სამშობლოსგან დაღლილი არტისტის პორტრეტი - ნანუკა ხუსკივაძე

გასვლა ნანუკა ხუსკივაძიდან

რუსთაველის თეატრი. ბუფეტი. ხელმოტეხილი ნანუკა ხუსკივაძე. შეწუხებული სახე (ჩემი), გაბადრული (იმისი) - “დიდოსტატი ვარ და მარჯვენა მომტეხეს”.

საერთოდ: იუმორი, ირონია მისი სტიქიაა. კიდევ უფრო მეტად - თვითირონია და “თვითღადავი”. დიახ, ის ღადაობს დიდოსტატობაზე, მაგრამ ის მართლაც დიდოსტატია - სცენის.

“ქართველებს თქვენი ჯულიეტა მაზინა გყავთ”, - მითხრა შვედმა თეატრმცოდნემ კატერინა ბერგილმა რამდენიმე წლის წინათ, მას მერე რაც თეატრალური სარდაფის სცენაზე ნანუკა ხუსკივაძე ნახა მონოსპექტაკლ “ადამიანის ხმაში”.

ჯერ კიდევ წლების წინათ მითხრა ინტერვიუში: “აღარ შემიძლია, სამშობლომ როგორ დამღალა, არ იცი. რატომ დამღალა? ზარმაცობს. უფრო სწორად, სამშობლომ კი არ დამღალა, სამშობლო გენიალური გვაქვს, ერმა და იმისმა სიზარმაცემ დამღალა”.

ნანუკა ხუსკივაძე: სამშობლომ დამღალა - ნახევრად ხუმრობით ვთქვი მაშინ და ახლაც ნახევრად ხუმრობით ვამბობ. როცა ძალიან გიყვარს, მაშინ იღლები, თორემ მე რომ გულგრილი ვიყო, ვერც დამღლიდა. ნამდვილად დამღალა, მუდმივი სტრესის რეჟიმში გვიწევს  ცხოვრება. ახლა რაღაცნაირად დამშვიდდა სიტუაცია, ჩემთვის სტრესული მდგომარეობა აღარაა. ვნახოთ, რა იქნება. იმედია, ყველაფერი კარგად იქნება. შვილიშვილი მყავს 6 წლის, გადასარევი ბიჭო, ძალიან მინდა, რომ იცხოვროს ნორმალურ ქვეყანაში, სადაც ადამიანები ნორმალურად ურთიერთობენ, სადაც პროფესიონალები აკეთებენ თავიანთ საქმეს. არის სიმშვიდე. ქართველთან სიმშვიდე როგორ არის, მე არ ვიცი, მართალი გითხრა...

- თავის დროზე, მახსოვს, ბებიაჩემიც ასე იყო... მერე, უკვე ხელჩაქნეული ყვებოდა, როცა ახალგაზრდა ვიყავი, იმედი მქონდა დალაგებულ ქვეყანას მოვესწრებოდი, შემდეგ ვფიქრობდი, რომ ჩემი შვილი მაინც იცხოვრებდა ნორმალურ ქვეყანაში, რომ არა და არ ეშველა ქვეყანას, მერე უკვე იმას ვნატრობდი რომ თქვენ გეცხოვრათ წესიერ ქვეყანაში, მაგრამ ახლა ვხედავ, რომ ვერც თქვენ ეღირსებით წესიერ ქვეყანაში ცხოვრებასო.

- მესმის ეს განცდა და ძალიან ხშირად, ხუმრობით, ჩვენც გვითქვამს ეგ, მაგრამ იკოს რომ ვუყურებ, ისე არ მინდა, რომ რაღაც აწეწილ-დაწეწილ ქვეყანაში იცხოვროს, ისე არ მინდა... ამ ეტაპზე, ჩემთვის მთავარი და ყველაზე მნიშვნელოვანი სურვილი ესაა - იცხოვროს მშვიდ ქვეყანაში. არავინ არ თქვას, რომ, თუ ქვეყანაში მშვიდობა არ იქნება, ვიღაც ცალკეული ერთეული იქნება მშვიდად.

