ლევან ხურცია: “არ მინდა რაინდობა!!! მთავარია, მაყურებელმა მიმიღოს მსახიობად”

ლევან ხურცია თავმდაბლობის ტალღაზე

რობერტ სტურუამ მასზე თქვა: “რენესანსული გარეგნობა აქვს”. ეს სწორედ ის შემთხვევაა, როცა ქართული თეატრმცოდნეობის მეტრი, ნოდარ გურაბანიძე იტყოდა, _ “იმპოზანტური”, ანუ ის, ვინც თავისი გარეგნობით, შესახედაობით ახდენს ძლიერ შთაბეჭდილებას. ლევან ხურცია. რუსთაველის თეატრის მსახიობი.  არცთუ ურიგო, არცთუ წარუმატებელი, მეტიც, საკმაოდ პოპულარული, მაგრამ დღეს მის საუბარში თქვენ მაინც დაიჭერთ სევდიან ნოტებს _ თავმდაბლობის ტალღაზეა.

სულ ახლახან _ რუსთაველის თეატრში შედგა ჯანსუღ კახიძის მუსიკაზე, მარიამ ალექსიძის მიერ შექმნილი წარმოდგენის “ჰარირას” პრემიერა. “მიუხედავად იმისა, რომ ძალიან ბევრი ვინერვიულე, ბევრი ვიფიქრე, ერთგვარი რისკი იყო ბალეტის მსახიობებთან ერთად სცენაზე გამოსვლა. საბოლოო ჯამში, ძალიან ვისიამოვნე ამ სპექტაკლზე მუშაობით”.

მალე _ თბილისშიც შედგება აზერბაიჯანელი რეჟისორისა და პროდიუსერის აიაზ სალიაევის ფილმის პრემიერა, სადაც ლევან ხურციაც თამაშობს, ფილმისა, რომელიც მოგვითხრობს ჟურნალისტის ცხოვრებაზე მედიასამყაროში.

ბავშვობა, კადრები, რომელსაც დრო ვერ ანადგურებს

სოხუმელია. სოხუმში იყო ომის დროს, დაცემამდე 2 დღით ადრე დატოვა სოხუმი, 20 კილომეტრი ფეხით იარა, სამშვიდობოს რომ გამოსულიყო. 11 წლის ბიჭმა საკუთარი თვალით ნახა ომის კადრები, ის კადრები, ჩვენ რომ ტელევიზიით გვაქვს ნანახი. ერთი კადრი დღემდე არ ამოსდის თვალებიდან. 25 სექტემბერია, მამასთან, დასთან და ნაუცბადევად შეკრებილ ჯგუფთან ერთად ტოვებს სოხუმს. სანაპირო ზოლი. მცდელობა სამშვიდობოს გაღწევის. დაბომბვა ჰაერიდან... ჯგუფად შეკრული ხალხი და სამხედრო გემები ზღვიდან _ ახლა ზღვიდან ატეხილი სროლა. გამოქცევა სანაპირო ზოლიდან და ახლა _ იერიში ხმელეთიდან. ლევანი გაიქცა, გაიქცა, მაგრამ არ იცის, სად...

“მამა გამომეკიდა, მახსოვს, დიდ ხესთან მიგვიყვანა, ამ ხეს მიმაყენა, უკან ჩემი და დამიყენა და ზღვის მხრიდან გადაგვეფარა, ანუ ხმელეთიდან ხე გვიცავდა, ზემოდან ამ ხის ტოტები, ზღვის მხრიდან თვითონ _ ტანით.… ზღვიდან თუ წამოვიდოდა სროლა, პირველი მას მოხვდებოდა ტყვია.…ასე ვიდექით სადღაც ხუთი წუთი, მერე, რომ მიწყნარდა, გამოვუყევით გზას.… ეს კადრი დღემდე მაქვს ჩარჩენილი ემოციურ მეხსიერებაში”.

