მანანა ნაჭყებია: “ხელისუფლებას არ აქვს ქვეყნის წარმატების სტრატეგია”

“ვერ გამოვდგები ვანო მერაბიშვილის ადვოკატად, მაგრამ ვაცნობიერებ, რომ დემოკრატიულ სახელმწიფოში ყველა პატიმრის უფლება უნდა იქნას დაცული, ყველა სახელმწიფო მოხელე უნდა დაისაჯოს, ვინც გადაცდომას ჩაიდენს”

“პრემიერი” “ახალი მემარჯვენეების” პოლიტიკურ მდივანს მანანა ნაჭყებიას ესაუბრა:

_ ახალი წლის დადგომიდან დიდი დრო არ გასულა, თუმცა ნამდვილად ვერ ვიტყვით, რომ ქვეყანაში ახალი პოლიტიკური და ეკონომიკური ძვრების დასაწყებად რაიმე სახის ტენდენცია შეიმჩნევა. კვლავ მთავრობის პოლიტიკური უღიმღამობა და რა თქმა უნდა, არა თუ დაცემაზე, არამედ, ვგონებ, წაქცევაზე ორიენტირებული ეროვნული ვალუტა. რეალურად რა ხდება ქვეყანაში და რამდენად მისაღებია ის პოლიტიკური სტარტი, რომელიც ქვეყანამ ახალი წლის დადგომის შემდეგ აიღო.

_ ახალი წელი ყოველთვის პოზიტიურს უკავშირდება და მას იმედით ვხვდები. თუმცა ვერ ვიტყვი, რომ ეს ახალი წელი ჩვენი ქვეყნის მოსახლეობის დიდი ნაწილისთვის იმედიანი იყო. გაურკვევლობა და ბუნდოვანი მომავალი, სამწუხაროდ, ამ საზეიმო დღეების ერთ-ერთი თანამდევი იყო. ვერ გეტყვით, რომ ხელისუფლების პოლიტიკურმა სტარტმა რაიმე რადიკალური ცვლილება შეიტანა ამ განწყობაში და ოპტიმიზმით აღავსო საზოგადოება. ეს განსაკუთრებით ითქმის პრემიერ-მინისტრის პირველივე პრესკონფერენციაზე, რომელმაც ძალიან ბევრ ადამიანს გაუცრუა მოლოდინი. მოსახლეობა ელოდა, რომ მიიღებდა პასუხს, რას დაუპირისპირებდა ხელისუფლება ლარის კურსის ვარდნას და როდის ეშველება ჩვენს ეკონომიკას; უმუშევრები ელოდნენ პასუხს, როდის დაიწყება ქვეყანაში სამუშაო ადგილების შექმნა; ბიზნესი ელოდა პასუხს, როდის მიიღებს ხელისუფლება რაიმე გადაწყვეტილებას მათთვის კონკრეტული ხელშეწყობის, საგადასახადო ტვირთის შემცირების თაობაზე; პენსიონერი ელოდა პასუხს, როდის შეიცვლება მისთვის რამე უკეთესობისკენ და რით დაეხმარება მთავრობა, თავი გაართვას გაძვირებული პირველადი მოხმარების საგნების გამო შექმნილ პრობლემებს; ჩვენ, პოლიტიკოსები, ველოდით საკონსტიტუციო ცვლილებების შედეგად რა უფლებამოსილებების დათმობას აპირებს პრემიერი, რომლის ხელშიც უზარმაზარმა ძალაუფლებამ მოიყარა თავი და ა.შ. ვერც ერთ ამ უმნიშვნელოვანეს კითხვაზე პასუხი ვერ მივიღეთ.

_ ქალბატონო მანანა, “ქართულმა ოცნებამ” განვლილი პერიოდის განმავლობაში უკვე წარმოაჩინა თავისი ნიშან-თვისებები. ერთი ცნობილი სიმღერისა არ იყოს, “იძირება გემი, მაგრამ ყველაფერი რიგზეა”, ასე ხომ არ არის ამათი საქმე? ამბობენ, რომ ყველა დაპირება გადაჭარბებით შეასრულეს, რომ მთავრობაში “სუსტი რგოლი” არ ჰყავთ, რომ ეკონომიკა ლამის ყვავის და ეს ლარის კურსის მერყეობა სულაც არაა პრობლემური და ა.შ. ჩვენ ვართ უმადურები და ვერ ვხედავთ სიკეთეებს, თუ ხელისუფლება გვამადლის თავის არსებობას?

_ მოსახლეობა უმადური ნამდვილად ვერ იქნება. ის ძალიან სწრაფად ხვდება, თუკი რაიმე სასიკეთო პროცესი იწყება და მალე ივსება ოპტიმიზმით. თუმცა, თავი დავანებოთ განწყობას. ეკონომიკის წინსვლის მაჩვენებლები, თუკი ასეთი არსებობს, ხომ გაზომვადია: სტატისტიკა ყველაფერს ნათლად აჩვენებს. და ეს სტატისტიკა აშკარად არ არის სახარბიელო. ამიტომ, ჩემი გულწრფელი რჩევაა ხელისუფლებისა და განსაკუთრებით ახალგაზრდა პრემიერ-მინისტრის მიმართ: მეტი ანალიზი, მეტი საქმე და მეტი თვითკრიტიკულობა, ნაკლები ყალბი პათოსი, ნაკლები ცრუ დაპირებები და კრიტიკის მიუღებლობა _ ეს მხოლოდ და მხოლოდ წაადგება მის პოლიტიკურ მომავალს.

_ ხომ არ გეჩვენებათ, რომ საქართველოს ხელისუფლებების სენი ზედმეტი თვითდაჯერებულობა, ჯანსაღი კრიტიკისა თუ რჩევების გაუთვალისწინებლობა და მოდით, ასე ვთქვათ, სიჯიუტეა. რა ჰქვია ამ პოლიტიკურ ავადობას, როდესაც ხელისუფლება უმალ ივიწყებს არა მხოლოდ საკუთარ დანაპირებსა და იმას, რომ ის ხალხის მიერ არის დაქირავებული, არამედ ხდება ყრუც და ბრმაც?

_ სწორედ ამაზეა საუბარი, როცა მას ვურჩევ, კრიტიკას ჯანსაღად შეხვდეს და მეტი თვითკრიტიკა გამოიჩინოს. ეს თავის დროზე “ნაციონალური მოძრაობის” სენიც იყო. დააკვირდით, როგორ ერთიერთზე ჰგავს მათი დღევანდელი განცხადებები წინა ხელისუფლების განცხადებებს. სანდრო გირგვლიანისა და სხვა ბევრ გახმაურებულ საქმეზე ჩვენ, ოპოზიცია, და ასევე, არასამთავრობო სექტორი ვთხოვდით, კარგად გამოეძიებინათ ეს საქმეები და გაეკეთებინათ ისე, რომ საზოგადოებას კითხვები არ ჰქონოდა. პასუხი _ ჩვენ ვენდობით შს მინისტრს და კითხვები არ გვაქვს. ახლაც იგივეა: ჩვენ, ოპოზიცია და არასამთავრობო სექტორი, ვეუბნებით, რომ ვანო მერაბიშვილის ციხიდან გაყვანისა და მასზე ზეწოლის ფაქტზე დამოუკიდებელი გამოძიება უნდა დაიწყოს, იმიტომ, რომ კითხვები პასუხგაუცემელია, ხელისუფლების პასუხი კი კვლავ იგივეა: ჩვენ ვენდობით მინისტრ სუბარს, ის კარგი კაცია და ცუდს არ ჩაიდენდა, ამიტომ კითხვები მის მიმართ არ გვაქვს. ვერ გაიგო ამ ხელისუფლებამაც, რომ კითხვები მათ თუ არ აქვთ, ეს არ ნიშნავს, რომ ისინი არ არსებობს. ამიტომ, ეს სიჯიუტე კარგს არაფერს მოუტანს არც მათ და არც ქვეყანას. ცხადია, მე ვერც ერთ შემთხვევაში ვერ გამოვდგები ვანო მერაბიშვილის ადვოკატად, მაგრამ მიუხედავად ჩემი დამოკიდებულებისა მერაბიშვილის მიმართ, ვაცნობიერებ, რომ დემოკრატიულ სახელმწიფოში ყველა პატიმრის უფლება უნდა იქნას დაცული, ყველა სახელმწიფო მოხელე უნდა დაისაჯოს, ვინც გადაცდომას ჩაიდენს.

_ უკვე ნამდვილად სასაცილო გახდა “არასაკმარის პიარზე” საუბარი. თუმცა, როგორც ჩანს, მხოლოდ პიარი არაფერ შუაშია. ბოლო პრესკონფერენციაზე პრემიერმა ღარიბაშვილმა 2014 წელს რუსეთიდან მომდინარე შესაძლო საფრთხეებთან დაკავშირებულ კითხვაზე თავად იკითხა _ რა საფრთხეებზეა საუბარი? როგორ ფიქრობთ, დღევანდელ ხელისუფლებას აქვს ხელისუფლებისთვის დამახასიათებელი ყველა ნიშან-თვისება? არ ვგულისხმობ პორტფელებისა და თანამდებობების _ ძალაუფლების ფლობას...

_ ყველაზე დიდი საფრთხე, რომელიც ნებისმიერ ხელისუფლებას შეუქმნის პრობლემას, ძალაუფლებით ტკბობაა. ეს ასე იყო საუკუნეების განმავლობაში და ასეა ახლაც. ძალაუფლება დიდი პასუხისმგებლობაცაა. ასეთ დროს ოპოზიციის, საზოგადოების კითხვებს კი არ უნდა გაურბოდე, პირიქით, უნდა ეძებდე, აანალიზებდე მათ და შესაბამის ნაბიჯებს დგამდე შეცდომის გამოსასწორებლად. ასე ხომ არ ხდება, რომ შენ, ხელისუფლება, ყოველთვის მართალი ხარ და ყველაფერს სწორად აკეთებ. ამიტომ მიმაჩნია, რომ დღევანდელ ხელისუფლებას თავისთავად აკლია გამოცდილება, რაც გასაკვირი არ არის, მაგრამ აკლია კომპეტენტურობა, კოორდინირება, აკლია თვითკრიტიკა, აკლია ინიციატივა და აკლია ტრანსპარენტულობა გადაწყვეტილებების მიღებაში, მაგრამ, რაც ყველაზე მთავარია, მათ არ აქვთ ქვეყნის წარმატების სტრატეგია, არ აქვთ მწყობრად ჩამოყალიბებული პროგრამა, საით მიდიან და საით მიჰყავთ ქვეყანა.

_ დაბოლოს, ჩვენ არაერთხელ გვისაუბრია იმაზე, რომ 2014 წელი უმნიშვნელოვანესია ევროსტრუქტურებში ინტეგრაციის მხრივ. რადგან გარე საფრთხეებზე თავად ხელისუფლება არ არის ინფორმირებული, მოდით, იმაზე მაინც ვისაუბროთ, რა შიდა საფრთხეები არსებობს, რომელმაც შესაძლოა, ეს პროცესი შეაფერხოს და რას უნდა ერიდოს ხელისუფლება?

_ შიდა საფრთხე მხოლოდ და მხოლოდ ის იქნება, თუ ხელისუფლება არადემოკრატიულ ნაბიჯებს გადადგამს. ევროპა გამადიდებელი შუშით აკვირდებოდა და დააკვირდება, როგორ ყალიბდება ქვეყანაში დემოკრატიული ინსტიტუტები. ამიტომ, ისეთი ტიპის გადაწყვეტილებები, როგორიც იყო მიღებული ადგილობრივი თვითმმართველობების მიმართ, მედიაზე გავლენის მოპოვების მცდელობა, არაგამჭვირვალედ ჩატარებული გამოძიებები ისეთი საკითხებისა, რომლის მიმართაც საზოგადოების დიდი ინტერესია, ოპოზიციისა და არასამთავრობო სექტორის აზრის იგნორირება, ძალაუფლების კონცენტრირება ერთი რომელიმე შტოს, ამ შემთხვევაში პრემიერ-მინისტრის ხელში, ხელს შეუშლის ქვეყნის ევროატლანტიკურ სტრუქტურებში გაწევრიანებას. ჩემთვის სამწუხაროდ, აღმოვაჩინე, რომ ამ ხელისუფლებასაც, ისევე როგორც წინა ხელისუფლებას, წარმოუდგენია, რომ მმართველი კოალიცია უდრის ხელისუფლებას. ის არ აცნობიერებს, რომ აქ დიდი ადგილი უჭირავს სხვა ინსტიტუტებსაც და ოპოზიციასაც.

მაგრამ ყველაზე დიდი საფრთხე, ჩემი აზრით, ეს არის თავად საქართველოს მოსახლეობაში აპათიის დამკვიდრება ევროკავშირთან დაახლოების მიმართ. ცალკეული მოვლენები, რომლებიც ქვეყანაში ხდება, განსაკუთრებით ღირებულებითი თემები, რომლებიც ძალიან სენსიტიურია ჩვენი საზოგადოებისთვის, სამწუხაროდ, ახდენს თავად ევროპასთან ინტეგრაციული პროცესის დისკრედიტაციას. ხელისუფლება ვალდებულია, განსაკუთრებული სიფრთხილე გამოიჩინოს და მეტიც, თვითონ გახდეს ინიციატორი, რომ მოახდინოს ერის კონსოლიდაცია ევროკავშირთან ასოცირების პროცესის ბოლომდე მისაყვანად.

გეგა სილაგავა, გაზეთი „პრემიერი“

FaceBook