- მაგაზე ის გამახსენდა, დეკემბერ-იანვრის მოვლენების დროს, კახიმ რომ ჰკითხა ვიღაცას - როგორ ხარ, კაცო, როგორო და იმან რომ უპასუხა, - კარგადო და კახიმ გვარიანად რომ აგინა, ქვეყანა ინგრევა და კარგად როგორ ხარო.

- ვერ იქნები კარგად... თუმცა, არ ვიცი, შეიძლება არსებობენ კიდეც ასეთი ადამიანები, ვისაც შეუძლია, კარგად იყოს მაშინ, როცა ქვეყანა არაა კარგად.

- ისინი არც იღლებიან.

- არ იღლებიან... ჰოდა, რა ვიცი, მე მართლა ძალიან დიდი იმედი მაქვს, რომ ყველაფერი კარგად იქნება, რომ 2014 წელს ყველაფერი აღმავლობისკენ წავა. ასე მგონია. მგონია, კი არა დარწმუნებული ვარ. რატომღაც ასე ვარ დარწმუნებული. ეს არ არის ჩემი თვითდაცვა, ასე ვფიქრობ.

- ახალი წელი კარსაა მომდგარი. ტელევიზიებში თქვენი დიდი ოჯახი არასოდეს ჩანს.

- ვერც წელს ვერ გვნახავთ, როგორ ვრთავთ ნაძვის ხეს. ჩვენ არასოდეს მოგვირთავს ნაძვის ხეები ტელეკამერების წინ, არც გოზინაყი გაგვიკეთებია კამერების წინ, თუმცა არანაირად არ ვეხები იმ ადამიანებს, ვინც ამას აკეთებს. არ მიმაჩნია ეს არც ცოდვად, არც შეცდომად, არანაირად, უბრალოდ ჩვენ არ ვაკეთებთ ამას. ნაძვის ხე უკვე მორთო იკომ ბარბარობაზე.

- უკვე გადაიბარა ნაძვის ხე?

- კი, იკოს თავისი ნაძვის ხე აქვს, კახიმ მოუტანა სრულიად არაჩვეულებრივი, ერთი ბეწო ნამდვილი ნაძვის ხე, რომელიც აჩუქეს გარემოს დაცვის სამინისტროში. ეს გადასარევი ნაძვის ხე მორთო.

- ისე, როგორია ახალი წელი თქვენთან?

- ძალიან ჩვეულებრივი. ყველანი ერთად ვართ და სახლში ვხვდებით ახალ წელს. ვინც წასასვლელია, მერე მიდის. ჩემი ბიჭი ისვამს იკოს მანქანაში და მიჰყავს მამაჩემთან, თავის მამასთან, მერე იკოს ბებიასთან, ჩამოივლიან ხოლმე ასე. ვინც ჩვენთან არ მოდის, ვერ მოდის, ასე ვეახლებით ხოლმე, მერე ვბრუნდებით, ან ვიძინებთ, ან ახალგაზრდები თავის მეგობრებთან მიდიან, ან ბიჭები მოდიან აკასთან. რაღაც უფრო მოძრავი გახდა ახალი წელი.

- ბელას დროს როგორ იყო?

- ბელას დროს ჩვენ არსადაც არ მივდიოდით, ბელა იყო გენერალი, აკეთებდა არაჩვეულებრივ საახალწლო ვახშამს, აუცილებლად სახლში ვიყავით და არც გვინდოდა გარეთ გასვლა. მიდიოდა შაყირი, ხუმრობა, სიცილ-კისკისი. სადღაც საათის ოთხისთვის ვიშლებოდით საძინებლებში. ყოველთვის ასე იყო, მერე დავიწყეთ ნელ-ნელა სახლებიდან გასვლა, კარნავალებზე, მეგობრებთან.

- რა ხდება ნანუკა ხუსკივაძის თეატრალურ ცხოვრებაში?

