ელენე თევდორაძე: “მთავრობაში იმ ადამიანებმა, ვისაც არასამთავრობო სექტორში მუშაობის ხანგრძლივი გამოცდილება აქვთ, არ იციან სახელმწიფო სტრუქტურებში მუშაობა”

“დამრჩა შთაბეჭდილება, რომ მიხეილ სააკაშვილმა რაღაც იცის და ვიღაცას ხელს აფარებს”

“მე ხელისუფლების სასარგებლოდ არ მიმუშავია”

“გიორგი მარგველაშვილი საქართველოს არასდროს უღალატებს, თუმცა მე მასზე ნაწყენი ვარ”

ბოლო წლების ერთ-ერთი აქტიური და ხმაურიანი პოლიტიკოსი, სახელმწიფო მოხელე, ადამიანის უფლებათა დამცველი ელენე თევდორაძე სულ ახლახან უხმაუროდ წავიდა შეწყალების სახელმწიფო კომისიის თავმჯდომარის პოსტიდან, სადაც 10 წლის განმავლობაში იმუშავა. საკუთარი მოღვაწეობის შეფასებასა და დაფასებას არავისგან ითხოვს, რადგან მიიჩნევს, რომ მას ეს ჯილდო უკვე მიღებული აქვს. ის არის მსოფლიოში ერთადერთი პარლამენტარი და სახელმწიფო მოხელე, რომელმაც ადამიანის უფლებების საუკეთესო დამცველის ამპლუაში ამერიკისა და ევროკავშირის ერთობლივი ჯილდო ჯერ კიდევ 1998 წელს მიიღო. როგორც ელენე თევდორაძემ “პრემიერთან” საუბარში აღნიშნა, მას, სიგელთან ერთად, 3-კვირიანი ამერიკის საგზური და 20 ათასი დოლარის პრემიაც ერგო, რომელიც მთლიანად პატიმრებს დაახარჯა.

_ თქვენი, როგორც პოლიტიკოსისა და სახელმწიფო მოღვაწის კარიერა დასრულდა. რა სტატუსით შეიძლება მოგიხსენიოთ? თავს როგორ გრძნობთ და რას საქმიანობთ?

_ ვრჩები ადამიანის უფლების დაცვის საკითხებში ექსპერტად, იმიტომ რომ 18 წლის განმავლობაში, ჩემი ამპლუა პრაქტიკულად ეს იყო. ძალიან მიჭირს, ვაღიარო, რომ უკვე პენსიონერი ვარ, თუმცა, ნამდვილად ვარ და ახლა უფრო მესმის, რას ნიშნავს იყო პენსიონერი. ყოველი თვის 15 რიცხვს შიშით ველოდები, მეყოფა თუ არა ფული, შემდეგი თვის 15-მდე. მაქვს 40 წლის მუშაობის სტაჟი და ვარ ყოფილი დეპუტატი, ამიტომ ჩემი პენსია 560 ლარია. ეს არის ჩემი ერთადერთი შემოსავალი.

_ ასე ადვილად შეეგუეთ თქვენს მდგომარეობას?

_ შესაგუებლად ძნელი იყო, რადგან ბოლო ორი წლის განმავლობაში ჩემი ხელფასი ორი ათასი ლარი იყო, მემსახურებოდა მანქანა, ტელეფონის ხარჯს არ ვიხდიდი, ხელფასით ვეხმარებოდი ჩემს ოჯახს, რადგან ჩემს შვილს მაინცდამაინც ნორმალური ხელფასი არა აქვს და ერთი შვილიშვილი უმუშევარია. ახლაც ვცდილობ, ჩემი პენსიით ისევ მათ დავეხმარო, მაგრამ, სამწუხაროდ, უკვე მე თვითონ გამიჭირდა. ჯერ ავტობუსით არა, მაგრამ “მარშრუტკებით” დავდივარ, ზოგჯერ მძღოლი არ მართმევს ფულს, ან მგზავრი ცდილობს, ჩემს ნაცვლად გადაიხადოს. ხალხისგან დიდ სითბოს ვგრძნობ და ასე ვცხოვრობ.

