ვანო მერაბიშვილის პირველი განაჩენი

ვანო მერაბიშვილის პირველი განაჩენი; ინგა გრიგოლიას დიაგნოზი; რაინ გრისტი - ევროკავშირის მესიჯი; “კანონიერი ქურდობის” ქართული პარადოქსი.

ქუთაისის საქალაქო სასამართლომ საქართველოს მრავალწლიან შინაგან საქმეთა მინისტრსა და რამდენიმეთვიან პრემიერ-მინისტრს, “სახელმწიფოს ხერხემლად” წოდებულ ვანო მერაბიშვილს პირველ საქმეზე ხუთწლიანი პატიმრობა მიუსაჯა. ისე, რა ამის პასუხია და სად არის ახლა ამ შეფასების ავტორი, ქალბატონი ნადირაძე, ფილოსოფიური სენტენციებით რომ გვკვებავდა ხოლმე, როცა ისვენებდა?

მეორე ბრალდებული, ზურაბ ჭიაბერაშვილი, სასამართლომ გაამართლა იმ ბრალდებაში, რასაც პროკურატურა უყენებდა. უფრო ზუსტად, პროკურატურამ თავად “გადააკვალიფიცირა” ბრალი და ნაცვლად “სამსახურებრივი უფლებამოსილების ბოროტად გამოყენებისა”, მხოლოდ “სამსახურებრივი გულგრილობა დააბრალა”.

ზოგადად, ამ ჩვენს პროკურორებს, ჯერ კიდევ ოქრუაშვილისა და ადეიშვილის პერიოდიდან, ყველანი გონებაჩლუნგი იდიოტები ვგონივართ, რაკი აშკარად მიაჩნიათ, რომ ელემენტარული საღი აზრი და ლოგიკური აზროვნების უნარი არ გაგვაჩნია: თუკი ვანო მერაბიშვილის მოფიქრებული სქემა - პარტიულ ინტერესებში სოციალურ მუშაკთა გამოყენებისა - “უფლებამოსილების ბოროტად გამოყენებაა”, მაშინ ზურაბ ჭიაბერაშვილის შემთხვევაში “სამსახურებრივი გულგრილობა” რა შუაშია? უშუალო ორგანიზატორი ხომ სწორედ მინისტრია და მის შემთხვევაში გულგრილობაა, ხოლო იდეის ავტორისა - უფლებამოსილების ბოროტად გამოყენება?

ისევ და ისევ, როგორც ოქრუაშვილის “დაძვრენისა” თუ უამრავ სხვა საქმეში, აქაც მჟღავნდება პროკურორთა თავხედური რწმენა, რომ ამ ქვეყანაში ლოგიკური აზროვნების უნარი არავის აქვს, საღი აზრიც არავის გააჩნია, ამიტომაც არავის მოეჩვენება კლინიკურ აბსურდად, როდესაც პრემიერს ასამართლებენ სქემის შემუშავებისთვის, ხოლო მინისტრს, ვინც უშუალოდ ხელმძღვანელობდა პროცესს - მხოლოდ გულგრილობისთვის იმავე საქმეში. სულ სხვა ამბავი იქნებოდა, განსხვავებული პასუხისმგებლობა რომ დაკისრებოდათ ერთი და იგივე ბრალდებით, მაგრამ “გადაკვალიფიცირება” აშკარად მეტყველებს ხელისუფლების მოტივზე.

ეს ერთი მაგალითიც კმარა იმის დასადასტურებლად, რომ წმინდა წყლის პოლიტიკურ პროცესთან გვაქვს საქმე, ესე იგი ხელისუფლება მოქმედებს მიზანშეწონილობიდან გამომდინარე და შემთხვევითი მართლა არ იყო, თუ საქმე თბილისიდან გადაიტანეს, რაკი იმდროინდელმა (აწ უკვე სადღაც გაძურწულმა) ნაცვლიშვილმა მაშინ ჩათვალა, რომ საფიჩხიასთან, ანუ “ჭიჭიკიებისა და ბიჭიკიების ქვეყანაში” უფრო გაუიოლდებოდათ სინტაქსური განტოლებების შედგენა.

მეორე მხრივ, ე.წ. “ფოტოგრაფების” ბინძური საქმის შემკერავთაც ნუ გაუკვირდებათ, რომ მათ მიერ შექმნილი მანქანა ახლა მათვე სრესს ისეთივე უმოწყალობით.

“ნაციონალური მოძრაობის” თავმჯდომარე კი ჯიუტად არ აკეთებს კომენტარს საკუთარი პარტიის გენმდივნის(!) ციხეში გამწესების გამო. “ფეისბუკზე” გამოქვეყნებული ფოტოთი შემოიფარგლა, თუმცა კომენტარი არ დაუდია.

