ლია წიქარიშვილი: “ვინც უნდა დაგვეტაკოს და გვეჩხუბოს, ცილი დაგვწამოს, ემიგრაციაში ჩვენს ქართულ საქმეს მაინც გავაკეთებთ”

“საბერძნეთში საქართველოდან ჩამოდიან არასამთავრობოები, მაგრამ  აღმოჩნდება ხოლმე, რომ მათ საკუთარი გრანტები აინტერესებთ და არა ემიგრანტების ბედი”

საბერძნეთში მყოფი ლია წიქარიშვილი გაზეთ “პრემიერს” უცხოეთში მყოფი ქართველების ქიშპობასა და გაუტანლობაზე ესაუბრა. ის გულდაწყვეტილია იმით, რომ სამშობლოდან შორს, ქართველები ერთმანეთს გვერდში დგომის ნაცვლად მტრობენ და ფულს ძალავენ.

ლია წიქარიშვილი:

_ სალონიკში ქართველების რიცხვი 15 ათასს აღწევს, მაგრამ ეს ბოლო მონაცემი არ არის. ისინი კუნძულებზეც ცხოვრობენ, მუშაობენ, იქიდან ვერ ჩამოდიან და საკონსულოშიც დაფისირებული არ არიან. 8 წელი ხდება, რაც საქართველოდან საბერძნეთში ჩამოვედი. წინათ აქ უკეთესი მდგომარეობა იყო. ქართველების დიდი ნაწილი ოჯახებში, სადღეღამისო სამუშაოზე მუშაობს _ მოხუცებს, ბავშვებს უვლის, სახლებისა თუ ოფისების დასალაგებლად დადის. დილით ერთ ოჯახს ალაგებენ, მერე მეორეს და მესამეს. შრომობენ თავაუღებლად, მაგრამ ბერძნებმა, შექმნილი ეკონომიკური მდგომარეობის გამო ჩამოსულ ქართველებს ანაზღაურებები შეუმცირეს. ალბანელები მცირე თანხებზეც თანახმანი არიან, ნებისმიერი საქმე გააკეთონ. თვეში 500 ევრომდე უკვე იშვიათად თუ ვინმე იღებს. ქუჩაში უსაბუთოდ ქართველი თუ დააკავეს, სამი-ოთხი დღე აპატიმრებენ, მერე ადვოკატს ფულს უხდიან და გამოჰყავთ. ბერძნებმა კანონში შეიტანეს ცვლილება: თუ მოხუცებულის ჯანმრთელობა, რომელსაც უვლი, 80 პროცენტად ან მეტად შეფასდა, ანუ მძიმე ავადმყოფად ჩაითვალა, მის მომვლელს ქვეყანაში ყოფნის საბუთს უფასოდ უკეთებენ. ასეთ დროს თავისუფლად შეუძლია ადამიანს როცა უნდა ჩამოვიდეს თავის ქვეყანაში და ისევ დაბრუნდეს. ჩემმა ბებომ 80 ქულა ვერ მოაგროვა და მეც 8 წელი საქართველოში ფეხი არ დამიდგამს. საშინელებაა, ამდენ ხანს სამშობლოს გარეშე ცხოვრება. ვერაფრით შევეგუე ამ ტკივილს. პატიმრებსა და ჩვენს შორის დიდი განსხვავება სულაც არ არის. ისინი რომ გაჰყავთ ქუჩაში და ჰაერს იშვიათად აყლაპებენ, ასე ვართ ჩვენც. მხოლოდ შაბათს, დილის 9 საათზე გვიშვებენ უმეტესობას სამსახურიდან და საღამოს 8 საათზე უკვე ოჯახში უნდა ვიყოთ. შეკრებისთვის რაიმე განსაკუთრებული ადგილიც არ გვაქვს, რადგან ქალები ჯამაგირს რომ იღებენ, საქართველოში, ოჯახებში გზავნიან. ზოგს პროცენტიანი ვალი აქვს აღებული. გული მტკივა, რომ ქართველები აქ, უცხო ქვეყანაშიც არ ინდობენ ერთმანეთს და ფულს პროცენტით ასესხებენ ხოლმე. სამსახური რომ უშოვოს, ქართველი ქართველისგან 200-300 ევროს იღებს. როგორც კი გაიგებენ, რომ სადღაც სამსახურია, დაურეკავენ ქართველს, ეტყვიან, განთავისუფლდა ადგილი, გინდათო?! ამათაც სხვა გზა არა აქვთ, უხდიან ფულს ამ ინფორმაციაში, სამსახურის გარეშე რომ არ დარჩნენ. საბერძნეთში ქართველი ქართველისგან აკეთებს ფულს იმაში, რომ დაასაქმოს. ვერ მოვითმინე და ერთ-ერთ შეკრებაზე ვთქვი, ხალხო, ქართველები არ ხართ, უცხო ქვეყანაში ქართველი სამსახურს რომ ითხოვს, ამაში ფულს როგორ იღებთ, არა გრცხვენიათ-მეთქი. ხმა ვერავინ ამოიღო. უკვე სატირელია აქ ყოფნა.

