საქართველო “ქართული მაისიდან” “უკრაინულ დეკემბრამდე”

“ამჩემფეხება პატრიოტებო”, “სტომაქგასიებულო არამზადებო”

ჩემს უმთავრეს ნაკლზე ვიტყვი _ ზედმეტად ემოციური ვარ. ლამის ყველა ამას მსაყვედურობს. რა თქმა უნდა, ახლობლებზე ვსაუბრობ. თორემ უცხოები, რომლებიც ჩემს ემოციებს შესწრებიან, სავარაუდოდ, ძალიან მარტივად მაფასებენ, _ ვერ არის კარგად.

მაგრამ ჩემს ემოციებზე გამოთქმული შენიშვნებისა თუ საყვედურების საპასუხოდ, როგორც კი ვიკითხავ, _ რას ვამბობ არასწორს? _ პასუხი მუდმივად ერთია, _ არაფერს, უბრალოდ უფრო მშვიდად ხომ შეიძლება ეს ყველაფერი თქვა...

არა, ბატონო, არ შემიძლია თქვენსავით მშვიდი არც აღშფოთება და არც შეშფოთება. თქვენი პოლიტიკური, მორალური და ზნეობრივი ფრიგიდიზმი ჩემთვის მიცვალებულისთვის გაკეთებული ფერუმარილია. ემოცია იმიტომ არ გაქვთ, რომ რამე არ შეგეშალოთ, უკან დასახევი დაიტოვოთ და თუ სიტუაცია შეიცვალა ისევე დინჯად და დიდი ბოდიში, მაგრამ “ჩათლახურად”, ამოატრიალოთ ნათქვამი თუ სათქმელი.

ქართული მაისი, ანუ “26 მაისი”... მაშინ ბურჯანაძესა და “სახალხო კრებას” სააკაშვილის ხელისუფლება რომ დაემხო, იქნებოდით ახლა ივანიშვილთან? თუ ნინოს მზეს დაიფიცებდით? პრინციპში, ამისთვის სულ ახლახან გამართული არჩევნების დროსაც მზად იყავით. არა? აბა, ვისი ემისრები მიდიოდნენ ცალკე ნინოსთან, ცალკე ბადრისთან, ცალკე ანზორიკოსთან? შვილებიც კი ჩართეთ თქვენი ბინძური განზრახვების განხორციელებაში. ნინოს კი იმას ახსენებდით, როგორ მეგობრობდნენ უფროსი ანზორი და თქვენი მამები თუ ბიძები. აი, ყუთთან რომ მიხვედით, ვინ შემოხაზეთ? ან საერთოდ არ მიხვედით, არა?

მაგრამ ეს არაა ახლა მთავარი. მთავარი სულ სხვა რამეა. სწორედ ასე თანაუგრძნობდით “სახალხო კრებასა” და ნინო ბურჯანაძეს “მაისში” და სწორედ ასე, თქვენთვის ჩვეული ორპირობით გაყიდეთ ორ გროშად, განა 30 ვერცხლად? მაგის მარიფათი ვინ მოგცათ თქვენ. მაგრამ მაშინ კიდევ სხვა ვითარება იყო არა?

ახლა იცით, რა მაინტერესებს? თქვენ, ქართველო “ამჩემფეხება პატრიოტებო”, “სტომაქგასიებულო არამზადებო”, რა მორალური უფლება გაქვთ, 26 მაისზე რომ საუბრობთ უკრაინის მოვლენების კონტექსტში? როგორ არ უნდა გაგინოთ უშვერი სიტყვებით მათ, ვინც დღეს გაიძახით, _ სად იყო თავისუფლების მოყვარე უკრაინა 26 მაისსო. თქვენ სად იყავით, თქვე არამზადებო? ტელეეკრანებიდან აკვირდებოდით მოვლენებს? თქვენ როგორ გიბრუნდებათ ენა პირში და როგორ ამბობთ რაიმეს თუნდაც ყველაზე ზნედაცემულ ქართველ ჟურნალისტზე? რომელმა ინტრიგამ, თავპირისმტვრევამ, ტყვიამ, შეურაცხყოფამ ჩაუარა გვერდი ჩემს მამაც კოლეგებს? ახლა მეტყვით რომ ყველაზე არ ამბობთ მაგას. ან იმათზე როგორ ამბობთ, ვისზედაც ენას ისველებთ. 300 არაგველში ყველამ ერთნაირად იომა? ალბათ, არა და ვერა. მაგრამ სამასივე გმირია, ესეც ჩემი ემოციაა?

