერიკა აკეთებს, არის უსინდისობა!!! მაგრამ ნაციონალები ამას არ აკეთებენ იმიტომ, რომ სინამდვილეში ქვეყნის ბედი კი არ აღელვებთ, არამედ საკუთარი ტყავი, ანუ “საპროკურატურო მომავალი” და მეტი არაფერი.

ამასობაში კი, ამ ორი “პატრიოტული” და “პროდასავლური” ძალის მმართველობისას, ქვეყანა საგარეო რისკებით იჭყლიტება. 

და, ვაითუ, უახლოეს მომავალში, არა მხოლოდ უკრაინა (იქ, როგორც ჩანს, უკვე გარდაუვალია), არამედ საქართველოც ყველაზე უარესი სცენარის პოლიგონად იქცეს.

გელა კალანდაძე, გაზეთი „პრემიერი“

FaceBook