პაატა გაფრინდაშვილი: საქმე გვაქვს ცნობილ მოვლენასთან _ “ნაბიჯი წინ, ორი ნაბიჯი უკან”

“პრემიერმა ივანიშვილმა საზოგადოება და ხალხი პოლიტიკურ უმწიფრობაში არაერთხელ “ამხილა”. რა თქმა უნდა, ის იგივეს ფიქრობდა პოლიტიკურ ელიტაზეც და ვერ ანდობდა მათ პრეზიდენტად ასარჩევი თუ პრემიერად წარსადგენი კანდიდატების შერჩევის საპასუხისმგებლო გადაწყვეტილებებს”

“პრემიერს” ესაუბრა საქართველოს ყოფილი ელჩი ეუთოში, საქართველოს რეფორმების ასოციაციის (GRASS) დირექტორის მოადგილე პაატა გაფრინდაშვილი:

_ რადგან ხელისუფლებას მოძალებული აგრესია აქვს ნებისმიერი კრიტიკული აზრის მიმართ, მოდით, წარმატებებით დავიწყოთ. რა მიგაჩნიათ “ქართული ოცნების” უმთავრეს წარმატებად განვლილ პერიოდში?

_ ხელისუფლების მხრიდან კრიტიკული აზრის მიმართ არაჯანსაღ დამოკიდებულებას, სამწუხაროდ, ნამდვილად ჰქონდა ადგილი და არაერთხელ. აქ, უპირველეს ყოვლისა, ვგულისხმობ პრემიერ ივანიშვილის არასწორ ინსტინქტებს, რაც განსაკუთრებით ღიად ექსპერტებთან და ჟურნალისტებთან სხვადასხვა შეხვედრების დროს გამოვლინდა. მიუხედავად პრემიერის მცდელობისა, საზოგადოება დაერწმუნებინა, რომ მისი ამგვარი ქმედება სხვა არაფერი იყო, თუ არა მისი მცდელობა, ჰქონოდა კონსტრუქციული დიალოგი, საზოგადოებამ მთლიანობაში სწორი და ადეკვატური შეფასება მისცა მას და მიუღებელი უწოდა.

არასწორია და არ უწყობს ხელს დემოკრატიული პროცესის განვითარებას და მის კონსოლიდაციას, როცა მთავარ ოპოზიციურ ძალასთან თანამშრომლობის უარყოფას კატეგორიულად ცდილობ, თუმცა ამ ნეგატივს კიდევ უფრო ამძაფრებს ის, რომ კრიტიკული აზრი მოიაზრება არა როგორც დამოუკიდებელი კრიტიკა, არამედ ის აპრიორი განიხილება როგორც პოლიტიკურად მოტივირებული და დაკავშირებული ოპოზიციურ პოლიტიკურ ძალასთან. ამგვარი იარლიყების მიწებება კი ხელს უწყობს საზოგადოების გათიშვას და არა მის გამთლიანებას. იმედი მაქვს, რომ ხელისუფლება, განსაკუთრებით ივანიშვილის პოლიტიკიდან წასვლის შემდეგ (იმედი ვიქონიოთ, რომ ის ნამდვილად მიდის), მიხვდება, რომ ამ წრეზე სიარული მას და ქვეყანას მხოლოდ ზიანს მოუტანს და არა სიკეთეს.

რაც შეეხება წარმატებებს _ პარლამენტის თავმჯდომარეს უყვარს ხოლმე თქმა, რომ ბიძინა ივანიშვილმა საქართველო ჩამოიარა, ლაშქარი შეკრიბა და გამარჯვება მოიპოვა. თუმცა ისიც ფაქტია, რომ ამ “ლაშქარს” ძირითადად მაშინდელი ხელისუფლების, სუბიექტური თუ ობიექტური მიზეზების გამო, მიუღებლობა და ივანიშვილის ფინანსური რესურსი აერთიანებდა და კოალიციაში გაერთიანებულ სხვადასხვა პოლიტიკურ სუბიექტებს საქართველოს განვითარების სხვადასხვა ფუნდამენტურ საკითხზე, მათ შორის ქვეყნის ორიენტაციაზე, შეუთავსებელი დამოკიდებულება ჰქონდა. შესაბამისად, ამ ხელისუფლების ერთ-ერთ მთავარ წარმატებად მე ჩვენი ქვეყნისთვის აბსოლუტურად მიუღებელ ორიენტაციასთან დაკავშირებულ “ექსპერიმენტულ” დამოკიდებულებათა დაჩრდილვასა და გადაფარვას და საქართველოსთვის უალტერნატივო ევროპული და ევროატლანტიკური კურსის გაგრძელებას ჩავთვლიდი.

დემოკრატია არ არის ერთი ან ორი სწორად ჩატარებული არჩევნები და სწორედ ამიტომ მისასალმებელია, რომ ქვეყანაში გრძელდება და უფრო მტკიცდება ე.წ. “საარჩევნო დემოკრატია”.

დადებითად შევაფასებდი სოფლის მეურნეობის სფეროში (მაგალითად, შეღავათიანი აგროკრედიტების პროექტი) გადადგმულ რიგ ნაბიჯებს, რამაც თანმიმდევრულობის შემთხვევაში მომავალში ხელი უნდა შეუწყოს ბიზნესაქტივობებისა და, შესაბამისად, დასაქმების ზრდას.

_ საპრეზიდენტო არჩევნებში გამარჯვებული გიორგი მარგველაშვილი წინასაარჩევნოდ აცხადებდა, რომ 27 ოქტომბერს კოაბიტაცია დასრულდებოდა. საზოგადოების ერთმა ნაწილმა სამომავლო პროცესი _ “კუდიანებზე დევნას”, სხვამ კი სამართლიანობის “ზეიმს” დაუკავშირა. შემდგომ მარგველაშვილმა განმარტა, რომ საუბარი იყო, პრეზიდენტის მიერ მთელი რიგი საკითხებისადმი ხელის შეშლაზე _ ელჩების დანიშვნის გაჭიანურებაზე, ვეტოებზე და ა.შ. რამდენად ჯდება კოაბიტაციის კონტექსტში დასახელებული “ხელისშემშლელი” გარემოებები და თქვენ, როგორც დიპლომატი, როგორ აღიქვამთ დეკლარირებული პროცესის დასრულებას?

_ წინასაარჩევნო კამპანიის დროს კოაბიტაციის წინააღმდეგ ბრძოლაში რამდენიმე კანდიდატი, მათ შორის სახელისუფლებო კანდიდატი გიორგი მარგველაშვილი, “ეჯიბრებოდა” ერთმანეთს. როგორც ჩანდა, მარგველაშვილის საარჩევნო შტაბმა ორგანზომილებიანი ამოცანა დაისახა მიზნად: პირველი _ არსებული პრობლემები ობიექტური (მაგალითად, ეკონომიკაში) თუ სუბიექტური (სამართლიანობის ისე ვერ აღდგენა, როგორც ამას კოალიცია “ქართული ოცნება” საპარლამენტო არჩევნებამდე ჰპირდებოდა მოსახლეობას), პრეზიდენტისა და მისი პოლიტიკური გუნდისთვის დაებრალებინა და შესაბამისად ეთქვა, რომ ამ “დროებით სიძნელეებს” კოაბიტაციის დამთავრებით დაასრულებდა; მეორე _ მისი რიტორიკა ამ მიმართულებით უფრო დამაჯერებელი უნდა ყოფილიყო, ვიდრე მისი პოპულისტი მეტოქეებისა (ბურჯანაძე და სხვები), რომლებიც “საღვთო ომს” აწარმოებდნენ კოაბიტაციის დასამარცხებლად.

სწორედ ამიტომ იყო, რომ კოაბიტაციის წინააღმდეგ გამოცხადებული “ჯვაროსნული ომი” რიგ შემთხვევებში კომიკურ ხასიათს იღებდა. მაგალითად, მაშინ, როცა მარგველაშვილი ამბობდა, რომ კოალიცია “ქართული ოცნება” “ერთიან ნაციონალურ მოძრაობასთან” კოაბიტაციაში არასდროს შესულა, რაც მცდარი იყო, ან თუნდაც, მაშინ, როცა ის პრეზიდენტის ვეტოებზე საუბრობდა და ზოგიერთ შემთხვევაში ის ან პრემიერი თავად არ იყვნენ ამა თუ იმ კანონპროექტის პარლამენტის მიერ პირვანდელი სახით მიღების მომხრე და ა.შ. კოაბიტაციის წინააღმდეგ ბრძოლა განსაკუთრებით კომიკური იყო ბურჯანაძის შემთხვევაში, ვინაიდან საქმე ისაა, რომ მისი არჩევის შემთხვევაში, კოაბიტაცია, მისი პოლიტიკური ფენომენიდან გამომდინარე, ნამდვილად ვერ დამთავრდებოდა.

კომიკურობის მიღმა მიუღებელი და არადემოკრატიული კი ის გახლდათ, რომ კოაბიტაციის წინააღმდეგ ბრძოლის ამგვარი აგრესიული დეკლარირება ოპოზიციურ პოლიტიკურ ძალასთან თანამშრომლობას სულ უფრო და უფრო გამორიცხავდა.

კოაბიტაციასთან დაკავშირებით კი რეალობა შემდეგი გახლავთ: კოაბიტაცია, როგორც პოლიტიკური ფენომენი, მისი კლასიკური გაგებით, ბატონ მარგველაშვილის პრეზიდენტად არჩევის შემდეგ მართლაც დასრულდა, ვინაიდან “კოაბიტაცია”, მოკლედ რომ ვთქვათ, პოლიტიკაში იმგვარ სიტუაციას ეწოდება, როდესაც ქვეყნის მეთაური თავის მოვალეობას მასთან დაპირისპირებული პოლიტიკური პარტიის მიერ პარლამენტში უმრავლესობით ყოფნის პირობებში ასრულებს. თუმცა, ბუნებრივია, ჩვენი ქვეყნის, განსაკუთრებით მისი ახალი პოლიტიკური სისტემის პირობებში, გამორიცხული არაა, ის კოაბიტაციური მმართველობის ფორმა მომავალშიც განმეორდეს ხოლმე. მაგრამ რაც შეეხება მმართველი კოალიციის თანაცხოვრებას ოპოზიციურ “ნაციონალურ მოძრაობასთან”, ის, ბუნებრივია, გაგრძელდება, როგორც საპრეზიდენტო არჩევნების შედეგებიდან, ასევე პარლამენტში ამ ოპოზიციური ძალის სოლიდური წარმომადგენლობიდან გამომდინარე.

_ პაატა გაფრინდაშვილი, საქართველოს ერთ-ერთი ყველაზე წარმატებული ელჩი ეუთოში. როგორ ხედავთ, რამდენად წარმატებული და თანმიმდევრულია ქვეყნის საგარეო პოლიტიკური კურსი?

_ დიდი მადლობა ამგვარი შეფასებისთვის. ალბათ, სჯობია, კიდევ დრო გავიდეს და ის მერე შევაფასოთ, თუმცა ერთი რამის თქმა მართლაც შეიძლება: მე ნამდვილად ერთ-ერთ ყველაზე რთულ დროს მომიწია დიპლომატიური საქმიანობა ვენაში და თუ ამ სირთულეებს საელჩომ თავი გაართვა, ეს, უპირველეს ყოვლისა, ყოველგვარი გადაჭარბების გარეშე ვამბობ, საელჩოსა და დედაქალაქში მომუშავე პროფესიონალი და პატრიოტი დიპლომატების დამსახურებაა.

ქვეყნის საგარეო პოლიტიკური კურსის წარმატებისა და თანმიმდევრულობის უმთავრესი ინგრედიენტები ეს არის ქვეყნის პოლიტიკური ელიტის სწორი ხედვა და სტრატეგია; გადაწყვეტილებების მიღების გამართული მექანიზმი და ეფექტური კოორდინაცია; პროფესიონალი და პატრიოტი დიპლომატია. შეიძლება ითქვას, რომ მიუხედავად იმისა, რომ ჩვენ, სამწუხაროდ, ჯერ კიდევ არა გვაქვს დიპლომატიური სასწავლებელი, ქართული დიპლომატია, შეიძლება ითქვას, პირდაპირ ბრძოლებსა და ქარტეხილებში ჩამოყალიბდა და მას უნარი შესწევს კვლავაც ბევრ გამოწვევას გაუძლოს და ბევრი წარმატებაც იზეიმოს.

