ცოტა რამ მარინა კახიანის სევდასა და სიგიჟეზე

“ცოტა გიჟი ყველა მსახიობია”

ის იყო ევა ბრაუნი, კორდელია, ბერნარდა ალბა, მარია სტიუარტი, კოლხი მედეა...
მის ცხოვრებაში ყველაფერი ერთად იყო _ რეპეტიციები თეატრში,  პრემიერები, მიმდინარე სპექტაკლები, გადაღებები კინოსა თუ სერიალებში, ქართულსა თუ უცხოურში. ახლა? პაუზაა. მხოლოდ ძველი სპექტაკლების თამაში უწევს _ ისიც იშვიათად, აგერ უკვე წელიწადი მოტრიალდება. აღარც ტელევიზიიდან ეძახიან. თეატრში როლზე განაწილებულია _ რობერტ სტურუა პოლიკარპე კაკაბაძის “სამ ასულს” დგამს, მხოლოდ ქალები დააკავა, უფროსი ასაკის თითქმის ყველა ქალბატონი რუსთაველის თეატრში. მსახიობი ქალები სტურუას ელოდებიან. ამჯერად _ ყველა ერთად.
მარინა კახიანს უამრავი წელია ვიცნობ და არ მახსოვს, ამხელა პაუზა ჰქონოდეს. მის გარშემო თითქოს ყველაფერი გაირინდა. ალბათ, ამიტომაცაა დღეს ის სევდიანი. ალბათ, იმიტომ რომ ჯერაც არ განელებია დედის გარდაცვალებით მიყენებული ტკივილი... ალბათ, იმიტომაც რომ წლები მიდის და მიფრინავს, მერე რა, რომ მის ეშხსა და სილამაზეს ჯერ ვერაფერს აკლებს.             
მარინა კახიანზე არაერთხელ დამიწერია, რომ ამ ავაზისებური ქალის მშვენიერება ვნების, ეშხისა და სინატიფის ბეწვის ხიდზე გადის. იშვიათად თუ ნახავთ მისდამი ნეიტრალურად, ნელ-თბილად გაწყობილ ადამიანს _ ის ან ძალიან მოსწონთ, ან აღიზიანებთ, ან ევულგარულებათ, ან ემშვენიერებათ. აი, რას წერს მარინა კახიანზე ქართული თეატრმცოდნეობის მეტრი ნოდარ გურაბანიძე: “აი, ამ როლის შესრულება (საუბარია ბერნარდა ალბას როლზე. _ რ.შ) მიანდო მან მარინა კახიანს, რომელსაც დღესაც, სპექტაკლის პრემიერიდან 20 წლის შემდეგ, შენარჩუნებული აქვს ყველა ის ქალური მშვენიერება და ძალმოსილება, რაც მას მოუგერიებელ ძალას ანიჭებს. ე.ი. ასეა დღესაც და რა იქნებოდა მაშინ?! _ დახვეწილი მანერები (აშკარა იყო საბალეტო ეგზერსისებით წვრთნა), ჩამოქნილი სხეული, რომელიც ერთდროულად ასხივებდა ძალასაც და სირბილესაც, ლამაზი “სკულპტურული” თავი, დიდი, მგონი, სხვადასხვაფერი თვალები, რომელიც ასევე სხვადასხვანაირ სხივს აფრქვევდა და, უმთავრესი _ ქალური ვნება, მაგნეტიზმი, რაღაცის მოლოდინით რომ ავსებს კაცს და მუდამ ხელმოცარულს რომ ტოვებს. ამავდროულად მთელ მის არსებაში რაღაც “უცხო”, “ველური” სული ცხოვრობს და მის მოძრაობას პანტერის პლასტიკურობას ანიჭებს, ანუ მოუხელთებელი სიამაყითა და თვითდაჯერებით ავსებს. მისი ხმაც “დატეხილია” ვნებიანობითა და ჟინით, ხმა, რომელიც ხშირად მოკლებულია მელოდიურობას, მაგრამ საჭიროების შემთხვევაში, დიდი ზემოქმედების ძალას იძენს. აი, ასეთი ახალგაზრდა მსახიობი ქალი ასრულებდა ახალგაზრდა ბერნარდა ალბას როლს...”

