“აი ია” _ სპექტაკლი, როგორც რეჟისორისა და მსახიობის სექსუალური აქტი

როდესაც საუბარია ნიჭზე, ახალგაზრდა მსახიობებზე, ვამბობ: “აი ია”.

პირველი როლი ბავშვობაში – ეგზიუპერის პატარა უფლისწული.

პირველი და ერთადერთი როლი თეატრალურ ინსტიტუტში – შექსპირის ჯულიეტა.

პირველი როლი რუსთაველის თეატრში – შექსპირის ოფელია.

სტარტი – გადასარევი, გაგრძელება – არანაკლები. ვისაც შნო აქვს – დაეწიოს.

უყვარს მაყურებელს. შურთ კოლეგებს – არცთუ ცოტას, აღიზიანებს ბევრს, მაგრამ ვისაც კი აღიზიანებს, ისინიც კი ვერ უარყოფენ, რომ ის ნამდვილი აქტრისაა.

ია სუხიტაშვილი.

არ უვარდება _ როლები. უვარდება _ ტორტები. არც თავად დებს თავს დიასახლისობაზე. აღიარებს, რომ სამზარეულოში დიდად არ ვარგა, ის აქტრისაა –  შეუდარებელია სცენაზე.

“ოღონდ საჭმელი არ გამაკეთებინო და ყველაფერს გავაკეთებ, სახლსაც დავალაგებ, საკუთარსაც და თუნდაც სხვისასაც. სარეცხს დავრეცხავ, ჭურჭელსაც. ჭურჭლის რეცხვა იცი, როგორ მაწყნარებს? სამზარეულოში ტრიალი შიგადაშიგ თუ მიწევს, რომ იტყვიან, ლაითად. თან მიშა არაა პრეტენზიული, არაა ის კაცი, ხელს რომ დაარტყამს და შემწვარი რაღაც რომ უნდა, რა ვიცი, ოთხფეხი გოჭი... სხვათა შორის, თვითონაც შეუძლია იმის მომზადება, რაც მე მეხერხება. მე არ ვამაყობ მაგით, სამზარეულოში რომ ნაკლებად ჩამეხედება, მაგრამ, ეტყობა, სურვილი არ მაქვს, თორემ რისი სურვილიც მქონია, რაღაცნაირად მისწავლია, ბოლოს და ბოლოს, ქსოვა ვისწავლე სამნაირი. ჩემი კლასელები ძაან მაგრად ქსოვდნენ და მეთქი, მე რატომ არ უნდა ვქსოვდე... წინდასაც ვქსოვ, ყაისნაღითაც ვიცი ქსოვა და ორი ჩხირით ნებისმიერ “უზორს” ვქსოვ, რეკორდი დავამყარე. ახლა აღარ ვქსოვ, ვერ გეტყვი, რომ ქსოვა ძალიან მამშვიდებს...”  

ბავშვობაში

ბავშვობა იყო ჩვეულებრივი და გრძელვადიანი – პედაგოგების ოჯახი, თბილისის გარეუბანი. გარეუბნის სკოლა, სადაც გვიან დნება ბავშვობა. უკვე სახელოვანი აქტრისა გაიხსენებს, რომ მე-11 კლასში ისევ ჯორობანას თამაშობდნენ, რომ ერთმანეთს ეჯიბრებოდნენ სწავლაში და არა ჩაცმაში. გაიხსენებს იმას, როგორ გატაცებით სწავლობდა ბოტანიკას, ზოოლოგიას, ანატომიას და როგორ უნდოდა, ბიოლოგიის მასწავლებელი გამოსულიყო.

“ვერ ვიტყვი, ნიჭიერი მოწაფე ვიყავი-მეთქი, უფრო ბეჯითი მეთქმოდა, ვერაფრით დავიძინებდი, გაკვეთილებს თუ არ მოვამზადებდი. რომ გითხრა, ქიმიასა და ფიზიკაში ვბდღვნიდი და ვლეწავდი-მეთქი, _ არა, მაგრამ ამბიცია მქონდა, რომ ეს საგნებიც კარგად მცოდნოდა, ქიმიისა და ფიზიკის დაზეპირება ცოტა გაუგებარია, მაგრამ მაინც ვახერხებდი, რომ ცუდი ნიშანი არ მიმეღო”.