რატომ? ძალიან საინტერესო კითხვაა. არადა პასუხი განსაკუთრებით ძნელად მისაგნები არ არის: იმიტომ, რომ მიშას არ უნდა დასავლეთის თვალში თავი “გაიდიშოვოს” ისეთი სისულელეებით, როგორიც უერთგულეს და უახლოეს თანამებრძოლთა (ვანოსა და გიგის) დაცვაა, რაკი ამერიკასა და ევროპაში პოსტსაბჭოურ რევოლუციათა დიდ სპეციალისტად მიაჩნიათ და არ სურს გაიგივდეს ლოკალურ, “პროვინციულ” და იმავე დასავლეთისთვის ნაკლებ მნიშვნელოვან (უფრო ზუსტად, საერთოდ უმნიშვნელო) “ადგილობრივ რაღაცებთან”, როგორც თვითონ წამოსცდა მიუნხენში.

სხვაგვარად რომ ვთქვათ, ერთი მხრივ, ოპოზიციური პარტიის თავმჯდომარის სტატუსი კი სჭირდება, როგორ არ სჭირდება საერთაშორისო იმუნიტეტისთვის, - თუკი მის წინააღმდეგ ადეიშვილის გაზეთილი მანქანა რაიმე საქმეს აღძრავს, - მაგრამ მერაბიშვილისა და უგულავას “ქეისებზე” განცხადებების კეთება და საკუთარი რესურსის (დასავლეთში მოპოვებული იმიჯისა და ავტორიტეტის) ამგვარ “წვრილმანებზე” ხარჯვა მიზანშეწონილად არ მიაჩნია. თუმცა, საერთოდ არაფერის გაკეთებაც სარისკოდ მიიჩნია (ხომ შეიძლება, თანამებრძოლებს მოთმინების ძაფი გაუწყდეთ) და ამიტომ ფოტო გამოაქვეყნა. ოღონდ კომენტარის გარეშე.

კაცმა რომ თქვას, ვანო მერაბიშვილმა რამე წაიღო სახლში ან პირადად რაიმე მატერიალური გამორჩენა ჰპოვა იმ “დასაქმების პროექტით?” ოქრუაშვილ-ადეიშვილის დაგეშილი მონსტრებიც კი (მათი უმრავლესობა დღესაც ერთგულად ემსახურება სამშობლოს იმავე უწყებაში) ვერ აბრალებენ რაიმე პირად ანგარებას. თუ შავი ზღვისპირა აგარაკით დროებით სარგებლობას არ მივიჩნევთ რაიმე სერიოზულ ბრალდებად: ბოლოს და ბოლოს, საკუთარ ან ცოლის სახელზე ხომ არ გაუფორმებია “ერთ ლარად”, როგორც პარლამენტის ექსთავმჯდომარემ მოახერხა წყნეთის აგარაკთან დაკავშირებით?

სხვა არც ერთ საქმეში მატერიალური ანგარება არ იკვეთება.

ან იქნებ გიგი უგულავამ მიიღო რაიმე პირადი მატერიალური სარგებელი “ტელეიმედის” ოფშორში გაფორმებით? არავითარი!

ანუ, ხომ ნათელია, რომ ორივე შემთხვევაში “პარტიული დავალების” შესრულება იყო როგორც მერაბიშვილის, ასევე უგულავას მხრიდან, მაგრამ პარტიის ლიდერი და იდეის ავტორი მათ დასაცავად კრინტს არ ძრავს, რათა (ვიმეორებ) დასავლური რესურსი ასეთ “სისულელეებზე” არ ხარჯოს.

აქედან გამომდინარე, ორივეს უკვე ნამდვილად აქვს მორალური უფლება, “ხმა ამოიღოს” და თქვას, ვის დავალებას ასრულებდა სინამდვილეში.

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .. . . . . . . . . .. . . . .

პოლიტიკა რომ ბინძური საქმეა, დიდი ხანია ყველამ ვიცით, მაგრამ განსაკუთრებით შემაძრწუნებელია, რომ საქართველოში ის სულ უფრო ავითარებს ამ თვისებას - ყოველი ახალი ეპოქის დადგომისას და ყოველი ახალი ხელისუფლების მოსვლით.

გრიგოლიას ბოლო ტოქშოუ კი იმის დამადასტურებლად იქცა, რომ ქართულმა პოლიტელიტამ გათახსირების უკანასკნელ სტადიას მიაღწია, რის იქითაც უკვე მართლა აღარაფერი რჩება, ადუღებული კუპრის გარდა. ამის ცოცხალი(!) ილუსტრაცია იყო სწორედ ის საბრალო ბავშვი, რომელიც ნაციონალებსა და ნაციონალთა გემიდან დროულად გადამხტარ არსებებს (აწ უკვე “ოცნებაში” პორტირებულთ) ეხვეწებოდა, შეუნარჩუნონ სიცოცხლე, შეწყვიტონ “სკამებისთვის ბრძოლა” და ბინძური სქემების განხორციელება ადგილობრივი არჩევნების წინ თბილისში ცენტრალური მმართველობის შემოსაღებად.