_ ასეთი პატივისცემის მიზეზად პოპულარული პოლიტიკოსის სახელს მიიჩნევთ?

_ ვერ ვიტყვი, რომ ასე ჩემი პოპულარობის გამო ხდება. ქუჩაში ხალხი მაჩერებს, ზოგი მეუბნება, რომ არასდროს არაფრით შევუწუხებივარ, მაგრამ მახსენებენ, რომ ვიყავი ხელისუფლების გუნდში და მაინც ყოველთვის სიმართლეს ვლაპარაკობდი. ასევე, ძალიან ბევრი მხვდება, ვისაც ჩემი დახმარება დასჭირვებია. ამას წინათ მძღოლმა მითხრა, ციხეში ვიჯექი და თუ გახსოვარო. ვკითხე, შეგიწყალე-მეთქი? არა, უარი მითხარით შეწყალებაზე, პოლიციელი ვიყავი და ქრთამი ავიღეო. პოლიცია სხვას უნდა აკონტროლებდეს, რომ ქრთამი არ აიღოს და ამ დროს თავად სჩადის დანაშაულს, ნამდვილად არ მივცემდი შეწყალებაზე თანხმობას და ხმამაღლა ვუთხარი კიდეც, მაგრამ განწყობა მაინც ისეთი ჰქონდა, რომ მგზავრობის საფასური არ გამომართვა.

_ ზურაბ ჟვანიას გარდაცვალების შემდეგ მისი გუნდის წევრებზე სხვადასხვა აზრი არსებობს. გასულ კვირას გამართულ პრესკონფერენციაზე მისი ოჯახის გვერდით გამოჩნდით... ამბობენ, რომ პრემიერ-მინისტრის ერთგული მეგობარი არ უნდა დარჩენილიყო იმ ხელისუფლებაში, რომლის მიმართაც უამრავი ეჭვი და კითხვა არსებობს...

_ მე ხელისუფლების სასარგებლოდ არ მიმუშავია. რასაც ეს წლები ვაკეთებდი, მხოლოდ ხალხისთვის ვაკეთებდი. ჩემთან ყველა გაჭირვებული თავისი პრობლემებით მოდიოდა და იქით ვიყენებდი ხელისუფლებას, რომ მათთვის დახმარება გამეწია. რაც შეეხება ჩემს დამოკიდებულებას ზურაბ ჟვანიას გარდაცვალებასთან დაკავშირებით, ზუსტად მე ვიყავი პირველი, ვინც ჯერ კიდევ მის დაკრძალვამდე ხმამაღლა ვთქვი, ისეთი შეგრძნება მაქვს, რომ ზურაბ ჟვანია მოკლეს-მეთქი. ეს აზრი არასდროს შემიცვლია. მე “ნაციონალური მოძრაობის” წევრი არ ვიყავი, ძალიან ბევრ საკითხთან დაკავშირებით, ჩემი მოსაზრებების გამო, საყვედურს ხშირად მეუბნებოდნენ, მაგრამ არასდროს არავის უთქვამს ჩემთვის, ნუ ამბობ, რომ ზურაბ ჟვანია მოკლულიაო. მე არანაირი დამამტკიცებელი მასალა არასდროს მქონდა, თუმცა, ყოველთვის ვამბობდი და ახლაც ვიმეორებ, რომ ეს ჩემი სუბიექტური მოსაზრებაა. არ მინდა, ისე წავიდე ამ ქვეყნიდან, რომ ზურაბ ჟვანიას გარდაცვალებასთან დაკავშირებით სიმართლე არ გავიგო.

_ რატომ შეგექმნათ ასეთ სუბიექტური აზრი?