მარინა კახიანის ცხოვრებაში იყო ბალეტი. ქორეოგრაფიული სასწავლებელი. პედაგოგად ვახტანგ ჭაბუკიანი. ბალეტის ღმერთი ესპანურ ცეკვას დაუდგამს მარინას, შემდეგ ჟიზელში აცეკვებს, შემდეგ _ ლაურენსიას... ქორეოგრაფიულ სასწავლებელს დაამთავრებს, ერთი წელი იცეკვებს კიდეც ოპერისა და ბალეტის თეატრის სცენაზე, მაგრამ მოუნდება მსახიობობა. “ეტყობა, აღარ მაკმაყოფილებდა ცეკვა და მომინდა ხმამაღლა მეყვირა”, _ ვარაუდობს ამ გადასახედიდან და არც სხვა მიზეზს არ გამორიცხავს: “საოცრად ხანმოკლეა ადამიანის ცხოვრება. ბალერინას ცხოვრება კი სულ მთლად პეპელასავით ხანმოკლეა. ეტყობა, თავი ვერ გავიმეტე პეპელას ხვედრისთვის”.
შემდეგ იყო თეატრალური ინსტიტუტი და ცხოვრების კონტურებიც იქ მოიხაზა. იქ შეხვდა რობერტ სტურუას _ მისი პედაგოგი იყო, იქ შეხვდა მომავალ მეუღლეს, მასზე 20 წლით უფროს გია მატარაძეს _ ისიც მისი პედაგოგი იყო, სტურუა ჩაანაცვლა. იყო დიდი და სკანდალური რომანი. საზოგადოებრივი აზრის წინააღმდეგ სვლა. ქორწინება. ვათა მატარაძე. ბედნიერი თანაცხოვრება _ 12 წლით. შემდეგ ნაადრევად დაქვრივება...
ბევრს შურდა და დღესაც შურს მისი სითამამის, მისი სილამაზის, მისი როლების გამო. როლების გამო თავად არაერთხელ წასულა მსხვერპლზე, ფილმისთვის თავიც გადაუპარსავს. საგანგებოდ როლისთვის თუ გასუქდება, თორემ ისე ზედმეტი წონის პრობლემა არც ჰქონია და არც აქვს.   ქალები კიდევ უფრო აივსებიან შურით, თუ გაიგებენ, როგორ ინარჩუნებს ის ბრწყინვალე ფორმას _ გემრიელი ჭამით, თანაც შუაღამისას. გემოც ერჩის და ხელიც _ გურმანიცაა და შესანიშნავი დიასახლისიც. ხელი სხვანაირადაც ერჩის _ ეხერხება სილის გაწვნა მამაკაცებისთვის, ვინც ამას იმსახურებენ. თუმცა, “ბერნარდა ალბაში” მარტირიოს _ ნანუკა ხუსკივაძესაც არტყამდა სახეში სილას, ერთხელ ისე მწარედ გასცხო, რომ ნანუკა ხუსკივაძეს ყურის ბარაბანი გაუხეთქა...
ვსაუბრობთ მარინა კახიანთან. საუბარს ვიწყებთ იმ როლებით, რომელთაც გაჩენა არ ეღირსათ _ “აბორტს” ემსხვერპლნენ, ანუ როლებით, რომლებზეც მუშაობა დაიწყეს, მაგრამ სპექტაკლი არ შედგა, ან ის როლი შემდეგ სხვას ერგო...
მარინა კახიანი: “დელიკატური თემაა. ის როლები, რომელიც უნდა მეთამაშა და ვერ ვითამაშე, უკვე იცი, რას ჰგავს? მირაჟს, თან წარსულში ჩარჩენილ მირაჟს, თითქოს არც იყო, უკვე რეალობას ყველანაირად მოკლებულია და ჰაერშია. მართალი გითხრათ, დიდად არც მიყვარს ამ როლებზე საუბარი, გულს მტკენს. იმ როლებიდან ზოგი, ჩემთვის საოცნებო იყო, ის როლი იყო, რის გამოც მსახიობობა გადავწყვიტე, რის გამოც მოვედი თეატრში, ამ პროფესიაში”.
