რატომ მიდის დათო საგანელიძე?

რატომ მიდის დათო საგანელიძე? სამართლიანობის ხარვეზები; მეოცნებეთა ბრძოლა თბილისის მერობისთვის;  უკრაინული “მაიდანიდან” თბილისის “მოედნამდე”

საპარლამენტო უმრავლესობის თავმჯდომარე დავით საგანელიძემ მოულოდნელად განაცხადა, რომ პოლიტიკიდან ისევ ბიზნესში დაბრუნებას აპირებს. ეს განცხადება, ბევრი თვალსაზრისით, უცნაური მოვლენა და ფენომენია.

ჯერ ერთი, როდის იყო საგანელიძე ბიზნესში (თუ, რასაკვირველია, “წილებიდან კუპონების ჭრას” არ მივიჩნევთ ბიზნესად), თავადაც აღარ ახსოვს ხეირიანად.  ალბათ, იმ შორეულ ეპოქაში, როცა ჯერ “ახალი მემარჯვენეების პარტიაც” მხოლოდ პროექტში თუ განიხილებოდა. გარდა ამისა, დროც არ დაუსახელებია: ბუნდოვნად მიანიშნა, რომ ამჟამინდელი პარლამენტის შემდგომ პერიოდს გულისხმობს.

არადა, “მიდიხარ? _ წადი!”, რაკი ასეთ განცხადებაზე უარესი ძნელი წარმოსადგენიც კია, თუ მმართველი ძალის ინტერესებს ვიგულისხმებთ. თავად განსაჯეთ: სახელისუფლებო კოალიციის ლიდერი, რაიმე ხილული მიზეზის გარეშე ამბობს, რომ პოლიტიკიდან მიდის. როდის მიდის, უკვე აღარ აქვს მნიშვნელობა. მთავარია, რომ აღიქმება, როგორც “წამსვლელი”. და ამგვარი აღქმის ექსტრაპოლირება გარდაუვლად ხდება თვით მმართველ ძალაზეც. ასეა მოწყობილი მასის ცნობიერება. ამიტომ, როცა წასვლა არ უნდათ და მაინც უხდებათ, პოლიტიკოსები ბოლო მომენტამდე ამბობენ: “არსად წასვლას არ ვაპირებო”. საგანელიძეს კი აშკარად უნდა წასვლა, თანაც “კარის გაჯახუნებით”.

მთავარი საკითხიც სწორედ ესაა: რატომ? ჯერ ერთი, იმიტომ, რომ “პოსტბიძინისტურ ხანაში” თანამდებობებისა და როლების (ანუ, ციხის ენაზე თუ ვიტყვით, “პალაჟენიის”) ხელახალი გადანაწილებისას მიღებული წილით არცთუ კმაყოფილია, თუმცა, ეს არ უნდა იყოს მთავარი მიზეზი. მთავარი მაინც ისაა, რომ არაერთგზის განცხადების მიუხედავად, პროკურატურამ არა და არ დააყენა საშველი იმ საქმის გამოძიებას, რომლის აღძვრაც საგანელიძემ მოითხოვა მერაბიშვილის სპეცსამსახურებთან მისი თანამშრომლობის თაობაზე. არანაირი პასუხი არ მიუღია და ეს “ცივი მდუმარება” მას აშკარად აღიზიანებდა. იმდენად, რომ ღია დემარში გადაწყვიტა: ავდგები და წავალო.

მით უმეტეს, რომ არც საგანელიძემ და, საერთოდ, არც არავინ მთლიანად ხელისუფლებასა და კონკრეტულად მთავრობაში, არ იცის, რას აპირებს “სინამდვილეში” ბიძინა ივანიშვილი: მართლა წავიდა, არ წავიდა, დარჩა; ღარიბაშვილს ტელეფონით ესაუბრება, არ ესაუბრება; ერევა, არ ერევა; რას გეგმავს, რას ფიქრობს და ა.შ.

არა მარტო საგანელიძე, არამედ “ოცნების” უკლებლივ ყველა ლიდერი (როგორც ჩანს, პრემიერის ჩათვლით) ისეთ შთაბეჭდილებას ქმნის, რომ სწორედ მან იცის პასუხი ყველა ამ კითხვაზე, თუმცა კი, სინამდვილეში, არც არაფერი იციან.  ეს ვითარება კომიკურად ჰგავს ნაციონალთა რიგებში შექმნილ სიტუაციას, როდესაც, ისევ და ისევ, ყველა “ნაციონალური ლიდერი” ჟურნალისტებთან საუბრისას შთაბეჭდილებას ქმნის, თითქოს სწორედ მან იცის, სად იმყოფება ამჟამად მიშა სააკაშვილი, ან რას აპირებს და რა გეგმები აქვს, თუმცა, რეალურად, არც მათ იციან რამე.