- იყო რეალითი შოუ “დასი”, სადაც სამი თვის მანძილზე საკმაოდ რთულ, სტრესულ მდგომარეობაში ვიყავი, თავიდან ძალიან გამიჭირდა, შემდეგ ალღო ავუღე და სიამოვნებასაც კი მანიჭებდა. როდესაც რაღაცას ასწავლი და გიბრუნდება - ხედავ შედეგს, ამაზე დიდი სასწაული არ არსებობს. “დასის” შემდეგ რაღაც ამეკვიატა, მომინდა ახალგაზრდებთან ურთიერთობა. ვერ ვიტყვი, რომ არტისტობაზე მეტად მომინდა პედაგოგობა, მე არტისტობა ყველაზე მეტად მიყვარს, ჩემს თავზე მეტადაც, მაგრამ სადღაც ამ ხარისხში გამიჩნდა პედაგოგობის სურვილი.

- პედაგოგიური კაიფი დაიჭირე.

- საოცრება მოხდა. მართლა საოცრება, მას შემდეგ ეს სურვილი შინაგანად მღრღნიდა. სამი წლის წინათ ჩავაბარე და ვსწავლობ დოქტორანტურაში. შემთხვევით არაფერი ხდება. 30 წლის შემდეგ მოვხვდი ისევ ბატონ გიზო ჟორდანიას გვერდით. ყველაზე მაგარი მოქალაქის, მაგარი პროფესიონალის, საოცარი კაცის, ჩემი ძალიან დიდი მეგობრის, და არ ვიცი, რა დავარქვა, მამა დავარქვა, მამობილი თუ კიდევ ერთი მამა. აი, ამ ადამიანის გვერდით ვარ - ვარ მისი ასისტენტი, გვყავს ჯგუფი, შესანიშნავი ბავშვები არიან. შინაგანად საითკენაც მივდიოდი, ზუსტად იქ აღმოვჩნდი. ამიტომ მთლიანად გადაშვებული ვარ ბავშვებთან მუშაობაში და მართლაც საოცარ სიამოვნებას მანიჭებს ეს ყველაფერი. ჩვენ ვმუშაობთ 5-6, ზოგჯერ 7 საათს, გამოვდივართ ღამის პირველ საათზე, ისინიც იღლებიან, მეც ვიღლები, მაგრამ არც ისინი იღლებიან, არც მე ვიღლები. პატარა კუნძული გაჩნდა თანამოაზრეობის, ალბათ, ყველაზე მნიშვნელოვანი რამის, რაც კი შეიძლება იყოს. არ ვიცი, ძალიან ბედნიერი ვარ.

- კარგად თქვი გიზო ჟორდანიაზე - “კიდევ ერთი მამა”. ამ გადასახედიდან რომ შეხედავ, გაუგებარი ისეთი არაფერი არ არის,  გყავს მამა და გყავს კახი, მაგრამ ეს რამდენად გასაგები იყო ბავშვობაში, როცა სამყაროს შეცნობა ხდებოდა? როცა ყველას ჰყავს ერთი მამა, შენ გყავს ორი... მახსოვს, შენს ძმას, ირაკლის კახის შვილი ეგონე და ვერაფრით გაეგო, რატომ დაგქონდა ჩანთით ვიღაც ხუსკივაძის რვეულები.

- კი, დამდევდა, ვინმე ხუსკივაძის რვეულები რატომ გიდევს შენო, თვითონ ვერ ატარებსო (იცინის)? რა გითხრა, როგორი გასაგებიც ახლაა ჩემთვის, ისეთივე გასაგები იყო მაშინაც. იყო ორი კაცი, ვგიჟდებოდი ორივეზე, ერთი ცხოვრობდა სხვაგან, მეორე - ჩვენთან. მეტი არაფერი სხვაობა არ იყო. არც არანაირი დისკომფორტი არ მქონია არასოდეს. კი, ჩემს კლასელებს, მეგობრებს, მეზობლებს - ყველას ჰყავდა ერთი მამა, მე მყავდა ორი. არც იმათ უკითხავთ რამე და არც მე გამჩენია კითხვა. რა ვიცი, აბსოლუტურად გასაგები იყო ეს ჩემთვის, თვითონ მათ მოახერხეს ასე, დედაჩემმა, პირველ რიგში, ორივე მამამ და მეც რაღაც კარგი პარტნიორი აღმოვჩნდი. არასოდეს განცდა არ მქონია, არასოდეს არ მინერვიულია ამაზე, პირიქით, ერთმანეთს ეჯიბრებოდნენ სიყვარულში და მე ამას ვიღებდი, “ასეც უნდა იყოს”. 