ცხოვრება გაგრძელდა... ზუგდიდში. დადიოდა სკოლაში და უყვარდა ქართული ლიტერატურა, მათემატიკა, არ უყვარდა ქიმია, ბიოლოგია და სასკოლო სპექტაკლებშიც იმიტომ დაიწყო თამაში, გაკვეთილები რომ ლეგიტიმურად გაეცდინა, თორემ მსახიობობაზე სულაც არ ოცნებობდა. ეკონომიკური განათლების მიღებას გეგმავდა. მერე ამ თამაშ-თამაშში ხალისიც გაჩნდა, ინტერესიც. ისე შევიდა ეშხში, რომ 1-ელ სექტემბერს მოუთმენლადაც ელოდა ხოლმე, რომ ახალი როლები მიეღო. სკოლას რომ ამთავრებდა, მიხვდა, რომ მალე ამ ყველაფერთან გამომშვიდობება მოუწევდა და გული წინასწარ სწყდებოდა. გული სწყდებოდა და აზრადაც არ მოსდიოდა, რომ თეატრალურში ჩაებარებინა. ასე იყო მანამ, სანამ ზუგდიდის თეატრის მსახიობმა მერაბ კაკალიამ არ ჰკითხა, _ არ გინდა თეატრალურში სცადო? ლევანს მოუნდა და მიუხედავად იმისა, რომ შინ განზრახვა არ მოუწონეს, მაინც წამოვიდა თბილისში კონსულტაციებზე.

პირდაპირ რუსთაველის თეატრს მიადგა

ლევანის და უკვე თბილისში ცხოვრობდა, მაგრამ იმ დილით არ ეცალა და კონსულტაციებზე ვერ გაჰყვა ლევანს. ლევანი მარტო წავიდა. ზუგდიდელმა ბიჭმა თბილისი, ცხადია, არ იცოდა და თეატრალური ინსტიტუტის ნაცვლად, მიადგა... პირდაპირ რუსთაველის თეატრს.

“რუსთაველის თეატრის ფანჯარაზე დავაკაკუნე, კონსულტაციებზე მოვედი, შემომიშვით-მეთქი. მითხრეს, “ეს რუსთაველის თეატრია, შვილო, ინსტიტუტი გვერდითააო”.

თეატრალურში მივიდა კიდეც და ჩაირიცხა კიდეც. ჩაირიცხა თეატრალურ უნივერსიტეტში და ახლა იქ გამოცხადდა უჩვეულოდ _ თეატრალურში, სადაც ყველა ჯინსებში დაიარება, ლევან ხურცია 1-ელ სექტემბერს კოსტიუმში გამოწყობილი მივიდა. დღეს უკვე ღიმილით გაიხსენებს და თავს წითელ კვერცხსაც შეადარებს, იტყვის იმასაც, რომ მისთვის, ჩამოსულისთვის ახალი და უცხო იყო ყველაფერი. იქ ზუგდიდში, სხვა რიტმი იყო, სხვა ურთიერთობები, აქ, თბილისში _ სხვა, თეატრალური კიდევ სხვა სამყარო იყო და საერთოდ აიჭრა. აღიარებს, რომ პირველ წელს ძალიან გაუჭირდა.

“ადაპტაციისთვის  ერთი წელი დამჭირდა, ამ ფერხულში რომ ჩავმბულიყავი. თან არც მეგობარი მყავდა თავიდან, მარტო ვიყავი და მყავდა ეს ხალხი, ინსტიტუტში გაცნობილები, მერე და მერე ნელ-ნელა აეწყო ყველაფერი, მე მართლა მადლობელი ვარ განგების, არ ვწუწუნებ, ბედნიერი კაცი ვარ”.

დღემდე დიდი სითბოთი იხსენებს პედაგოგს _ ანზორ ქუთათელაძეს, რომელმაც ცხოვრების გზაზე დააყენა _ ჯერ ჯგუფში აიყვანა და შემდეგ მსახიობის სახლთან არსებულ თეატრშიც წაიყვანა და ხელფასიც დაუნიშნა _ 70 ლარი. ლევანმა უცებ აღმოაჩინა, რომ მუშაობს _ თან საყვარელ საქმეს აკეთებს და თან ფულს იღებს ამაში...

პირველ კურსზე იყო, მსხვერპლი რომ გაიღო პროფესიისთვის _ თეატრალურში დღესაც “მითივით” უყვებიან ახალბედა სტუდენტებს იმას, როგორ გაისწორა თეატრის გულისთვის ლევან ხურციამ ყბა. “არასწორი თანკბილვა მქონდა და გავისწორე, სამედიცინო ენაზე ესეც ყბის ოპერაციაა, მაგრამ ეს არ იყო პლასტიკური ოპერაცია. ეს არასწორი თანკბილვა არაფერს არ უშლიდა ხელს, მაგრამ მეტყველების სრულყოფისთვის სასურველი იყო, გამესწორებინა და გავისწორე”

მესამე კურსზე იყო, ტელეკომპანია “მზე” რომ გაიხსნა და მანანა ბერიკაშვილმა გახმოვანებაზე წაიყვანა.