ყველა მსახიობი ასე იწყებს ოცნებას თეატრზე _ როლზე ოცნებით და რა თქმა უნდა, არავინ ოცნებობს ბუჩქის ან გამვლელის როლზე. არ მაშინ და არც შემდეგ...
მარინა კახიანი: “ყველა მთავარ როლზე ოცნებობს. ეგ სხვა საკითხია, ვისი ცხოვრება შემდეგ როგორ წარიმართება თეატრში. ეს ბევრ რამეზეა დამოკიდებული, მარტო ნიჭზე არაა, დიდი მნიშვნელობა აქვს, რა სივრცეში ხვდები, რა დროში, თუნდაც ვინაა შენი პარტნიორი, იმიტომ რომ შესაძლოა, სწორედ იმ პარტნიორისთვის დაიდგას სპექტაკლი და შენ გახდე საჭირო, ამიტომ აღმოჩნდე საჭირო და არა იმიტომ რომ კონკრეტულად შენ სჭირდებოდი ვინმეს. ასეც ხდება ხანდახან და მერე უკვე როგორ განვითარდება ეს ყველაფერი. რა თქმა უნდა, მერე უკვე მსახიობის ჭკუაზეც არის დამოკიდებული, ხანდახან არცაა. პირიქით, რეჟისორებს ხანდახან ჭკუა აღიზიანებთ კიდეც... ამ პროფესიაში ვერაფერს შექმნი, თუ რაღაც ამბიცია არ გაქვს. გარკვეული ამბიცია, თუ გინდა ოცნება დაარქვით, აუცილებელია. უბრალოდ, ეგ ამბიცია იმდენად არ უნდა გათრობდეს, რომ ხელი შეგიშალოს პროფესიაში, ცხოვრებაში. ამ პროფესიაში რომ მოვდიოდით ყველა მთავარ როლებზე ვოცნებობდით, ცხადია. ზოგს, იღბლიანს, მეც მათ შორის _ ზოგი ოცნება აგვიხდა. ვითამაშე დიდი როლები და უმადური ვიქნებოდი ჩემი ბედისწერის, ეს რომ არაფრად ჩამეთვალა. ბევრი მსახიობი ისე  ამთავრებს ცხოვრებას, ასეთ მნიშვნელოვან და ხმაურიან როლებს არ თამაშობს. მე ნამდვილად გამიმართლა. მაგრამ ადამიანი, მით უფრო მსახიობი, ხომ იცი, გაუმაძღარია...”
_ გარკვეულწილად დელიკატური მართლაცაა ეს თემა, იმიტომ რომ ბევრ იმ როლს, რომელიც თქვენ უნდა გეთამაშათ, სხვა პატრონი ჰყავს, სხვა “დედის” ხელში დაიბადნენ...
_ ზოგი დაიბადა და სხვა პატრონი ჰყავს, ზოგი საერთოდ არ დაბადებულა...
_ თეატრის ისტორიისთვის ცნობილია ფაქტი, რომ რობერტ სტურუა დგამდა ჩეხოვის “ალუბლის ბაღს”, მაგრამ საბოლოოდ აღარ დაიდგა. იმ “ალუბლის ბაღში” თქვენ ანია უნდა გეთამაშათ. როდესაც სხვა თეატრში, თუნდაც სხვა ქვეყანაში უყურებთ სხვების დადგმულ ამ სპექტაკლს, გულგრილი რჩებით?
