უკრაინა და ლონდონური Масленица

დასავლეთის საზოგადოებრივი აზრის რეაქცია უკრაინის მოვლენებზე და რუსეთის პირდაპირ, უკანმოუხედავ, თავხედურ აგრესიაზე (გასული საუკუნის 30-იანი წლების სტილში) საოცარი ფენომენია, რომელიც განსაკუთრებულ შესწავლას საჭიროებს, რათა ბოლოს და ბოლოს მივხვდეთ და შევიგნოთ ქართველებმა (სხვებს რომც დავანებოთ თავი), რას წარმოადგენს ეს ცივილიზაცია და რამდენად შესწევს მას უნარი, დაიცვას თავი, ანუ შეასრულოს ნებისმიერი ფენომენის უმთავრესი ფუნქცია. ჯერ კიდევ თომას მანმა თავის თხზულებაში და დიდმა იტალიელმა კინორეჟისორმა, ლუკინო ვისკონტიმ, კონგენიალური შედევრით “სიკვდილი ვენეციაში” იწინასწარმეტყველეს, რომ ეს ცივილიზაცია მეტისმეტად ფაქიზი და ნატიფია, რათა არ დაიმსხვრეს თანამედროვე მსოფლიოს ბობოქარ ოკეანეში.

ხაზგასმით უნდა ითქვას, რომ აქ საუბარია არა დასავლელი ლიდერების ოფიციალურ რეაქციაზე, არამედ სწორედ საზოგადოებრივ აზრზე (რაშიც, პირველ რიგში, მჟღავნდება თავდაცვის ინსტინქტი), რომელსაც დასავლეთში, ზოგადად, ძალიან დიდი მნიშვნელობა აქვს ოფიციალური პოზიციის ჩამოყალიბებისას. უფრო ზუსტად, ამ აზრის ტრანსფორმირებისას რაიმე უფრო ქმედითსა და არსებითში, ვიდრე ლიტონი განცხადებებია.

აი, ამ ფოტოებზე ასახულია ლონდონში გამართული Масленица, ანუ, უბრალოდ, რუსული ზეიმი _ ცეკვა-თამაში, მხიარულება, ერთი სიტყვით, რუსული ტრიუმფი. რამდენიც არ უნდა ვილაპარაკოთ პოლიტკორექტულად, რომ კულტურა და პოლიტიკა (ან კულტურა და სპორტი) არსად იკვეთება და მათი აღრევა დაუშვებელია, სინამდვილეში, სულაც არ არის შემთხვევითი, რომ დიდ ბრიტანეთში რუსეთის საელჩო სწორედ იმ დროს აწყობს გრანდიოზულ ზეიმს და განსაკუთრებით შთამბეჭდავ კონცერტს (მერედა, რა ქალები ცეკვავდნენ, უნდა გენახათ _ გაგიჟდებოდა კაცი), როცა მათი ქვეყანა თავლაფს ასხამს იმავე დასავლეთსა და მის მიერ საუკუნეობით გამომუშავებულ წესრიგს. ყოველ შემთხვევაში, ასე ხომ უნდა აღიქმებოდეს? არადა, უამრავი ადამიანი დაესწრო, ნამდვილი ზეიმი იყო!

ჰოდა, აბა, ამათ თუ... არა აქვთ, ეს ნორმალური საზოგადოებრივი რეაქციაა იმაზე, რასაც რუსეთი სჩადის? მერედა, არ იკითხავთ, სად ხდებოდა მთელი ეს ბაკქანალია? ტრაფალგარის მოედანზე, ლონდონის გულში _ იქ, სადაც მრისხანე ბრიტანელი ლომები განრთხმულან ჰორაციო ნელსონის კოლონასთან.

ძალაუნებურად დაგრჩება შთაბეჭდილება, რომ ამ ცივილიზაციის აღსასრული მართლა მოახლოვდა. როგორი ტექნოლოგიურად წარმატებულიც არ უნდა იყოს, რა კომფორტიც არ უნდა შეუქმნას ადამიანებს, რამდენად მიმზიდველი პროექტებიც არ უნდა შესთავაზოს, როგორც არ უნდა დაიცვას ინდივიდის უფლებები და, მთლიანობაში, რამდენად ძლევამოსილი და უალტერნატივოც არ უნდა ჩანდეს, სწორედ ეს არაადეკვატურობა ამჟღავნებს, რომ, როგორც კი თვისებრივი არჩევანის წინაშე დგება, მაშინვე კარგავს ადეკვატურობას და უჩლუნგდება თავდაცვითი რეაქცია.

