გიორგი მარგველაშვილის გაფრთხილება - ვინ და რატომ უნდა უფრთხოდეს "ვერელ ძველ ბიჭს?"

უკრაინის ძებნილი პრეზიდენტი და მისი ოქროს უნიტაზი; გიორგი მარგველაშვილის გაფრთხილება - ვინ და რატომ უნდა უფრთხოდეს "ვერელ ძველ ბიჭს?"

რაში უნდა სჭირდებოდეს ნორმალურ ადამიანს ოქროს უნიტაზი? არადა, სწორედ ასეთი ჰქონდა ვიქტორ იანუკოვიჩს ნიჟეგორიეს რეზიდენციაში, რომლის პრივატიზებაც "გააიმასქნა" მას შემდეგ, რაც პრეზიდენტად აირჩიეს. იქვე, იმავე რეზიდენციაში იპოვეს ფერწერული ტილო მისი პორტრეტით. თურმე შიშველი პოზირებდა. მე შენ გეტყვი და მიქელანჯელოსეული დავითის ტორსი ჰქონდა - მეუღლის ან მრავალრიცხოვან "გეიშათა" ბუდუარებში დაეკიდა.

მაგრამ ოქროს უნიტაზი მაინც რაღაც სხვაა. მართლაც, რამდენად პათოლოგი უნდა იყო, მასში... სიამოვნებას განიჭებდეს?

ასე როგორ ჰგვანან ერთმანეთს ეს უიდეო და "ლბილი დიქტატორები", გინდა პოსტსაბჭოურ სივრცეში, გნებავთ მთელ მსოფლიოში? ამიტომაც ძრწოდა შურისძიების შიშით და ამიტომ აცხოვრებდა "პოლიტპატიმარ" იულია ტიმოშენკოს ორიენტ-სიუიტის კლასის საკანში ხარკოვის ზონაზე.

სხვათა შორის, არც სტალინს, არც ჰიტლერს ოქროს უნიტაზები არ ჰქონიათ, მაგრამ არც არავისი ეშინოდათ. ორივეს ყველაფერი შეიძლება დააბრალო, ამის გარდა. არადა, რომ მოენდომებინათ, ბრილიანტებით მოოჭვილი პლატინისაც ექნებოდათ. სამაგიეროდ, თავიანთ მოწინააღმდეგეებს ციხეზე აპარტამენტებს კი არ უწყობდნენ, გატყავებული ღორისთვის განკუთვნილ კაუჭებზე ჰკიდებდნენ შავბნელ ბუნაგებში.

ეს ისტორიის ერთ-ერთი პარადოქსია.

წინააღმდეგობრივი ინფორმაცია ვრცელდება იმასთან დაკავშირებით, გასცა თუ არა იანუკოვიჩმა სრულყოფილი ძალის გამოყენების ბრძანება. ფაქტია, ბოლო დღეებში სპეცდანიშნულების რაზმ "ბერკუტს" ცეცხლსასროლი იარაღი ნამდვილად დაურიგეს, მაგრამ ისიც ფაქტია, რომ ქვეყანაში საგანგებო მდგომარეობა არ გამოაცხადა. თუმცა, ზოგიერთი სიმპტომი მეტყველებს, ამას აპირებდა, ოღონდ გენერალური შტაბის უფროსი მოულოდნელად გადადგა პოსტიდან. ალბათ, არ დაეთანხმა საგანგებო მდგომარეობის გამოცხადებას. არმიის გარეშე კი ეს არ გამოვიდოდა.

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

უკრაინელებმა საოცარი ორგანიზებულობა, შეგნება, თავგანწირვის უნარი, მაშასადამე, უმაღლესი სახელმწიფოებრივი პასუხისმგებლობა და კულტურა გამოამჟღავნეს. ამიტომაც მიიღო ისინი დასავლეთმა და აღიარა – რაკი პირველი საფრთხისთანავე ჩაფსმული კურდღლებივით არ გაიქცნენ და რეალური მსხვერპლი გაიღეს თავიანთი ღირებულებებისა და იდეალების განსახორციელებლად.

