დამამშვიდებელი პრიზი ლუზერთათვის

საქართველოს, როგორც იქნა, ეწვივნენ ნატოს «სამხედრო კომიტეტის» წევრები. არანაირი დოკუმენტი ხელმოწერილი არ ყოფილა, თუმცა მაინც დაფიქსირდა, რომ კომიტეტის გასვლითი სხდომა ჩატარდა. თუ ეს დიდი მიღწევაა, უნდა ვაღიაროთ, რომ იგი თავიდან ბოლომდე იმ გმირი ბიჭების დამსახურებაა, რომლებიც ავღანეთში სწირავენ თავს.

არადა, უკვე ნამდვილად არსებობს სერიოზული საფუძველი, დაისვას კითხვა: რისთვის? ნუთუ მხოლოდ იმისთვის, რომ ნატოს კომიტეტის მსგავსი სიმბოლური ღონისძიებები ჩატარდეს საქართველოში, ხოლო ალიანსის მორიგი სამიტის შემდეგ კვლავ უსინდისოდ გვატყუონ, თითქოს «ქვეყანამ MAP-ზე უკეთესი მიიღო» უელსის სამიტის შედეგად?

დღევანდელი და ხვალინდელი მოცემულობით, მაქსიმუმი, რისთვისაც ნატო იქნება მზად 2014 წლის სექტემბრის სამიტზე, ესაა ორიოდე ლიტონი ფრაზა საქართველოს ტერიტორიული მთლიანობის პატივისცემის შესახებ (ოღონდ რუსეთის ხსენების გარეშე!) და ე.წ. «ყოველწლიური სამოქმედო გეგმის» ახალი გრძელი სახელწოდება.

სინამდვილეში, ნატოს გულწრფელობის დასადგენად არსებობს ძალიან იოლი ტესტი: ალიანსის წესდებაში წერია, რომ გასაწევრიანებლად ქვეყანამ აუცილებლად უნდა შეიმუშაოს MAP ანუ სამოქმედო გეგმა. ტერიტორიული პრობლემები ამას ხელს არ უშლის, რაკი MAP დაუყოვნებლივ წევრობას არ ნიშნავს. «სამოქმედო გეგმა» თავისთავად შეიძლება გულისხმობდეს ქვეყნის ვალდებულებას, ჯერ მშვიდობიანად მოაგვაროს ეს პრობლემები და მხოლოდ ამის შემდეგ დაისვას მისი სრულუფლებიანი წევრობის საკითხი.

მაშ რატომ არ გვაძლევენ MAP-ს? იმიტომ, რომ მართალია ეს სამოქმედო გეგმა არ გულისხმობს ნატო-ს წევრობას, მაგრამ უეჭველად გულისხმობს, რომ ქვეყანა შედის ნატო-ს პასუხისმგებლობის ზონაში და ალიანსი გარკვეულ არა სამხედრო, მაგრამ პოლიტიკურ პასუხისმგებლობასაც კისრულობს კანდიდატი ქვეყნის მიმართ.

აი, სწორედ ამ პასუხისმგებლობის აღება, ანუ აუტკივარი თავის ატკივება არ უნდათ, მიუხედავად იმისა, რომ ჩვენი გმირი ბიჭები «თავს იტკივებენ» კი არა, სიცოცხლეს სწირავენ სხვის ომში - ფანატიკოსი ავღანელი თალიბების წინააღმდეგ, რომლებსაც ჩვენთვის, ჯერჯერობით მაინც, არაფერი დაუშავებიათ.

ამავდროულად, როგორც უკვე ბევრჯერ ითქვა, «ნატო»სთვის ძალიან მნიშვნელოვანია სახის შენარჩუნება, რომელიც ძალზე შეებღალა 2008 წლის შემდეგ. საქართველოს დღევანდელი (ისევე, როგორც წინა) ხელისუფლება კი მათ ამის საშუალებას აძლევს. ძნელი პროგნოზირებადი არ არის მორიგი ზარზეიმი «მიშას სტილში» უელსის სამიტის შემდეგ იმ არაფრისმომცემი ჩანაწერის გამო შემაჯამებელი რეზოლუციის მეჩვიდმეტე ან ოცდამეორე პარაგრაფში.

