გიორგი ფოფხაძე: “ცუდია, როცა ტოტალური უიმედობაა ქვეყანაში”

“ამ ერთი წლის განმავლობაში საქართველოს მთავრობა არა თუ პოზიტიურ მესიჯებს აგზავნიდა, არამედ საერთოდ არანაირად არ მუშაობდა ევროპის მიმართულებით”

“პრემიერს” ჟურნალისტი გიორგი ფოფხაძე ესაუბრა:

_ გიორგი, მოგესალმები, ხშირად ხდება ხოლმე ცალკეულ აღმატებულ მომენტებს ემოციურ დონეზე სინანულიც ახლავს. ვერაფრით წამოვიდგენდი, რომ ინაუგურაციაზე არ იქნებოდი და ერთგვარი შიშით გკითხე ამის შესახებ? რა ხდება, ეს არის პოლიტიკური კანონზომიერება, როდესაც მორალი უკან მიდის და ადამიანებს გონება ეხშობათ?

_ მე ვიქნებოდი თუ არა, ამას დიდი მნიშვნელობა არა აქვს, თუმცა მაინც მგონია, რომ ის ადამიანები, ვინც “ქართული ოცნების” გამარჯვებაში გადამწყვეტი როლი ითამაშა, მხედველობაში მყავს მედიაკავშირ “ობიექტივის” გუნდი, ირმა ინაშვილის ხელმძღვანელობით, ნამდვილად უნდა ყოფილიყვნენ მიწვეულნი ამ ინაუგურაციაზე. დღემდე მჯერა, რომ, რომ არა ციხის კადრები, გასული წლის არჩევნების შედეგები სულ სხვა იქნებოდა, მივიღებდით გაყალბებულ არჩევნებს და შემდგომი მოვლენები შესაძლებელია ძალიან ცუდად განვითარებულიყო... ციხის კადრები იყო ზუსტად ის გადამწყვეტი ფაქტორი, რის შემდეგაც იმჟამინდელმა მმართველმა გუნდმა არჩევნების გაყალბება ვეღარ გაბედა. თუ ამის დანახვა ახალ ხელისუფლებას არ სურს, ეს მათი საქმე და პრობლემაა. რეალობა კი ისაა, რაც გითხარით, უბრალოდ, სამწუხაროა, როცა ადამიანებს ძალიან მალე ავიწყდებათ ის, რაც რეალურად მოხდა.

_ ადამიანურად გული არ გწყდებათ, როდესაც გრძნობთ, რომ ხელისუფლება თუ სახელისუფლებო პერსონები თქვენ მიმართ უმადურები აღმოჩნდნენ?

_ ადამიანურად ძალიან ბევრ რამეზე მწყდება გული... გულდასაწყვეტია, როცა თანამდებობებზე ისევ იმ ხალხს ხედავ, ვის უმსგავსობასაც ცხრა წელი ამხელდი, ეკრანებზე უყურებ ისევ იმ კოლეგებს, რომლებიც ცხრა წელი რეჟიმს “აპრავებდნენ”, როცა ის მეგობრები, რომლებიც შენს კართან რიგში იდგნენ და გეხვეწებოდნენ, თუნდაც ერთი შეხვედრა მოგეწყო ევროსტრუქტურებში და გიმტკიცებდნენ, რომ შენს იქით სხვა გზა არ ჰქონდათ და შენ ხარ მათი ბოლო იმედი, ახლა ხელისუფლების სავარძლებში არიან ჩასკუპებულნი და ტელეფონზეც აღარ გპასუხობენ, როცა ქუჩაში ხედავ ოცნებაგაცრუებულ ადამიანებს, როცა სამართლიანობის გრძნობა პრაქტიკულად გამქრალია… ცუდია, როცა ტოტალური უიმედობაა ქვეყანაში.

_ ერთი წლის წინანდელ ამბავს გავახსენებ საზოგადოებას. ჩემთვის ცნობილია ისიც, რაც საჯაროდ არ გითქვამს არასოდეს, რა ძალისხმევა გასწიე სააკაშვილის რეჟიმის წინააღმდეგ და განსაკუთრებით ციხის კადრების ევროსტრუქტურებამდე მისატანად. რა იყო შენი მოტივაცია, ვიცი, რომ მატერიალური ჯილდო ამისთვის არ მიგიღია. პირიქით, მნიშვნელოვნად დაიხარჯე კიდეც.