_ ზურას გარდაცვალების ტელევიზიით გამოცხადება ძალიან უცნაურად მომეჩვენა. ვანო მერაბიშვილმა და ზურაბ ადეიშვილმა, გაზით გაგუდვა ვერსიად კი არ დაასახელეს, არამედ მტკიცებით ფორმაში განაცხადეს. ორივე თანამდებობის პირი იყო, ვისაც შემდგომში საქმის გამოძიება ევალებოდათ. მახსოვს, პროზექტურაში  რომ მივედი, მიხეილ მაჭავარიანი შემხვდა იქიდან გამოსული, ძალიან ტიროდა და მითხრა, თუ შეგიძლია, ზურას დედასთან წადიო. როცა ქალბატონ რემასთან მივედი, მისი პირველი შეკითხვა იყო: მოკლეს? მე პასუხი ვერ გავეცი, მაგრამ მისმა შეკითხვამ მიბიძგა და დავიწყე გაანალიზება იმისა, რაც მანამდე ჩემთვის იყო ცნობილი. ორი კვირით ადრე, ვიდრე ეს უბედურება მოხდებოდა, ზურაბ ჟვანია პარლამენტში მოვიდა რაღაც საკითხთან დაკავშირებით. მან თავისი გუნდის წევრებს დაგვინიშნა კონკრეტული დრო, შესახვედრად. რომ მივედი, კაბინეტში არ დამხვდა, მდივანმა მითხრა, მიხეილ სააკაშვილთან არის ასულიო. იქიდან რომ დაბრუნდა, სახეზე მწვანე ფერი ედო. მისი ასეთი სახე არასდროს მენახა. ვკითხე, რა ხდება-მეთქი და მითხრა, ძალიან დავიღალე მიშას ისტერიკებითო. რაღაც ენებს მიუტანენ, გამომიძახებს, ისტერიკულად მიყვირის, მე კი ვზივარ და ველოდები, როდის დამშვიდდება, მერე ვიწყებთ ვითარების გარჩევას, საბოლოოდ მეთანხმება, რომ ინფორმაცია არასწორი იყო, მაგრამ ამის მოთმენა აღარ შემიძლია, სულ ვფიქრობ, ხომ არ მოვკიდო ოჯახს ხელი და წავიდე საზღვარგარეთო. ჩვენ პარლამენტში ჯერ “ბურჯანაძე-დემოკრატებით” მოვხვდით, სულ 15 მანდატი მივიღეთ და როცა უკვე რევოლუციის შემდეგ,  “ნაციონალებთან” ერთად მოლაპარაკება დაიწყო საერთო სიაზე, მაშინ ზურა ჟვანიასთან შევიკრიბეთ მთავარი საბჭო, სადაც გაცხადდა, რომ ერთად გავიდოდით არჩევნებზე. საკითხი კენჭისყრაზე რომ დადგა, ზურას ვუთხარი, სჯობს, ცოტა ხმა მივიღოთ, მაგრამ ცალკე ვიყოთ-მეთქი, მაგრამ გადაწყდა ისე, როგორც გადაწყდა. მანამდე, როცა პარლამენტში “ნაციონალების” 10-კაციანი ფრაქცია იქმნებოდა, სტრასბურგში ვიყავი, ზურამ დამირეკა, ხვალ ბოლო დღეა, როცა ბიუროზე უნდა გავიდეს ეს საკითხი და სააკაშვილი ითხოვს, რომ ფრაქციაში თქვენც შეხვიდეთო. არ ვიცი, რატომ მქონდა ასეთი განწყობა, მაგრამ მახსოვს, რომ ვუთხარი, საერთოდ წავალ პარლამენტიდან-მეთქი.

_ მახსოვს რევოლუციის შემდგომი პერიოდი და ისიც, რომ თქვენ მიხეილ სააკაშვილი ძალიან გიყვარდათ, თან არც მალავდით. არასწორად მახსოვს?