აბა, ვინმეს თუ სჯერა, რომ პუტინი უკრაინაში შეჩერდება და შემდეგი უკვე ბალტიის ქვეყნები არ იქნებიან? ხოლო ბალტიის შემდეგ იგივე პოლონეთი? იმპერიალიზმს თავისი ლოგიკა და შინაგანი მოტივაცია აქვს: თუ არ შეაჩერებენ, დღეს და ხვალ არა, მაგრამ თუნდაც ათწლეულების შემდეგ ეს პროცესი უეჭველად იმით დასრულდება, რომ ინგლისელებს მათ  უდიდებულესობას გაუჟიმავენ იმავე მოედანზე და იმავე კოლონასთან.

კაცმა რომ თქვას, ახიც იქნება!

ამას წინათ, სააკაშვილმა “ვაშინგტონ პოსტში” გამოაქვეყნა სტატია უკრაინული მოვლენების თაობაზე და ერთ-ერთმა ანგლოსაქსმა ასეთი კომენტარი დაურთო: Ты не обижайся шашлычок, но я за русских. ამერიკის თავდაცვის ყოფილი მინისტრი, რობერტ გეიტსი კი მემუარებში წერს: საქართველოსა და უკრაინის ნატო-ში მიღების გეგმები გადაჭარბებული იყოო. რას ნიშნავს გადაჭარბებული? _ მიდი და გაიგე.

თუ დასავლეთი ახლა მოსკოვის აგრესიას ადეკვატურ პასუხს არ გასცემს და დაუშვებს, რომ ყირიმი, შემდეგ აღმოსავლეთ უკრაინა, ბოლოს მთელი უკრაინა მოსკოვმა დაიპყროს, ანუ იმპერია აღადგინოს, დასავლური ცივილიზაცია (ვიმეორებ, როგორი პროგრესული და ტექნოლოგიურად წინწასულიც არ უნდა იყოს) დაკარგავს ნებისმიერი ცივილიზაციისთვის სასიცოცხლოდ აუცილებელ თვისებას: ღირსებასა და მისდამი პატივისცემას.

ისიც საკითხავია, ეყოფოდათ თუ არა ევრო-ამერიკელ ლიდერებს იმდენი ნება, რუსეთი “დიდი რვიანიდან” გაერიცხათ. სოჭში ჩასვლაზე კი განაცხადეს უარი, მაგრამ მხოლოდ იმიტომ, რომ სამიტი სოჭში ტარდებოდა, თუმცა რუსეთის G8-დან გარიცხვა ბევრად სერიოზული დემარში იქნებოდა. ამაზეც კი ვერ მიდიან ჯერჯერობით. სასაცილოა ლაპარაკი, რომ ამერიკასა და ევროპას შეუძლიათ სავაჭრო სანქციები შემოიღონ რუსეთის წინააღმდეგ. რას აწარმოებს პუტინი ნავთობისა და გაზის გარდა, რომ მისი იმპორტი აკრძალონ? არაფერს! ენერგომატარებლების ყიდვაზე იტყვიან უარს და თვითბლოკადას გამოაცხადებენ? ხომ ნათელია, რომ ეს მუქარებიც მხოლოდ ფორმალობა და სახის შენარჩუნების მცდელობაა _ მეტი არაფერი?

რეალურად, სერიოზული ნაბიჯი ის იქნებოდა, დაუყოვნებლივ შეკრებილიყვნენ პუტინის გარეშე, ეწოდებინათ მისთვის რეჟიმის თავკაცი (მიაქციეთ ყურადღება, ჯერ არც ერთ მათგანს არ უხსენებია “პუტინის რეჟიმი”, არადა “რეჟიმია”, აბა, რა ჯანდაბაა?!) და შემოეღოთ მართლა ქმედითი სანქციები: გაყინონ პუტინის რეჟიმის მხარდამჭერ ოლიგარქთა ავუარები დასავლურ ბანკებში და შეწყვიტონ ვიზების გაცემა საოცნებო კურშაველსა და ფლორიდაში, ლონდონში, პარიზსა და ნიუ-იორკში სანავარდოდ რუსული ისტებლიშმენტის წევრებისა და მათი შვილიკოებისთვის, რომლებიც იქ ნავარდობენ მაშინ, როცა მათი მამიკოები პუტინის იმპერიალიზმს გულწრფელად (და არა ძალდატანებით მხოლოდ) უჭერენ მხარს.

ეს ორი ნაბიჯიც საკმარისი იქნება, რათა სულ რამდენიმე თვეში პუტინის თავი ლანგარზე მოიტანონ. მაგრამ შესწევს კი თანამედროვე დასავლეთს ამის შნო და უნარი?

 ნიკა იმნაიშვილი, გაზეთი „პრემიერი“

FaceBook