_ არც მატერიალური, არც მორალური და არ არანაირი ჯილდო არც მიმიღია და არც ველოდი, მე და ჩემმა მეგობრებმა გავაკეთეთ ის, რასაც ნებისმიერი ადამიანი გააკეთებდა, ვისაც საკუთარი ქვეყანა და ხალხი უყვარს. შეიძლება ახლა რაც ვთქვი, ძალიან ტრაფარეტულია, მაგრამ მართლა ასე იყო ყოველგვარი მიკიბვ-მოკიბვის გარეშე. მოტივაცია იყო ერთადერთი, მინდოდა და მინდა, ჩემი ქვეყანა იყოს ზუსტად ისეთი, როგორ ქვეყანაშიც ახლა ვცხოვრობ ემიგრაციაში. მინდოდა და მინდა, რომ ჩემს ქვეყანაში არასოდეს არავინ არავის ამცირებდეს და ისეთივე პატივით ეპყრობოდეს, როგორი პატივითაც ადამიანს ეპყრობიან და აფასებენ საფრანგეთში, ბელგიაში, გერმანიასა და ნებისმიერ ცივილიზებულ ქვეყანაში.

_ მოდი, ისევ ციხის კადრებზე ვისაუბროთ. ის, რომ არა მხოლოდ ციხეებში, არამედ საზოგადოების სხვადასხვა სეგმენტში გაუსაძლისი ვითარება იყო, ყველასთვის ცნობილია. მაგრამ მოგვიანებით ირკვევა, რომ იმ კადრებში ჭარბად იყო “სპექტაკლი”. ეს რომ გცოდნოდა, ისევ აქტიური იქნებოდი?

_ ნამდვილად ვერ დაგეთანხმები, რომ ამ კადრებში იყო რამე სპექტაკლი. ეს რომ ასე ყოფილიყო, ევროსტრუქტურებში ამ კადრებს მე პირადად არც მივიტანდი და არც გავავრცელებდი. ევროპელ ჩინოვნიკებს სპექტაკლებით ვერ გააკვირვებ და თუ რამე სპექტაკლში გამოგიჭერენ, ძალიან ცუდი შედეგები მოჰყვება ამ სპექტაკლს და მის რეჟისორს პირადად.

_ ჩვენ პირად საუბრებში არაერთხელ გვითქვამს, რომ ქვეყანაში პიარი მოკვდა. ხელისუფლება ამას იმით ხსნის, რომ სააკაშვილი პიარით აცხოვრებდა ხალხს. რამდენად გამართლებულია ასეთი დამოკიდებულება და რამდენად სასარგებლოა ის ქვეყნისთვის?

_ ის, რაც ახლა ხდება სახელმწიფო პიარის მიმართულებით, რა თქმა უნდა, ძალიან ცუდია. ნამდვილად მჯერა, თუ ასე გაგრძელდა, ფატალური შედეგით დასრულდება ახალი მთავრობისთვის. ამას ვამბობ უკვე ერთი წელია და არავინ მიჯერებს, მიჯერებს კი არა, ყურსაც არავინ მიგდებს. თუმცა ვიყვირებ მანამ, სანამ არ გაიგებენ და არ მომისმენენ... წინააღმდეგ შემთხვევაში, კიდევ ერთხელ ვიმეორებ, ეს უმოქმედობა ძალიან ცუდ შედეგს მოიტანს ქვეყნისთვის.

_ რამდენიმე დღეში ვილნიუსის სამიტი უნდა გაიმართოს. ერთია პოლიტიკური გადაწყვეტილება, მეორეა განცდა. როგორ ფიქრობ, ბოლო ერთი წლის განმავლობაში საქართველო ევროპასა და დასავლეთს უგზავნიდა პოზიტიურ მესიჯებს? და ამ კონტექსტში ვიკითხავ _ არის საკმარისი და დამაჯერებელი ის სახელმწიფო პიარპოლიტიკა, რომელსაც ხელისუფლება დასავლეთში წარმართავს?