სწავლის პარალელურად, დადიოდა ცეკვაზე – 8 წელი. დადიოდა გოგი თოდაძესთან თეატრალურ სტუდია “ბერიკებში”. პირველი როლი: იას მოკლედ შეჭრიან თმას და ათამაშებენ  ეგზიუპერის პატარა უფლისწულს. ათამაშებენ და დაიწყება იას ვაება – სადაც კი ითამაშებს, ყველგან ეტყვიან: “რა კარგი ბიჭი ხარ, რა ლამაზი”. ია განიცდის, ტირის, დაიფიცებს, რომ თმას არასოდეს შეიჭრის და კარგა ხანს ივლის გრძელთმიანი ია...

მსახიობობაზე არც მაშინ ფიქრობდა, როცა ცეკვავდა და არც მაშინ, როცა “ბერიკებში” თამაშობდა. მეტიც, არც სკოლის დამთავრების შემდეგ აპირებდა მსახიობობას – ჟურნალისტიკაზე აპირებდა ჩაბარებას და ალბათ, არც ჩააბარებდა თეატრალურში, რომ არა გოგი თოდაძის დაჟინება.

თეატრალურში

თეატრალურში კი იყო დიდი კონკურსი, დიდი ჩაწყობა და ალბათ, ვერც მოხვდებოდა, რომ არა გოგი მარგველაშვილი, რომელიც იტყვის: “აქ არის ერთი-ორი გოგო, რომელიც ძალიან მომწონს და მინდა, რომ ჩემს ჯგუფში იყოს”. იმ ერთ-ორ გოგოში ერთ-ერთი იაა. ია მარგველაშვილის სტუდენტი ხდება. მეტიც, რჩეული სტუდენტი – სწორედ მას მისცემს ჯულიეტას როლს “ჯულიეტასა და რომეოში”. ინსტიტუტში იამ მხოლოდ ეს როლი ითამაშა და ეს როლი იქცა მის პასპორტად პროფესიაში. ამ პასპორტის ასაღებად კი იყო თავდაუზოგავი შრომა – წელიწად-ნახევარი დგამდნენ. იყო შურიც – იას (ჯულიეტას) არ ჰყავდა დუბლი, მაშინ როცა სხვებს სამი დუბლი ჰყავდათ. “მთელი ამბები იყო ატეხილი, შური, მური და გნიასი. მოხდა დიდი ხელჩართული ბრძოლაც, ხელით შეხებამდეც მივიდა საქმე. მივიდა იქამდე, რომ ერთ-ერთი სპექტაკლის დროს მე რეკვიზიტები დავკარგე, ურომლისოდაც ვერ ვითამაშებდი მთელ რიგ სცენებს”, – იხსენებს ია. ია გაიხსენებს იმასაც, რომ, როცა ჯულიეტას თამაშობდა, შეყვარებული არ იყო და იტყვის იმასაც, რომ, ჯულიეტა რომ არ ეთამაშა, რუსთაველის თეატრში ვერ მოხვდებოდა. ეს ამბავი კი ასე მოხდა: სტურუა ოფელიას ეძებს, ამბავს მიუტანენ, რომ ვიღაც გოგომ ჯულიეტა ითამაშა თეატრალურში. სტურუა იტყვის, – მომიყვანეთ, ვნახავ.

სტურუასთან

“ბატონ რობერტთან რომ დამიბარეს, 2 კვირის დამთავრებულიც არ მქონდა თეატრალური ინსტიტუტი. მივედი თეატრში, კაბინეტში დამხვდა, წინ უამრავი გაზეთი ედო, სიგარეტს ეწეოდა, თავი არც აუწევია, ისე მომესალმა.

_ რა გქვია?

– ია.

_ რა გვარი ხარ?

– სუხიტაშვილი.

_ გცალია?

– დიახ.

_ ნახვამდის.