რაც შეეხება დღევანდელ რეალობას, როგორც ზემოთ უკვე აღვნიშნე, იმედი მაქვს, რომ ხელისუფლება საქართველოს საგარეო პოლიტიკურ კურსთან დაკავშირებით ნელ-ნელა განთავისუფლდა მერყეობისა და ექსპერიმენტების მცდელობისგან (იმედია, საბოლოოდ) და ევროპული და ევროატლანტიკური კურსი გაგრძელდა.

_ ბევრი ითქვა და დაიწერა იმის შესახებ, რომ “მავთულხლართებზე” ხელისუფლებისა და კერძოდ, საგარეო უწყების რეაგირება იყო დაგვიანებული. თქვენ რაში ხედავთ ამის მიზეზს? და ხომ არაა შესაძლებელი, რომ მორიგი პროვოკაციის შემთხვევაში რუსეთმა უფრო მეტი “ითავხედოს” და საქართველო უფრო ცუდ დღეში აღმოჩნდეს?

_ მთავარი მიზეზი, ამ მხრივ, პრემიერ ივანიშვილის მერყევი, არასწორი და ურთიერთგამომრიცხავი პოლიტიკური გზავნილები გახლდათ. მან თავიდან მავთულხლართები და მიწაყრილები გაუგებრობად, ასევე რუსი ოკუპანტების ლოკალურ გამოვლინებად შეაფასა, შემდეგ ისინი ოლიმპიადის უსაფრთხოებასთან დააკავშირა, რითაც მან “შესანიშნავი” მესიჯბოქსი მოუმზადა რუს დიპლომატებს დასავლელი კოლეგებისგან დემარშებსა და კრიტიკაზე საპასუხოდ. ამასთანავე, პრემიერმა პრობლემაზე და მისი მოგვარების შესახებ უფრო მეტი ყურადღების გამახვილების ნაცვლად, აქცენტი აღნიშნული პრობლემის მძიმე მემკვიდრეობით ხასიათზე და ამ მემკვიდრეობის დამტოვებლებზე გადაიტანა და ა.შ. მხოლოდ მოგვიანებით გახდა პრემიერის რიტორიკა პრობლემის მეტ-ნაკლებად ადეკვატური.

რაც შეეხება საგარეო საქმეთა სამინისტროს დიპლომატებს, როგორც დედაქალაქში, ისე საელჩოებში, მაშინ როცა ისინი ქვეყნისა და სამინისტროს ხელმძღვანელობისგან სწორ და დროულ დავალებებს იღებენ, მერწმუნეთ, ისინი ყოველთვის მზად არიან, ეფექტურად იმოქმედონ და ამას შესანიშნავად ახერხებენ კიდეც.

_ საქართველოს ეროვნული უსაფრთხოების კონცეფციის მიხედვით, ქართულმა საზოგადოებამ დეკლარირებული პოლიტიკის დონეზეც იცოდა, რომ რუსეთი არის მტერი _ აგრესორი. ქვეყნის პოლიტიკური ხელმძღვანელობისგან ამჟამად ძნელი გასარკვევი გახდა, ვის მიიჩნევს მტრად და ვის _ მოყვარედ. თქვენ როგორ ფიქრობთ, დღეს რა საფრთხეების წინაშე დგას ქვეყანა და რეალურად ვინაა რუსეთი საქართველოსთვის, თუნდაც იმ პოლიტიკის კონტექსტში რასაც “ქართული ოცნება” ატარებს კრემლთან მიმართებაში?

_ თქვენ საფრთხეებზე საუბრისას ეროვნული უსაფრთხოების კონცეფცია ახსენეთ. მინდა გითხრათ, რომ ის არ შეცვლილა და სამწუხაროდ, ვერც შეიცვლება, ვინაიდან ჩვენი ქვეყნის წინაშე კვლავაც იგივე საფრთხეებია. სამწუხაროდ, მეზობელი რუსეთი არის ოკუპანტი ქვეყანა და საქართველოსთან კონფლიქტში იმყოფება. ამასთანავე, მინდა შეგახსენოთ, რომ რუსეთი უარს აცხადებს, აიღოს ვალდებულება საქართველოსთან მიმართებაში ძალის არგამოყენების შესახებ, ეს კი იმ ფონზე, როცა საქართველომ, უკვე დღევანდელი ხელისუფლების პირობებში განმეორებით დაადასტურა ასეთი ვალდებულება.

