დავით ქაშიაშვილი: ერის ძალიან დიდ ნაწილს აქვს სექსუალური ცხოვრების სიმწირე

“პრემიერს” ესაუბრა პოეტი და რუსთავი 2-ის ჟურნალისტი დავით ქაშიაშვილი:

_ დათო, დღეს ჩვენ ვცხოვრობთ ცოტა უცნაურ გარემოში, აღრეულია ღირებულები, გვიჭირს გარკვევა,…მზარდი აგრესია და ა.შ. რა გვჭირს?

_ ერის ძალიან დიდ ნაწილს აქვს სექსუალური ცხოვრების სიმწირე, რაც დაუკმაყოფილებელი ვნებების ქარიშხალს ქმნის. ალბათ, ამიტომაც “ვიქექებით” სხვების პირად ცხოვრებაში, ვინტერესდებით სხვისი ამბებით და შემდეგ ამ თემებზე ძალიან უხეშად ვტანტალებთ. საკუთარი საბანი არ გვწვდება და “სადამდეც გაწვდომის” ფორმულას ვარღვევთ და სხვის საბნებში ვყოფთ ცხვირებს. მოკლედ, შეკითხვას: რა გვჭირს? _ ასე ვუპასუხებდი _ უამრავი ავტორი ითარგმნა, აქამდე  რომ ვერ ვიოცნებებდით, იმდენი წიგნი არსებობს ქართველის (თუ ქართულად) ნათარგმნი _ უნდა წავიკითხოთ, რადგან ესეც სექსივით ძალიან გვჭირდება და გვაკლია.

_ რა არის თქვენთვის ტრადიცია? რეალურად რისი ეშინია საზოგადოების იმ ნაწილს, რომელიც დასავლურ მისწრაფებებში გახრწნას ხედავს?

_ ტრადიცია არაფერია. მძულს ქელეხები, ცხედრის თავიდან მოშორებისთანავე რომ ვსხდებით და ვსვამთ, ველოდებით, როდის ჩამოატარებენ სანთელანთებულ ხორცს და ვუსმენთ თამადას, რომელმაც ამას წინათ ბებიას შუათანა დის პროცესიის შემდეგ “დიდი სტალინის” სადღეგრძელო ორჯერ დამალევინა.

ასეთივე დამოკიდებულება მაქვს  ქორწილის ქართული ტრადიციის მიმართ (აღარ განვავრცობ).  ტრადიციაა ისიც, როდესაც 31 დეკემბრამდე მომდევნო თვის თითქმის სრულ საფინანსო მარაგს ანადგურებ, იმიტომ რომ კალენდარული წლის ათვლას ტაშ-ფანდურით შეხვდე. რისი ეშინიათ? _ პროგრესის.   

_ რა ადგილი უკავია თანამედროვე საზოგადოებაში პოეტსა და მწერალს? ისევ ძლიერად გრძნობს შემოქმედი თავისი ქვეყნის გულის ცემას?

_ არ ვიცი, ქვეყანას გული სად უცემს ან რა დოზით ან უნდა გრძნობდე ამას თუ არა. თანამედროვე საზოგადოება ჩუმდება მაშინ, როდესაც მისი მეზობლის ფანჯარას ამტვრევენ, მისი სარკმელი ხომ არ დაუზიანებიათ და აბა, რატომ აყვირდეს? არ ჩუმდება მაშინ, როდესაც უნდა განიკითხოს:) ასეთია თანამედროვე საზოგადოების ჩემეული შეფასება. რთულია, მიგიღონ ისეთი, როგორიც ხარ, წაიკითხონ ის, რასაც წერ, ძნელია, შესთავაზო, თავი მოაწონო, რადგან შენი ნაწარმოების წაუკითხავადაც აუცილებლად გაგაკრიტიკებენ, თუ ერთხელ მაინც მოისმინეს ვინმესგან, რომ ავტორი მას არ მოეწონა. ამიტომ არ ვიცი, რა ადგილი უკავია პოეტს ამ აბდაუბდაში.

_ ლექსებს ვის უძღვნით?  

_ შეგრძნებებს.

_ დღეს ამბობენ, რომ გემოვნებიანი მკითხველის დეფიციტია, რას ნიშნავს გემოვნებიანი მკითხველი და რა არის მისი შეფასების თქვენეული კრიტერიუმი?

_ გემოვნებიანი მკითხველია ის, ვინც პოეზიის საღამოებზე ტაშს ყოველი ლექსის დასრულებისას კი არ ატყლაშუნებს, არამედ მაშინ, როდესაც მოსწონს.  დეფიციტი არ არის, ვერ დავეთანხმები ამ “აიფონ 5”-ივით აჩემებულ აზრს. თბილისში უყვართ კარგი ტელეფონები და გამონათქვამები, რომლის შინაარსიც არ იციან.

_ იმის მიუხედავად, რომ თქვენ ჟურნალისტიკით ხართ დაკავებული, ძალიან მაინტერესებს, როგორ შეიგრძნობთ, როგორ აცნობიერებთ, რომ პოეტი ხართ და სხვა რამის კეთება არ შეგიძლიათ? შემოქმედად ყოველწამიერად გრძნობთ თავს?

_ ესეც დამაბნეველი შეკითხვაა, ცოტა ისეთი, მე რომ გრანელს შევეკითხებოდი. შემოქმედი უფალია _ მე ამბების ფურცელზე გადამტანი ვარ. ჟურნალისტური ქარიშხალი ემოციებისა და შეგრძნებების  დაუსრულებელი რაოდენობაა _ ამიტომაც ერთი მეორეს ყოველთვის აბალანსებს.

_ თუ მუშაობთ დღეს ლექსების კრებულზე?

_ პროზაულ კრებულზე _ კი, პოეზია _ არა. “ხის ალბა” _ ასე ერქმევა. მოთხრობები დაკარგული ცოლების კრიმინალურ და მისტიკურ ისტორიებზე.

 მაკა სვიმონიშვილი, გაზეთი „პრემიერი“

FaceBook