დამთავრდა თუ არა სააკაშვილის ეპოქა საქართველოში?

“მიშა” - ისტორიის მოტყუების მცდელობა

საპრეზიდენტო არჩევნებამდე რამდენიმე დღით ადრე მიშა “რიყის ტრუბებთან” მივიდა, სადაც მუსკომედიის თუ სხვა რაღაც მსგავსი თეატრის გახსნას აპირებდა, “კიდევ ერთი წელი მაინც” რომ დასცლოდა, როგორც ხშირად იმეორებს ხოლმე ბოლო დროს.

ვერაზე, სადაც გაიზარდა, 1980-იან წლებში იყო ე.წ. “ვერის ტრუბები” _ იმდროინდელი ელიტური ოქროს ახალგაზრდობის, ანუ “სვეტსკი ძველი ბიჭების” ბირჟაობის ადგილი, რომელიც მიშას უეჭველად (უეჭველად!!!) მწარედ ახსოვს.

რაც შეეხება “რიყის ტრუბებს”, როგორც ჩანს, ბათუმის ტექნოლოგიურ უნივერსიტეტთან ერთად (რაც, სინამდვილეში, კიდევ ერთი მითია, რადგან ამერიკელებმა მის დაფინანსებაზე უარი თქვეს და თბილისში აშენება მოითხოვეს), ის ეპოქის სიმბოლოდ იქცევა. იმ დაუვიწყარი ეპოქისა, როდესაც ლამის ყოველდღე იხსნებოდა ახალი ხიდები, ავტოსტრადები, იმპოზანტური ნაგებობები, იუსტიციის სახლები, ხოლო ქვეყანაში განახლების, წინსვლის, შენების, პროგრესის ატმოსფერო სუფევდა.

ყველა-ყველა და ამ სულისკვეთების შექმნაში მიშას ბადალი მართლა არ ჰყავდა. ეს დღესაც მისი მთავარი რესურსია: მივაქციოთ ყურადღება, რომ “რიყის ტრუბებთან” ძირითადად ახალგაზრდები მიიწვია და სწორედ მათ უთხრა: “არაფერიც არ მთავრდება, ყველაფერი მხოლოდ ახლა იწყება და თქვენ მთავარი მამოძრავებელი ძალა იქნებითო”.

ანუ შეიძლება დარწმუნებით ითქვას: ