ქვეყანას თამაზ თამაზაშვილი მართავს

“ქვეყანას თამაზ თამაზაშვილი მართავს”; რას ნიშნავს ფარცხალაძის გაპროკურორება?; აურზაური ომბუდსმენის ოფისში; როგორ ჩაიფუშა ლამაზი ოცნება “TV-9”-ზე; პრეზიდენტის პირველი “ინტერვიუ დათვთან”;

მომავალი პრემიერ-მინისტრი, ირაკლი ღარიბაშვილი ჯერ არათუ დამტკიცებული არ არის თანამდებობაზე, არამედ არც კი წარდგენილა, როგორც ოფიციალური კანდიდატი. ვერც ვერავინ წარადგენდა, რაკი ახალი კონსტიტუცია ძალაში მხოლოდ პრეზიდენტის ინაუგურაციის შემდეგ შედის, მერე ჯერ საპარლამენტო უმრავლესობამ უნდა შესთავაზოს პრეზიდენტს პრემიერის კანდიდატურა, პრეზიდენტმა პარლამენტში დააბრუნოს განსახილველად, საკანონმდებლო ორგანომ დაამტკიცოს მთავრობის მეთაური და დაკომპლექტდეს მინისტრთა კაბინეტი.

თუმცა, ამ პროცედურებს, როგორც ვხედავთ, არავინ ელოდება და ძალიან საინტერესოა, რომ ირაკლი ღარიბაშვილი ჯერ კიდევ ბიძინა ივანიშვილის პრემიერობის დროს (თუნდაც ეს პრემიერობა უკვე ფორმალური იყოს), ცდილობს, შეარჩიოს კადრები, რაკი პროცესი საზოგადოების დიდ ინტერესს იწვევს, ხოლო მომავალ პრემიერ-მინისტრს აშკარად არ სურს, ხალხის თვალში პასიურად გამოიყურებოდეს.

28 წლის ალექსანდრე ჭიკაიძის დანიშვნა შინაგან საქმეთა მინისტრად მაშინვე გამოიყენა ოპოზიციამ, რათა ისევ აეგორებინა ე.წ. “თამაზ თამაზაშვილის” თემა. გეოპოლიტიკური პროექტებიდან და ვარდების რევოლუციის ექსპორტიდან ისევ ჟურნალისტურ გამოძიებაში დაბრუნებულმა გივი თარგამაძემ, აგრეთვე, ნაციონალთა სხვა ლიდერებმა განაცხადეს, რომ, რაკი ჭიკაიძე კახეთში მუშაობდა, ხოლო მამამისი ძველი პოლიციელია (უფრო ზუსტად, მილიციელი), მაშასადამე, შინაგან საქმეთა ახალი მინისტრი არა ღარიბაშვილს, ან ივანიშვილს, არამედ თამაზ თამაზაშვილს შეურჩევია.

ანუ, ბიძინა ივანიშვილი კი არ აპირებს “დენ სიაპინობას” და “დონ კორლეონობას” ჩრდილში გადასვლის შემდეგ, არამედ კახეთის პოლიციის ყოფილი უფროსი, ირაკლი ღარიბაშვილის სიმამრი და ჭიკაიძის მამის ძველი კოლეგა, თამაზ თამაზაშვილი მართავს ქვეყანას!!! ამაზე მეტი უბედურება რა უნდა დაგვმართნოდა?