_ უცხოეთში მყოფ ქართველებს თავშესაფარი, ალბათ, ერთმანეთთან უნდა გქონდეთ, ერთმანეთი უნდა გეიმედებოდეთ და გამოდის, რომ ასე არ ყოფილა. რატომ?!  

_ დიახ, უცხოეთში ჩვენი ერთად ყოფნაა მთავარი, ვისაც უჭირს, ყველა უნდა ვეხმარებოდეთ, მაგრამ, სამწუხაროდ, ასე არ არის. ამას წინათ ერთი ქართველი ქალბატონი გახდა ავად. ოპერაცია გაუკეთეს, მაგრამ შეხორცებებიც აღმოაჩნდა და შარდის მილი ორ მხარეს გაეხვრიტა. მესამე ოპერაციის გაკეთება მოუხდა. საავადმყოფოში ვინახულეთ ლელა. მას ნერვული სისტემაც დაზიანებული აქვს და ცუდ მდგომარეობაშია. ფოტო გადავუღე და “ფეისბუკით” გავავრცელე. ერთი ევროთიც რომ ვინმე დახმარებოდა, მისთვის დიდი დახმარება იქნებოდა. ხომ გითხარით, 15 ათას ქართველზე მეტია სალონიკში და მხოლოდ 250 ევრო მოუგროვდა საწყალ გოგოს. მერე საკონსულო ჩავაყენეთ საქმის კურსში. ლელა ექიმების შეცდომას აბრალებდა საკუთარ მდგომარეობას. ამბობდა, უნდა ვუჩივლოო, მაგრამ საბერძნეთში ჩივილი ასეთი ადვილი არ არის. ადვოკატი უნდა აიყვანო, სოლიდური თანხა უნდა გადაუხადო, სასამართლო კი კარგა ხანს არ დასრულდება. და ა.შ. ლელას დაც საბერძნეთშია და ნაქირავებ ოთახში უვლის ავადმყოფს.  მოკლედ, საშინელ მდგომარეობაში ვცხოვრობთ.

_ როგორც ვიცი, ყველა სხვა ქვეყანაში არსებობს ქართული არასამთავრობო სექტორი, ორგანიზაციები, რომლებიც სწორედ ასეთი საქმეებით არიან დაკავებულები და გრანტებს ემიგრანტების დახმარებებისთვის იღებენ და ისინიც იტყუებიან?

_ სიმართლე ის არის, რომ ემიგრანტების სახელს ყველა თავისებურად იყენებს. საბერძნეთში საქართველოდან ხშირად ჩამოდიან არასამთავრობო ორგანიზაციების წარმომადგენლები, თითქოს რაღაც პროექტის განსახორციელებლად, მაგრამ მერე აღმოჩნდება ხოლმე, რომ მათ საკუთარი გრანტები აინტერესებთ და არა ემიგრანტების ბედი ან მათი რაიმე სახით დახმარება. პროექტებს ეძახიან, რომ ჩამოვლენ, მაგიდას შემოუსხდებიან ემიგრანტებთან ერთად და დიალოგს გამართავენ. ეს საწყლებიც უყვებიან საკუთარ გასაჭირზე, პრობლემებზე, უმართავენ ალა-ფურშეტებს, ბოლოს კი კრება რჩება მხიარული. წავლენ, “ფეისბუკზე” ატრიალებენ აქ გადაღებულ ფოტოებს და მეტი არაფერი კეთდება. რეალურად რა დახმარებას მოიცავს ეს პროექტები, ვერ ვიგებთ. დაღეჭილ მასალებს ვატანთ აქედან ასეთ “ენჯეოშნიკებს”, ისინი მას ვიღაცებს უგზავნიან და ფულს აკეთებენ, ემიგრანტები კი ისევ იგივე დღეში არიან. რაც გაგვიკეთებია აქ ქართველ ემიგრანტებს, ამაზე უკვე ზღვა მასალა არსებობს და ისინი მას რისთვის იყენებენ, არავინ იცის. ფაქტია, საქმის გამკეთებელი არავინ არ არის. სიმართლეს ეტყვი და სწყინთ.