_ კი, მიყვარდა, მაგრამ ჩემთვის ზურაბ ჟვანია იყო ეტალონი და მიშიკო იყო მიშიკო. ზურაბს ჰქონდა თავშეკავების, სხვისი აზრის მოსმენის არაჩვეულებრივი უნარი, მიშას ეს არასდროს არ ჰქონია. არასდროს დამავიწყდება, ერთხელ ფრაქციის სხდომაზე მითხრეს, სულ რომ ზურაბ ჟვანიას გუნდის წევრობას უსვამთ ხაზს, გამოდის, რომ “ნაციონალებსა” და “დემოკრატებს” ერთმანეთისგან მიჯნავთ, ძალიან გთხოვთ, გუნდში განხეთქილებას ნუ შეიტანთო. პარლამენტში საერთო სიით შესული კი ვიყავი, მაგრამ ვიყავი უპარტიო. ზურაბ ჟვანია მიხეილ სააკაშვილისთვისაც ძალიან დიდი ავტორიტეტი იყო და სულ მრჩებოდა შთაბეჭდილება, რომ ვიღაცას ეს ძალიან აღიზიანებდა. ეს იყო წრე, რომლის წარმომადგენლებსაც სააკაშვილთან თავიანთი აზრები მიჰქონდათ და ბოლოს ის მაინც იმას აკეთებდა, რასაც ზურაბი ურჩევდა...

_ გასაგებია, რომ სახელისუფლებო პარტიაში იქნებოდა ეს ჯგუფი, მაგრამ იქნებ ახლა მაინც დაასახელოთ, ვინ ცდილობდა ჟვანია-სააკაშვილს შორის დაპირისპირების გაღრმავებას?

_ შეიძლება მე ვფიქრობ ასე, მაგრამ რადგან ზუსტად დღესაც არ ვიცი, თავს ვიკავებ ვინმეს დასახელებისგან. ახლა იცით, რა გამიკვირდა? როცა დაანონსდა, რომ ნინო ჟვანია პრესკონფერენციის გამართვას აპირებდა, ოჯახიდან არავის არავისთვის დაურეკავს, მაგრამ თავად მივედით ზურაბ ჟვანიას მეგობრები და ძალიან ცოტანი აღმოვჩნდით. ისინი, ვინც დღეს “ნაციონალურ მოძრაობაში” არიან, თვითონ ამბობენ, რომ ზურაბ ჟვანიას მეგობრები არიან. თუ ასეა, რატომ არ მოვიდნენ? ბოლო პერიოდში არც სასაფლაოზე მოდიოდნენ, როცა იქ ოჯახი ეგულებოდათ, რაზეც ძალიან გული მწყდება.

_ მიხეილ სააკაშვილმა წლების შემდეგ პირველად განაცხადა, რომ პრემიერ-მინისტრის გარდაცვალების შემდეგ, მას ჟვანიას ოჯახი რაღაც თანხას ედავებოდა. ითქვა ისიც, რომ საქმე ეხება ბადრი პატარკაციშვილის ფინანსებს, რომლითაც ზურაბ ჟვანია  ხელისუფლების ოპოზიციური პოლიტიკური ძალის შექმნას აპირებდა. თქვენი აზრით, შეიძლება რომ ეს სიმართლე იყოს?

_ თითიდან გამოწოვილია და მიხეილ სააკაშვილის მხრიდან ასეთი განცხადება უსინდისობა იყო. ყოველთვის ვცდილობ გაანალიზებას და პარალელების გავლებას, ახლაც გამახსენდა, რომ ზურაბის გარდაცვალების შემდეგ მე და მიხეილ სააკაშვილი ერთმანეთს სტრასბურგში შევხვდით. მაშინ ვუთხარი, არც სასაფლაოზე დადიხარ, არც ზურას ოჯახთან გაქვს კავშირი და რა ხდება-მეთქი? ოჰ, სულ ფულზე მელაპარაკებიან და ფული უნდათო. ვუთხარი, ახლა მე დაგიჯერო, რომ ფულს გთხოვენ-მეთქი? უცებ, ხელი მომიქნია და გავარდა. იქნებ, რაიმეში ვცდები, მაგრამ თუ გინდათ სიმართლე, მეშინია, რომ სიმართლეს ვერასდროს გავიგებთ და ამაზე ფიქრიც არ მინდა. ზურაბ ჟვანიას ოჯახს სჯერა, რომ გამოძიება ბოლომდე მივა, მე რატომღაც ეჭვი მეპარება. როცა მეკითხებოდნენ, ურევია თუ არა ზურაბ ჟვანიას გარდაცვალებაში მიხეილ სააკაშვილის ხელიო, ყოველთვის ვამბობდი, რომ არავითარ შემთხვევაში ამას არ ვფიქრობდი, მაგრამ მისი ამ ბოლო განცხადების შემდეგ დამრჩა შთაბეჭდილება, რომ მისი ხელი არ ურევია, მაგრამ რაღაც იცის და ვიღაცას ხელს აფარებს.