ბუნებრივია, ასეთი მოცემულობის დროს ძალიან რთულია, აწარმოო კონსტრუქციული დიალოგი რუსეთთან. თუმცა, მე მივესალმები ჩვენი ქვეყნისა და მისი ხელისუფლების (როგორც ძველი, ისე დღევანდელი) გადაწყვეტილებას რუსეთთან დიალოგის შესახებ. მთავარი, რაც მე მინდა ვუსურვო ხელისუფლებას, ახალი პრეზიდენტისა და პრემიერის პირობებში, ეს არის სიმტკიცე და თანმიმდევრულობა. უნდა გვახსოვდეს, რომ არანაირი ფუფუნება არ გვაქვს, ვიყოთ მერყევი და პოზიციები იყოს ურთიერთგამომრიცხავი.

_ სულ რამდენიმე დღეში ვილნიუსში ჩვენი ქვეყნისთვის ძალიან მნიშვნელოვანი გადაწყვეტილება უნდა მიიღონ. ცხადია, რომ მომავალი წელი იქნება ყველაზე დრამატული ასოცირებისკენ მიმავალ გზაზე, მით უფრო მოსკოვი-კიევის დღევანდელი მაგალითების პირობებში. რისთვის უნდა ვიყოთ მზად და რა სამუშაოები უნდა გასწიოს ხელისუფლებამ ქვეყნის გარეთ და, რა თქმა უნდა, შიგნით, მოსახლეობაში ადეკვატური განწყობების ჩამოსაყალიბებლად?

_ იმავე ეროვნული უსაფრთხოების კონცეფციაში წერია, რომ რუსეთის ერთ-ერთი მთავარი მიზანია საქართველოს ევროპული და ევროატლანტიკური არჩევანისთვის, ანუ ნატოსა და ევროკავშირში გაწევრიანებისთვის ხელის შეშლა და ქვეყნის რუსულ ორბიტაზე დაბრუნება. რუსეთი არათუ გააგრძელებს “გავლენის სფეროების” აღდგენისა და პოსტსაბჭოთა ქვეყნების ევრაზიულ კავშირში “ნებაყოფლობითი შეთრევის” პოლიტიკას, არამედ საგრძნობლად გააძლიერებს მას. ამ მიმართულებით კი ძნელი მისახვედრი არაა, რა საშუალებები აქვს რუსეთს თავის არსენალში, დაწყებული ეკონომიკური ემბარგოდან და დამთავრებული სამხედრო ტიპის პროვოკაციებითა და ტერორისტული აქტებით. იმავე არსენალშია საქართველოში პრორუსული ძალების აქტიური მხარდაჭერის გაგრძელება, მათ შორის, მათი დაფინანსების გზით და ა.შ. შესაბამისად, ქვეყნის გარეთ და შიგნით გასაწევი სამუშაოებიც აქედან გამომდინარეობს. ქვეყნის შიგნით, ეს არის სახელმწიფოებრივი აღმშენებლობის, ეკონომიკისა და დემოკრატიული ინსტიტუტების მშენებლობის კურსიდან არგადახვევა და მისი გაძლიერება, მთავარი ფასეულობების ირგვლივ საზოგადოების კონსოლიდაციისთვის ხელშეწყობა და არა პირიქით.

ქვეყნის გარეთ კი, ევროკავშირთან და ნატოსთან კიდევ უფრო დაახლოების კვალდაკვალ საქართველოს ხელისუფლებამ უნდა გააათმაგოს თავისი პარტნიორობა დასავლეთთან, გამოიყენოს ამ მიმართულებით არსებული მექანიზმები, როგორც ორმხრივ, ისე მრავალმხრივ ფორმატებში და არ მისცეს საშუალება არც რუსეთს ე.წ. დე ფაქტო ვეტოს უფლება იქონიოს საქართველო-ევროკავშირისა და საქართველო-ნატოს ურთიერთობებში.