_ ჯერ ხმა გავრცელდა, შემდეგ უკვე ოფიციალურად ითქვა, რომ ბატონი რობიკო “ალუბლის ბაღს” დგამდა. როცა გავიგე, რომ ანია უნდა განმესახიერებინა, უბედნიერესი ვიყავი. მაშინ ჯერ კიდევ ახალგაზრდა მსახიობისთვის ეს შანსი იყო ბატონ რობიკოსთან კიდევ ერთხელ მუშაობისა, თან ჩეხოვზე მუშაობის. მე არც განმისახიერებია ჩეხოვის პერსონაჟი, არც მანამდე და, სამწუხაროდ, არც შემდეგ... მართალი გითხრათ, ანია არასოდეს ყოფილა ჩემი საოცნებო როლი, არასოდეს ჩემად არ მიმაჩნდა, მაგრამ ძალიან გამიხარდა, დავფრინავდი სიხარულისგან, თან არავინ იცის, ბატონი რობიკო როგორ გახსნის, საით წაიყვანს ამა თუ იმ სახეს, რა თქმა უნდა, მას სჩვევია და მისი უდიდესი ნიჭის გამოვლენა კიდევ ისაა, რომ სტერეოტიპებს ამსხვრევს ხოლმე, და აბსოლუტურად სხვა პერსონაჟებს ქმნის. მოკლედ, ანთებული ვიყავი, მაგრამ... ბევრჯერ მომხდარა ასე, როდესაც რაღაც როლს, პერსონაჟებს ვუახლოვდებოდი, მაგრამ, სამწუხაროდ, ვერ დავეწიე, გამისხლტდა, ხელი ვერ ჩავჭიდე.

ერთ-ერთი ასეთი როლი იყო მასხარა “მეფე ლირში”. დიახ, სტურუას “მეფე ლირში”, სადაც მარინა კახიანი კორდელიას განასახიერებს, მარინასვე უნდა ეთამაშა მასხარაც. შექსპირთან, როდესაც სცენაზე კორდელიაა, არაა მასხარა და როცა მასხარაა _ არაა კორდელია. თვის დროზე, შექსპირის თეატრში ერთი და იგივე მსახიობი ბიჭები ასახიერებდნენ კორდელიასა და მასხარას, მაგრამ სტურუასთან ეს უკვე კონცეფციად, შექსპირის ერთგვარ ინტერპრეტაციად იქცა _ რომ ეს კორდელიაა მასხარა. მაგრამ... გაირკვევა, რომ სწორედ ასე დაუდგამს ჯორჯო სტრელერს “მეფე ლირი”...

მარინა კახიანი: როდესაც ბატონმა რობიკომ გამიმხილა, რომ კორდელია უნდა მეთამაშა, თქვენ წარმოიდგინეთ, არ აღვფრთოვანდი, ისევ და ისევ იმ სტერეოტიპების გამო, რომელიც ჩამჯდარი გვქონდა, როგორი უნდა იყოს კორდელია. ისიც კი გავუბედე და ვუთხარი, ეს არაა ჩემი როლი, ჩემს თავს ვერ ვხედავ კორდელიას როლში-მეთქი. წარმოგიდგენიათ, რას ნიშნავს ახალგაზრდობა? უფრო თამამი ხარ და თავხედობასაც უფრო გპატიობენ... სტურუამ მიპასუხა: მე უკეთესად ვიცი, შენ რა შეგიძლია, რა არის შენი როლი და რა _ არაო. და შემდეგ დააყოლა: შენ ითამაშებ კორდელიას და მასხარასო. აღვფრთოვანდი, შოკი მივიღე, ვერც ვიოცნებებდი ასეთ რამეს _ რომ ორ ასეთ განსხვავებულ სახეს შევქმნიდი ერთ სპექტაკლში, თან შექსპირში, თან “მეფე ლირში” და თან სტურუასთან! კი, ადრე შექსპირის დროს, კორდელიასა და მასხარას ერთი და იგივე ყმაწვილები ასახიერებდნენ, მაგრამ იქ ეს არ იყო კონცეფცია, ჩვენთან კონცეფცია იყო ძალიან სერიოზული და საინტერესო. მაგრამ... ერთ საღამოს, ბატონმა რობიკომ მითხრა, ვიცი ძალიან გეწყინება, გული დაგწყდება, მაგრამ მასხარა აღარ იქნები, სტრელერმა უკვე დადგა ასეთი კონცეფციით და ვეღარ გავიმეორებთო...
_ დღესაც გწყდებათ გული, მასხარა რომ არ განასახიერეთ?
_ კი, მწყდება... ვინმეს არ ეგონოს, რომ ბატონ ჟანრი ლოლაშვილს ვეჯიბრები, მან მართლაც შესანიშნავად განასახიერა მასხარა და მიმაჩნია, რომ მისი ერთ-ერთი მნიშვნელოვანი და საუკეთესო როლია. უბრალოდ, სულ მაინტერესებს, როგორი იქნებოდა ჩემი მასხარა, ვფიქრობ, საინტერესო იქნებოდა...
_ ამ გადასახედიდან როგორ გგონიათ, მასხარას როლზე რომ დაეტოვებინეთ და კორდელიას როლი სხვა მსახიობისთვის მიეცა, თქვენთვის უკეთესი იქნებოდა?
_ კი, უფრო ბედნიერი ვიქნებოდი, ბევრად საინტერესო სამუშაო იქნებოდა ჩემთვის.
_ გულდაწყვეტილმა თქვით, რომ არ გითამაშიათ ჩეხოვის პიესებში, ანუ გიფიქრიათ რანევსკაიაზე, არკადინაზე?
_ არ მინდა დაკონკრეტება, მაგრამ იყო რეჟისორი, რომელსაც წლების შემდეგ უნდოდა “ალუბლის ბაღის” დადგმა და რანევსკაიას როლი შემომთავაზა. სხვათა შორის, ძალიან საინტერესო გადაწყვეტა ჰქონდა და თითქოს რეალური იყო ეს პროექტი, მაგრამ მერე რატომღაც არ გამოვიდა...
_ კარგით, იმ როლებზე ვისაუბროთ, რომელიც განხორციელდა. რომელი პერსონაჟი გენატრებათ?
_ წლებია, მენატრება ლიდა სპექტაკლიდან “აღდგომა გაუქმებულ სასაფლაოზე”. ჩემი აზრით, ყველაზე მეტად იქ მოვახერხე სახესთან მიახლოება. ყველა სხვა შემთხვევაში, ვფიქრობ, ბოლომდე მაინც ვერ გავაკეთე, რაღაც სცენები არ მომწონს... ბევრი როლი მიყვარს, ისინი ცალკე ტიპებივით, პიროვნებებივით არიან და მენატრებიან, მინდა რაღაც მონაკვეთი ჩემი ცხოვრების მათთან ერთად გავატარო.
_ არ გესიზმრებიან?
_ ყველა მსახიობს ესიზმრება, როგორ აგვიანდება სპექტაკლზე, როგორ ავიწყდება ტექსტი, არც მე ვარ გამონაკლისი.  
_ მაგას არ ვგულისხმობ, ცალკე, მარია სტიუარტი, ან ბერნარდა ალბა დაგსიზმრებიათ?