_ სახელმწიფო კომისიამ პატიმართა შეწყალების კრიტერიუმები შეცვალა. ცვლილებები შეეხო დებულების მთელ რიგ მუხლებს,  მათ შორის, პატიმრის შესაწყალებლად დანაშაულის აღიარება საჭირო აღარ არის. რას ფიქრობთ ახალ ცვლილებებზე?

_ ყოველთვის მომხრე ვიყავი ლიბერალური მიდგომებისა. რაც მეტი იქნება, მით უკეთესია, მაგრამ ეს დებულება დაბალანსებული უნდა ყოფილიყო. ნუ გვავიწყდება, რომ დაზარალებული მხარე ყოველთვის არსებობს. კომისია მკვლელობის მცდელობაზე შეწყალების რეკომენდაციას არასდროს იძლეოდა, მაგრამ როცა ჩემთან მოდიოდნენ ადამიანები, ვისი ოჯახის წევრებიც ციხეში ისხდნენ მკვლელობის მცდელობაზე, ან საქმე ეხებოდა ავტოავარიისას დაღუპულს,  ყოველთვის ვამბობდი, რომ, თუ დაზარალებული მხარე არ იქნება წინააღმდეგი, მიმართავს პრეზიდენტს შეწყალების წერილით-მეთქი (ნოტარიულად დამოწმებულს), ანუ შეიძლება კომისიას საკითხი მაინც განეხილა და პატიმრისთვის სასარგებლო გადაწყვეტილება მიეღო. საინტერესო ის არის, რომ ავტოავარიის შემთხვევაში დაზარალებულის მხრიდან ვერასდროს ვერავინ ვერ მომიტანა ასეთი თანხმობა. იქ, სადაც იყო მკვლელობის მცდელობა, მოდიოდნენ და მოჰქონდათ წერილები, რომელსაც ვაწვდიდი კომისიის წევრებს და ვიძლეოდით რეკომენდაციას შეწყალებაზე. 

_ “ქართული ოცნების” ხელისუფლებაში მოსვლიდან ორი წელიც არ გასულა და მმართველობის ხარვეზებზე უკვე აქტიურად საუბრობენ. თქვენი აზრით, კოალიციის ყველაზე თვალშისაცემი ხარვეზი არის თუ არა მათი ცოდნა-გამოცდილების ნაკლებობა?

_ ვერ ვიტყოდი ასე, მაგრამ უბრალოდ, ვწუხვარ, რომ პარლამენტში ძალიან ბევრი დრო უაზრო კამათსა და კინკლაობაში  იკარგება. საზოგადოება მუდმივად არის აჟიტირებული სხვადასხვა საკითხებით. “ნაციონალების” პოზიცია ჩემთვის გასაგებია, ისინი “ქართულ ოცნებას” ალაპარაკებენ საკუთარ თავზე და ჭკვიანურად მოქმედებენ, იყენებენ ტრიბუნას და ტელევიზიებს, რომ არავის დაავიწყდეს მათი არსებობა. ისინი დღეს ზოგჯერ ისეთ საკითხებზე ლაპარაკობენ, რასაც თავად სჩადიოდნენ, ხშირად იმაზე უარესსაც, ვიდრე ამათ უკიჟინებენ.  საპარლამენტო არჩევნებამდე ერთი წლით ადრე, ტელევიზიით ვთქვი,  რომ პოლიტიკიდან წასვლას ვაპირებდი, ან მე დავბერდი და კონსერვატორი დავრჩი, ან მართალი მე ვიყავი და რადგან “ნაციონალების” უმრავლესობა სულ სხვა პოზიციაზე იდგა, ამის გამო, ვეღარ ვეხმარებოდი ადამიანებს ის, როგორც საჭიროდ ვთვლიდი, ამიტომაც მიმაჩნდა, რომ პოლიტიკაში ჩემი ადგილი აღარ იყო.