ყველაზე იდიოტურ მდგომარეობაში კი ჩვენ ვართ, ანუ ე. წ. “ხალხი”, რაკი კრებითი უტიფრობა არ არსებობს, ანუ პოლიტიკოსებისგან განსხვავებით, იმის საშუალებაც არ გაგვაჩნია, ისეთი შთაბეჭდილება შევქმნათ, ვითომდაც რაღაც ვიცით, მაგრამ არ ვიტყვით.

საგანელიძის განცხადება და ზოგიერთი სხვა სიმპტომიც მეტყველებს, რომ ივანიშვილის წასვლის შემდეგ (როგორც ჩანს, “ის მართლა წავიდა”) “ოცნებაში” დიდი დომხალი იწყება. ევროპულ სემანტიკაში ამ სიტუაციას სხვა სიტყვა-ცნებით აღნიშნავენ: “ბარდაკი”. ანუ, თუ ისევ მშობლიურ სემანტიკას დავუბრუნდებით: “ძაღლი რომ პატრონს ვეღარ ცნობს”.

თუმცა, “ნაციონალებს” ტყუილად უხარიათ: მათთანაც ანალოგიური სიტუაციაა. და, რაც ყველაზე საშიშია, სამივე მეტაფორა სულ მალე, შესაძლოა, მთელი ქვეყნის აღმნიშვნელი გახდეს.

ახალმა მთავრობამ არა მხოლოდ ის არ იცის, მართლა წავიდა თუ არა ივანიშვილი, არამედ იმაშიც ვერ გარკვეულა, თვითონ რა ქნას ახლა და როგორ უპასუხოს იმ უმთავრეს გამოწვევებს, რის გამოც წავიდა. თუ იმან ვერ იპოვა გამოსავალი, ესენი იპოვიან? არადა პასუხი ხომ გასაცემია? ამიტომაც მოქმედებენ “ნაკლები ბოროტების” პრინციპით:

 იუსტიციის მინისტრმა, თეა წულუკიანმა გამოაცხადა, რომ მართლმსაჯულების ხარვეზთა შემსწავლელი კომისია აღარ შეიქმნება. მერე კი დააზუსტეს სხვებმა, პოლიტიკური ტექნოლოგიის დაცვით: “არა, უბრალოდ, გადაიდოო”, მაგრამ ყველა მიხვდა, რომ ეს მხოლოდ სიტყვის მასალა იყო: “აღარ შეიქმნება” ნიშნავს, რომ იქმნებოდა და არ შეიქმნება. “იქმნებოდა” იმიტომ, რომ ათიათასობით ყველაზე ქმედითი და პასიონარული ადამიანის აქტივობა სჭირდებოდათ, როცა ხელისუფლებისთვის იბრძოდნენ. და “აღარ შეიქმნება”, რაკი ასეთი კომისიის შექმნა, რეალურად, სრულ კატასტროფას ნიშნავს:

“ხარვეზების გადახედვა” რა _ რომელი პატიმარი იტყვის, რომ მის საქმეში ხარვეზები არ იყო და სამართლიანად მიუსაჯეს? ვინც კი ოდნავ პოლიტიკურად ანგაჟირებული იყო, “პოლიტპატიმრად” გამოაცხადეს და გამოუშვეს. ბევრს ამნისტია შეეხო, მაგრამ ათასობით ადამიანი კვლავაც ელის სამართალს. არა მხოლოდ ციხიდან გამოშვებას, არამედ ქონების დაბრუნებას, რომელიც სააკაშვილმა და ოქრუაშვილმა რევოლუციის ტალღაზე აახიეს. სხვათა შორის, იმდროინდელ პრემიერ-მინისტრ ჟვანიას ძალიან აქტიური მონაწილეობით, რაკი სწორედ ის გახლდათ პასუხისმგებელი ბიუჯეტის შევსებასა და პენსიების გაცემაზე. თუმცა, ჩვეული დიპლომატიურობით თავი ისე ეჭირა და ისე ჭკვიანურად მოქმედებდა, შევარდნაძეები დღემდე მისი მადლიერნი არიან “მაგთის” ოფციონის წაგლეჯა-გამოსყიდვის ოპერაციის გამო, რის შედეგადაც ჯოხთაბერიძე საპყრობილიდან გამოვიდა.