სულ ეს იყო ჩვენი დიალოგი. შოკირებული დავრჩი, ძალიან ნაწყენი წამოვედი. ვიცოდი, რომ გოგონებს სინჯავდა სცენაზე, სხვადასხვა სცენებს აძლევდა. ამ შეხვედრიდან ზუსტად ხუთ დღეში ბატონმა გიამ დამირეკა თევზაძემ: “დღეს, 6 საათზე, “ჰამლეტის” რეპეტიცია გაქვთ”. შოკში ჩავვარდი. მე არ მქონია პირდაპირ რუსთაველის თეატრში მოხვედრის ამბიცია, ნამდვილად სიურპრიზი იყო, მაგრამ, რადგან აქ მოვხვდი, მივხვდი, რომ კლანჭებით უნდა ჩავბღაუჭებოდი ყველაფერს, არაფერი “გამემაზა”. ვწვალობდი. რაც მე ღამეები მაქვს ტირილში გატარებული,…გეფიცები, სცენაზე რომ გავედი, ცარიელ სცენაზე, დავპატარავდი, ალბათ, მეტრა და ათი გავხდი. მალევე მივხვდი, რომ ეს შიშები და კომპლექსები უნდა დამეძლია, სხვანაირად არაფერი გამომივიდოდა. ღმერთი რომ ასე პირდაპირ ბედის ბედაურზე დაგსვამს, ფაფარზე ძალიან მაგრად უნდა მოებღაუჭო...”

სტურუა ეტყვის ორად ორ ფრაზას: “წადი, ნახე ბოტიჩელის ვენერა და ითამაშე, ოღონდ არ ითამაშო”. იასთვის ეს ფრაზა აღმოჩნდება კომპასი, რომლითაც მიაგნებს გამარჯვებას: “პრემიერაზე, სიგიჟის სცენის მერე რომ ტაში გაისმა, კარგა ხანს აზრზე ვერ მოვდიოდი. ამ როლის მიმართ უდიდესი პატივისცემა მაქვს, ამ როლით მარტო სცენაზე კი არ გამოვედი, ეს იყო ერთგვარი განაცხადიც და მესიჯიც სტურუასთვის, რომ ჩემთან მომავალშიც შეიძლებოდა მუშაობა. გარდა ამისა, მიყვარს კიდეც ოფელია – ისეთია, როგორიც ზოგჯერ ძალიან მინდა, რომ ვიყო – სუფთა. ამ ცხოვრებაში ასეთი სუფთა ვერ დარჩები, სადღაც მოტყუება გიწევს, სადღაც... ოფელია ისეთი სუფთა იყო, რომ გაგიჟდა. სცენაზე პირველი გამოჩენისას, ავანსცენისკენ რომ მოვდივარ, ხანდახან მეგონა, რომ ოდნავ ჰაერში მოვდიოდი. ვერ ვიტყვი, რომ ყოველთვის მქონდა ეს შეგრძნება, მაგრამ მქონია ასეთი მომენტები. მენატრება ოფელია... თუ არ ვცდები, “ჰამლეტი” უნდა აღდგეს, ალბათ, იმ სიხშირით ვერ ვითამაშებთ ვერც “ჰამლეტს” და ვერც “ბიდერმანს” – ზაზა პაპუაშვილი მაჟორიტარია, დაკავებულია. ძალიან მენატრება ანაც – ბიდერმანიდან”.

საყვარელ როლებზე

საერთოდ, იას ყველა როლი ერთნაირად არ უყვარს. უფრო მეტიც, არის როლები, რომელიც საერთოდ არ უყვარს.

“არ მესმის მსახიობების, რომლებიც ამბობენ, რომ ყველა როლი ერთნაირად უყვართ, რომ ვერ გამოარჩევენ. კიდევ უფრო არ მესმის, როცა ამატებენ, – ყველა როლი შვილებივით მიყვარს და ვერ გამოვარჩევო. რას ჰქვია შვილივით? მე ჩემს შვილს ვინმეს დავუთმობ? ვათხოვებ? თეატრში ხომ გვინიშნავენ დუბლებს? ვერ ვიტან, მეზიზღება ეგ შედარება. არის როლები, რომელიც მიყვარს, რომელსაც პატივს ვცემ. ძალიან მიყვარს ანა...”

