ობამამ სუფრაზე წიხლი გვიკრა

ამერიკის შეერთებული შტატების პრეზიდენტმა, ბარაკ ჰუსეინ ობამამ (იმედია, მამის სახელს "უპოლიტკორექტულობაში" არ ჩამომართმევენ), უკრაინის კრიზისსა და რუსეთთან ურთიერთობებზე საუბრისას განაცხადა, რომ "არც უკრაინა და არც საქართველო ამჟამად არ დგანან ნატოს წევრობისკენ მიმავალ გზაზე".

ეს, შეიძლება ითქვას, ისტორიული განცხადებაა, რომელიც, ჯერ ერთი, მაცდუნებელი დემაგოგიისთვის აღარ ტოვებს იოტისოდენ გასაძრომს (თუმცა ჩვენს პოლიტელიტას ხომ დინოზავრივით "სქელი ტყავი" აქვს, ამიტომ მაინც ახერხებენ, ან ჰგონიათ ახერხებენ ნემსის ყუნწში გაძრომას), მეორე მხრივ კი, ისტორიულ რეტროსპექტივას მოითხოვს.

თუმცა, პირველ რიგში ის უნდა ითქვას, რომ უკრაინისა და საქართველოს "ერთ ქვაბში მოხარშვა" არა იმდენად ბარაკ ობამას არაკომპეტენტურობაზე მეტყველებს, რამდენადაც საქართველოს მიმართ გულგრილობაზე, რაკი ოდნავი დაინტერესების შემთხვევაში ეცოდინებოდა, რომ ამ ორ ქვეყანას შორის პრინციპული სხვაობაა: უკრაინამ, პრეზიდენტ იანუკოვიჩის დროს,  ოფიციალურად გამოიწვია ბრიუსელიდან განაცხადი ნატო-ს წევრობის შესახებ, რათა რუსეთთან რაიმე კომპრომისისთვის მიეღწია.

რა კომპრომისსაც მიაღწია, ვხედავთ: სწორედ იმ "ბრძნული გადაწყვეტილების" შემდეგ, მოსკოვმა მეზობელ ქვეყანას გაზი სამჯერ გაუძვირა, დააუძლურა, გამოფიტა და ბოლოს ყირიმიც ასწაპნა.

საქართველოს არაფერი მსგავსი არ გაუკეთებია: ოფიციალური განაცხადი, რომელიც 2006 წელს გაგზავნა ბრიუსელში პრეზიდენტმა სააკაშვილმა, ისევ იქ დევს. რასაკვირველია, დევს სქელი საქაღალდეების ქვეშ, მაგრამ მაინც დევს და ამის არცოდნა ან იგნორირება ზესახელმწიფოს ლიდერის მხრიდან, ბევრად უარესია, ვიდრე უბრალოდ არაკომპეტენტურობა ან გულგრილობა.

რაც შეეხება ისტორიულ ასპექტს: 1989 წლის მაისში, სსრკ სახალხო დეპუტატთა პირველ ყრილობაზე გამოსვლისას, 9 აპრილის მიტინგის დამრბევმა და 16 წლის გოგონათა მკვლელმა, პირსისხლიანმა ნაძირალა გენერალმა როდიონოვმა ასეთი რამ თქვა: "მიტინგზე მიიღეს მიმართვა ჩრდილოატლანტიკური ალიანსისადმი წევრობისა და საქართველოში ნატო-ს ჯარების შემოყვანის შესახებო". იგულისხმებოდა: მიტინგი უნდა დაგვერბია კი არა, სისხლში ჩაგვეხშოო.

მას შემდეგ, ნატო-სკენ სწრაფვა  საქართველოში პოლიტიკურ მანტრად იქცა. მერაბ კოსტავა "ეროვნულ მოძრაობაში" ნატო-ს სპეციალისტად ითვლებოდა. რომ დასცლოდა, ზვიად გამსახურდია აუცილებლად გააკეთებდა განცხადებას, რომელიც 2000 წელს გააჟღერა ედუარდ შევარდნაძემ, ნატო-ს კარზე დაკაკუნების შესახებ.  ანალოგიური განცხადება მან პრაღის სამიტზეც გააკეთა, თუმცა ოფიციალური დოკუმენტი ბრიუსელში სწორედ მიხეილ სააკაშვილმა გაგზავნა.

 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

25 წლის განმავლობაში პოსტსაბჭოურ სივრცეში არ ყოფილა ქვეყანა, რომელიც ასე თანმიმდევრულად, ასე უკანმოუხედავად, ასე უკომპრომისოდ პროდასავლური და პროატლანტიკური ყოფილიყო, როგორც საქართველო.

დავამატოთ ამას ისეთი წვრილმანები, როგორიცაა რეფერენდუმი ნატო-ს წევრობის შესახებ 2008 წელს; ერაყის, კოსოვოსა და ავღანეთის სამხედრო კამპანიებში მონაწილეობა; უპრეცედენტოდ მრავალრიცხოვანი სამხედრო კონტინგენტი _ პატარა ქვეყნის მიერ გაღებული დიდი მსხვერპლი; და ამ ფონზე დავაკვირდეთ, რას ნიშნავს ამერიკის პრეზიდენტის განცხადება?