ყოველივე დანარჩენი კი, ანუ მთელი ეს დიპლომატიური რაუტები, მოლაპარაკებები, ევროპელ მინისტრთა ვიზიტები მხოლოდ ფორმალობა იყო: ვერანაირი შეთანხმება და გარანტიები ვერ გადაარჩენდა იანუკოვიჩს, თუ ამ შეთანხმებებსა და გარანტიებს "მაიდანი" არ დაეთანხმებოდა. სწორედ მათ გამოამჟღავნეს ნება და ევროპელ შუამავალთა "ტროიკას" თავზე გადაახიეს იანუკოვიჩის კაბინეტში ხელმოწერილი შეთანხმება. ამით კიდევ ერთხელ დადასტურდა, რომ ყველაფერს ნება წყვეტს პოლიტიკაში.

2008 წელს რომ დასავლეთს იგივე ნება შეემჩნია, შემდგომში ასეთი გულგრილი არ იქნებოდა, როგორიც არის, მაგრამ საქმეც ესაა, რომ ვერ დაინახა. პირიქით, FOXNEWS და CNN განუწყვეტლივ ატრიალებდნენ ეთერში სამარცხვინო კადრებს, როგორ მიუძღოდა ფოთისკენ რუსულ სატანკო კოლონას ქართული საპატრულო პოლიციის მანქანა მისი მრავალფერი მაშუქებით, ხოლო ჯერ გორის, შემდეგ ხაშურისა და თბილისისკენ დაძრული ანალოგიური კოლონების შესახებ რეპორტაჟს რეფრენად გასდევდა გულისგამაწვრილებელი: no resistance . . . no resistance . . . . no resistance. . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

"მაიდანმა" გატეხა ხელისუფლება, რომელიც სადღაც შუაში იყო გაჩხერილი აღმოსავლელ ფადიშაჰთა "ლბილ ტირანიასა" და კომუნისტურ კიჩს შორის. მარტო ავტომობილების კოლექცია რად ღირს, რომელიც იმავე ნიჟეგორიეში იპოვეს. ბოლოს ასეთი კოლექცია ლეონიდ ბრეჟნევს ჰქონდა. იანუკოვიჩმა მართლა ტაკიმასხარასავით დაასრულა პოლიტიკური მოღვაწეობა: აღმოჩნდა, რომ ის რუსებსაც არ სჭირდებათ, რაკი ძალა ვერ გამოიყენა. "არ გამოიყენა" კი არა, "ვერ გამოიყენა".

შედეგად, მსოფლიო პოლიტიკურმა გამოცდილებამ და ისტორიამ შეიძინა უნიკალური მაგალითი: ძებნილი პრეზიდენტი! ბოლო დრომდე იანუკოვიჩის ადგილსამყოფელი არავინ იცოდა. ზოგიერთი ცნობით, ყირიმში გაიქცა. სხვები ამტკიცებდნენ, - რუსული მართლმადიდებელი ეკლესიის ერთ-ერთ მონასტერს შეაფარა თავიო. მეტად სიმბოლური ფაქტია: ნეტავ, რუსეთის სასულიერო ხელისუფლება როგორ გააფორმებს მის "ჩაშვებას?" არადა, რომ "ჩაუშვებენ", ეჭვს არ იწვევს: აბა, სად გაგონილა რეალური კონფლიქტი "შავანაფორიანებსა" და "ოქროსპაგონებიანებს" შორის? ლუბიანკას გარეშე ლამის ასი წელია, არც ერთი სერიოზული გადაწყვეტილება არ მიუღიათ.

ილოცოს იანუკოვიჩმა, იმ "ხუთვარსკვლავიან საკანში" მაინც ჩასვან, სადაც თვითონ გაამწესა იულია ტიმოშენკო. თუმცა ძალზე საეჭვოა, რაკი მას "მაიდანი" გამოუტანს განაჩენს და არა რომელიმე პოლიტიკოსი.