_ ხელისუფლებას მეტი პასუხისმგებლობა ეკისრება და   საზოგადოებას დღითი დღე უცრუვდება ის მოლოდინი, რაც მან “ქართული ოცნებისგან” დაპირებების სახით მიიღო...

_ ჩემი ყურადღება მუდმივად კონცენტრირებული იყო პატიმრებისა და მათ ოჯახებთან დაკავშირებულ საკითხებზე, ახლა, როცა ქუჩაში დავდივარ, სულ სხვა პრობლემებს ვხედავ და ვისმენ: უმუშევრობა, მაღალი ფასები პროდუქტებზე, მედიკამენტებზე და ა.შ. აი, აქ გარღვევა არ მოხდა. ბიძინა ივანიშვილმა კი ბრძანა, პირველი წელი მძიმე იქნება და მეორე წელი უკეთესიო. მე მაინც ყველას ვეუბნები, რომ ყველაფერი კარგად იქნება, რადგან მინდა, საზოგადოებაში მეტი ოპტიმიზმი იყოს. ამის მიუხედავად, ძალიან მაღელვებს, რას იზამს რუსეთი, როცა ჩვენ ევროკავშირის ასოცირების დოკუმენტზე ხელს მოვაწერთ. ძალიან სასიხარულოა, რომ ეს მალე მოხდება, მაგრამ შინაგანი დაძაბულობა არსებობს. რუსეთისგან ყველაფერია მოსალოდნელი და ყირიმის მოვლენების ფონზე, მისგან არაფერი იქნება გასაკვირი.

_ 9 წელი ევროსაბჭოში საქართველოს დელეგაციას წარმოადგენდით. თქვენი გამოცდილებიდან გამომდინარე, რამდენად პერსპექტიულად გეჩვენებათ საქართველოს მომავალი ევროკავშირში ინტეგრაციის გზაზე?

_ ევროსაბჭო ის ორგანიზაციაა, სადაც პრაქტიკულად მიგაქვს და ევროპელებს აცნობ შენს პრობლემებს, თან ცდილობ, რომ მის მიერ მომზადებული რეკომენდაციები შენი ქვეყნის სასარგებლო იყოს. თუ თანმიმდევრობით გაყვებით ამ წლებში გაწეული მუშაობის ანგარიშებს, ნახავთ, რომ რეკომენდაციების დიდი ნაწილი და დაპირისპირება ძირითადად რუსეთისა და საქართველოს დელეგაციებს შორის მიმდინარეობდა. სამწუხაროდ, რუსეთი ამ რეკომენდაციებს არასდროს ასრულებდა. პუტინი ყირიმის აღებამდე, ორი კვირით ადრე, გამოვიდა და თქვა, ჩვენ არ ვაპირებთ ყირიმში შესვლასო. სამწუხაროდ, ევროსაბჭოს რეკომენდაციის გარდა, სხვა ბერკეტი არ გააჩნია.

_ საქართველოს ხელისუფლებას ადანაშაულებენ, რომ საგარეო  პოლიტიკის მიმართულებითაც პასიურად მოქმედებს და უკრაინის მოვლენებში მას სხვაგვარი აქტივობები უნდა გამოეჩინა, ვიდრე საპროტესტო განცხადებების გავრცელება იყო. იქ, სადაც ამერიკა და ევროპა უძლურია, რა მისია უნდა შეესრულებინა საქართველოს?  