თუმცა, საბედნიეროდ, სტერეოტიპი “თამაზ თამაზაშვილის” (ბრჭყალებში ჩავსვათ გვარი და სახელი, რაკი ლამის ბრენდად იქცა) ძლევამოსილების შესახებ, სინამდვილეში მტკნარი სისულელეა. გადაწყვეტილება მართლა ღარიბაშვილმა მიიღო. რაც შეეხება უბედურ “თამაზ თამაზაშვილს”, რომლის მონსტრუალიზება მიშას წინასაარჩევნო პიარის ცენტრალურ თემად იქცა 2012 წელს, შეუძლებელია, არ გაგახსენდეს კომიკური სცენა ბათუმში, როდესაც პრეზიდენტმა მოქალაქეებს წარუდგინა შინაგან საქმეთა მინისტრი ეკატერინე ზღულაძე (ახლახან გათხოვილი ნაგიჟარი ფრანგი ფილოსოფოსის ანდრე გლიუკსმანის ვაჟზე) და ჩვეული რიხით ეკითხებოდა სრულიად საქართველოს პირდაპირ ეთერში: “აბა, ეს უფრო მოგწონთ თუ თამაზ თამაზაშვილი?” “ეს გოგონა უფრო მოგწონთ, თუ თამაზ თამაზაშვილი?!!!” “გადაწყვიტე, ქართველო ერო!” და ასე შემდეგ, და ასე შემდეგ.

უბრალო ხალხისთვის, ვისაც სახელისუფლებო ფიგურათა კონცეპტუალური სხვაობა იმაზე ნაკლებად ესმის, ვიდრე გლიუკსმანის ეპატაჟური ფილოსოფია, მიშას კითხვა ასე ჟღერდა: “ეს გოგონა უფრო ლამაზია, თუ თამაზ თამაზაშვილი?!!!” ამ უკანასკნელს ვიწრო კახურ წრეში დაუკვნესია კიდეც: “რა ვქნა, ეს ოხერი, რა წყალში ჩავვარდე, ამ ეკა ზღულაძეზე ლამაზი მე რანაირად უნდა ვიყოო”.

თუმცა ბედისწერას ვერ გაიქცევი: გივი თარგამაძისა და ჩიორა თაქთაქიშვილის ძალისმხმევით, “თამაზ თამაზაშვილი” ქართული პოლიტიკისა და “მასათა მძვინვარების” საზომი ხდება. როგორც “როეს” რაოდენობა სისხლში: “ერთი როე, ორი როე”... “ერთი თამაზაშვილი, ორი თამაზაშვილი...”

ჰოდა, რა ქნას ახლა – პლასტიკურ ოპერაციას ხომ ვერ გაიკეთებს ამ ხნის კაცი?

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

ხუმრობა იქით იყოს და როგორც ალექსანდრე ჭიკაიძის, ასევე ახალი მთავარი პროკურორის ფარცხალაძის შემთხვევაში, ირაკლი ღარიბაშვილმა, სინამდვილეში, თავისი მზარდი დამოუკიდებლობა დაადასტურა. დამოუკიდებლობა ბიძინა ივანიშვილისგან, რომელიც, როგორც ჩანს, მართლა არ აპირებს, ჩაერიოს მემკვიდრის საქმიანობაში და მზადაა, მას სრული კარტ-ბლანში დაუთმოს. თუმცა ეს “კარტა” ტოტალურ პასუხისმგებლობასაც ნიშნავს.

რაც შეეხება ოთარ ფარცხალაძეს, რომელიც ბოლო დრომდე ფინანსთა სამინისტროს საგამოძიებო სამსახურს ხელმძღვანელობდა, მისი დაწინაურება უეჭველად გულისხმობს, რომ სააკაშვილის გუნდისა და ნაციონალთა ამჟამინდელი თუ ყოფილი ელიტის წინააღმდეგ სწორედ ფინანსური დარღვევების გამო გაძლიერდება წნეხი. ეს თემა ბევრად უკეთ “გაიყიდება” დასავლეთში, სადაც ურიცხვია ყოფილ პოლიტიკოსთა თუ ჩინოსანთა ლეგიონი, რომელთაც კორუფციული ბრალდებებით აგებინეს პასუხი.