_ მესაუბროს და თავისი გულისნადები გამიზიაროს (იცინის)? სხვათა შორის, ძალიან საინტერესო რაღაც მკითხეთ, სიზმარში არა, მაგრამ ისე, მე მიყვარს ხოლმე ოცნება, ჩიჩქვნა, არქეოლოგიური გათხრების ჩატარება შინაგანი, ვესაუბრები ხოლმე ვიღაცებს ხანდახან, არა, გიჟი არა ვარ (ხარხარებს)... ცოტა გიჟი ყველა მსახიობია, სხვანაირად არ არსებობს! წარმოიდგინეთ, ზრდასრული ადამიანი ყოველ დილით დგება, მიდის რაღაც დაწესებულებაში, ივიწყებს ყველაფერს, არავინ და აღარაფერი ახსოვს, არც გაჭირვება, არც ავადმყოფობა, არც შვილები, არც წარსული, არც მომავალი და თამაშობს რაღაცას. ზუსტად ისე, როგორც ბავშვები თამაშობენ სახლობანას, დედოფლობანას, ვთამაშობთ _ დედოფლებს, მეფეებს, ახალგაზრდებს, მოხუცებს და როგორ შეიძლება მთლად ნორმალური იყოს მსახიობი? მსახიობები ნაწილობრივ ბავშვებად ვრჩებით. მე ნამდვილად ნაწილობრივ ბავშვი ვარ. შეიძლება ვინმემ გაიცინოს, საკმაოდ სოლიდური ასაკი მაქვს უკვე, მაგრამ ეს ასეა. მე მაინც ბავშვი ვარ ნაწილობრივ და, ალბათ, ყველა მსახიობი ნაწილობრივ ბავშვად რჩება ბოლომდე. ალბათ, ერთ-ერთი უდიდესი ხიბლი ამ პროფესიის ესეცაა. ამის გამო ღირს მთელი იმ ტკივილების, შრომის გადატანა, რაც გარედან არ ჩანს. გარედან არ ჩანს, რამდენს შრომობს, რა ტკივილებს უძლებს მსახიობი. ჩვენ, მსახიობები, ყველაფერს უფრო მძაფრად აღვიქვამთ თეატრშიც, ცხოვრებაშიც. მსახიობად ვერც იქცევი და როლს ვერც ითამაშებ თუ მძაფრად არ აღიქვამ, შენში არ გაატარებ იმ ტკივილს, იმ პერიპეტიებს, რაც შენს გმირს აქვს გადატანილი. მერე და მერე მსახიობები ტირანებიც ვხდებით და თან მონებიც. საერთოდ, ყველა ადამიანი, მეტ-ნაკლებად ილტვის ძალაუფლებისკენ და შემდეგ თავად ხდება ამ რაღაცის მონა... ასეა მსახიობიც, თან ტირანია, თან მონა. მონა ხარ იმ შენი როლის, რეჟისორის... და გინდა-არ გინდა, როლი მაინც უფრო მონის გაქვს, ვიდრე ტირანის...
_ თან ბატონობ მაყურებელზე, თან ემონები მაყურებელს...
_ დიახ, თან ბატონობ და თან ემონები მაყურებელს. მონა ხარ მაყურებლის _ გინდა ეს თუ არ გინდა. კი, ჩვენ, უპირველესად, ჩვენი სიამოვნებისთვის ვთამაშობთ, ჩვენ ეს პროცესი გვაძლევს იმხელა სიამოვნებას, რომელიც არც ერთ პროცესს არ ახლავს. ეს თუ ერთხელ გამოსცადე, სხვას ვეღარაფერს დაემონები.  
_ საკმაოდ რისკიან მსახიობთა კატეგორიას განეკუთვნებით. “შობის მეთორმეტე ღამეში” ნინო კასრაძე, მთავარ როლში, 2 დღეში შეცვალეთ, თან ისე, რომ სცენაზე რეპეტიციები არც გქონიათ.
_ სცენაზე რეპეტიციები არ გვქონია, რეპეტიციები გვქონდა თვითმფრინავში და სასტუმროს ჰოლში. მეორე დილით მივფრინავდით გასტროლებზე, როდესაც გაირკვა, რომ ნინო ფეხმძიმედ იყო და გასტროლზე ვერ წამოვიდოდა. დამიბარეს და მითხრეს, რომ სასწრაფოდ უნდა შევსულიყავი სპექტაკლში. ვერ გეტყვით, რომ ცხოვრებაში ძალიან  რისკიანი ვარ, მაგრამ თეატრში მოსვლის დღიდან მომწონდა ეს _ სპექტაკლში უცებ შესვლა და არაერთხელ შევსულვარ ახალგაზრდობაში ძალიან მნიშვნელოვან როლებზე. ეს იმხელა სიამოვნებას მანიჭებს, იმხელა ადრენალინია... გარდა ამისა, ეს ჩემთვის ისევ და ისევ გამოცდაა, ჩემი ფეხით მივდივარ უფსკრულთან და მაინტერესებს, გადავხტები თუ არა. ნუ, მეტ-ნაკლებად ვხტები, როგორც ჩანს...