“რამე რომ იყოს”, ის ფული მისთვისაც დასაბრუნებელი გახდება, რადგან ასევე უკანონოდ და თითიდან გამოწოვილი მოტივით წაგლიჯეს. ჰოდა, რა ქნან ახლა _ დაუბრუნონ? დაუბრუნოს ირაკლი ალასანიამ პანტიკო თორდიას საავიაციო ქარხანა? მაშინ რა დააშავა იმ ათასობით და ათიათასობით წვრილმა ბიზნესმენმა, ვისაც თუნდაც ჯიხური თუ პატარა მაღაზია დაუნგრიეს? “აქსისის” შენობა რომ არის ვაკეში წამოჭიმული, პატარა შუშის მაღაზიის ადგილას აშენდა. ჰოდა, დაანგრიეთ და დაუბრუნეთ მიწის ნაკვეთი კანონიერ მფლობელს. ისიც ან კვლავ ჯიხურს ააშენებს, ან საქონლის საძოვრად გამოიყენებს. ვისი რა საქმეა?

თეა წულუკიანის სასახელოდ უნდა ითქვას, რომ სწორედ მან იტვირთა პასუხისმგებლობა და მან თქვა უდიდესი საიდუმლო, რასაც ივანიშვილი ბოლო დრომდე ჩქმალავდა, ხოლო კბილაშვილმა, საადვოკატო იპოსტასში დაბრუნების წინ,  ბოლო პრესკონფერენციაზეც არ თქვა: შეუძლებელია, კროლით გადაცურო წყნარი ოკეანე!!!

 კი, ათასი გიჟი მოიძებნება, ვინც იალქნიანი გემით ცდის და გადაცურავს კიდეც. მაგალითად, უგო ჩავესი, ფიდელ კასტრო (ახალგაზრდობაში) და ა.შ. მაგრამ “მკლავურით” გადაცურვა... მართლა მეტისმეტია. გარდა ამისა, ხარვეზები მხოლოდ ბიზნესსაქმეებს ჰქონდა, ხოლო სისხლის სამართლის საქმეებს _ არა?

როგორც ჩანს, ბოლოს და ბოლოს მიიჩნიეს, რომ ნანა კაკაბაძის რისხვა “ნაკლები ბოროტებაა”. თუმცა, ჯერ ვერ ხვდებიან, რომ ქალბატონი კაკაბაძე მხოლოდ აისბერგის წვეროზე წამოსკუპებული სირინოზია: წყალქვეშ კი დიდი ციხის ბუნტი მზადდება, რომელიც ახალ ხელისუფლებას იმაზე ძვირად შეიძლება დაუჯდეს, ვიდრე ბაჩო ახალაიასა და ვანო მერაბიშვილს დაუჯდათ საბოლოოდ.

“ძაღლისა და პატრონის” ურთიერთქმედება არანაკლები სიმკვეთრით ჩანს თბილისის მერობის გარშემო ატეხილ აჟიოტაჟში. ზაზა პაპუაშვილი აშკარად თვლის, რომ დედაქალაქის მერობა, როგორც მინიმუმ, სხვაზე ნაკლებ არ დაიმსახურა. დავით ნარმანია თავს უკვე მერად განიხილავს და ორივე იყოფს ჯერ მოუკლავი დათვის ტყავს: გიგი უგულავაც იყრის კენჭს და მომავალი ადგილობრივი არჩევნები შეიძლება ნაციონალური რევანშის დასაწყისად იქცეს, რისი მთავარი მიზეზიც სწორედ მეოცნებეთა ღია “ურთიერთჭმაა” მერის სავარძლისთვის.

ჯიუტად არ ითვალისწინებენ, რომ ხალხს ასეთი რაღაცები ძალიან არ უყვარს, ძალიან!!! და კიდეც სჯის ხოლმე  იმ ხელისუფლებას, რომელიც ასე უყაირათოდ ეპყრობა ძალაუფლებას, ანუ ვერ ახერხებს პიროვნულ ამბიციათა მოთოკვას.