ოთარ ფარცხალაძე კი ირაკლი ოქრუაშვილის გამოცდილებას გაიზიარებს, რომელიც იოლად აპატიმრებდა ყველას, ვისაც ფინანსური შინაარსის შემცველ თუნდაც ერთ დოკუმენტზე ჰქონდა ხელი მოწერილი შევარდნაძის პრეზიდენტობისას. ეს აბსოლუტურად გარდაუვალია და არავითარ შეწყალებას პრეზიდენტი მარგველაშვილი არ აპირებს. შესაძლოა, ერთადერთი გამონაკლისი თვით სააკაშვილი გამოდგეს, ისევე, როგორც ფორდმა შეიწყალა ნიქსონი, ოღონდ ამერიკულ და ქართულ კანონმდებლობას შორის ის განსხვავებაა, რომ ამერიკის შეერთებულ შტატებში სახელმწიფოს მეთაურს ნებისმიერ დროს შეუძლია შეიწყალოს ბრალდებული, ანუ ჯერ კიდევ სასამართლოს გამამტყუნებელი განაჩენის დადგომამდე – გამოძიების პროცესშიც კი. საქართველოში სულ სხვა ნორმა მოქმედებს, რომელიც ჯერჯერობით ხელს უშლის მიშას, შეიწყალოს, მაგალითად, ბაჩო ახალაია ან ვანო მერაბიშვილი, თუმცა თინიკო ხიდაშელმა ამას წინათ ბუნდოვნად განაცხადა, რომ ამგვარ შესაძლებლობას მაინც არ გამორიცხავს. ვთქვათ, პრეზიდენტ მარგველაშვილის ინაუგურაციის წინა დღეს, რაც, დიდებული “საჩუქარი” იქნება საინაუგურაციოდ, რომელზეც ექსპრეზიდენტს არ ეპატიჟებიან.

მიშა ამის გამო განსაკუთრებით არც იდარდებს. მისთვის კომფორტული პოზიციაა გარეშე დამკვირვებლის როლი იმ პროცესებზე, რაც ქვეყანაში იწყება. ძალიან საშიში მოდელი გახდა აურზაური ომბუდსმენის ოფისში. უჩა ნანუაშვილმა სიტუაცია “ვერ დაიჭირა” და მასშტაბური სკანდალიც მიიღო. მოსალოდნელია, უახლოეს წლებში, საქართველო სწორედ ამგვარი სკანდალების, PR-პროვოკაციებისა და განუწყვეტელი გნიასის ქვეყნად იქცეს, როგორც შევარდნაძის ბოლო წლებში, როდესაც საღამოობით მთელი ქვეყანა გაფაციცებით ელოდა, როდის დაასრულებდა წიკ-წიკს საათის ისარი “9-საათიანი კურიერის” წინ, რაკი დანამდვილებით იცოდა, რომ რაიმე სკანდალს “აუფეთქებდნენ” და სტრესსაც მოიხსნიდა გლადიატორთა მორიგი, სისხლიანი ბრძოლის ხილვით.

ჩვენი ხალხის მენტალობის, ანუ “ბაზრის მოთხოვნის” შესაბამისად, არ არის გამორიცხული, დავბრუნდეთ ეპოქაში, როდესაც ტელეეთერში საცეკვაო კონკურსებს ისევ გაუთავებელი, ყოველდღიური “თოქ-შოუები” ჩაანაცვლებს ყველა არხზე, ანუ ვერსად გადართავ, რომ ქართული პოლიტიკის მიმდინარე მარაზმის მორიგ “ზელვას” არ დაგასწრონ, ნაცვლად რაიმე ლამაზი გასართობი პროგრამისა, როგორც ყველა ნორმალურ ქვეყანაში.

აქვე უნდა ითქვას: ძალიან უცნაურად გაქრა საინფორმაციო სივრციდან “მეცხრე არხის” ბაზაზე დამოუკიდებელი საავტორო ტელევიზიის შექმნის პროექტი. “Iifno-9” ორ მილიონ დოლარად გაიყიდა ოფშორულ ზონაში რეგისტრირებულ კომპანიაზე. მაგრამ ტელევიზიას რა ბედი ეწია, იცის ვინმემ? ხომ გვეუბნებოდნენ ინიციატორები, რომ დღე-დღეზე ლამის უფასოდ ან მცირე ფასად მიიღებდნენ და შექმნიდნენ ბიუჯეტურ ტელევიზიას? ახლა, რატომღაც კითხვებიც აღარ ისმის, არათუ პასუხები.