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

ამასობაში, კვლავ აქტუალურია უკრაინის, როგორც ერთიანი სახელმწიფოს შენარჩუნების თემა. რუსეთმა უკვე აშკარად დაიწყო პასპორტების დარიგება ყირიმში. შეიძლება თუ არა, მოვლენები სამხრეთ ოსეთის სცენარით წარიმართოს? ალბათობა არსებობს, მაგრამ ამ სცენარს თუ რამე უშლის ხელს, ის გარანტიებია, რასაც იანუკოვიჩის ერთ-ერთმა წინამორბედმა, უკრაინის საბჭოთა სოციალისტური რესპუბლიკის ყოფილმა კომუნისტურმა ლიდერმა (დიახ, დიახ, ცკ-ს პირველმა მდივანმა) ლეონიდ კრავჩუკმა მიაღწია 1991 წლის შემოდგომაზე.

ბევრისთვის მოულოდნელი იქნება, მაგრამ სწორედ ლეონიდ კრავჩუკის პოლიტიკურმა ნიჭმა და ალღომ შექმნა ვითარება, როდესაც რუსეთს უკვე აღარ შეუძლია სერიოზული გართულებების გარეშე შეეხოს უკრაინის სუვერენიტეტს.

საქმე ისაა, რომ 1991 წელს, როდესაც საბჭოთა კავშირი იშლებოდა და ყოფილმა მოკავშირე რესპუბლიკებმა დამოუკიდებლობა გამოაცხადეს, ამერიკის შეერთებულ შტატებსა და დასავლეთს, პირველ რიგში, ის აღელვებდათ, საბჭოთა ბირთვული იარაღი რამდენიმე სხვადასხვა პრეზიდენტის ხელში არ მომხვდარიყო. ანუ მთელი ბირთვული იარაღი ელცინის რუსეთს გადასცემოდა. ის კი არა, სწორედ ამ მიზეზით, პრეზიდენტი ბუში, უკრაინაში ყოფნისას, მოკავშირე რესპუბლიკებს მოუწოდებდა, დამოუკიდებლობა არ გამოეცხადებინათ და საბჭოთა კავშირი შეენარჩუნებინათ! დღეს ბევრს დაუჯერებლად მოეჩვენება, მაგრამ მართლა ასე იყო:

ამერიკელებს ერჩივნათ, "ბირთვული ღილაკი" მხოლოდ მოსკოვში ყოფილიყო და არა ერთდროულად რამდენიმე ახალი დამოუკიდებელი სახელმწიფოს დედაქალაქში. ფორმალურად, ბირთვული არსენალი ისევე უნდა გაეყოთ ტერიტორიული პრინციპით რუსეთს, უკრაინას, ბელორუსსა და ყაზახეთს, როგორც ყოფილი საბჭოთა არმიის სხვა შეიარაღება გაიყვეს. როგორც, მაგალითად, უკრაინამ და იმავე რუსეთმა გაიყვეს შავი ზღვის ფლოტი. მაგრამ ვაშინგტონს ეს კატეგორიულად არ აწყობდა. დასავლეთს ერჩივნა, "ღილაკი" ერთი ყოფილიყო და ისიც – რუსეთში.

ამ დროს უკრაინის ახლად არჩეულმა პრეზიდენტმა, ლეონიდ კრავჩუკმა უდიდესი ოსტატობით წარმართა დიპლომატიური თამაში და მიაღწია იმას, რომ გაფორმდა ოთხმხრივი შეთანხმება რუსეთს, ამერიკას, დიდ ბრიტანეთსა და საკუთრივ უკრაინას შორის, რომლითაც სამმა ქვეყანამ უკრაინის სუვერენიტეტისა და ტერიტორიული მთლიანობის გარანტობა იკისრა.