_ შემდეგ თბილისშიც თამაშობდით ამ როლს.
_ კი, რაღაც პერიოდი ვთამაშობდი ამ როლს, შემდეგ გადავედი ოლივიას როლზე,
_ ალბათ, ესეც საინტერესოა, როდესაც სპექტაკლში ერთი პერსონაჟი ხარ და შემდეგ მეორეს თამაშობ. ეს ფაქტი უხერხულობას გიქმნიდათ თუ უფრო გეხმარებოდათ?
_ როდესაც ბატონმა რობერტმა მითხრა, _ მე მაინც ვფიქრობ, რომ შენ ოლივიას როლში უფრო საინტერესო იქნებიო, რა თქმა უნდა, დავთანხმდი, მეტიც, გამიხარდა კიდეც _ ისევ და ისევ ახალი როლის თამაში, თან ისევ უცბად მოხდა ყველაფერი... მაგრამ ჩემთვის ვიოლას როლი უფრო საინტერესო იყო. ოლივიას ტიპის როლები, ასე თუ ისე, შემისრულებია, ის იყო აბსოლუტურად განსხვავებული და ჩემთვის ბევრად უფრო საინტერესო.
_ გული გწყდებათ?
_ რა თქმა უნდა, იმიტომ რომ ის აბსოლუტურად განსხვავებული იყო ჩემი მიერ შესრულებული სახეებიდან, ვფიქრობ, იქ უფრო საინტერესო ვიყავი.
_ კიდევ რაზე გწყდებათ გული?
_ ძალიან ბევრ რამეზე... ადამიანი მთელი ცხოვრება მიღოღავს თითქოს კიბეზე, უნდა რომ აბობღდეს, როდესაც სურვილი აღარ აქვს ამ აბობღების, ალბათ, იქ მთავრდება კიდეც ყველაფერი. მე კიდევ მაქვს სურვილი და ბევრ რამეზე მწყდება გული, მწყდება იმაზე, რაზედაც ყველა ადამიანს წყდება გული, მალე გადის ცხოვრება, ბევრი შენი ოცნება, ჩანაფიქრი განუხორციელებელი გრჩება.
_ ახსენეთ, სოლიდური ასაკი მაქვსო, არადა თქვენი, ნიჭისა და როლების გარდა, სწორედ მარადიული ახალგაზრდობის გამო შურთ...
_ მარადიული არაფერია, დრო, დრო არის ყველაზე... მე მგონი, ძველი ინდური სიბრძნეა, დროს არც არავინ უყვარს, არც არავინ ეზიზღება, და არც არავის მიმართაა გულგრილი, უბრალოდ, დროს ყველაფერი მიაქვს თან. მართლაც ასეა, ჩვენ რამდენიც არ უნდა ვიბრძოლოთ, ადრე თუ გვიან, ზოგი უფრო ადრე, ზოგი უფრო გვიან _ მაინც ყრის ფარ-ხმალს და მიჰყვება დროს. ოდესღაც აღარც შეშურდებათ ჩემი, ისევე როგორც ჩემზე უფრო ლამაზი და უფრო ნიჭიერი, ცნობილი ქალბატონების აღარ შურთ დღეს... ეს დღე დგება, ადრე თუ გვიან.
_ რატომ ასე სევდიანად?
_ ასეა, სევდიანია ცხოვრება, უბრალოდ, იუმორი უნდა ახლდეს ამ ყველაფერს. არ მახსოვს, ვინ თქვა, ვინც აზროვნებს, იმისთვის ცხოვრება კომედიაა, ვინც გრძნობს _ იმისთვის ტრაგედია. ჩვენ, მსახიობები, ვაზროვნებთ კიდეც, ვგრძნობთ კიდეც. ასე რომ, ჩვენთვის ტრაგიკომედიაა.

რეზო შატაკიშვილი, გაზეთი "პრემიერი", 11-17 დეკემბერი

FaceBook