ამაში ძალიან მკაფიოდ ჩანს, რას აპირებს ბიძინა ივანიშვილი გადადგომის შემდეგ და რამდენად მართალია, თითქოს ის სამოქალაქო საზოგადოების განვითარებასა და მის ლიდერობას გეგმავს. სინამდვილეში, ბიძინა ივანიშვილს აქვს ბიზნესმენის ჯანსაღი ინსტინქტი და მენტალობა, რომელიც ამგვარ ინიციატივებს ვერ ეგუება, ამიტომაც გაიწელა უსაშველოდ “TV9”-ის აქციონირების პროცესი და არავინ იცის, როდის დაბრუნდება ეთერში ეს არხი, თუ დაბრუნდება საერთოდ.

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

ინაუგურაციამდე რამდენიმე დღით ადრე, გიორგი მარგველაშვილმა ინტერვიუ მისცა რუსულ ОРТ-ს.

ყველაზე გავლენიანი და მრავალრიცხოვანი აუდიტორიის მქონე გადაცემა “Воскресное время”-ს წამყვან ირადა ზეინალოვასთან საუბარი ტკბილი და თბილი აღმოჩნდა, როგორც “ბაბაიას” ძახილი დათვისთვის. “ნაციონალებმა” მაშინვე მკაცრი პროტესტი განაცხადეს, მარგველაშვილის ინტერვიუს “სამარცხვინო” უწოდეს და ახლად არჩეულ პრეზიდენტს “ოკუპანტთან კომუნიკაციის სტილი” დაუწუნეს. აქაოდა, სულ “ოკუპანტ-ოკუპანტ” რატომ არ ეძახაო.

2004 წელს, როდესაც მიშა სააკაშვილი პრეზიდენტი გახდა, პუტინს “მისაბაძი ლიდერი” უწოდა და მასთან კრემლში შეხვედრის წინ ჟურნალისტთა თანდასწრებით ილოცა კიდეც, როცა პირველი ვიზიტით არა ვაშინგტონს, არამედ მოსკოვს ეწვია. “არ ვაპირებთ დამატებითი პრობლემები შევიქმნათო”, – ამბობდა მიშა, როცა “დსთ”-დან გამოსვლის შესახებ ეკითხებოდნენ. განა ეს “ბაბაიას” ძახილი არ იყო? თუ აფხაზეთი ან სამხრეთ ოსეთი არ ყოფილა იმ დროს რეალურად ოკუპირებული, რუსული ჯარის სამშვიდობო სტატუსის მიუხედავად?

მაგრამ “არ გამოვიდა”. არ გამოვიდა პირველ რიგში იმიტომ, რომ დავიწყეთ რევოლუციის ექსპორტი უკრაიანში, რომელიც რუსეთისთვის არა მხოლოდ და არა იმდენად გეოპოლიტიკურად მნიშვნელოვანი ტერიტორიაა, რამდენადაც მისი ისტორიული იდენტობის საფუძველია: კიევის რუსეთის გარეშე რუსული იდენტობა წარმოუდგენელია.

თუკი რამ თქვა მარგველაშვილმა ამ პირველ ინტერვიუში არსებითი, მხოლოდ ის, რომ საქართველო აღარ აპირებს ბჟეზინსკის შიზოიდური სქემების გამო იქცეს მსხვერპლად, როდესაც შემდეგ, როცა “საქმე-საქმეზე მიდგება”, პარტნიორები თეთრი სახლის “სიტუაციურ დარბაზში” შეიკრიბებიან და უშიშროების საბჭოს მდივანი რიტორიკულ კითხვას დასვამს: “ჩვენ რა, მზად ვართ საქართველოს გულისთვის ვიომოთ რუსეთთან?!”