მხოლოდ ამ პირობით გადასცა კიევმა უკრაინის ტერიტორიაზე განთავსებული ბირთვული იარაღი რუსეთს. არადა, ატომური ბომბი რა, მას აწყენდა? ის ბომბი და ბალისტიკური რაკეტები სწორედ უკრაინის საბჭოთა ისტებლიშმენტისა და მეცნიერების მიერ იყო შექმნილი სტალინის დროს.

თუ დღეს რუსეთი ამ გარანტიებს დაარღვევს, ყირიმში ჯარს შეიყვანს, სეპარატიზმს ხელს შეუწყობს, ეს იმ შეთანხმების უხეში ხელყოფა იქნება, რომლის გარანტორები ამერიკა და დიდი ბრიტანეთი არიან. ისინი ვალდებულნი იქნებიან (როგორც არ უნდა ეზარებოდეთ), რუსეთს უპასუხონ და რეაგირებაც მოახდინონ აგრესიაზე. ამიტომ მოსკოვი შეეცდება, "ფარდის მიღმა" დარჩეს და სეპარატიზმი ისევე გააღვივოს, ისევე ჩუმად მოამარაგოს სხვადასხვა რესურსებით (მათ შორის იარაღით), როგორც საქართველოს შემთხვევაში, რათა პრობლემა "უკრაინასა და ყირიმს შორის კონფლიქტად" გაასაღოს. ასევე, "საქართველოსა და სამხრეთ ოსეთის კონფლიქტად" ასაღებდნენ ჩვენს ომს.

მაგრამ საქმეც ისაა, 50-მილიონიანი უკრაინის შემთხვევაში, რომელმაც, ამასთანავე, საზღვრებზე სრული კონტროლი შეინარჩუნა, ეს ბევრად გაუჭირდებათ, ვიდრე საქართველოში. მით უმეტეს, უკრაინელთა თვალსაჩინო ბრძოლისუნარიანობისა და თავგანწირვისთვის მზადყოფნის გათვალისწინებით.

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

ჩვენს ქვეყანაში კი მთავარი მოვლენა პრეზიდენტ მარგველაშვილის ყოველწლიური State of the nation გახდა. უფრო ზუსტად, არა თვით მოხსენება, რომელიც, როგორც ჩანს, თვითონ დაწერა და არა ვინმეს დააწერინა (არადა, ძალიან ცდება, თუ ჰგონია, რომ სპიჩრაიტერი საჭირო არ არის, რაკი წერა ეხერხება), არამედ მთავრობის დემარში: მინისტრთა კაბინეტი მათივე თანაბლოკელი პრეზიდენტის პირველ საპარლამენტო გამოსვლას არ დაესწრო!

თავისთავად ესაა მნიშვნელოვანი და არა გამოსვლის შინაარსი. მარგველაშვილს არაფერი ახალი არ უთქვამს. სამაგიეროდ, მისი გამოსვლა იყო პასუხი ირაკლი ღარიბაშვილის დემარშზე, რომელიც დაახლოებით იმავე მიზეზებითაა გამოწვეული, რაც ეროვნული უშიშროების საბჭოს ალტერნატივად ეროვნული უსაფრთხოების საბჭოს შექმნა. უწინდელ თბილისში ამას "პრავების კაჩავი" ერქვა – უნივერსიტეტის ბაღში პირველკურსელები რომ "პრავებს აკაჩავებდნენ" ავტორიტეტისა და "პალაჟენიის" დასამკვიდრებლად.

ამბობენ: "პრეზიდენტი სიმბოლური ფიგურაა, არაფერს წყვეტს, არაფერს ხელმძღვანელობს, არანაირი უფლებამოსილება არ გააჩნია და მინისტრთა კაბინეტი რატომ უნდა დასწრებოდაო".