- რა იყო, რაც ბავშვობაში გძულდა, რაც დღესაც გახსოვს ემოციურად?

- უსამართლობა მძულდა  ყოველთვის. უსამართლობის განცდა მეზიზღებოდა, დღესაც ყველაზე მეტად ეს მანგრევს. არა აქვს მნიშვნელობა, მე მეხება თუ სხვას. უკვე იცი რამდენი წელია, რაც ტელევიზორს აღარ ვუყურებ? 2007 წლიდან. არ შემიძლია, ამდენი ნეგატივის მოსმენა, არ ვიპრანჭები, მართლა მანგრევს. არ მინდა!

- ფელინი ამბობდა, რომ ინფორმაცია გვცინცლავს და გვაღარიბებს.

- მე ნამდვილად არ ვიცნობდი ფელინის მაგ მოსაზრებას, მაგრამ მე ეს ჩემს თავზე მაქვს გამოცდილი. მეგობრები დამცინიან, ტელევიზორი მიდგას ოთახში, რომელიც ყველაფერია, ტელევიზორის გარდა. არ მინდა ამდენი ნეგატიური ამბის ყურება, მოსმენა. არ მინდა ეს შემოვუშვა, ფიზიკურად მანგრევს.

- ტელევიზორი გასაგებია და კომპიუტერი? “ფეისბუკი”?

- “ფეისბუკი” ჩემთვის ზუსტად იგივე ჯოჯოხეთია, რაც ტელევიზორი. “ფეისბუკს” როგორ გავხსნი ოდესმე? “ფეისბუკის” გახსნა ეს არის რაღაც მორევში შესვლა ნებით, რომელმაც უნდა გატრიალოს და გაგძარცვოს, გამოგფიტოს. არ ვამბობ, რომ ეს ცუდია, ჰქონდეს ვისაც შეუძლია, რომ თან საქმე აკეთოს და კიდევ “ფეისბუკზე” იყოს, თუ “ფეისბუკში”, როგორ ამბობენ, არც ვიცი... უბრალოდ, მე არ მაქვს ამდენი ენერგია...

- სიგარეტის მოწევა ისევ დაგიწყია, არადა მახსოვს, რა რიტუალურად დაანებე თავი (“გამეღვიძა შუაღამისას, გამოვბოდიალდი საძინებლიდან, თვალდახუჭული მივედი, ჩანთიდან ამოვიღე უძვირფასესი თამბაქო, სამსუნის, ნაგავში ჩავაგდე, დავწექი და დავიძინე”. - ფრაგმენტი ძველი ინტერვიუდან).

- დიახ, დავიწყე. ესეც დაღლილობის ამბავია, დავიღალე უცებ და მოვწიე. იმედი მაქვს, გადავაგდებ.

- ანუ ეგეც სამშობლოს ბრალი ყოფილა.

- ჰო, არ შემიძლია... დაღლილობის ბრალია, მშვიდზე მაინცდამაინც ვერ ვეწევი ასე კარგად, გემრიელად. ახლა ძალიან მშველის. სისულელეა, მაგრამ, ასეა.

- გასაგებია, პედაგოგობა გხიბლავს, მაგრამ შემოქმედება? ამ ეტაპზე მუშაობ რამე როლზე?

- არაფერზე არ ვმუშაობ ახალზე, არანაირი რეპეტიცია არ მაქვს, მაგრამ არანაირ დეფიციტს არ ვგრძნობ შემოქმედებითად, იმდენად ვიხარჯები სტუდენტებთან.

- შენ არ გაქვს, მაგრამ მე მგონი, ქართულ თეატრს უნდა ჰქონდეს ნანუკა ხუსკივაძის დეფიციტი. 

