მარჩელო მასტროიანი და კატრინ დენევი

თუ მამაკაცი უბადლოდ ლამაზია, უნდა გაგიკვირდეს, რომ მას უამრავი სატრფო ჰყავს? და თუ ეს ლამაზი მამაკაცი იტალიელიცაა, მაშინ ვალდებულია, სენტიმენტალურიც იყოს. კატრინ დენევისთვის შეხვედრა გადასაღებ მოედანზე არაფრით იყო განსაკუთრებული. უბრალოდ, სამუშაო და მორჩა. ამასთანავე, სენტიმენტალობა მისთვის არასდროს ყოფილა ის თვისება, რომელიც მამაკაცებში იზიდავდა.

“ეს მხოლოდ სხვებს ემართებათ”

ბედის ირონიით, სწორედ ასე ერქვა ფილმს, რომელმაც ეს ულამაზესი წყვილი ერთმანეთს დაუკავშირა. და “ეს” სწორედ მათ დაემართათ. მათი შეხვედრის დროს კატრინი ის-ის იყო, რეჟისორ ფრანსუა ტრიუფოს დაშორდა. მსახიობი გულცივი და გულჩათხრობილი გახდა. მარჩელომ პირველი დანახვისთანავე გაიფიქრა: “კიდევ ერთი პროფესიონალი ლამაზმანი”. არც ის იყო კარგ განწყობაზე. იმ მომენტისთვის მარჩელო მსახიობ ფეი დანაუეის შორდებოდა, რომელმაც განშორების ჟამს სახეში მიახალა: “დედიკოს ბიჭი!”

მარჩელოს გვერდით ყოველთვის ძლიერი ქალები იყვნენ, მაგრამ ვერც ერთმა ვერ შეძლო მისთვის არამხოლოდ შეყვარებული, დედაც გამხდარიყო. როგორც ჭეშმარიტი იტალიელი, ქვეცნობიერად ქალის სწორედ ასეთ ტიპს ეძებდა, ვიდრე არ დაქორწინდა ფლორაზე _ პირველ და ერთადერთ ცოლზე.

ეს საოცარი ქალი სიბრძნით, მოთმინებითა და პატიების დიდი უნარით იყო სავსე.

ფლორას უგონოდ უყვარდა მარჩელო და ყოველთვის პატიობდა ღალატს. ის თავადაც იტალიელი გახლდათ და კარგად ესმოდა, რომ მარჩელოს ერთგულების იმედი არ უნდა ჰქონოდა. ის ამას არც ცდილობდა. უბრალოდ, უყვარდა და მისი საუკეთესო მეგობარი იყო. მარჩელო მას თავის სასიყვარულო საიდუმლოებებს ანდობდა, ყოველთვის ბრუნდებოდა ოჯახში მორიგი რომანის დასრულების შემდეგ, რათა გაბზარული გული გაემთელებინა.

ქერათმიანი ფრანგი ლამაზმანი, რომელიც მთელმა მსოფლიომ გაიცნო და შეიყვარა ფილმ “შერბურის ქოლგების” გამოსვლის შემდეგ, შარმისა და ქალური ეტალონის განსახიერება იყო. დის ავტოკატასტროფაში ტრაგიკულად დაღუპვის შემდეგ, ყველაზე მეტად ტკივილის განმეორების ეშინოდა. ასეთ მდგომარეობაში მისი შემხედვარე ვერც კი იფიქრებდი, რომ მის ზურგს უკან უამრავი რომანი იყო.

და აი, 1970 წლის გაზაფხულია. ფილმის “ეს მხოლოდ სხვებს ემართებათ” _ გადასაღები მოედანი. კატრინი 27 წლის იყო, მარჩელო _ 49-ს. მასტროიანი გააფრთხილეს, პირად ცხოვრებაზე კითხვები არ დაესვა, თუ სკანდალი და გადაღებების ჩაშლა არ უნდოდა, რადგან მსგავს შეკითხვებს კატრინი მდგომარეობიდან გამოჰყავდა. იტალიელმა ჩაიღიმა: “არაუშავს, ჩვენ მას ჩავძირავთ”. გმირი-შეყვარებული უკან არ იხევდა, მაგრამ კატრინი მედგრად იცავდა თავს.

ერთ-ერთი ეპიზოდის გადაღების შემდეგ კი ყველაფერი შეიცვალა. სცენარის მიხედვით, კატრინი და მარჩელო ცოლ-ქმარს თამაშობდნენ, რომლებმაც ბავშვი დაკარგეს. იმისთვის, რომ მსახიობების თამაში დამაჯერებელი ყოფილიყო, რეჟისორმა ნადინ ტრენტინიანმა, ამ სიტყვის პირდაპირი მნიშვნელობით, სასამართლო გადაწყვეტილება მიიღო: რამდენიმე დღის განმავლობაში მსახიობები ცარიელ, ნახევრად ბნელ ოთახში დატოვა, სადაც არ იყო ავეჯი, ტელეფონი, წიგნები, ჟურნალები, ტელევიზორი და მათ მხოლოდ მცირე საკვები ჰქონდათ. ქალი და მამაკაცი ერთმანეთის პირისპირ დარჩნენ. როდესაც იძულებითი გამომწყვდევა დასრულდა და ორივე დღის სინათლეზე გამოვიდა, აღმოჩნდა, რომ მათ არ სჭირდებოდათ არც წიგნები, არც ტელეფონი და ტელევიზორი, და საჭმელიც კი.