ერთადერთი ანაზე ამბობს, რომ ცოტა შვილივით უყვარს, ისიც იმიტომ რომ ლუკას “მოჰპარა” რაღაცები როლისთვის. როგორც ია ამბობს, პიესის მიხედვით, ანას როლი სულაც არ იყო მნიშვნელოვანი _ “შეიტანე ინდაური, ყავა გამოიტანე”. არადა დრო გადიოდა, ია ბევრს ფიქრობდა, მაგრამ ვერ პოულობდა იმ რაღაცას, რაც საინტერესო სახეს შეაქმნევინებდა. არც გოგი მესხიშვილის ესკიზი მოსწონდა:

“მესხიშვილს ძალიან სექსუალური გოგო ჰყავდა დახატული, დიდძუძუებიანი. რომ ვიკითხე, რანაირად-მეთქი, გაგიკეთებთო... არ შემიძლია ჩამაგრებული, მიმაგრებული საჯდომი და ძუძუები, ამაზეც აგრესია მქონდა. ბევრს ვფიქრობდი, ვწვალობდი, რა გამეკეთებინა. გამახსენდა, ოფელიას როლზე მუშაობისას ბოტიჩელის ვენერაზე რომ მიმანიშნა რობიკომ. ამომიტივტივდა ვერმერის “გოგონა მარგალიტის საყურით”. ის გოგო მსახურია, კიდევ ერთხელ ვნახე –თითქოს წარბი არც აქვს. იმ დღეებში საზოგადოებრივ მაუწყებელზე გადიოდა სლავა მეტრეველის ვარჯიშის კადრები, ძველი კადრები იყო, აჩქარებული, ძალიან სასაცილოდ მოძრაობდა და მომეწონა ეს “პახოდკა”. ამას დაემატა ჩემი შვილის რეაქციები – ლუკა მაშინ სამი წლის იყო, ძალიან ემოციური ტირილი იცოდა, ტელევიზორი მაღლა გვეკიდა და რაღაც უცნაურად პირდაღებული უყურებდა და ეს რეაქციები ავიღე. ჩავედი გარდერობში და ჩვენი გარდერობის დედოფალს, ქალბატონ ეკას ვთხოვე უსახური ფორმის კაბა, სკოლის ფორმის მსგავსი, ასევე, წინსაფარი. გავიქრე წარბები, შუბლი ავიწიე, ტუჩი ხაზად დავიტოვე, გავიკეთე სათვალე, სლავა მეტრეველის “პახოდკით” გავაჭერი და დავდექი სტურუას წინ – მუშაობის დაწყებიდან სამი თვის თავზე. ცოტა ხანს მიყურა ბატონმა რობერტმა და იკითხა: ეს ვინ არისო? მე ვარ, ბატონო რობერტ-მეთქი... ძალიან მოეწონა, დაიბარა გოგი მესხიშვილი და ბატონმა გოგიმ ესკიზი შეცვალა. აქედან დაიწყო უკვე ჩემი მუშაობა ანას როლზე...”

ანამ დიდი წარმატება მოუტანა იას – არაერთი პრიზი და ჯილდო...

ნადირობის სეზონზე

ძალიან უყვარს “ნადირობის სეზონი”: “იცით, რატომ მიყვარს ეს სპექტაკლი? ძალიან ბევრი მოდის და ისე მიდის – ვერაფერს იგებს, მაგრამ ძალიან მოსწონს. ერთმა მაყურებელმა მითხრა ძალიან საინტერესო რამ. არც მაინტერესებს, რაზე იყო ან ვისზე იყო, მე მსახიობისა და რეჟისორის სექსუალურ აქტს ვუყურე სცენაზეო. შეჯიბრს – ქალია უპირატესი ამ შემთხვევაში თუ კაცი, ორივე იგრძნობოდა – რეჟისორიც და მსახიობიცო. ყველაზე მეტად მომეწონა ეს შეფასება.... სტურუას მეგობარი იყო ჩამოსული, ქართული ესმის, ვერ საუბრობს, უბრალოდ. სპექტაკლის შემდეგ ბატონმა რობერტმა ჰკითხა, მოგეწონაო. “ნიხუია ნი პონიალ, ნო  სპექტაკლ ბილ ახუიტელნი”. ყველაფერი აგიხსნა, დაგიღეჭო, მე ასეთი თეატრი არ მიყვარს, ცოტა ფიქრიც გვეზარება, გავზარმაცდით...

რეპეტიციებისას ვხსნიდით ყველაფერს, ხშირად ვამბობდით, რომ შეიძლება ბევრი რამ მაყურებელმა ვერ გაიგოს, მაგრამ მოხდა საოცრება – ჩავედით ამ სპექტაკლით კიევში და ყველაფერი გაიგეს... ყველა ქვეტექსტი... სწორედ იმ ყველაფერზე ჰქონდათ რეაქცია. ქართველ მაყურებელს მსგავს არაფერზე ჰქონდა რეაქცია. მინდოდა, გამეჩერებინა სპექტაკლი, ჩამოვმჯდარიყავი და მეთქვა, რა გვჭირს? ან ჩვენ გვჭირს რამე, ან ესენი არიან ძალიან მაგრები.