მოკლედ რომ ვთქვათ, საჭიროა მეტი რეფორმა ქვეყნის შიგნით: ეკონომიკისა და დემოკრატიული ინსტიტუტების შენების გაგრძელება, შერჩევით სამართალზე მტკიცე უარი და პარალელურად ქვეყნის გარეთ მხარდაჭერის განმტკიცება.

ევროკავშირთან ასოცირების შესახებ შეთანხმების, ღრმა და ყოვლისმომცველი სავაჭრო ხელშეკრულების ჩათვლით, პარაფირება, ხელმოწერა და რაც ყველაზე მთავარია, მისი იმპლემენტაცია, ეს არ არის მხოლოდ ერთი ან ორი სამინისტროს საქმე. შესაბამისად, უნდა გვახსოვდეს, რომ ევროკავშირისა და ნატოსკენ სწრაფვა საქართველოს მხოლოდ საგარეო პოლიტიკის გამოხატულება კი არაა, არამედ საშინაო პოლიტიკის ქვაკუთხედიცაა.

სწორედ ამიტომ და განსაკუთრებით კი საპარლამენტო რესპუბლიკისა და დემოკრატიის ამ მოდელზე გადასვლის პირობებში, ფუნდამენტურად აუცილებელია ხელისუფლებისა და ოპოზიციის, ასევე, სამოქალაქო სექტორის თანამშრომლობა არა მხოლოდ საგარეო პოლიტიკის საკითხებზე, არამედ ქვეყნის შიგნით ყველა სხვა საჯარო პოლიტიკის უმნიშვნელოვანეს საკითხებზეც.

_ ადამიანის უფლება, გამოხატვის თავისუფლება, ნებისმიერი საზოგადოებისთვის უმთავრესი ღირებულება უნდა იყოს. არ არის დასამალი, ამ მხრივ ვითარება მკვეთრად გაუმჯობესდა, თუმცა პარალელურ რეჟიმში ჩვენ ვხვდებით ცალკეული სიმახინჯეების _ პროტექციონიზმის, ნეპოტიზმის, სამართლიანობის შერჩევითად აღდგენისა და ასევე შერჩევითი სამართლის, რომელიც უფრო შურისძიებას ჰგავს _ მოწმენი. თქვენთვის რამდენად არის შესამჩნევი ეს პროცესი და რა შედეგები შეიძლება მოჰყვეს ამას პროცესის გაღრმავების შემთხვევაში?

_ გეთანხმებით, რომ ამ მიმართულებით მდგომარეობა უდავოდ გაუმჯობესდა. თუმცა, რიგ შემთხვევებში საქმე გვაქვს ცნობილ მოვლენასთან _ “ნაბიჯი წინ, ორი ნაბიჯი უკან”. ეს ეხება თქვენ მიერ ჩამოთვლილ არაჯანსაღ მოვლენებს. მათ რიცხვს, სამწუხაროდ, ასევე დავამატებდი ქსენოფობიური ფუნდამენტალისტი ჯგუფების გავლენის ზრდასაც, რასაც არა მარტო ადგილი აქვს ჩვენს ქვეყანაში, არამედ მათი წახალისებაც კი ხდება ხოლმე ხანდახან. თუ ასეთი პროცესები გაღრმავდება და არა პირიქით, შედეგების გამოცნობა რთული არ უნდა იყოს _ მოკლედ რომ ვთქვათ, მივიღებთ არშემდგარ და სუსტ სახელმწიფოს, “გამზადებულ მასალას” ევრაზიულ კავშირში შესათრევად.

_ თქვენ, თანამოაზრეებთან ერთად, აქტიურად მოღვაწეობთ საქართველოს რეფორმების ასოციაცია GღAშშ-ში. უმთავრესი პროდუქტი, რომელიც ძალიან მოკლე დროში შესთავაზეთ საზოგადოებას _ Fაცტცჰეცკ ნებისმიერი გონიერი ხელისუფლებისთვის და პოლიტიკური ძალისთვის თქვენ მიმართ ათასგზის მადლობის საფუძველი უნდა იყოს. და მაინც, რატომ გადაწყვიტეთ ასეთი “უმადური” საქმის კეთება, რა მიზანს ისახავდით და რა არის თქვენი საქმიანობის პირველი შედეგები?