_ ემიგრანტებზე მომუშავე ყველა არასამთავრობო ბლეფია?

_ აქ არის ქართველების მიერ შექმნილი “დიასპორის კონფედერაცია”, რომელსაც სხვა ორგანიზაციები და ხალხი არც აინტერესებს. ოთხ პიროვნებას მიჰყავს იქ პარადი. რაში გამოიხატება ეს, ახლავე გეტყვით. ვეუბნებით, ხალხო, შევგროვდეთ ყველა ორგანიზაციის წარმომადგენელი და ამ უცხო ქვეყანაში ქართული საქმე ვაკეთოთ-მეთქი, მაგრამ არ უნდათ, არ აწყობთ. მაგალითად, არის საზოგადოება “საქართველო”, რომლის ხელმძღვანელიც გახლავთ ელგუჯა მინაძე. 20 წელია, ის საბერძნეთში ცხოვრობს, ძველი სპორტსმენია, მაგრამ ჩამოვიდა და ბერძნებთან თანამშრომლობა დაიწყო. ახლა მათ მერიაში მუშაობს და საშუალებაც აქვს, იქიდან ქართველებს დაგვეხმაროს. დღემდე კარგ საქმეს აკეთებს. ჩვენი ორგანიზაცია “ოქროს საწმისიც” გვერდში უდგას მას, მაგრამ “დიასპორის კონფედერაციამ” გაანადგურა მისი ყველა იდეა. მინაძეც ეუბნებათ, გავერთიანდეთ, რადგან აქ ჩვენთვის ეს არის მთავარიო, დავსხდეთ, დავილაპარაკოთო. “კონფედერაცია” კიდევ აცხადებს, წესდება ჩამოყალიბებული გვაქვს, თუ გინდათ, მას დაემორჩილეთ, სხვანაირად თვენი აზრი არ გვაინტერესებსო. სხვაგვარი აზრის მოსმენაც არ უნდათ და გაერთიანების წინააღმდეგები ამიტომ არიან. ჩვენი იდეა კი გაერთიანებაა.    

ახლა ეს წერილი რომ დაიწერება, ვიცი, რა დღესაც დამაწევენ, მაგრამ მათი არ მეშინია, რადგან სიმართლე ჩემს მხარესაა. რუსუდან გოგბერაშვილი, ელგუჯა ციგროშვილი, მალხაზ რაზმაძე, რომელიც საქართველოში წინათ ჟურნალისტი ყოფილა და ახლა აქ არის, ჩასაფრებულები არიან. გოგბერაშვილმა ჟურნალისტებს მიაწოდა ინფორმაცია, სადაც  ამბობს, თითქოს ემიგრაცია გაერთიანებულია, მაგრამ ეს არის ტყუილი. ძალიან ვცდილობთ ამას, მაგრამ არა მგონია, უკვე შესაძლებელი იყოს. ასევე, აცხადებენ, რომ კონფედერაციაში 10-20 ორგანიზაცია ჰყავთ გაერთიანებული. არ მინდა ახლა ყველაფერი ვთქვა, რას და როგორ აკეთებენ...

_ რადგან დაიწყეთ, ალბათ, სიმართლე ბოლომდე უნდა თქვათ. ასე არ არის?