თქვენ ვის დაადგამთ გმირობის გვირგვინს, საკუთარი თავის გარდა? არც არავის. ჰოდა, როცა ეს არ შეგიძლიათ განსჯის უფლება ვინ მოგცათ? ახლა ის მითხარით, ბატონო არამზადებო, იმ 26 მაისს ნაჟეჟ და თავპირდასისხლიანებულ ადამიანებს, რომ უცქირეთ, ღამე როგორ გეძინათ? იქნებ არც კი გეძინათ და ერთი ცნობილი “ქართველისა” არ იყოს, რომელმაც 27 სექტემბერი, სოხუმის დაცემის დღე 200-კაციანი პურმარილით აღნიშნა, თქვენც იქეიფეთ ვიწრო წრეში _ “26 მაისი” დამოუკიდებლობის თუ დარბევის დღის აღსანიშნავად. ენას ძვალი არ აქვს და გინდათ ერთს იტყვით, გინდათ _ მეორეს. მაგრამ აქაც რომ გავაბოლოთ და ჩვენც დავბოლდეთ, თქვენ არ იდექით სულ რაღაც რამდენიმე საათის შემდეგ სისხლით მორწყულ და საგანგებოდ გარეცხილ რუსთაველზე?

ამ ყველაფრის შემდეგ ვინ მოგცათ თქვენ უკრაინაზე ქილიკის უფლება? მაგრამ იმდენად ჭკვიანები ხართ, თქვენ არაკაცებო, რომ იცით, თუ უკრაინამ გაიმარჯვა, საქართველოც იმარჯვებს და როდის მოგდომებიათ მონობაში გაზრდილებსა და მონებად მყოფებს ან გამარჯვება და ან თავისუფლება? თავისუფალ საქართველოში თქვენ დაიკარგებით. თქვენი ფულითა და მლიქვნელობით ნაყიდი სახელი და დიდება გაინგრევა _ გაცამტვერდება და მერე? მერე არავინ გკითხავთ აზრს. მერე ბურჯანაძეც მიხვდება, ივანიშვილიც, სააკაშვილი და შევარდნაძე ხომ უკვე მიხვდნენ და მიხვდნენ რა ნაძირალებიც ხართ. მერე ვის გამოუცხადებთ ფარულ თანადგომას. მერე ვის შეუთვლით: “ხომ იცით, ახლა ჩვენი გამოჩენა არ შეიძლება და ჩვენ ჩუმად ვიმუშავებთო”. ვერც ვერავის და ამის გეშინიათ, რომ უკვე არავისთვის არ იქნებით საჭირონი.

უკრაინული დეკემბერი განა მხოლოდ მაიდანისთვისაა ტესტი. ის ტესტია თითოეული ქართველისთვის. განსაკუთრებით იმ ქართველისთვის, რომელიც 26 მაისს პოლიტიკურადაც ჩაიჭრა და კაცობაშიც. ახლა არსებობს შანსი პოლიტიკურადაც მოიწმინდოთ ნამუსი და კაცობაშიც გაიმყაროთ პოზიციები. მაგრამ თქვენი კაცობის გასამყარებლად უნამუსოდ რომ იმეორებთ, “არავის საქმეში არ ვერევი მე”, ე, მანდ რომ გერხევათ იმას თუ ხვდებით?

მაგრამ, ჯერაც არის დრო, ჯერაც არის შანსი, ჯერაც არის შესაძლებლობა თუნდაც ერთხელ გაიმარჯვოთ საკუთარ თავზე. თუნდაც ერთხელ იგრძნოთ თავი იმ 300 არაგველში ყველაზე სუსტის, მაგრამ გმირის თანასწორად და ხმის ჩახლეჩამდე იყვიროთ _ გაუმარჯოს უკრაინას! გაუმარჯოს საქართველოს!.

გოჩა მირცხულავა, გაზეთი „პრემიერი“ (საავტორო გვერდი), 11-17 დეკემბერი

FaceBook