_ “ნაციონალები” აქტიურობას თუ იმას ეძახიან, რომ უნდა დავდგეთ და რუსეთის ხელისუფლება ვლანძღოთ. სულაც არ ვფიქრობ, რომ აქტიურობაში მთავარი ეს არის. ევროკავშირში ასოცირების ხელმოწერის ვადამ ცოტა აქეთ გადმოიწია და ნატოსთან დაკავშირებითაც რაღაც საფეხურზე ასვლას ველოდებით, არაფერს არ ნიშნავს? ერთადერთი რაც მაღელვებს, ის არის, რომ ინვესტიციები საქართველოში ძალიან ცოტა შემოდის, თუმცა, “ნაციონალების” დროს, ბოლო პერიოდში უკვე იყო პრობლემები. ვფიქრობ, მეტი გააქტიურება სწორედ ეკონომიკური მიმართულებით არის საჭირო. უცხოელმა ინვესტორმა ძალიან კარგად იცის, რა არის რუსეთი და ელოდება, ხელშეკრულების მომენტში რას მოიმოქმედებს ამ ქვეყნის ხელისუფლება. ინვესტორი შედის იმ ქვეყანაში, რომელიც სტაბილურია. ეკონომიკა ნაკლებად მესმის, მაგრამ რაც მეტი ინვესტორი შემოვა ქვეყანაში, მით მეტი ხალხი დასაქმდება.

_ მმართველი კოალიციის სახეებზე რას იტყვით?

_ როცა პარლამენტში კომიტეტის თავმჯდომარე ვიყავი, პაატა ზაქარეიშვილი ჩემი აპარატის უფროსი იყო. სოზარ სუბარი იყო ომბუდსმენი, რომლის კანდიდატურაც მე შევიტანე თავის დროზე პარლამენტში. ამ ორს კარგად ვიცნობ საქმიანი კუთხით, ირაკლი ალასანიას მთელი მისი კარიერის განმავლობაში ძალიან ვაფასებდი, ეკონომიკის მინისტრი გიორგი კვირიკაშვილი პარლამენტში “მემარჯვენეებში” იყო, თუმცა მისი აქტიურობა არ მახსოვს. დავით  ნარმანიას არასამთავრობო სექტორიდან ვიცნობ და როცა კონფერენციას ვატარებდი, ხშირად ვიწვევდი, როგორც ანალიტიკოსს, რადგან მის ცოდნასა და უნარებს ვაფასებდი. დანარჩენებს არ ვიცნობ.

_ რამდენად ეფექტური მთავრობა გვყავს?

_ ზოგადად, მთავრობაში იმ ადამიანებმა, ვისაც არასამთავრობო სექტორში მუშაობის ხანგრძლივი გამოცდილება აქვთ, არ იციან სახელმწიფო სტრუქტურებში მუშაობა. ასეთ ადამიანებს, ალბათ, ჯერჯერობით დღესაც უჭირთ. თავად ბიძინა ივანიშვილზე არაფერს ვიტყვი, რადგან ხელისუფლების ხელმძღვანელი არ არის. ბიძინა ივანიშვილს სულ რომ არაფერი გაეკეთებინა, მხოლოდ იმისთვის კი, რასაც მან გაუძლო და გადაიტანა ყველაფერი, რაც 2102 წლის 1-ლი ოქტომბრის საპარლამენტო არჩევნებამდე ხდებოდა, უნდა ვუთხრათ დიდი მადლობა ყველამ.

_ პრეზიდენტი გიორგი მარგველაშვილი თავს ზურაბ ჟვანიას მეგობარს უწოდებს. ამ ლოგიკით ის თქვენი მეგობარიც უნდა იყოს...

