ვანოს ცრემლები და მიშას ცინიზმი

“მე, საერთოდ, პოლიტიკაში, ძალიან გთხოვთ, ნუ ჩამრევთ, საკმარისი პოლიტიკა მქონდა ცხოვრებაში იმისთვის, რომ გამანებოთ თავი ამ თემაზე მაინც. რაც ხდება აქ, ბევრად უფრო მნიშვნელოვანია, ვიდრე ყველანაირი ჩვენი ადგილობრივი რაღაცები”, _ განაცხადა ექსპრეზიდენტმა სააკაშვილმა მიუნხენში, უსაფრთხოების პრესტიჟულ კონფერენციაზე “აბეზარ და შემაწუხებელ” ქართველ ჟურნალისტებთან შეხვედრისას.

ძალიან საინტერესო ფრაზაა, რომელიც ბევრს მეტყველებს მიშაზე, როგორც პიროვნებაზე და როგორც პოლიტიკურ ფენომენზე.

რა თქმა უნდა, “საკმარისი ქართული(!) პოლიტიკა მქონდაო” _ გულისხმობდა. სწორედ “ქართული პოლიტიკა” და არა საერთოდ პოლიტიკა, ვინაიდან ის, რასაც ახლა აკეთებს უკრაინის მოვლენებთან დაკავშირებით, სწორედაც რომ პოლიტიკაა. ოღონდ “დიდი პოლიტიკა”. სინამდვილეში მხოლოდ ამ რანგს ესწრაფოდა ყოველთვის, უშველებელი პიროვნული ამბიციის დასაკმაყოფილებლად. ესწრაფოდა ისევე ხარბად და ფანატიკურად, როგორც შევარდნაძის ჩაი შეხვრიპა “ვარდების რევოლუციისას”.

სხვათა შორის, ამ მხრივ, ძალიან ჰგავს იმავე შევარდნაძეს. იმასაც მიაჩნდა, რომ რაღაც განსაკუთრებული დამსახურება ჰქონდა დასავლური ცივილიზაციის მიმართ და დიდი წვლილი შეიტანა ევროპის გაერთიანებაში. მიშას აღქმით კი, მისი დამსახურება, რაც Tuft-ის პრესტიჟულ უნივერსიტეტში მიწვევით დაუფასეს, პოსტსაბჭოურ სივრცეზე რევოლუციათა ტალღის აგორებაა. მერე რა, რომ იმ რევოლუციებმა საბოლოოდ არაფერი დადებითი, ნგრევის, დესტაბილიზაციისა და ომის გარდა, არაფერი მოუტანა არც საქართველოს, არც ყირგიზეთსა და არც უკრაინას.

მთავარია, მისი პიროვნული როლი და დაკმაყოფილებული ვნება, აგრეთვე, სენატორ მაკკეინის მაგვარი, ტვინგაყინული მასტოდანტების სიმპათია და “ფლეტჩერის სკოლაში” წაკითხული ლექციები, თორემ ამასთან საქართველოს პოლიტიკა რა მოსატანია? “საკმარისი ქართული პოლიტიკა ჰქონდა” ცხოვრებაში.

მეტისმეტად ცივი შხაპია მისი ყოფილი გუნდის წევრთათვის, პირველ რიგში კი ვანოსთვის, რომელსაც 30 წლამდე ციხე ემუქრება მთლიანობაში და აშკარად ექნებოდა იმედი, რომ ბოლო სკანდალთან დაკავშირებით მაინც, მუხროვანის მოვლენათა მთავარი გმირი (მთავარი გმირი კი იქაც მიშა იყო) ორიოდე სიტყვას მაინც შეაწევდა, რაკი სწორედ მის ბრძანებებს ასრულებდა და მისი მითითებებით მოქმედებდა.

ცრემლებიც კი აღვარღვარა ბოლო სასამართლო სხდომაზე.

თუმცა მიშა, მთელი მისი აურითა და ნათქვამის კონოტაციით ამბობს, რომ ვანოს სიბრიყვის “გაპრავება” შეუძლებელია, პოლიტიკა კი შესაძლებლის ხელოვნებაა.