თუ რატომ არ უნდა «ნატო»-ს ჩვენს გამო პასუხისმგებლობის აღება, აგრეთვე ადვილი ასახსნელია: უმთავრესად იმიტომ, რომ დღევანდელი და წინა ხელისუფლების «წყალობთ», მას შეუძლია საქართველოსგან მიიღოს ყველაფერი, რაც კი დასჭირდება (არა დღეს, არამედ თუკი დასჭირდა მომავალში) ისე, რომ მისდამი არანაირი პასუხისმგებლობა არ იკისროს.

სხვათა შორის, მაგალითად, იმავე აზერბაიჯანში მათ ეს არ გაუვათ. საკმარისი იყო ავღანეთიდან ტვირთების ტრანზიტის თაობაზე მიენიშნებინათ ბაქოში და აზერბაიჯანის ხელმძღვანელობამ მაშინვე უპასუხა: კი ბატონო, მაგრამ თქვენ, თქვენი მხრივ რა რისკებისთვის ხართ მზად? აღმოჩნდა, რომ არაფრისთვის არ არიან მზად და თანამშრომლობა მხოლოდ ცალმხრივად ესმით, ისევე, როგორც საქართველოში.

რისკები კი ნამდვილად არსებობს. მაგალითად, წარმოვიდგინოთ, საქართველომ MAP მიიღო უელსში. რას მოიმოქმედებს რუსეთი პასუხად, ძნელი გასათვლელი არაა: დაიწყება ბორდერიზაცია უშუალოდ თბილისი-გორი-ხაშურის ტრასასთან და ამ პროცესში რაიმე პროვოკაციის მოწყობაზე იოლი არაფერია. მაშინ «ნატო»-მ რაღაცით ხომ უნდა უპასუხოს და დაიცვას კანდიდატი ქვეყნის ინტერესები აშკარა აგრესიის პირობებში? ამიტომ ურჩევნიათ, არანაირი პასუხისმგებლობა არ იკისრონ და საჭირო შემთხვევაში ისევე «აიჩეჩონ მხრები», როგორც 2008 წელს, ანუ წმინდად სიმბოლური აქციებით შემოიფარგლონ.

როდესაც საფრანგეთის ექსპრეზიდენტ ნიკოლა სარკოზის ჰკითხეს, საქართველოს MAP-ს რატომ არ აძლევთო, ასეთი ცინიკური პასუხი გასცა: «არ გვინდა პრობლემების იმპორტი!»

აი ასე... ჩვენ უნდა გვინდოდეს, ბოდიში და, ავღანეთიდან კუბოების იმპორტი, ხოლო მათ აუტკივარი თავი არ აიტკივონ.

ეს გასაგებია, მაგრამ მაინც რისთვის ვწირავთ ჩვენს ახალგაზრდებს? რუსეთი რომ მართლა მთელი საქართველოს დაპყრობას აპირებდეს, როგორც წინა ხელისუფლება გვატყუებდა, კიდევ გასაგები იქნებოდა, მაგრამ ხომ ცხადია, რომ ჯერ ერთი, 2008 წელს ჩამოყალიბებული სტატუს-კვოს დარღვევას იგი არ გეგმავს და რომც გეგმავდეს, პასუხის გამცემი მაინც არავინაა, რამდენი ქართველიც არ უნდა დაიღუპოს!

მაშ რა ფუნქცია აქვს ამ გაუთავებელ ონანიზმს «ნატო»-ს ყოველი სამიტის წინ? მხოლოდ ერთადერთი: კონკრეტული პოლიტიკანების პირად ამბიციათა და კარიერისტულ მისწრაფებათა დაკმაყოფილება, მეტი არაფერი.

სამაგიეროდ, არაფრისმომცემი ვიზიტების მაგვარ დამამშვიდებელ პრიზს არ დაიშურებენ და ეს ვიზიტებიც, გარწმუნებთ, წინასწარაა შეთანხმებული და განხილული ბრიუსელის «ნატო»-ს შტაბბინაში რუსეთის წარმომადგენელთან პრივატული საუბრისას საერთო რეფრენით: «მეტისმეტად დიდ ყურადღებას ნუ მიაქცევთ».

დავით ავალიშვილი, გაზეთი „პრემიერი“

FaceBook