_ რაღაც ღონისძიებებს ატარებენ, არქმევენ ვითომ ლიტერატურულ საღამოებს, შეხვედრებს, მაგრამ, რაც რეალურია და საჭირო, ის არ კეთდება. ემიგრაცია მე მწამს ერთ მუშტად შეკრული და არა დაქსაქსული და ერთმანეთზე ფულის კეთებით დასაქმებული. პატარა ფონდიც უნდა გვქონდეს ემიგრანტებს, ვისაც რა შესაძლებლობა ექნება, ის რომ გადაიხადოს ყოველთვე. ემიგრანტს, რომელიც ავად გახდება, საშუალება არ ექნება მკურნალობის, უმუშევარი დარჩება, მშიერი რომ არ მოგვიკვდეს, ფონდი უნდა დაეხმაროს. “ოქროს საწმისი” ანა ყურშავიშვილმა ჩამოაყალიბა, რომელიც საბერძნეთში უშვებს ემიგრანტულ გაზეთს “ელადას”. რედაქტორის მოადგილე კი “ოქროს საწმისის” თავმჯდომარეა, ქალბატონი თამარი. ამ გაზეთში იწერება ჩვენი ტკივილი, გულისნადები, ვინ როგორც ცხოვრობს, როგორ გვითენდება და გვიღამდება უცხო მიწაზე. ორმა ემიგრანტმა ქალბატონმა წიგნებიც  დაბეჭდა და პრეზენტაციაც მოვაწყვეთ. ლელა რომ ავად გახდა, მაშინაც “ოქროს საწმისის” წევრები დავირაზმეთ დასახმარებლად. რაკი “კონფედერაცია” ამბობს, რომ მათთან 20 ორგანიზაციაა გაერთიანებული, გამოდის, უფრო დიდი დახმარების აღმოჩენა შეუძლიათ, მაგრამ მაგათ დახლიჩეს ქართველები საბერძნეთში.

_ საკმაოდ მძიმე ბრალდება წაუყენეთ ამ ორგანიზაციას. რაც თქვით, ამის დამტკიცება შეგიძლიათ?!

_ სალონიკში გოგბერაშვილმა გახსნა საკვირაო, ვაჟა ფშაველას სახელობის ქართული სკოლა. დირექტორი თავად არის, მაგრამ 10 ბავშვიც კი არ ჰყავთ, რადგან თანხაა გადასახდელი. სამი წლის წინათ შევიტანე წიგნები ამ სკოლაში საჩუქრად. ჯერ 10 ბავშვიაო მითხრეს, მერე _ 8 ბავშვიო, მაგრამ 13 წიგნი მაინც დავუტოვე. იცით, რატომ მივიტანე პირველი კლასის წიგნები სკოლაში?! ერთხელ იქ მივედი და ბავშვებს წიგნების  გადაქსეროქსებული ფაილები ეწყოთ წინ და იქიდან სწავლობდნენ ქართულს. მერე ისიც გავიგე, რომ ამ ფაილებს მშობლებზე 13 ევროდ ყიდდნენ. კინაღამ გული შემიწუხდა, როცა დავინახე, რომ ბავშვებს მაგიდაზე შავ-თეთრი, ქაღალდებზე ნაქსეროქსალი გოგებაშვილის “დედა ენა” ედოთ. სასწრაფოდ გამოვაგზავნინე ახლობლებს საქართველოდან პირველი კლასის ახალი წიგნები, მაგრამ, როგორც აღმოჩნდა, სკოლის დირექციას ეს სულაც არ აწყობდა, ისინი ხომ ასეთი “წიგნებით” ფულს აკეთებდნენ?! იცოდნენ, რომელ დღესაც უნდა მიმეტანა წიგნები სკოლაში და იქ არც მშობლები დამახვედრეს, არც ბავშვები. სამი ბავშვი იყო მხოლოდ, დირექცია კი ისე შემხვდა, თავი პანაშვიდზე მეგონა. იქ ჩასულ საცოდავ ქართველ ემიგრანტებს, რომლებიც სახლების დალაგებით ჭამენ პურს და ერთი სახლიდან მეორეში გადარბენით ინახავენ შვილებს, რუსუდან გოგბერაშვილიც და ციგროშვილიც ცდილობენ ეს ფული სკოლაში დაატოვებინონ და ამის შემდეგ ესენი ადამიანები არიან?! როცა წიგნების ამბავზე საყვედური ღიად ვთქვი, წამებუზღუნნენ კიდეც, რა წიგნები შენ მოგვიტანე, გვაყვედრიო?!
არასამთავრობოებითა და სკოლებით, ქართველებმა ემიგრაციაში ბიზნესები ააწყვეს, სადაც ისევ საკუთარ თანამემამულეებს ატყავებენ. სალონიკში ვერავინ იტყვის, რომ წიქარიშვილს ფული აუღია ვინმესგან, ვინმეს რამე შეუჭამა და ისე მოიქცა, როგორც ეგენი იქცევიან. ასეთი რამ არ მომხდარა და არასდროს არ მოხდება. ელგუჯა მინაძე სალონიკის მერიას დაელაპარაკა და გაჩნდა  საშუალება, ქალაქის ცენტრში უფასოდ გაიხსნას საკვირაო სკოლა. იქ უფასოდ ასწავლიან ჩვენი ორგანიზაციის წევრი ქალები საბერძნეთში მცხოვრებ ქართველ ბავშვებს. დიასპორას სამინისტროს პრესცენტრის წარმომადგენელი, ხათუნა ჩიკვილაძეც შეგვპირდა, რომ წიგნებს უფასოდ გამოგვიგზავნიან. ემიგრანტის ოჯახებს შვილებზე, საკვირაო სკოლაში გადასახადი რომ არ ექნებათ, იქ მერე ყველა მიიყვანს შვილს. არ უნდა დავუშვათ არც ის, რომ ჩვენი საცოდავი ემიგრანტების ფული ვინმემ შემოსავლის წყაროდ იქციოს. სტუდია “გუთანმა” გამომიგზავნა მათ მიერ გადაღებული ფილმების დისკები. ამ წიგნებთან ერთად, 5 დისკი გოგბერაშვილის სკოლას გადავეცი საჩუქრად. თან ვთხოვე, არ დააქსეროქსოთ, არ გაიტანოთ სკოლიდან, ხშირად აჩვენეთ ბავშვებს და ასე შეაყვარეთ სამშობლო. იცოდნენ საბერძნეთში დაბადებულმა ქართველმა პატარებმა, რომელი მიწის შვილები არიან-მეთქი. ამ დისკების ფული, 100 ევრო მე და თამარმა გადავიხადეთ.