ამ პროცესში სწორედ “ოცნება” გამოიყურება ყველაზე უშნოდ, რაკი ასეთი გააფთრება საკრებულოს დასაშლელად აშკარად იმაზე მეტყველებს, რომ თქვენ წარმოიდგინეთ და... რაოდენ საოცარიც არ უნდა იყოს... მაინც ეშინიათ უგულავას კანდიდატობის! ყველაფრის მიუხედავად, მაინც ეშინიათ, რომ მათი კანდიდატი ნარმანია შეიძლება “ვერ გავიდეს”.

ალბათ, უფრო ფანტასტიკის სფეროს განეკუთვნება, თუმცა აქ სწორედ ეს ნევროზულობაა ნიშანდობლივი.

დალოცვილნო, მერედა წამოგეყენებინათ ისეთი კანდიდატი, რომელიც სანერვიულო არ გახდებოდა და თბილისის ცენტრალურ ქუჩათა ადგილმდებარეობა მაინც ეცოდინებოდა ხეირიანად?! ყველაზე კომიკური ის იქნება, თუ საკრებულოს დათხოვნის შემდეგ სწორედ ნარმანია დაინიშნა “მოვალეობის შემსრულებლად”. თუმცა ამას, ალბათ, ვერ გაბედავენ, რაკი ამ ქვეყანაშიც კი, “ნაგლობას” ზღვარი აქვს.

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

ევროკავშირთან ასოცირების ხელშეკრულების გაფორმებამდე ძალიან ცუდი სიმპტომია, რომ სარკოზი-მედვედევის შეთანხმებით შექმნილი სადამკვირვებლო მისიის ხელმძღვანელის მოადგილედ ბრიტანელი ოფიცერი, რაინ გრისტი დაინიშნა. სწორედ ის გრისტი, რომელმაც აგვისტოს ომის დროს დაინახა ცხინვალის დაბომბვა, მაგრამ ვერ შეამჩნია, როგორ იბომბებოდა ჯავიდან და იმავე ცხინვალიდან ქართული სოფელი ავნევი, სადაც ორი ქართველი სამშვიდობო დაიღუპა ერთი დღით ადრე. ამიტომ განაცხადა: “ქართული პასუხი არაადეკვატური იყო ნებისმიერ პროვოკაციაზე, თუ პროვოკაცია საერთოდ იყოო”. ანუ 7 აგვისტოს, ავნევში ქართველი სამშვიდობოების სასიკვდილოდ დაჭრაც არასაკმარისი აღმოჩნდა მისთვის.

ეს მისია მოსკოვს დიდი ხანია ნერვებს უშლის, რაკი პირველი და ერთადერთი პრეცედენტია, როცა პოსტსაბჭოურ სივრცეზე სამშვიდობო ოპერაციას ახორციელებს საერთაშორისო ორგანიზაცია (ევროკავშირი), რომლის წევრიც რუსეთი არ არის! ამ თემაზე მოსკოვი და ბრიუსელი კულუარულ მოლაპარაკებას დიდი ხანია აწარმოებენ, თუმცა საქართველო, ჯერჯერობით, მადლობა ღმერთს, არ თანხმდება ევროკავშირის დამკვირვებელთა ჩანაცვლებას ეუთოს ორი (საქართველოსა და “სამხრეთ ოსეთის”) მისიებით.

მეორე მხრივ, ბრიუსელი და მოსკოვი უკრაინის თაობაზე ვაჭრობენ და... ვაითუ გრისტის წარმოგზავნა იმის სიმპტომია, რომ ევროპა ისევ ჩვენს ხარჯზე ცდილობს, “დაატკბოს რუსი დათვი”, როგორც ხშირად წერს ევროპული პრესა? ანუ, ხომ არ გვამზადებენ ისევ რუსეთისთვის ხურდაში დასაბრუნებლად? პასუხი სულ მალე გახდება ცხადი: აგვისტოში, როცა, “წესით”, ხელი უნდა მოეწეროს ასოცირების შეთანხმებას. თუ ხელმოწერა გადაიდო (თუნდაც ვანო მერაბიშვილის “პოლიტიზებული საქმის” მომიზეზებით ან საბაბად გამოყენებით), მაშინ ყველაზე უარესი წინათგრძნობა დადასტურდება: ისევ გაგვყიდეს ევროპელმა მეგობრებმა რუსეთთან გაუთავებელი ვაჭრობის პროცესში!

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .. . . .