დავუშვათ, მიგაჩნია, რომ კრიალაშვილი და ოთანაძე სამშობლოს მოღალატეები არიან. დავუშვათ, თვლი, რომ სიკვდილს იმსახურებენ და სპეცდანმა მათი ლიკვიდაცია უნდა განახორციელოს, მაგრამ... თუ მართლა იდიოტი არა ხარ, ამის ტელეკამერის წინ თქმა რა აუცილებელია?

თუმცა აქ მიშას “შერპებისთვის” დამახასიათებელი ფსიქოლოგიური ნიუანსი მჟღავნდება. ამ რევოლუციონერ ყმაწვილებს, როგორც ჩანს, მართლა ეგონათ, მათი ძალაუფლება (ისევე, როგორც ცხოვრება) მარადიული იქნებოდა, ხოლო შინაგან საქმეთა სამინისტროს ოპერატორი, რომელიც იმ სცენას იღებდა, ხელისუფლების შეცვლის შემდეგ ახალ პატრონებს არ გადასცემდა ესოდენ ძვირფას მასალას წინა ხელისუფლების სისხლისმსმელობისა და არაადამიანურობის დასადასტურებლად.

დავაკვირდეთ სცენას მუხროვანში ვანოს მონაწილეობით: მასზე ჩანს შინაგანად უმწეო, ნერვიული, არაჯანსაღად აღგზნებული, აშკარად შეშინებული, რეალურად ძალიან სუსტი ადამიანი. ასეთი ბევრი ჰყავდა მიშას, რაკი ეყო ეშმაკობა, თავიდანვე სწორედ მათზე გაეკეთებინა აქცენტი.

კეზერაშვილზე ხომ “გააშანშალა” წერილი და გაგზავნა საფრანგეთში? მაშ, რატომ ჩაერია უკვე მობეზრებულ და საზიზღარ “ქართულ პოლიტიკაში”, როცა გლობალურ პროცესებშია ჩაბმული და ლამის დასავლურ ცივილიზაციას ეხმარება უკრაინის პრობლემათა გადაჭრაში? იმიტომ, რომ კეზერაშვილი სხვა ტიპია! სხვა შესაძლებლობები და ლობი ჰყავს. და იმან თუ ხმა ამოიღო _ მტრისას.

მაგრამ ვანომ თუ ამოიღო ხმა? ამაშია საქმე, რომ არ ამოიღებს! მისი ერთგულება არ მისცემს ამის საშუალებას. და მიშამ ეს ძალიან კარგად უწყის. ამიტომ შეუძლია, თავი არ შეიწუხოს “ასეთი სისულელეებით” და გლობალურ საკითხებს მიხედოს. საქართველოს პოლიტიკით ის თავს ვეღარ დაიმკვიდრებს დასავლურ ისტებლიშმენტში. ვერც ადრე დაიმკვიდრებდა, თუმცა კი ძალიან ცდილობდა და ომამდეც მიიყვანა ქვეყანა. მაგრამ უკრაინის საქმეებზე აქტიურობით იმას მაინც მიაღწევს, რომ CNN-სა ან FOX-ზე მიიწვევენ ექსპერტად, NYT ან Washington post მის ნააზრევს დაბეჭდავს. თანაც სად? სარედაქციო სვეტში. შესაძლოა, კონგრესის Hearing-ზეც კი მოუსმინონ, როგორც პოსტსაბჭოური სივრცის მცოდნე ექსპერტს.

მისი ბეგრაუნდი, როგორც ამ სივრცის დიდი რეფორმატორისა, დასავლეთში იმდენად მყარი და შეუვალია, რომ უკვე ვეღარაფერი დაანგრევს და თუ საქართველოში სისხლის სამართლის საქმეს აღუძრავენ _ მით უკეთესი მისთვის და მისი იმიჯისთვის.

ვანომ და სხვებმა იკითხონ, ან გაქცეულები რომ არიან, ან ციხეში სხედან, თორემ მას რა უჭირს? არც არაფერი: ცხოვრობს მისთვის საოცნებო ქვეყანაში საოცნებო სტატუსით და არის ბედნიერად. ისე, რომ საქართველოს ან საკუთარ თანამებრძოლთა გახსენება და მათზე ლაპარაკიც აღარ უნდა!

ახია ორივეზე!!!

 მამუკა გელაშვილი, გაზეთი „პრემიერი“

FaceBook