_ ამ ერთი წლის განმავლობაში საქართველოს მთავრობა არა თუ პოზიტიურ მესიჯებს აგზავნიდა, არამედ საერთოდ არანაირად არ მუშაობდა ევროპის მიმართულებით. თუ არ ჩავთვლით ჯეიმს აპატურაის განცხადებებს, რომელიც ზუსტად ერთი წლის წინათ, ასევე, გულისამაჩუყებლად აქებდა სააკაშვილის მთავრობას და სიყვარულს ეფიცებოდა საქართველოსა და ქართველ ხალხს უდიდესი დემოკრატიული პროგრესისთვის. რეალობაში სულ სხვა სურათი გვაქვს, და არცთუ სახარბიელო. ამ წუთში ის ევროჩინოვნიკებიც კი, რომლებიც სააკაშვილის რეჟიმის მიმართ ძალზე ოპოზიციურად იყვნენ განწყობილნი, ახალი მთავრობის მეგობრები ნამდვილად არ არიან. ამ ერთი წლის განმავლობაში ჩვენმა მთავრობამ არა თუ შეძლო, პოზიტიურად წარმოეჩინა თავი ევროპელების თვალში, არამედ ის ქულებიც გაფანტა, რომელიც მე და ჩემმა მეგობრებმა მედიაკავშირ “ობიექტივიდან” ამ ცხრა წლის შრომით დავაგროვეთ. არადა ამ ყველაფრის გამოყენება ნამდვილად შესაძლებელი იყო. რაც შეეხება ვილნიუსის სამიტს, მოდით, თავს ნუ მოვიტყუებთ და რაღაც ილუზორულ სამიტებსა და გაურკვეველ “აღმოსავლეთისა” თუ “დასავლეთის” პარტნიორობებს ნუ გავიხდით იდეალად. საქართველოს მოსახლეობის რამდენმა პროცენტმა იცის, რას ნიშნავს ასოცირების ხელშეკრულება, რას მოგვიტანს ჩვენ ეს ყველაფერი და რამდენად დაგვაახლოებს ევროპასთან? 99%-მა არ იცის, ხომ? ჰოდა, ესაა უბედურება, ასეთივე ასოცირების ხელშეკრულება ევროკავშირთან გაფორმებული აქვს ალჟირს, ტუნისს, მაროკოს, ეგვიპტეს და თვით პალესტინის ავტონომიასაც კი. და ისმის კითხვა, რა მისცა ამ ქვეყნებს ასოცირების ხელშეკრულებამ? დააახლოვა ისინი ევროპასთან? ალჟირელები ან ტუნისელები უვიზოდ დადიან ევროპაში? დემოკრატია განვითარდა ამ ქვეყნებში?.. არა? ჩვენ რას ველით? ერთი რამე მინდა ვიკითხო: არ მოგბეზრდათ ილუზიებში ცხოვრება?.. ვილნიუსის სამიტი კი არა, ათი ვილნიუსის სამიტი და ასოცირების ხელშეკრულება ვერ გვიშველის, თუ ჩვენ არ ავაშენებთ სახელმწიფოს. ისეთი ქვეყანას, რომელიც მართლა აკმაყოფილებს ევროპულ სტანდარტებს. წინააღმდეგ შემთხვევაში ვერც “მაპი” და ვერც “მაპზე” უკეთესი” ვერ გვიშველის და ვიცხოვრებთ ასე ილუზიებში მუდმივად.

_ ბიუჯეტი არ სრულდება, სამართლიანობა გვირაბის ბოლოსაც არ ჩანს, ხელისუფლება ხალხს ემალება და ისე მართავს პრეზიდენტის ინაუგურაციას, პრემიერი ყველას ჭკუას ასწავლის, სტრატეგიული პარტნიორი ინაუგურაციაზე “კანტორის” ადმინისტრატორითაა წარმოდგენილი, ხელისუფლება მოითხოვს, რომ არ აკრიტიკონ და ა.შ. ამ ფონზე გრჩებათ შთაბეჭდილება, რომ ქვეყნად ვინმე რამეზე არის პასუხისმგებელი? თუნდაც სტუმრების სიის შედგენაზე და თუნდაც ქვეყნის პოლიტიკური კურსის განსაზღვრაზე?

_ იცით, რა? ერთი მხრივ, პომპეზური ინაუგურაციები მართლა არ მომწონს, მაგრამ აქ ისევ მთავრობის უსუსურ ლობისტებს მინდა დავაბრალო ყველაფერი. მათი ვალი და მოვალეობა იყო, გაეკეთებინათ უცხოელი მაღალი რანგის სტუმრების მოწვევის ორგანიზება, რაც არ გააკეთეს, ან ვერ გააკეთეს. ორივე შემთხვევაში მათი ბრალია ის, რომ ერთადერთი პრეზიდენტი იდგა ინაუგურაციაზე, მაშინ როცა სააკაშვილის ლობისტებმა 2008 წელს აგვისტოს ომის პირობებშიც კი შეძლეს და ექვსი პრეზიდენტი ჩამოიყვანეს საქართველოში. ნამდვილად არა მგონია, რომ ინაუგურაციის ორგანიზატორებს ასეთი დავალება არ მიეცათ ლობისტებისთვის. უბედურება ის არის, რომ მათ ეს ვერ შეძლეს.

_ დაბოლოს, რა არის მთავარი პოზიტივი და ნეგატივი, რომელიც ამ ერთი წლის განმავლობაში თქვენთვის ყველაზე მნიშვნელოვანია.

_ მთავარი პოზიტივი, ჩემი აზრით, არის ის, რომ ხალხში ის შიში გაქრა, რაც ასე დამთრგუნველი იყო ამ ცხრა წლის განმავლობაში... აი, ნეგატივი კი ნამდვილად ბევრია და იმდენი შემიძლია ჩამოვთვალო, რომ ერთი ინტერვიუც არ გვეყოს. მთავარი და უმთავრესი ნეგატივი მაინც სამართლიანობის აღდგენის აგრერიგად გაჭიანურებაა, რომელმაც შეიძლება ძალიან მალე იმაზე მეტი ნეგატივი მოუტანოს ქვეყანას, რაც ჩვენ წარმოგვიდგენია.

გეგა სილაგავა, გაზეთი „პრემიერი“, 20-26 ნოემბერი

FaceBook