თბილისში, სპექტაკლის ჩაბარებაზე გადაჭედილი იყო დარბაზი – ხალხი ჭაღებზე ეკიდა ლამის. სპექტაკლი საოცარ სიჩუმეში მიდიოდა, მხოლოდ ფურცლების ქნევის ხმა ისმოდა – პაპანაქება იყო და ინიავებდნენ. ვახსენე ის ფრაზები: “გახსოვს მანქანიდან ფეხი რომ გამაყოფინე”? “ვიღაც გამვლელმა ფეხსაცმელი მომპარა”, – უცებ ერთად ატეხეს სიცილი და უცებვე ერთად მორჩნენ და გაჩუმდნენ. ცხოვრებაში პირველად შემეშინდა სცენაზე...”

ისევ რობერტ სტურუაზე

“ჩემთვის თეატრი არის ეს ადამიანი. მე არც რუსთაველის თეატრის სივრცის და არც ამ ჩუქურთმების ხამი არ ვარ, მე ვარ ერთადერთი ადამიანის ხამი, ეს არის რობერტ სტურუა”. – ამბობდა ია, თეატრში კი ერთხელაც ხმა “გამოიტანეს”, ვითომცდა რეპეტიციის დროს სტურუას ეთქვას იასთვის: “ვერ გიტან, მაგრამ მჭირდები”. ვინც ამ ხმებს ენერგიულად ავრცელებდა, ვერ ხვდებოდა, რომ იას კომპლიმენტს ავრცელებდა – რა უნდა იყოს იმაზე შესაშური, როცა ვერ გიტანენ, მაგრამ იმდენად პროფესიონალი ხარ, იმდენად მაგარი, რომ უარს ვერ ამბობენ შენზე.

თავად იას მსგავსი რეპლიკა არ ახსოვს.

“ვინ იყვნენ ეგ გახარებული ქალები? ჩემი ასაკისები? რომლებიც უკვე დაძმარებულები არიან? დაძმარებულისგან რომ ღვინო ვერ დადგება, ხომ იცი? მაგრამ ძმარიც საჭიროა... მე რობიკოს თითქმის ყველა შენიშვნა, ყველა რეპლიკა ზეპირად მახსოვს. უთქვამს: “რა ვერ გაიგე, ქალო?”, “რატომ გაქვს ეგეთი ლურჯი ფერი სახეზე?” “ნადირობის სეზონის” რეპეტიციებზე ძალიან ვნერვიულობდი, დასაწყისს ვერ ვიტანდი, ვტიროდი, ერთ რეპეტიციაზე გავბედე და ვთქვი, – არ მომწონს, რასაც ვაკეთებ-მეთქი, ვთქვი და დავდექი. მიყურა და დამიძახა, – დგახარ აქ კალასივით, მარია კალასი გგონია თავი?! ორივეს აგვიტყდა ხარხარი. კი, დაუყვირია კიდეც, შენიშვნაც მოუცია და ეს ვინმეს უკვირს და ეს ვინმეს ახარებს?  ყველა შენიშვნა, ყველა დაყვირება, რეპლიკა მახსოვს, მაგრამ ასეთი ფრაზა: “ვერ გიტან, მაგრამ მჭირდები”, არ მახსოვს. თუმცა, ძალიან მომწონს, ძალიან მაგარია. მაგრამ “ვერ მიტანს” არაა სწორი რობიკოს შემთხვევაში, ვიცი, რომ ძალიანაც მიტანს და მეც ძალიან მაგრად მიყვარს. ძალიან ხშირად, შენიშვნას მაძლევს სწორედ მათ დასანახად, მათ გასაგონად და თუ ამასაც ვერ ხვდებიან, როგორც ბრმად მოვიდნენ რუსთაველის თეატრში, ისე ბრმად დაამთავრებენ. ასეთ იდიოტობაში, – ამან იმას ის უთხრა, – გაილევა მთელი შემოქმედება”.