მეოთხე კურსზე იყო, რადიო “ფორტუნაში” რომ დაიწყო მუშაობა მუსიკალურ წამყვანად. ამას დაამატეთ რეპეტიციები თეატრალურში და წარმოიდგინეთ სურათი _ როგორ სძინავს გადაქანცულ ლევან ხურციას ინსტიტუტის შირმებზე. რადიოში 6 წელი იმუშავა, გახმოვანებით დღესაც ახმოვანებს...

რუსთაველის თეატრის სცენაზე ფეხი პირველად “არაკოლეგიალურად” დადგა _ სტუდენტი ხურცია სპექტაკლის შემდეგ დარჩა, სცენასთან მიიპარა და ჩუმად მარჯვენა ფეხი დადგა _ “რაღაც სისულელე გავაკეთე, მაგრამ გახარებული გამოვედი თეატრიდან, რომ მე სცენაზე ფეხი დავდგი”.

რუსთაველის თეატრის სცენაზე _ ლეგალურად

გავა სულ ცოტა ხანი და ლეგალურადაც დაადგამს ფეხს. 2004 წელია, “რუსთავი 2”-ში მუშაობს გახმოვანებაზე. თანამშრომლისგან _  ნინო თარხან-მოურავისგან გაიგებს, რომ სტურუასთან კასტინგია. იტყვის რომ უარის და ამ უარით მიღებული ტკივილის ეშინია და კასტინგზე არ მივა. ჰოდა, მოტყუებით მიიყვანენ _ დიმა ხვთისიაშვილი რუსთაველის თეატრთან მიიტყუებს, _ საბურავი დამეშვა, დანგრატი მჭირდებაო. რუსთაველის თეატრთან მისულს  დანგრატს არავინ გამოართმევს, ქეთინო კანტიძე ხელს წაავლებს, _ “სტურუასთან ხარ დაბარებულიო”. ხურციაც დაიჯერებს და შეჰყვება.

“დაბარებული კი არა, თურმე ჩვეულებრივ კასტინგს გავდივარ… ვიდექი გაუპარსავი, გაბურძგნილი, პირველად ვხედავდი ცოცხალ სტურუას, სურათი გადამიღო თვითონ რობიკომ, სად შევმძვრალიყავი არ ვიცოდი, ხმას არ ვიღებდი. მიხვდა, რომ დიდ მღელვარებაში ვიყავი და გამომიშვა”.

კი გამოუშვა, მაგრამ ნერვიულობა არ დასრულებულა _ ახლა პასუხს ელოდა. რომ უთხრეს, სტურუა დაინტერესდა შენითო, ვეღარ გაეგო, მართალი იყო, თუ აწყნარებდნენ. შემდეგ იყო მეორედ დაბარებაც და სტურუას ნათქვამი, _ “მოვალ შენს სპექტაკლზე, ოღონდ 2 სკამი შემინახე”. სტურუა მართლაც მივა სარდაფში ხურციას სცენაზე სანახავად და... ისევ მოლოდინი. ორკვირიანი სიჩუმე. ლევანი თითქმის შეეგუა აზრს, რომ დარჩა რუსთაველის თეატრის გარეშე. მაგრამ ერთ საღამოს გაისმა ზარი. აიღო _ გაუთიშეს, ისევ დაურეკეს _ ისევ აიღო, ისევ გაუთიშეს, მესამე ჯერზე მოასწრო შეგინება, “რას მაგინებ, ქეთინო ვარ კანტიძე, დამირეკე”. ქეთინო კანტიძე ისე ლაკონურად ამცნობს თავად დამტყდარ ბედნიერებას, ნიკო ლორთქიფანიძეს შეშურდება: “ხვალ თეატრში მოდი, კონტრაქტს ხელი მოაწერე, სტურუამ აგიყვანა, კარგად იყავი”.

დედა იკითხავს, და იკითხავს, _ რა მოხდა? პასუხი არაა. გაშტერება, დამუნჯება, ჯერ ფიქრი _ “ეს მართლა მოხდა თუ გავრეკე” და ძლივს ნათქვამი, _ რუსთაველის თეატრში ამიყვანეს.