_ გიორგი მარგველაშვილს დიდი ხანია ვიცნობ და ყოველთვის ძალიან ჭკვიანი ბიჭი იყო. ვიცნობდი იმიტომ, რომ ზურაბ ჟვანიასთან მეგობრობდა და ხშირად ვხვდებოდით. ძალიან კარგი ურთიერთობა ჰქონდა მას თემურ იაკობაშვილთან. როცა ის რეინტეგრაციის საკითხთა მინისტრი იყო და მე მისი მოადგილე გახლდით, იქაც ვხვდებოდით. ჩემთვის მოულოდნელი იყო, რომ გიორგი მარგველაშვილი პრეზიდენტობაზე დასთანხმდა, რადგან, ჩემი აზრით, ის არის პიროვნება, რომელსაც თავისუფლება უყვარს. მით უმეტეს, რომ დღეს პრეზიდენტის უფლებები ძალიან შემცირებულია. დარწმუნებული ვარ, გიორგი მარგველაშვილი საქართველოს არასდროს უღალატებს, არასდროს გადადგამს ხალხის საზიანო ნაბიჯს, თუმცა მე მასზე ნაწყენი ვარ.

_ რატომ?

_ რატომღაც მგონია, რომ ცოტა უსამართლოდ მომექცნენ. ტელევიზიით არ უნდა გამეგო, რომ შეწყალების კომისიის თავმჯდომარე აღარ ვიქნებოდი. არ ვამბობ, რომ მაინცდამაინც პრეზიდენტს უნდა დაერეკა, მაგრამ ელემენტარულად შეიძლებოდა დაევალებინა ვინმესთვის და ეთქვათ. 18 წელი ვემსახურე ხალხს, აქედან 10 წელი ვიყავი შეწყალების სახელმწიფო კომისიის თავმჯდომარე და მხოლოდ ბოლო ორი წლის განმავლობაში ვიღებდი ხელფასს. მიხეილ სააკაშვილმა ხელფასი მაშინ დამინიშნა, როცა მინისტრის მოადგილეობიდან გამათავისუფლეს და შემოსავალი არსაიდან აღარ მქონდა. გამოდის, რომ 8 წელიწადი ამ კომისიის თავმჯდომარედ დამატებით ვმუშაობდი. არა მგონია, რომ ეს დავიმსახურე, მით უმეტეს, რომ შალვა რამიშვილი პრეზიდენტის ადმინისტრაციაში მუშაობს, რომელიც 4 წელი იჯდა ციხეში და მე ყურადღება არ მომიკლია მისთვის.

_ სამომავლო გეგმებზე რას გვეტყოდით?

_ არანაირი სამომავლო გეგმები არ მაქვს, ახლა ვიგრძენი, რომ შემიძლია მეგობრებთან თავისუფლად ვიარო, ან ისინი მოვიწვიო ჩემთან. ზოგჯერ ვფიქრობ, რომ შეიძლება რაიმე პროექტზე დავიწყო მუშაობა. ძალიან მინდოდა მაჰმადიან მესხებთან დაკავშირებით პროექტი გამეკეთებინა. საქმე იმ მესხებს ეხება, რომლებიც უკვე დიდი ხანია საქართველოში ცხოვრობენ და დღემდე საქართველოს მოქალაქეობა არ აქვთ. ამ ადამიანების განათლებაზე მინდოდა მეზრუნა, მაგრამ ორგანიზაციებში, სადაც კი შეიძლება პროექტის გატანა და გრანტის მიღება, ეს საკითხი არავის აინტერესებს. ზოგიერთი მათგანი 20 წელიც კია, რაც საქართველოში ცხოვრობს და იმის გამო, რომ რუსულად ლაპარაკობენ, მოქალაქეები არ არიან. რაც ეხება ადამიანის უფლებებს, ჩემთვის გავლილი თემაა და დღეს ამ საკითხით ბევრია დაკავებული. გარდა ამისა, სადაც სოზარ სუბარია, მშვიდად ვარ, რომ პატიმრების უფლებები უკეთესად არის დაცული.

ხათუნა ხატიაშვილი, გაზეთი „პრემიერი“

FaceBook