ქორწინება იტალიურად

გადაღებების შემდეგ ისინი სხვადასხვა მხარეს წავიდნენ: მარჩელო _ რომში, კატრინი _ პარიზში. მარჩელო კატრინს ყოველდღე ურეკავდა, სიყვარულს ეფიცებოდა და საყვარელ ქალს ათასნაირ მოფერებით სახელს ეძახდა. “ყოველდღე ვყიდულობდი ყვავილების თაიგულს, სულერთია რომელს _ გვირილებს, ნარცისებს, ასტრებს, ვაწყვეტდი ფურცლებს და ვმკითხაობდი: “ვუყვარვარ, არ ვუყვარვარ”, _ იხსენებდა მასტროიანი.

მარჩელო მას შეხვედრებს სთხოვდა, ევედრებოდა, რომ კატრინს ყველაფერი მიეტოვებინა და მასთან ჩასულიყო. მაგრამ კატრინი გაწონასწორებული და აუღელვებელი რჩებოდა. მარჩელო ასეთ ქალებს არასდროს შეხვედრია _ ეს კი უფრო მეტად აღვივებდა მის ვნებას. მანამდე მისი ყველა საყვარელი ტემპერამენტიანი და მგრძნობიარე იყო. კატრინის ვნება კი _ ყოველთვის დაფარული და უცხო მზერისთვის მიუწვდომელი. პირველად 20-წლიანი ქორწინების განმავლობაში მარჩელო თავისი ცოლის ფლორას ფეხებთან დაეცა და განქორწინება სთხოვა.

 “მე ის მიყვარს, ფლორა! გემუდარები, გამიშვი!” სინიორა მასტროიანი, რომელიც მიჩვეული იყო ქმრის ინტრიგებს, ამ აღიარებას თავიდან მშვიდად უსმენდა, შემდეგ  დაემუქრა და აქვითინდა. მარჩელო მას საცოდავი თვალებით უყურებდა, რომელშიც ისეთი ტკივილი და უიმედობა იყო, რომ ფლორა დანებდა.

მასტროიანი პარიზში გადავიდა. დენევი ძველებურად კვლავ არაფერს ჰპირდებოდა, მაგრამ ყველამ შეამჩნია, როგორ გამხიარულდა და გალამაზდა _ ერთი სიტყვით, გაიფურჩქნა. ისინი ხშირად ჩნდებოდნენ ერთად _ კინოთეატრებში, რესტორნებში ელიტარულ მიღებებზე. ეს იყო ბედნიერი დრო, ბედნიერი მოლოდინებით სავსე. ერთხელ მათ აბეზარი რეპორტიორი მიუახლოვდათ და ჰკითხათ: როდის დაქორწინდებოდნენ, რადგან ფლორა თანახმა იყო განქორწინებაზე, და მარჩელოც მიხვდა, რომ საამისო საათმა დაჰკრა.

კატრინის ნაჩუქარი “იაგუარით”, რომელიც სავსე იყო შამპანურებითა და ყვავილებით, ბრილიანტის უძვირფასესი ბეჭდით ხელში მარჩელო ნიცაში გაემგზავრა. არც ერთი უწინდელი საყვარლისთვის მარჩელოს ცოლობა არ უთხოვია. მსახიობ ფეი დანაუეისაც იმიტომ გაშორდა, რომ ის ურთიერთობის დაკანონებას მოითხოვდა. ახლა კი თავად აპირებდა წინადადების შეთავაზებას და ამქვეყნად ყველაფერზე მეტად სურდა, საყვარელი ქალის მიერ წარმოთქმული “დიახ” გაეგონა.

თუმცა... ყველაფერი სხვაგვარად გამოვიდა. მგზნებარე აღიარების მოსმენის შემდგე კატრინმა უსასრულოდ მშვიდი ხმით ერთადერთი სიტყვა წარმოთქვა: “არა”. შემდეგ კი პარიზში გაემგზავრა. პირველი, რაც მარჩელომ გააკეთა, რომში ფლორას დაურეკა. ტიროდა და ყურმილში ყვიროდა: “ფლორა, მან მე უარი მითხრა, ფლორა, სიკვდილი მინდა!”  ფლორამ კი უპასუხა: “აბა, რას ელოდი მაგ ქარაფშუტასგან, აიღე შენი ნივთები და რომში დაბრუნდი”.

 “ვინ გითხრათ, რომ ბედნიერი ვარ?”