სახლში ვეღარ გაძლო. “მახსოვს, ჩამოვედი, სანაპიროზე ფოთლები რომ ყრია, დიღმის სანაპიროდან ორთაჭალამდე ჩავედი ფეხით. სხვას ვერ ვაკეთებდი ვერაფერს, მოვდიოდი და, ეს ყველაფერი მართლა ხდება თუ მეჩვენება-მეთქი, ვფიქრობდი, უცებ ჩემს ცხოვრებაში მოხდა ის, რაც მე ძალიან მინდოდა...”

თეატრში ახალმისულს “12 განრისხებულ მამაკაცში” და ლაშა ბუღაძის ორ პიესაში გაანაწილებენ. ერთ-ერთ რეპეტიციაზე შევლენ და ეტყვიან, _ “მეთორმეტე ღამეში” იოსების როლი უნდა ითამაშო.

_ როდის?

_ ზეგ. პატარა როლია, არ ინერვიულო.

მაინც ინერვიულებს და ითამაშებს _ “ვითამაშე ეს იოსები. მოვკვდი ოღონდ, “მეთორმეტე ღამეში” ვთამაშობ, სპექტაკლზე, რომელზეც ვაბოდებდი. შემდეგ სტურუამ გადააკეთა, იოსებისა და მღვდლის როლი გააერთიანა და მღვდლის თამაშიც მე მომიწია”.

ისევ “12 განრისხებულის” რეპეტიციები, ისევ შევლენ და ეტყვიან: “სამ დღეში “მეთორმეტე ღამეა”, მაგრამ მღვდელსა და იოსებს კი არა, ჰერცოგ ორსინს თამაშობ”.

დღისით _ რეპეტიციები, ღამით _ ტექსტის სწავლა. “გავათენე სამი ღამე და ვისწავლე, ტექსტი მართლა არ შემშლია, რა ვითამაშე, კაცმა არ იცის, მაგრამ ვითამაშე. სხვა სპექტაკლების წინაც ვღელავ, მაგრამ დღემდე, როცა “მეთორმეტე ღამეს” ვთამაშობთ, სანამ სცენაზე გავალ, ვკვდები და ისე გავდივარ, ის შიში და ემოცია ვერ მოვიშორე. ეს იყო ძალიან დიდი ნდობა და პასუხისმგებლობა”.

არ უყვარს პირადზე საუბარი და ამბობს, რომ პირადზე საუბარს ძმაკაცებთანაც არიდებს თავს. თავად არ უყვარს, მაგრამ მედიას უყვარს მის რომანებზე წერა, ქალაქს _ ლაპარაკი. მას აღიზიანებს იარლიყი, რომელიც მიაწებეს _ მექალთანე. “იმდენი მეძახეს მექალთანე, მექალთანე... უაზრო იარლიყია. ვერ გავიგე, რა, ჩემი რომანები გაუკვირდათ, მილიონი რომანია, ვერ გავიგე, საერთოდ რატომ გახდა ეს სალაპარაკო? _ თავისუფალი ადამიანი ვცხოვრობ თავისუფლად...” _ ამბობს და ამატებს, რომ ამ ეტაპზე მის პირად ცხოვრებაში სერიოზულად და ოფიციალურად არაფერი მნიშვნელოვანი არ ხდება. მაგრამ ხდება რაღაცები, რაც ყველა ადამიანის ცხოვრებაში...

უყვარს და ჰყავს ყველაფერი, რაც კი ბორბლებზეა _ მანქანაც, მოტოციკლიც, ველოსიპედიც. მოტოციკლი თან ექსტრემის გამო უყვარს, თან ადგება _ სულ გადარბენებზე ვარ და ამდენს მანქანით ნამდვილად ვერ მოვასწრებდიო. და თან _ ეკონომიურია. ველოსიპედით კი ღამე დაკატაობს _ თუ დრო აქვს. ღამით არათუ დაკატაობს _ ხან სათევზაოდაც დადის. დაიჭერს, ან არ დაიჭერს, მაგრამ მაინც.

უყვარს ნადირობაც. მოუკლავს კურდღელი, ფრინველები. დათვზე სანადიროდ არც ყოფილა.

უყვარს ვარჯიშიც. რუსთაველის თეატრში ტრენაჟორების დარბაზი აღჭურვეს, მაგრამ რა გინდა _ აღმოჩნდა, რომ მარტო ხურციასთვის. “სხვა არ ვარჯიშობდა? მე ვვარჯიშობდი, ამოვიცვამდი შორტებს და დავდიოდი გიჟივით”.