- მე გეტყვი ახლა რაღაცას, ხუმრობით, რასაკვირველია. შეგიძლია, წახვიდე და ინტერვიუ აიღო იმ ხალხისგან და მოითხოვო მათგან პასუხი... მაგრამ მართლა არ მაქვს დეფიციტი. არ მეგონა, თუ ასეთ რამეს ოდესმე შევძლებდი, მაგრამ ასე მოხდა და მართლა ძალიან ბედნიერი ვარ. ზუსტად იგივენაირად ვიხარჯები, უბრალოდ, ეს არ ჩანს. არტისტის პროფესია საერთოდ უმადურია და ეს კიდევ უფრო უმადურია. მაგრამ მე ბუნებითაც არ ვარ ის ადამიანი, ვისაც ძალიან უნდა, რომ ჩანდეს. მე, უბრალოდ, ძალიან მინდა არტისტობა, მეტი არაფერი. თითქოს ერთმანეთის გამომრიცხავი რაღაცებია, მაგრამ ასეა,

- რატომაა ურთიერთგამომრიცხავი? არიან არტისტები, რომელთაც ტაშის, პოპულარობის გამო უნდათ არტისტობა, და არიან ნამდვილი არტისტები, რომლებსაც ეს პროფესია ხიბლავთ სწორედ იმის გამო, რომ სხვის ტყავში ძვრებიან და სხვა ადამიანად გრძნობენ თავს. შენს შემოქმედებით ცხოვრებაში გარდასახვა ხშირად ყოფილა, ვისად ყოფნა გხიბლავდა? ელისაბედ ტიუდორად? როდესაც “მარია სტიუარტში” ბიჭების ბეჭებზე მოდიოდი, გრძნობდი რაღაც დედოფლურ სიამაყეს? რასაც ვერ იგრძნობ ნანუკა ხუსკივაძეობისას? დაიჭირე დედოფლური კაიფი?

- გინდა, გითხრა უცნაური რაღაც? ბიჭების ზურგებზე რომ ავვარდებოდი, იქ აბსოლუტურად სხვა კაიფი მქონდა - მე ამ საქმეს, სტიუარტის საქმეს დავასრულებ. დავსვამ წერტილს. ამ ამოცანით მოვდიოდი ბეჭებზე. უბრალოდ, მიზანსცენა იყო ასე აწყობილი. ისე, თუ შენ მთლიანად იქ ხარ, რასაც შენი გმირი ჰქვია, და ნამდვილად გჯერა, მნიშვნელობა არ აქვს, დედოფალს თამაშობ თუ გონებასუსტ გომბიოს, როგორიცაა ჩემი პამპლა “კაცია ადამიანში”, რომელიც ძალიან მიყვარს.

- ანუ მთავარია გასვლა საკუთარი თავიდან? მნიშვნელობა არ აქვს, დედოფლის ტყავში გადახვალ თუ პამპლაში, მთავარია, დროებით დატოვო ნანუკა ხუსკივაძე.

- რასაკვირველია, ყველაზე დიდი კაიფი ხომ ესაა არტისტობის.  ვგიჟდები, ისე მიყვარს მარია “შობის მეთორმეტე ღამეში”.

- თუ სწორედ მახსოვს, სწორედ მანდ ჩაავლე ცოტა სხვაგვარ მეტყველებას ამ როლისთვის.