რადგან ვეუბნებით, რომ კარგად არ იქცევიან და რასაც ისინი აკეთებენ, ეს არ არის პატრიოტობა, ამისთვის აგვიტეხეს ერთი ამბავი,  კონფედერაციის ხალხმა ბრძოლა გამოგვიცხადა საიტებზე... წერენ, რომ მე არავინ არ ვარ, განდიდების მანია მჭირს და ა.შ. თვე-ნახევრის წინ ათენიდან ჩამოვიდა ჩვენი ელჩი დავით ბაქრაძე. მას სალონიკში არსებული ქართული ორგანიზაციების  თავმჯდომარეებთან უნდოდა შეხვედრა. “კონფედერაცია” მობილიზებული იყო და მოვიდა თავის წევრებთან ერთად. ბაქრაძემაც იმსჯელა გაერთიანებაზე. ამ შეხვედრაზე წაღებული მქონდა ავადმყოფი გოგოს წერილი და ელჩს ვუხსნიდი, რაშიც იყო საქმე. ვთხოვე, ლელას დახმარებოდნენ, მაგრამ საუბარი დასრულებული არ მქონდა, რომ ელჩის წინ “კონფედერაციის” ხალხმა სპექტაკლი დადგა _ დაიწყეს ხელების შლა და ყვირილი, რა დროს ავადმყოფობაა, საკონსულოსა და საელჩოს მაგისთვის სად სცალიაო?! ელჩს ვეცი პატივი და ბოლომდე დავრჩი შეხვედრაზე. არც მინაძე ალაპარაკეს, არც მე ამომაღებინეს ხმა და ლანძღვა-გინებაზე გადავიდნენ. ბაქრაძემ აღარ იცოდა, ვინ როგორ დაეწყნარებინა. ამ ფაქტის მოწმეებიც არიან. ქართული საქმის კეთებისკენ რომ მოვუწოდე, ბინძური კამპანია ამიგორეს.