ეს სცენა კონდი რაისმა აღწერა მემუარებში.

“ესტონეთის გულისთვის” ან “ისრაელის გულისთვის” შეიძლება კიდეც ეომათ, მაგრამ “საქართველოს გულისთვის?”

“ჩვენი გულისთვის” თავი იმდენადაც კი არ შეიწუხეს, რომ ომიდან რამდენიმე წელიწადში საქართველოში სიმბოლური სამხედრო ყოფნა მაინც დაეფიქსირებინათ. “დროშა აღემართათ”, ასე ვთქვათ.

ახლა, რამდენჯერაც არ უნდა მოგვიყვნენ ზღაპრები “მეექვსე ფლოტზე, რომელსაც პამპერსების გარდა კიდევ მოჰქონდა რაღაც” – სინამდვილეში არაფერიც არ მოჰქონდა, ხოლო საქართველო ბჟეზინსკის Think-tank-ის ერთ-ერთ წარუმატებელ პროექტად ჩამოწერეს. ჩამოწერეს და უმალ დაივიწყეს, როგორც შარშანწინდელი თოვლი, რომელიც მარგველაშვილმა ახსენა, სინამდვილეში, საკმაოდ დიპლომატიურ ინტერვიუში.

გასაკვირი იქნებოდა, პირველივე ინტერვიუ “ევროპის განთავისუფლების მესამე ტალღაზე” ლაპარაკით დაეწყო. თუმცა, ეს ინტერვიუც და სოჭის ოლიმპიადის თემაც მნიშვნელოვან ტესტად იქცევა. ისევე, როგორც ნატო-ს მომავალ სამიტში მონაწილეობა სტატისტთა როლში, როდესაც ერთი მხრივ MAP-ს არ გვაძლევენ, რათა მოსკოვი არ გააღიზიანონ, მაგრამ მეორე მხრივ, ის კი აწყობთ, მუდმივად ვიმყოფებოდეთ ცასა და დედამიწას შორის გამოკიდებულნი, მოლა ნასრედინის სახედარივით სტაფილოსკენ მოძუნძულე, რათა თავად სახე შეინარჩუნონ და იმეორონ ყალბი მანტრა: “ყველა ქვეყანას აქვს თავისუფალი არჩევანის უფლება” და “რუსეთი ვერ დაადებს ვეტო-ს ალიანსში საქართველოს მიღებას”. აგერ ვხედავთ, თუ არ ადებს ვეტოს, არათუ წევრობას, არამედ MAP-საც კი!

მარგველაშვილს ეყო გამბედაობა, დაედასტურებინა, რომ ახალ ხელისუფლებას რუსული მიმართულებით ახალი სტილი ექნება. წინააღმდეგ შემთხევავში საერთოდ რა აზრი ჰქონდა ხელისუფლების შეცვალას? და რომ არც ის თავად და არც ირაკლი ღარიბაშვილი თაქთაქიშვილ-მალაშხიას სავარაუდო დემარშებზე არ ააგებენ კონკრეტულ პოლიტიკას.

კიდევ უფრო მეტი: რუსულ პრესაში გაჩნდა პროექტი, რომ სოჭის ოლიმპიადის დროს იგეგმება ქართულ-რუსული მოლაპარაკება აფხაზეთისა და სამხრეთ ოსეთის ლიდერთა მონაწილეობით.

უახლოესი მომავალი გვიჩვენებს, ეყოფა თუ არა ახალ ხელისუფლებას გამბედაობა, არა მხოლოდ ინტერვიუებში გაამჟღავნოს ალტერანტიული სტილი, არამედ შინაარსობრივად შეცვალოს პოლიტიკა, რომელმაც, ჯერჯერობით, სამარცხვინოდ დამარცხების, უბედურებისა და მოკავშირეთა გულგრილობის გარდა, საქართველოს არაფერი მოუტანა.

ზურაბ ღოღობერიძე, გაზეთი "პრემიერი". 13-19 ნოემბერი

FaceBook