ჯერ ერთი, ასეც რომ იყოს, ანუ პრეზიდენტ მარგველაშვილის უფლებამოსილება დიდი ბრიტანეთის დედოფლისას რომც არ აღემატებოდეს, ინსტიტუტისადმი ელემენტარული პატივისცემის გამოხატულებაა: მისი უდიდებულესობა ბრიტანეთის დედოფლის ყოველწლიურ საპარლამენტო მოხსენებას პრემიერ-მინისტრი წერს. უფრო ზუსტად, მისი რომელიმე "ჩრდილი" (როგორც დასავლეთში უწოდებენ რეფერენტებს). ამის მიუხედავად, წელიწადში ერთხელ, როდესაც სახელმწიფოს მეთაური ლორდთა პალატას ეწვევა ხოლმე, პრემიერიც და მთელი კაბინეტიც პალატის კართანაა ატუზული, საწყალობლად აკაკუნებს, უშვებენ და ფეხზე მდგომნი ისმენენ მეთაურის სიტყვას. იმიტომ, რომ (ვიმეორებ) ეს ინსტიტუტისა და სახელმწიფოებრიობისადმი პატივისცემის გამოხატულებაა.

თუ ამდენი არ ესმის ჩვენს მთავრობას – ძალიან ცუდადაა ქვეყნის საქმე.

კიდევ უფრო საგულისხმო და მნიშვნელოვანია, რომ სინამდვილეში, საქართველოს დღევანდელი პრეზიდენტის უფლებამოსილება არც ისე სიმბოლურია, როგორც ბრიტანეთის მონარქისა. შემთხვევითი როდია, რომ ჩამოთვალა კიდეც: პრეზიდენტი არის უმაღლესი მთავარსარდალი, ანუ არმია სწორედ მას ემორჩილება და არა პრემიერსა და თავდაცვის სამოქალაქო მინისტრს; პრეზიდენტს აქვს ვეტო-ს უფლება, ესე იგი ნებისმიერ დროს შეუძლია, ძალიან სერიოზულად და შორსმიმავალი შედეგებით ჩაერიოს პარლამენტის (მმართველი კოალიციის) საქმიანობაში და გავრცელდა კიდეც ხმები, რომ მარგველაშვილი ერთ-ერთი კანონპროექტის ვეტირებას აპირებდა. ამჟამად თავი შეიკავა, მაგრამ, მთავრობამ თუ ასე გააგრძელა მისი იგნორირება, ადრე თუ გვიან, აუცილებლად გამოაჩენს კლანჭებს.

აქ არსებითია თვით გიორგი მარგველაშვილის პიროვნება, მისი ფსიქოპორტრეტი. მარგველაშვილი არ არის ჩვეულებრივი ბიუროკრატი, ან "ქართუ ბანკის" კლერკი, რომელსაც დანიშნავ და მოხსნი, ან იოლად "დააჩმორებ" და გუდურად აქცევ: საკმაოდ თავისთავადი და პატივმოყვარეც ჩანს.

რაც მეტი დრო გავა, ის სულ უფრო აქტიურად შეეცდება, რეალური ძალაუფლება კონსტიტუციურ სტატუსს შეუსაბამოს და ადგილი დაიმკვიდროს, "სიტყვა ეთქმოდეს", რაც, როგორც მინიმუმ, იმას ნიშნავს, რომ მთავრობასა და მმართველ კოალიციას ყველა გადაწყვეტილებას არ "დაუშტამპავს".

ჩვეულებრივი ვერელი "ძველი ბიჭია" დიდი ინტელექტუალური ამბიციით და იმას კი ნამდვილად მოახერხებს, რომ არც საკუთარი თავი და არც პრეზიდენტის ინსტიტუტი ანეკდოტების თემად არ აქციოს.

ხოლო ის, თუ რა შეუძლია პრეზიდენტს (თუნდაც ახალი კონსტიტუციით) სულ მალე გამოჩნდება, - პირველივე სერიოზული გაუგებრობისას "ოცნებაში" რაიმე სტრატეგიული გადაწყვეტილების ან მნიშვნელოვანი კანონპროექტის თაობაზე.

ზურაბ ღოღობერიძე, გაზეთი „პრემიერი“

FaceBook