გასულ კვირას მიშასა და ვანოს უმთავრესი საკანონმდებლო ნოვაციით, სასამართლომ რამდენიმე წელი მიუსაჯა “ქურდული იდეოლოგიის” მატარებელ ახალგაზრდებს არა კონკრეტული დანაშაულისთვის, არამედ რწმენისა და “ღირებულებებისთვის”! თუნდაც ბრჭყალებში, მაგრამ მათთვის ეს სწორედაც “ღირებულებებია”. ბოლოს და ბოლოს, “მატეო ფალკონე” მაინც უნდა ჰქონოდა გააზრებული იმ კანონის ავტორს.

ხსენებული კანონი, როგორც უკვე ბევრჯერ ითქვა, უპრეცედენტოა მსოფლიო იურისპრუდენციაში რომის სამართლიდან მოყოლებული დღემდე, რაკი ანგრევს კაცობრიობის ათასწლოვან მონაპოვარს: უდანაშაულობის პრეზუმფციასა და სასჯელის მხოლოდ კონკრეტული დანაშაულისთვის (ან განზრახვისთვის მაინც) გამოყენების ფუნდამენტურ პრინციპს!

მიშა გვეუბნებოდა, რომ სხვაგვარად საქართველოში “ქურდულ მენტალიტეტს” ვერ დაამარცხებდა და მართალიც იყო! მაგრამ აქ არის ერთი “მაგრამ”: ქურდული გაგება საქართველოში იმიტომ გაჩნდა, რომ სახელმწიფო ვერ ასრულებდა არაფორმალურ ურთიერთობათა რეგულატორის ფუნქციას და დღესაც ვერ ასრულებს.

აი, კლასიკური მაგალითი: ადამიანები ენდნენ სამშენებლო კომპანიას, იმ კომპანიამ ისინი უსინდისოდ მოატყუა და ახლა გაიძვერულად, თაღლითურად შედგენილი ხელშეკრულება აქვს აფარებული: აქაოდა, “ხელშეკრულებაში კი წერია “ბინას მშენებლობის დაწყებიდან 20 თვეში ჩაგაბარებთ”, მაგრამ ის ხომ არ წერია, მშენებლობა როდის დაიწყებაო.

ადამიანური გაგებით, ეს არის ნაძირალობა და თაღლითობა, მაგრამ კანონით, სასამართლოს წესით, ვერ შეედავები!

თუმცა “არაფორმალური რეგულატორი” (კანონიერი ქურდი) ამ საქმეს იოლად მოაგვარებდა - საქმის “შავი გარჩევისას” დედას უტირებდა და ფულს უკან აახევდა უსასტიკესი მეთოდებით.

კანონიერი იქნებოდა? რა თქმა უნდა, არა. მაგრამ სამართლიანი? დიახაც, სამართლიანი!!! “კანონიერი ქურდის”, როგორც არაფორმალურ ურთიერთობათა რეგულატორის ფენომენის არსებობას კი სწორედ საზოგადოებაში სამართლიანობისა და კანონიერების მცნებათა ხლეჩა იწვევს.

იმ ქვეყნებში, სადაც “ქურდული სამყარო” არ არსებობს, ის არ არსებობს, პირველ რიგში, იმიტომ, რომ კანონმდებლობა და სახელმწიფო ინსტიტუტები საუკუნეთა განმავლობაში შენდებოდა, იხვეწებოდა და სწორედ კანონი არ მისცემდა საშუალებას ე.წ. “დეველოპერს”, ასეთი გაიძვერული ჩანაწერით მოეტყუებინა ათასობით უბედური, გულუბრყვილო ადამიანი. ანუ, იქ ზუსტად არის ჩამოყალიბებული, რა და რა სახის ხელშეკრულება უნდა გაფორმდეს იმავე სამშენებლო სფეროში.

მიშამ და ვანომ კი, ერთი მხრივ, კანონიერი რეგულაციები არ დააწესეს, რათა სწორედ სახელმწიფოსა და კანონს დაეცვა ადამიანები თაღლითებისგან, მეორე მხრივ კი, არაფორმალური რეგულატორი მოსპეს. შედეგიც დადგა: გალაღებული, უდარდელი დეველოპერი თაღლითები, ვისაც პასუხს არავინ სთხოვს და ათასობით გაუბედურებული ოჯახი, რომელთაც როგორც ძველი, ასევე ახალი ხელისუფლება მხოლოდ ატყუებს და გულგრილად “იჩეჩს მხრებს”: აქაოდა, აბა, ჩვენ რა ვქნათ, თუკი, ხელშეკრულების თანახმად, კანონიერად მოგატყუეს და კანონიერად გაგძარცვესო.

ზურაბ ღოღობერიძე, გაზეთი "პრემიერი"

FaceBook