მიშა მესხზე

ია სუხიტაშვილმა მიშა მესხი ჯერ კიდევ სტუდენტობისას გაიცნო – ია მესამე კურსზე იყო, მიშა რომ თეატრალურში ჩაირიცხა. იამ კი გაიცნო მიშა, მაგრამ არც ის იცოდა, ვის ჯგუფში იყო და არც ის, დიდი მიშა მესხის შვილიშვილი რომ იყო. გავიდა წლები და “ყარაბახი 2”-ის გადაღებებზე შეხვდნენ ერთმანეთს. უბრალოდ, დამეგობრდნენ. გადაღებების შემდეგ, ფილმის პიარი დაიწყო. აღმოჩნდა, რომ მარტო მიშა და ია დაიარებოდნენ გადაცემებში და გაღრმავდა მეგობრობა. “მერე აღმოჩნდა, რომ, თუ მიშას არ ვნახავდი, მქონდა რაღაც “ნიხვატკა”, ოღონდ რომ არ უტყდები თავს, რომ იშორებ ამ ფიქრს თავიდან. ერთ მშვენიერ დღეს, რეპეტიციის შემდეგ მომაკითხა, “წამო, სადმე წავიდეთო”. მანქანაში რომ ჩავსხედით: მითხრა, ძალიან მონწონხარო. ძალიანაც მინდოდა, ის ეგულისხმა, რაც მე მჭირდა უკვე, მაგრამ მე მივიღე ეს მეგობრულად, ხუმრობად, ჯიგრულად და ვუთხარი, მეც ძალიან მომწონხარ-მეთქი. არა, მე მართლა მომწონხარო, მეთქი, მეც მართლა მომწონხარ-მეთქი.… არა, შენ ვერ გაიგე, მე მართლა მომწონხარ, როგორც ბიჭს გოგო, ისე მომწონხარ, არავითარი მეგობრულად არ მომწონხარო. იყო რაღაც დაშორებებიც, გულისტკივილიც, წყენაც, მაგრამ, საბოლოო ჯამში,…ზოგს ხომ სჭირს წყლული, გულის მანკი, რაიმე სენი? მე მჭირს “მიშა მესხი”, ძალიან მიყვარს ჩემი მეუღლე”, – ამბობს ია.

სერიალებზე, კინოზე

სერიალებზე თავად თქვა უარი. “ხომ უნდა მოგინდეს, დაგაინტერესოს, – კითხულობს ია და აგრძელებს, – თან იმდენად გშტამპავს სერიალი, ნაკლებად აღსაქმელი ხდები “ჰამლეტში”, სხვა როლებში”. თავად უარს ამბობს, მაგრამ ესმის სხვების, ვინც უარს ვერ ამბობს სერიალებზე, ოჯახის, მატერიალური მდგომარეობის გამო. თუმცა, თვითონ იკლებს ბევრ რამეს – თუნდაც მანქანას, აგარაკს... “რაც მე მითამაშია 10 წლის განმავლობაში, ევროპის რომელიმე წამყვან თეატრში რომ ვყოფილიყავი, იცი, რა მაგრად ვიქნებოდი? “ხოშიანად”. მე ახლა ხელფასიდან ხელფასამდე ვცხოვრობ, თუ არ გამოჩნდა რამე გადაღება. არ ვწუწუნებ, მე გადავწყვიტე, ასე ყოფილიყო, იქ რაღაცა რეკლამაზე ვთქვი უარი, მერე რაღაცა სერიალზე და რაღაცები დამაკლდა, შეიძლება ისეთი პოპულარულიც არ ვარ, როგორც... ისეთი პროფესიაა, მოგწონს, რომ გცნობენ, არავინ არ თქვას, რომ პოპულარობა არ უყვარს. მაგრამ არ მინდა, რამემ პროფესიულად შემაფერხოს, ამას უფრო ვერ ავიტან. თან ჩემ გვერდით მყოფი ადამიანების იმედიც მაქვს, მეუღლე მყავს, ოჯახის წევრები მყავს, მათი იმედიც მაქვს და ვაძლევ ჩემს თავს ამის უფლებას”, –  ამბობს ია.