ფლორასთან ჭრილობების მოშუშების შემდეგ მასტროიანმა კვლავ აუღებელ ციხესიმაგრეს, სახელად კატრინს, შეუტია. 1970 წლის შემოდგომაზე სენსაცია მოხდა: დენევი დაორსულდა. ის ბავშვს მარჩელო მასტროიანისგან ელოდა.

1971 წლის 28 მაისს ქვეყნიერებას კიარა-შარლოტა მასტროიანი მოევლინა. ის მარჩელოს პირველი და ერთადერთი შვილი არ ყოფილა _ ბავშვი მას ბევრი ჰყავდა, მათ შორის არაკანონიერიც. მაგრამ კიარა _ მისი უკანასკნელი და უმშვენიერესი სიყვარულის ნაყოფი _ ყველაზე სასურველი შვილი გახლდათ. უსაზღვრო იყო მისი სიხარული, მარჩელომ შამპანურის რამდენიმე ყუთი იყიდა და ქუჩაში ყველა მსურველს უმასპინძლდებოდა. “მე ქალიშვილი შემეძინა! ვაღმერთებ ამ ბავშვის დედას”, _ სიხარულით ყვიროდა ის მთელ კვარტალში.

მარჩელო ფიქრობდა, რომ კატრინი მას უარს უკვე აღარ ეტყოდა. ის კი სულაც არ ფიქრობდა ასე. მარჩელო იმედოვნებდა, რომ ბავშვი მათ სამუდამოდ შეაერთებდა. კატრინს კი სულაც არ ეგონა, რომ კიარას დაბადება მისი გათხოვების მიზეზი იქნებოდა. კატრინი მარჩელოს არ შორდებოდა, ისინი ერთად ცხოვრობდნენ. მაგრამ მარჩელომ მაინც ვერ შეძლო ვერც მისი დაუფლება და ვერც მისი ამოცნობა. კატრინი მას ისევე ეუბნებოდა უარს, როგორც ერთ დროს როჟე ვადიმს, რომელმაც ის ვარსკვლავად აქცია და რომლისგანაც ვაჟი გააჩინა.

განმეორებითი უარი მარჩელოსთვის დიდ დარტყმად იქცა. მათი ურთიერთობა სულ უფრო უარესდებოდა, ისინი ღიად ჩხუბობდნენ. მათი რომანი იქვე დამთავრდა, სადაც დაიწყო _ გადასაღებ მოედანზე. როდესაც ქალიშვილს ერთი წელი შეუსრულდა, კატრინმა მშვიდად და აუღელვებლად უთხრა, რომ მათმა ურთიერთობამ თავისი თავი ამოწურა და ყველაფერი დასრულდა.

კატრინი პარიზში გაემგზავრა. მარჩელო ფლორას დაუბრუნდა. ის არასდროს უკრძალავდა მას ქალიშვილის ნახვას, რომელიც მარჩელოს უგონოდ უყვარდა. მაგრამ მისი ოცნება, საყვარელ ქალთან ეცხოვრა, აუხდენელი დარჩა.

მარჩელო მასტროიანი 1996 წლის 19 დეკემბერს გარდაიცვალა. ბედის მწარე ირონიით ის კატრინსა და კიარას ხელებში ჩააკვდა. ეს იყო მისთვის ბედის უკანასკნელი საჩუქარი და არა ბოროტი დაცინვა.

დღეს კატრინ დენევი მარტო ცხოვრობს. საკუთარ თავზე ასე საუბრობს: “მე პირველი მივდიოდი, დიდი ადამიანებისგანაც კი. დიდი რეჟისორები _ როჟე ვადიმი და ფრანსუა ტრიუფო, დიდი მსახიობი _ მარჩელო მასტროიანი, დიდი მომღერალი _ სერჟ გენსბური. ამ მამაკაცებმა ვერასდროს მაპატიეს, რომ გახურებული რომანის დროს ვტოვებდი. შესაძლოა, ისინი ვერ ხვდებოდნენ, რომ ამ ფორმით მინდოდა, თავი გადამერჩინა მოუთმენელი ტკივილისგან. დღეს სიხარულის წუთებს ჩემი შვილები მჩუქნიან. ვაჟიც და ქალიშვილიც მსახიობები არიან. კრისტიანი თეატრშია დაკავებული, ის სერიოზული მსახიობია. კიარას კინოში იღებენ. ის ძალიან ჰგავს მამას და გვარი მასტროიანი მასზე ზედგამოჭრილია”.

შემდეგ კი სევდიანად განაგრძობს: “ვინ გითხრათ, რომ ბედნიერი ვარ? სულაც არა. მე ბედნიერი ვიყავი 40 წლის წინათ, როდესაც “შერბურის ქოლგებში” მიღებდნენ. ახლა კი, უბრალოდ, სიცოცხლე მიყვარს. ბედნიერება _ ეს მაინც ახალგაზრდობის პრივილეგიაა”.

 მოამზადა მაკა სვიმონიშვილმა, გაზეთი "პრემიერი"

FaceBook