_ “ფაქტჩეკი” (Factcheck.ge) “საქართველოს რეფორმების ასოციაციის (GRASS)” ინოვაციური პროექტია საქართველოში, რომლის მთავარი მიზნებია: ქართულ პოლიტიკაში საზოგადოებისთვის სიმართლის დადგენაში დახმარება, საზოგადოებისთვის სწორი და ზუსტი ინფორმაციის მიწოდებასა და პოლიტიკოსთა საზოგადოებისადმი ანგარიშვალდებულების ზრდის ხელშეწყობა, ასევე ფაქტებზე დამყარებული პოლიტიკური რიტორიკის განვითარების ხელშეწყობა.

ეს პროექტი აერთიანებს მოტივირებული ახალგაზრდა პროფესიონალების გუნდს, ვინც ამზადებს კვლევებს საქართველოს საჯარო სივრცისთვის აქტუალურ საკითხებზე _ ეკონომიკის, პოლიტიკის, საერთაშორისო ურთიერთობების, ოკუპაციის, სამართლის, განათლების, ჯანდაცვის, სოფლის მეურნეობის, რეგიონების და ა.შ. მიმართულებებით.

მიხარია, რომ ის სულ უფრო და უფრო პოპულარული ხდება ქართული და ასევე, უცხოელი აუდიტორიისთვის. რაც იმას ნიშნავს, რომ ჩვენი სტატიები და კვლევები აღწევს დასახულ მიზანს: იყოს ყველაზე ობიექტური და ემსახურებოდეს სიმართლეს და არაფერს, მათ შორის, არც ერთ პოლიტიკურ ძალას, სიმართლის გარდა. თქვენ მიერ ხაზგასმული “უმადურობის” ფენომენიც სწორედ აქედან მოდის. თუმცა, ჩვენ მზად ვართ, გვყავდეს “უმადური” პოლიტიკოსების გარკვეული კატეგორია, მაგრამ მადლიერი საზოგადოება.

_ ბატონმა ივანიშვილმა მემკვიდრე დაასახელა. მართალია, ეს პროცესი არანაირად არ ჯდება დემოკრატიული სახელმწიფოს კონტურებშიც კი, მაგრამ ფაქტი ფაქტად რჩება. როგორ შეაფასებდით ივანიშვილის მიერ მენეჯერების დასახელების ფორმატს _ პრეზიდენტი-პრემიერი, სავარაუდოდ, მალე თბილისის მერობის კანდიდატიც გახდება ცნობილი და რას უსურვებდით ქვეყნის უმაღლეს პოლიტიკურ ტოპ-მენეჯერებს?

_ ამგვარი ერთპიროვნული გადაწყვეტილებები და მათი რეკლამირება პრემიერის მხრიდან, ბუნებრივია, ანტიდემოკრატიულია. სამწუხაროდ, ჩემთვის პრემიერ ივანიშვილის მხრიდან ამგვარი სახით დასახელებები და დანიშვნები არ ყოფილა დიდი მოულოდნელობა. მიუხედავად იმისა, რომ პრემიერმა ივანიშვილმა გარკვეულწილად, ალბათ, მოახერხა ერთგვარი ინტრიგის შენარჩუნება, თუ ვის დატოვებდა ის თავის მემკვიდრედ (სახელდებოდა სხვადასხვა კანდიდატურები) ჩემთვის აწ უკვე ყოფილი შინაგან საქმეთა მინისტრის პრემიერად დანიშვნაც დიდი ხანია მოსალოდნელი და “ლოგიკური” იყო.

ასევე, გამომდინარე იქიდან, რომ პრემიერმა ივანიშვილმა საზოგადოება და ხალხი პოლიტიკურ უმწიფრობაში არაერთხელ “ამხილა”, რა თქმა უნდა, ის იგივეს ფიქრობდა პოლიტიკურ ელიტაზეც და შესაბამისად, ბუნებრივია, რომ ის ვერ ანდობდა მათ პრეზიდენტად ასარჩევი თუ პრემიერად წარსადგენი კანდიდატების შერჩევის საპასუხისმგებლო გადაწყვეტილებებს.

გოჩა მირცხულავა, გაზეთი „პრემიერი“, 6-12 ნოემბერი

FaceBook