ახლა იას სამ ფილმში იღებენ. სცენარები უკვე ხელთ აქვს და უკვე ფიქრობს კიდეც პერსონაჟებზე, რომელიც უნდა განასახიეროს, მაგრამ ამ ფილმებზე ჯერ არ საუბრობს. რეჟისორების თხოვნით – ცუდად ჰქონიათ წინასწარ დაცდილი. აი, თვითონ იას კარგად აქვს დაცდილი წუწუნი როლზე მუშაობისას: “ვწუწუნებ, ვჯუჯღუნებ, ვანჩხლობ, ცუდ ხასიათზე ვარ ვითომ, თან კარგად მაქვს დაცდილი. თუმცა, თან  მართლა ვნერვიულობ... ახალ როლზე რომ ვმუშაობ, სახლში ვერ მეკარებიან, ისე მაგრად ვნერვიულობ და განვიცდი. თეატრში ხშირად მეუბნებიან, რა უხასიათო ხარო, უხასიათო კი არ ვარ, ვნერვიულობ, მინდა რომ რაღაც ახალი მოვიფიქრო, რაღაც ახალი ვთქვა! დიახ, არ ვარ უხასიათო, ვნერვიულობ, თუ გინდა ამიტანე, თუ არა, ნუ ამიტან”.

ჰოდა, მას იტანენ, თვითონ კი ვერ იტანს – კოსტიუმების ცვლას, ურჩევნია, ერთი კოსტიუმი შეახმეს მთელი სპექტაკლის განმავლობაში, ვიდრე 9 ჰქონდეს გამოსაცვლელი და ამაზე გადავიდეს მისი ყურადღება.

ასევე ვერ იტანს _ ლაქას ტანსაცმელზე, არეულ კარადას: “შეიძლება დღის განმავლობაში სახლის დალაგება ვერ მოვახერხო, მაგრამ კარადა აუცილებლად უნდა იყოს დალაგებული. იცი, როგორი შეგრძნება მაქვს? თითქოს სული არის დამშვიდებული. ასე რომ, ჩემს კარადაში ვერ ნახავ ქაოსს. ყველაფერს თავისი ადგილი აქვს, ყველაფერი ფერების, სისქის მიხედვით მაქვს დაწყობილი”.

მისთვის სასჯელია – მაღალქუსლიანი ფეხსაცმელი, სცენაზეც და ცხოვრებაშიც.

უყვარს _ ჯინსები.

არ შეუძლია _ ცხოვრება წარსულით.

ნერვები ეშლება – ჩასაფრებულ მაყურებელზე, რომელიც სპექტაკლზე იმისთვის მიდის, რომ “ლიჟბი” რამეს ჩაავლოს “ნიტოს”. თვითონ ია კეთილი მაყურებელია და მაშინაც კი, როცა სპექტაკლი არ მოსწონს, ეძებს და ცდილობს, რამე მოეწონოს. 

სიამოვნებს – როცა აქებენ. საერთოდ, ისმენს ყველას აზრს: “ყველას აზრი მაინტერესებს, მაგრამ, როცა ძალიან ირევა აზრები, ვწყვეტ მაგაზე ფიქრს, იმიტომ რომ ამით შეიძლება გაგიფუჭდეს საქმე. უნდა შეგეძლოს ლავირება, რამდენად შემოუშვა ის ინფორმაცია, ან სად დაბლოკო, თორემ დაიბრიდები. დამიჯერეთ, მსახიობის, რეჟისორის ტანში არის ერთი კუნთი, რომელიც გრძნობს და გკარნახობს, გამოვიდა თუ არა. არათუ ნიჭიერი, უნიჭო მსახიობიც კი გრძნობს თვითონ, კარგად ითამაშა თუ ცუდად, ოღონდ არასოდეს არავინ არ გამოტყდება, და არცაა აუცილებელი, გამოტყდეს...”

იას ოცნება _ ის ქართულ თეატრში დიდი როლებით მოვიდა. მოვიდა, როგორც ჯულიეტა, ოფელია,… მაგრამ ოცნებობს როლზე, სახასიათოზე, თუნდაც მეორეხარისხოვანზე, სადაც დაანგრევს თავის ფიზიკურ მდგომარეობას – სცენაზე რომ გამოვა და ვერ იცნობენ და პროგრამაში ჩაიხედავენ, ვინ თამაშობსო.…

რეზო შატაკიშვილი, გაზეთი „პრემიერი“, 4-10 დეკემბერი

FaceBook