საბერძნეთში საქართველოს საელჩო ახლაც ნაციონალების კადრებით არის დაკომპლექტებული. “კონფედერაცია” კი მათთან დაახლოებული გუნდია. არჩევნებზე საელჩომ აქ ჩამოიყვანა ვახტანგ კიკაბიძე და ამღერა, თუმცა ბილეთები მხოლოდ “კონფედერაციას” გადასცეს. შე მამაძაღლო საკონსულო, გენერალური კონსულო (მაშინ გოგიტიძე ნიკოლოზი იყო და მოხსნეს), მხოლოდ “კონფედერაციაა” ქართული ემიგრაცია და თქვენ მხოლოდ მათი საკონსულო ხართ თუ რა ხდება?! გამოვიდა, რომ მარტო “კონფედერაციისთვის” არის კონცერტიც და ყველა პრივილეგიაც. ყველა ღონისძიების ბილეთები მხოლოდ “კონფერედერაციას” მიჰქონდა, სხვა ხალხს კი არაფრად აგდებდნენ. ქართველები იქ მოწყურებული არიან ყველაფერს, ესენი კი ასე ექცევიან. გოგიტიძეს “ფეისბუკით” შევუთვალე კიდეც, ეგ მოსაწვევები შუბლში გაქვს ასარტყმელი. გენერალური კონსული იმიტომ გქვია, რომ მთელი ემიგრანტების კონსული ხარ და არა მხოლოდ “კონფედერაციის დიასპორის”-მეთქი. ისინი ჩვენ გამო იღებენ ხელფასებს, თუმცა ჭაობსა და სიცივეში გვაცხოვრებენ. არც ჯანსაღი აზრი უნდოდათ ნაციონალებს, არადა “კონფედერაციაც” და საკონსულოც ამ ხალხით არის ახლაც გატენილი. ეტყობა, “კონფედერაციის” წევრებს ნაცებისგან სარგებელიც ჰქონდათ და რასაც უნდოდათ, იმას აკეთებინებდნენ.

_ ძალიან ცუდია უცხოეთში მყოფ ქართველებს ასეთი დაპირისპირება რომ გაქვთ. ეს საქართველოსთვის მხოლოდ ზიანის მომტანია...

_ სალონიკში, ასეთი ბინძური მარცვალი ნაციონალების დროს ჩავარდა. პოეტი ოლგა ფოლადაშვილი ჩამოვიდა ათენში. ემიგრანტების ცხოვრებაზე უნდა დაეწერა წიგნი. გამორიცხულია, ასე, ერთი ჩამოსვლით ვინმე მიხვდეს ემიგრაციის სულს. სულ სხვაა უშუალოდ განცდილი და გადატანილი. თუმცა მაინც ჩაიწერა რაღაცები, ემიგრანტებმა კარგად და გემრიელად აჭამეს პური, შეიფარეს, მაგრამ მერე ჩავიდა საქართველოში, “ობიექტივის” ეთერში დაჯდა და ემიგრაციას მაზოხისტები გვიწოდა. თურმე ჩვენ მათხოვრები ვართ, ცელოფნით დაგვაქვს კიტრი, პომიდორი და პური, სადაც დავიღლებით, ბინძური ხელებით იქ ვჭამთ საჭმელს და საკუთარი თავისთვის ყველაფერი გვენანება. მთელი ემიგრანტები გადაგვრია მისმა გამოსვლამ. მეც ვთქვი ჩვენი სათქმელი, რადგან მისი სიტყვები მოისმინა ჩემმა ოჯახმაც, შვილებმაც და გული გაუსკდებოდათ ამის მოსმენაზე. 

ვინც უნდა დაგვეტაკოს და გვეჩხუბოს, ცილი დაგვწამოს, ემიგრაციაში, ჩვენს ქართულ საქმეს მაინც გავაკეთებთ. კიდევ ვიმეორებ, არავისი არ მეშინია და სიმართლეს მაინც ყოველთვის ვიტყვი. ვინც თითოეული ემიგრანტის გულში არ ჩაიხედავს და ისე არ დაასველებს მათზე სიტყვას, წყალსაც წაუღია, გინდ ჩემი იყოს და გინდაც სხვისი. ასეთი დაპირისპირება არც უცხოეთში გასულ ქართველებს და არც კიდევ თავად საქართველოს კარგს არაფერს მოუტანს და ეს ყველას უნდა ესმოდეს. საუბედუროდ, ბევრს არ ესმის და ვიღაც-ვიღაცებმა ემიგრანტებშიც არიეს სიტუაცია. ვინც ეს გააკეთა კი, ვერ ვიტყვი, რომ მას საქართველოსთვის კარგი უნდა. ეს გზა დამღუპველია როგორც უცხო ქვეყანაში გადახვეწილი ქართველებისთვის, ასევე შვილებდაკარგული საქართველოსთვის. მხოლოდ მტერს ახარებს და ეს, არა მგონია, რთული გასაგები იყოს.   

ანკა ბაზერაშვილი, გაზეთი „პრემიერი“

FaceBook