ამასობაში, უკრაინულ “მაიდანს” კვლავ მიშასა და გივის აჩრდილნი დასტრიალებენ. რა ენაღვლებათ, როცა ახალი ხელისუფლება და მთავრობა პირისპირ დარჩა გადაუწყვეტელ და ზოგიერთ გადაუწყვეტად პრობლემასთან?! ახლა უკვე შეიძლება ჰობისთვისაც მოიცალონ. არადა, უკრაინაში ძალიან საშიში პროცესები იწყება, რომლებიც საქართველოსაც ჩაიტანს პოსტსაბჭოურ ატლანტიდაში.

 პუტინმა ამ ქვეყანაში (ისევე, როგორც 2008 წლიდან საქართველოში) უკვე მიაღწია ყველაფერს, რაც სჭირდებოდა. მისი რეალური და მთავარი მიზანი არ ყოფილა თანამედროვე უკრაინის შეთრევა ევრაზიულ კავშირში და არც მაინცდამაინც ევროასოცირების ჩაშლა. პუტინმა იცის, რომ ერთიცა და მეორეც მხოლოდ სიმბოლური მნიშვნელობისაა. ნამდვილი მიზანი უკრაინის ბალკანიზაციაა! ანუ ამ ქვეყნის ქცევა სრული ქაოსითა და ანარქიით მოცულ ტერიტორიად _ ხელისუფლების გარეშე. უფრო ზუსტად, ცენტრალური ხელისუფლებისა, თორემ, ისევე როგორც გალიცია-ლვოვს, ანუ დასავლეთ უკრაინას, ასევე აღმოსავლეთსა და სამხრეთს, ესე იგი ყირიმ-ხარკოვ-ოდესა-დონეცკს, ნამდვილად გამოუჩნდებათ “პატრონი”.

კიევში თუ სისხლი დაიღვარა (არადა, გამორიცხული უკვე არაფერია) ასეთი სცენარი სავსებით რეალური გახდება. სევასტოპოლში უკვე ითხოვენ რუსული ჯარების შემოყვანას. არადა, რა შემოყვანა უნდა _ “შავი ზღვის ფლოტი” იქ არაა?

პუტინი ისევ წაუგებელ თამაშს თამაშობს: თუ იანუკოვიჩი გაბედავს ძალის გამოყენებას და საგანგებო მდგომარეობას გამოაცხადებს, ეს უკრაინის ევროპისგან საბოლოოდ მოწყვეტის წინაპირობა გახდება და ამის შემდეგ შემოვა თუ არა საბაჟო კავშირში, მნიშვნელობა აღარც აქვს. თუ ვერ გაბედავს, ხელისუფლებას დათმობს და ახალი არჩევნები დაინიშნება, არანაკლები ქაოსი დაიწყება, რომლის დროსაც აღმოსავლეთ უკრაინა უკვე ღია “მეხუთე კოლონის” როლს შეასრულებს.

ხოლო თუ უკრაინის ხელისუფლება, ოპოზიციის დასაშოშმინებლად, ევროკავშირთან ასოცირებას ხელს მოაწერს, მაშინ ეკონომიკური სანქციები ამუშავდება და ისედაც დასუსტებულ, წინააღმდეგობებით დავრდომილ უკრაინულ სახელმწიფოს მოსკოვი იოლად მოახრჩობს ბლოკადით. 

უკრაინის დაცემა კი საქართველოსთვის ერთადერთი რეალური ბაზრის ჩაკეტვას ნიშნავს მას შემდეგ, რაც ევროასოცირების ხელმოწერის კვალობაზე, რუსული ბაზარი კვლავ ჩაიკეტება ქართული პროდუქციისთვის.

ამასთანავე, ჩვენი ქვეყნის ეკონომიკაში მიმდინარე რეცესიის, ლარის გაუფასურებისა და სახელისუფლებო დომხალის ფონზე, საქართველოშიც შეიქმნება წინაპირობები უკრაინული “მაიდანის” ქართულ “მოედანზე” რეექსპორტისთვის. ორივეს ხომ ერთი ძირი აქვს: ორივენი ნეტარხსენებული საბჭოთა კავშირის ნანგრევებზე აღმოვცენდით, საბჭოთა მენტალობითა და ელიტებით.

ზურაბ ღოღობერიძე, გაზეთი „პრემიერი“, 4-11 დეკემბერი

FaceBook