აღელვებს ის, რომ ფულს ებმის ყველაფერი _ სპორტიც, ხელოვნებაც. თეატრი, კინო _ სალაროს, ფეხბურთი _ ფსონებს, ტოტალიზატორებს. ამ ფსონებმა და ტოტალიზატორებმა კი გაზარდა ინტერესი ფეხბურთისადმი, მაგრამ რა აინტერესებთ მათ, ვინც ფეხბურთს უყურებს? სპორტი, თვითონ ფეხბურთი თუ დადებული ფსონი და მოგება?

“უფრო და უფრო დაუკავშირდა სალაროს თეატრიც, კინოც. რაღაც შოუსკენ წავიდა ყველაფერი. ეგრეთწოდებულ “საკასო სპექტაკლებს” ვგულისხმობ. თუმცა აქვე მინდა ვთქვა, თვითონ საკასო სპექტაკლების დადგმაც შეიძლება ისე, რომ ხელოვნება იყოს.  ამ თეატრშიც დადგმულა საკასო სპექტაკლები, მაგრამ მოდი და ბევრი არასაკასო შეედაროს იმ სპექტაკლებს. იგივე “ხანუმა” და თუნდაც “მერე რა, რომ სველია, სველი იასამანი”. შესაძლოა ეს არ იყოს ის მაღალი ხელოვნება, მაგრამ იყო პრობლემური, დროული, აქტუალური და დადგმული გენიალურად _ იუმორით, ტკივილით. მაგრამ როდესაც თან საკასოს დგამ და თან უნიჭოდ, ეს უკვე მარაზმია”.

აღელვებს ის ფაქტი, რომ ყველა სფერო _ უნიჭობის თავშესაფრად იქცა, ყველგან _ პროფესიონალიზმის დეფიციტია. “ყველგან პროფესიონალიზმის ნაკლებობაა, ეს ყველაფერი მოიტანა თვითნასწავლობამ, არ აქვთ მიღებული სათანადო განათლება და მაინც ხელს კიდებენ იმ საქმეს...”

აღარ ხიბლავს _ შოუები. “რამდენიმე შოუში მომიწია მონაწილეობა, კარგია, რომ მომიწია, მაგრამ ამ ბოლო დროს აღარ მხიბლავს ჩემი თავი შოუში და უარი ვთქვი შემოთავაზებებზე. ერთადერთ შემოთავაზებას დავთანხმდი, “იმედზე” სამედიცინო გადაცემა “ემერჯენსი” მიმყავს, ამ გადაცემამ მომხიბლა თემით, აკადემიურობით”.

_ ყველა მსახიობის შემოქმედებაში არის სპექტაკლები, როლები, რომლებიც არ უყვარს, მაგრამ მაინც უწევს მათი თამაში. ასეთი სპექტაკლი თქვენც ბევრი გექნებათ. გიხარიათ, როდესაც ასეთ სპექტაკლებს რეპერტუარიდან ხსნიან?

_ ძალიან ბევრი ეგეთი სპექტაკლი ყოფილა, მაგრამ მოხსნილა და გული მაინც დამწყვეტია. როლი არ გამომსვლია კი არა, საშინელება ყოფილა, საერთოდ არაფერი გამომსვლია, მაგრამ მაინც მითამაშია, იმიტომ რომ თეატრია და სხვა გზა არაა, საბოლოო ჯამში, მაინც უნდა წარდგე მაყურებლის წინაშე. სწორედ ეს რომ იცი, რა უვარგისი სპექტაკლიც არ უნდა იყოს, თავს არ ზოგავ, ცდილობ, პირნათელი იყო მაყურებლის წინაშე და როცა რაღაცას დებ _ მერე გულიც გწყდება. ძალიან ბევრი სპექტაკლია მასეთი, დღეს აღარ ვთამაშობთ იმ სპექტაკლებს და ძალიან კარგი, რომ არ ვთამაშობთ, მაგრამ იმ როლებზე მაინც მწყდება გული.

_ მაყურებელმა შესაძლოა, მსახიობის მიერ შექმნილი როლი მიიღოს, კმაყოფილიც იყოს, მაგრამ თავად მსახიობი არ იყოს კმაყოფილი _ იქ არ იყოს ნამდვილი, შინაგანი გარდასახვა. მსახიობისთვის ყველაზე ძვირფასი სწორედ გარდასახვის წამებია _ როცა ის თავს გრძნობს სხვა ადამიანად. პირველად როდის იგრძენი თავი სხვა ადამიანად?