- კი, საერთოდ ასე მგონია ხოლმე, რომ სხვადასხვანაირად ვმეტყველებ სხვადასხვა როლებში. შეიძლება ვცდები, მაგრამ ჩემთვის ძალიან დიდი მნიშვნელობა აქვს მაგას. ამ როლში მახვილები მაქვს გადაადგილებული, მეტყველების ტონალობაც განსხვავებულია. დაწყებული ამ განსხვავებული მეტყველებით, დამთავრებული პლასტიკით და იმ ვნებათაღელვით, რაც მარიაშია, ეს როლი ჩემთვის დიდი სიამოვნების მომნიჭებელია. აბსოლუტურად სხვა ენერგეტიკა აქვს, თითქოს ასჯერ მეტი, ვიდრე ჩვეულებრივ ადამიანებს. სრულიად სხვა ტემპორიტმი. ვიცი, რომ კარგად ვერ გაგეცი პასუხი კითხვაზე, ვის როლში ვგრძნობ თავს ყველაზე კარგად. არ ვიცი კარგი ლაპარაკი და რა გავაკეთო? შეგრძნებაში მეტი მაქვს, ვიდრე გადმოვცემ. არ მომდის ეს თავმდაბლობისგან, მე ვიცი ადამიანები, რომლებიც არაჩვეულებრივად აყალიბებენ აზრს. მე ეს ცოტა მიჭირს, შეგრძნებაში გაცილებით მეტი მაქვს, ვიდრე გადმოვცემ. არც მიყვარს, მართალი რომ გითხრა, თორემ, რომ მემეცადინა, შეიძლება ცოტა წინ ვყოფილიყავი. ეგ კი არა, არ ვიცი და არ მიყვარს ანეკდოტების მოყოლა. ვერც ვიმახსოვრებ. იმის მოსმენა გაცილებით მიყვარს, ვინც კარგად ყვება. ბატონი ჟანრი ყვება ანეკდოტებს სრულიად გენიალურად, პატიკო ყვება გულიაშვილი სრულიად გენიალურად, მირჩევნია, მათ მოვუსმინო. 85-ს მოყვებიან და 1 თუ დავიმახსოვრე, ძალიან კარგია.

- როგორც ვიცი, ჭორებსაც ვერ იმახსოვრებ.

- ვერა, ვერ ვიმახსოვრებ. სიმართლე გითხრა, ვერც ვჭორაობ, ვერ ვავრცელებ - იმიტომ რომ არც მახსოვს.

- ანუ უბრალოდ უსმენ?

- სხვათა შორის, ხშირად ვიტყუები, რომ ვუსმენ, არც ვუსმენ... შემიძლია, თავის დაქნევა და არმოსმენა...

- პაუზაა, გასაგებია, მაგრამ რომელია ის როლები, რომელთან შეხვედრაც გინდა? როლები, რომელიც გინდა, რომ ითამაშო?

- სიამოვნებით ვითამაშებდი ფსიქოლოგიურ დრამას.

- ბლანშს, მაგალითად, უილიამსის “ტრამვაი სახელად სურვილში”?

- რატომაც არა? სიამოვნებით ვითამაშებდი. რატომღაც ახლა დამაფიქრე, ბავშვების გამო საერთოდ აღარ ვფიქრობ ჩემს როლებზე. ადრეც მაინცდამაინც არ მიფიქრია, თავისთავად მოდიოდა როლები, მე მქონდა ამის ფუფუნება. სიამოვნებით ვითამაშებდი ფსიქოლოგიურ დრამას, რომელიც თითქმის ასკეტურ არტისტობას მოითხოვს, მოითხოვს სიძუნწეს, მინიმალიზმს გამომსახველობაში, რატომღაც ახლა ეს მინდა. რატომ? არ ვიცი. შეიძლება რაღაც ასაკის ბრალია. ან შინაგანი მდგომარეობის, თუმცა ვერ ვიტყვი, რომ ახლა რაღაც ცუდად ვარ... შენ, სხვათა შორის, ძალიან კარგ ფიქრში შემიყვანე... ჩეხოვი ყოველთვის მერთულებოდა, მიუხედავად იმისა, რომ თითქოსდა ყველაფერი გასაგებია, რასაც წერს, ძალიან რთულია. ამას წინათ, ვკითხულობდი და გადავირიე, გადავირიე ჩეხოვზე, უცებ “ალუბლის ბაღზე” გადავირიე.

- რანევსკაიას ითამაშებდი?

- კი. ხო აბსურდია, ხომ ჩემი არ არის. ასე, კარგ თეატრალს რომ ჰკითხო, ნანუკა რანევსკაიას ითამაშებს? გეტყვის არას. არის ასეთი ჰაერში გაშვებული მესიჯები. აბსოლუტურად გასაგები.

- აბსოლუტურად გასაგები? ეს ხომ ის კლიშეებია, იარლიყები, რომელსაც ერთმანეთს “უპრაგონოდ” ვაწებებთ?