გამოდის, თურმე, ყველაფრის მიუხედავად, საქართველო იმ გზაზეც კი არ დგას, რომელიც ნატო-ს წევრობისკენ მიდის. სხვა საქმე იქნებოდა, ეთქვა: "ეს ძალიან გრძელი გზაა", "საქართველო ჯერ მზად არ არის", "ჯერ კონფლიქტები უნდა გადაწყვიტოთ მშვიდობიანად" და რომ "კარი ღიაა, თუმცა იმ კარამდე უნდა მიაღწიოთ", რომ "ბუქარესტის სამიტის გადაწყვეტილება ძალაში რჩება მაგრამ..."  ანუ ყველაფერი ის, რასაც წლების განმავლობაში გვეუბნებოდნენ, თუნდაც ყალბი "პოლიტკორექტულობის" გამო გენერალური მდივნები და გაიძვერა დიპლომატები, მხოლოდ სახის შენარჩუნებაზე რომ ფიქრობენ მუდამ.

ობამას განცხადებით კი, აღმოჩნდა, რომ საქართველო თურმე(!) მთელი ამ წლების განმავლობაში იმ გზაზეც კი არ დგას, რომელიც ნატო-სკენ მიდის!!!

კი მაგრამ, აბა, სად მივდიოდით მთელი ეს წლები? 

ჩვენ გვეგონა, ამ გზაზე ვიდექით, ოღონდ ყველაფერი დროისა და მანძილის საკითხი იყო, ამერიკის პრეზიდენტი კი დღეს (ამდენი მსხვერპლის, ამდენი უბედურების, ადამიანური თუ ტერიტორიული დანაკარგის შემდეგ) გვეუბნება, რომ სხვა გზაზე მივდიოდით და მხოლოდ გვეჩვენებოდა, რომ ეს გზა საბოლოოდ, ნატოსთან მიგვიყვანდა.

ანუ დღემდე გვატყუებდნენ ხსენებული გენმდივნები, დიპლომატები, იგივე წინა პრეზიდენტი ბუში და ა.შ და ა.შ, როცა გვიყვებოდნენ ზღაპრებს ბუქარესტის სამიტის "ისტორიული გადაწყვეტილების" შესახებ და რომ "მოსკოვს არა აქვს ვეტო-ს უფლება" და ა.შ... მაგრამ როგორც კი დასჭირდათ, როგორც კი რუსეთთან რეალური კონფრონტაციის მათთვის ძალზე არასასურველი აუცილებლობის წინაშე დადგნენ და პუტინის თავზე "სახარების კითხვა დაიწყეს", საქართველოც "ხურდაში დაუბრუნეს" მას დასამშვიდებლად,

ბუნებრივია, ქართული პოლიტელიტა, განსაკუთრებით "ქოცნება" ახლა ყველანაირად ცდილობს, დაგვარწმუნო,ს რომ არა... "ეს კი არ უთქვამს, სულ სხვა რამ თქვა", და "ეს კი არ უგულისხმია, არამედ..." განსაკუთრებით კომიკური იყო ქვეყნის "მთავარი დიპლომატის" ინტერპრეტაცია.

არადა, როგორ გინდა, სხვაგვარად ახსნა აი, ეს ტექსტი, შავით თეთრზე: "Neither Ukraine or Georgia are currently on a path to NATO memberchip"?

      გასაგებია, რომ დემაგოგიურად და საცოდავად ჩაეჭიდებიან ტერმინს " currently ". ანუ "ახლა", "ამჟამად" არ დგას ნატოსკენ მიმავალ გზაზეო, მაგრამ მაშინ დღემდე რატომ გვარწმუნებდნენ დასავლელი პარტნიორები, რომ ვდგავართ ამ გზაზე, უბრალოდ, ეს გზა არის ძალიან გრძელი და შორი?

მაშასადამე, გვატყუებდნენ და, სინამდვილეში, საქართველო მხოლოდ "ხურდაში დასაბრუნებლად", ან ავღანეთში "საზარბაზნე ხორცად" სჭირდებოდათ.

ჩვენ რომ თავმოყვარე ქვეყანა ვიყოთ, ჩვენ რომ ხელისუფლება და პასუხისმგებელი პოლიტიკური კლასი გვყავდეს, ამ განცხადების შემდეგ საქართველომ დაუყოვნებლივ უნდა განაცხადოს ავღანეთიდან ჯარების გამოყვანის შესახებ, თუნდაც იმისთვის, რათა პარტნიორებს ვაგრძნობინოთ: ამგვარი ტყუილის, თვალთმაქცობისა და უზნეობისთვის სახის დაკარგვით მაინც რისკავენ.

 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

პრეზიდენტ ობამას განცხადება საქართველოს შესახებ, მით უმეტეს  უკრაინის გამო მისი სრულიად უსუსური რეაქციის ფონზე, უეჭველად იმაზეც მეტყველებს, რომ ამერიკა მართლა აღარ არის ზესახელმწიფო!

ზესახელმწიფოებრიობის მთავარი ნიშანი არა ატომური იარაღი, არა ეკონომიკური ძლევამოსილება ან ტექნოლოგიური ლიდერობა, არამედ ღირებულებათა და საკუთარ ვალდებულებათა ერთგულებაა.

როდესაც პრეზიდენტი ბუში ამბობდა, რომ საქართველო დგას ნატოს-კენ მიმავალ გზაზე, უბრალოდ, ეს გზაა ძალიან გრძელი და ხანგრძლივი, ის ამით "თავისუფალი არჩევანის" ღირებულებას ადასტურებდა და პასუხისმგებლობასაც კისრულობდა. დღევანდელი პრეზიდენტის სამარცხვინო განცხადება კი უეჭველად მეტყველებს: ამერიკა არ არის ის ქვეყანა, რომელიც გვეგონა, რომ იყო.

უფრო სწორად ისეთი, როგორიც გვეგონა, იყო.

დავით ავალიშვილი, გაზეთი „პრემიერი“

FaceBook