_ როგორ რამეს მეკითხები, იცი? დიდ, გენიოს მსახიობებსაც რომ ჰკითხო, ისინიც კი შეიძლება დაფიქრდნენ _ იყო კი ასეთი მომენტები? თუ არა? გარდასახვა უდიდესი რამაა და ასეთი რამ გენიოსებსაც კი თითებზე ჩამოსათვლელი აქვთ თავიანთ შემოქმედებით ცხოვრებაში. იყო  მცდელობები, მიახლოება გმირთან, მაგრამ მე, სამწუხაროდ, ჯერჯერობით არ შემიქმნია როლი ნამდვილი გარდასახვით. შესაძლოა, რაღაც თითო დეტალი ყოფილა... მე შინაგან გარდასახვას ვგულისხმობ და არა ვიზუალურ დეტალებს. სამწუხაროდ, ვერ ვიტყვი, რომ რაღაც ძალიან მაგრად გამომივიდა. ჯერჯერობით, სამწუხაროდ, ასეა.

_ გარეგნობის გამო თუ შეგშლია ხელი შემოქმედებაში?

_ ხან შემშლია, ხან პირიქით _ დამხმარებია. სიმპათიურობაზე არაა საუბარი, საუბარია ჰაბიტუსზე, აღნაგობაზე, გარეგნობაზე. მსახიობმა ყველა ახალ როლში საკუთარი ჰაბიტუსი უნდა დაანგრიოს. ნეიტრალური ჰაბიტუსი ყოველთვის იოლი დასანგრევია, გამოკვეთილი ჰაბიტუსი კი _ ძალიან რთული და ხან ეს ფაქტორი ხელისშემშლელი ხდება. ხან პირიქით, სწორედ ეს მკვეთრი ჰაბიტუსი გეხმარება.

_ მსახიობი ყოველთვის რაღაც ტალღაზეა, რა ტალღაზე ხარ, რისი თამაშის სურვილი გაქვს ამ ეტაპზე?

_ რატომღაც ამ ბოლო დროს, ძალიან მომინდა ისტორიულ ფილმებში თამაში. ტყე-ღრეში მომინდა გადაღებები, ფარი, ხმალი, ამბავი... კოსტიუმში გადაღებები აღარ მინდა. ძალიან მინდა, ვინმემ თუ ასეთი ფილმი გადაიღო, მეც რომ ვითამაშო...

_ კერძოდ, რომელი ისტორიული გმირის განსახიერება გინდა?

_ ყველა ისტორიული გმირი უაღრესად საინტერესოა განსახიერების თვალსაზრისით. ჰაგიოგრაფიაზეც მიფიქრია, თუნდაც აბო თბილელზე, ვარსქენ პიტიახშზეც _ ვარსქენს სიამოვნებით ვითამაშებდი, საშინელი ვნებებია, იყიდება კაცი, საშინელებები ემართება. გრიგოლ ხანძთელზეც მიფიქრია... ცოტნე დადიანზეც... რა ვიცი, ყველაფერს ვითამაშებ, ვინც გინდა იყოს, გინდა მეფე, გინდა გმირი, გინდა ვეზირი, გლეხი. თვითონ ფილმი მინდა.

_ მეფეები კინოში კი არა, აგერ კარზე მოგვადგნენ. მგონი, შენც რაინდობა გინდა და არ ამხელ. ემანდ რაინდადაც არ გაკურთხონ.

_ არ მინდა რაინდობა!!! მთავარია, მაყურებელმა მიმიღოს მსახიობად, ესაა ჩემთვის ცხოვრების აზრი. ჩემთვის საინტერესოა ყველა როლი, სადაც კი შევძლებ ჩემი ჰაბიტუსის, გარეგნული იერის დარღვევას. ჩემთვის ესაა ყველაზე საინტერესო, მე ყველანაირად ვცდილობ, არ ვიცი, როგორი გამომდის... არ გამომდის, ჯერჯერობით, სამწუხაროდ.

_ ძალიან თავმდაბლობის ტალღაზე ხარ...

_ არ მომხდარა, არ გამოსულა ეგ, რომ ლევან ხურცია დანგრეულა... ვცდილობ, დავარღვიო...

რეზო შატაკიშვილი, გაზეთი „პრემიერი“

FaceBook