- არის. როგორ არა! არის პირდაპირ მირტყმული იარლიყი, რომელზეც, უბრალოდ, ხმამაღლა ლაპარაკობენ, და არსებობს კიდევ უფრო მძიმე - ჰაერში, აი, ჰაერში რომაა გავრცელებული! თუმცა, მე ამაზე არასოდეს ნერვი არ ამიშლია, ეს არ ყოფილა ჩემი ფიქრის საგანი, რა იარლიყი მომაკრეს.

- ეს იმიტომ ხომ არა, რომ შენს შემთხვევაში არასოდეს დამდგარა  დღის წესრიგში ყველაზე ბილწი იარლიყი - “უნიჭო”.

- არ ვიცი, შეიძლება. რა გითხრა, მე ასეთი რაღაცებით არ ვინაგვიანებ თავს. აცილების მექანიზმი მაქვს და ჩემამდე არც კი მოდის. მე ვიცილებ, მაგრამ ასეთი რამ რეალურად არსებობს, “იმან როგორ უნდა ითამაშოს”... შენ რა იცი, ის რას ითამაშებს?!

- როდესაც რიჩარდ მესამეზე სტურუამ რამაზ ჩხიკვაძე გაანაწილა, ერთი ამბავი ატეხეს, რამაზი რიჩარდს როგორ ითამაშებსო.

- კიი... დიდი ამბავი ატეხეს და ვნახეთ, როგორც ითამაშა. ყველაზე მეტად მაღიზიანებს ეგ იარლიყები და არც არასოდეს არ ვუჯერებ ამ იარლიყებს, არც ვინმეს ნიჭიერებას ვიჯერებ, არც უნიჭობას - თუ საკუთარი თვალით არ ვნახე.

- ახსენე, რომ ბავშვობაში გძულდა და დღესაც გძულს უსამართლობა, რა არის კიდევ ის, რაც ბავშვობაში გძულდა და გიყვარდა და დღესაც იგივეა?

- გულგრილობა, უსამართლობა, სქელკანიანობა, რასაც ვერ ვეგუები. 50 წლის გავხდები სადაცაა და ვერ შევეგუე. კიდევ რა? სიჩლუნგე მაგიჟებს. მიყვარს ყველაფერი, რაც სიყვარულთან, პასუხისმგებლობასთან არის დაკავშირებული. რაც უფრო მეტი შრე აქვს ადამიანს, მით უფრო ვერ ვცილდები. მემატებიან და მემატებიან მეგობრები, არადა, წესით, ასაკის მატებასთან ერთად, პირიქით, უნდა იკლებდეს, მაგრამ მე მემატებიან. ეტყობა, იმდენად მინდა, რომ საიდანღაც ჩნდებიან.

- გიზო ჟორდანია ამბობდა, რომ არტისტები ცალკე სქესია. რა არის ის, რაც ყველა არტისტს აერთიანებს?

- ეგ ჩემი დისერტაციის თემაა (იცინის)... კი, “ჩეტვიორტი როდო”, ასე ამბობდა გიზო. გიზო კი ნახევრად ხუმრობით ამბობს მაგას, მაგრამ არტისტები ცალკე კასტაა, ნორმას აცდენილი ადამიანები ვართ. ფსიქოტიპი არტისტის ეგ არის. ესენი არიან ადამიანები, რომლებიც თავს სწირავენ, სწირავენ სხეულს, ნერვულ სისტემას, ჯანმრთელობას, სიცოცხლეს და არ ითვლებიან გმირებად. ეს იციან, ამაზე ხელს აწერენ და მაინც მიდიან... თავს სწირავენ ისეთ რამეს, რაც უკან არ ბრუნდება, არც ითხოვენ საფასურს. შინაგანად გამცემები არიან და არა მიმღებები. რაც არ უნდა ვიღაც არტისტს უნდოდეს რაღაც პრემიის ლაურეატობა, დიდი ჰონორარი, ტაში, პოპულარობა, რეალურად შინაგანად ისინი არიან გამცემები. ჯანმრთელობისა და სიცოცხლის ფასად გასცემენ და შინაგანად არ ითხოვენ სანაცვლოს. რეალურად არ ითხოვს, ბოლომდე ეწირება იმას, რაც უყვარს.

რეზო შატაკიშვილი, გაზეთი "პრემიერი"

FaceBook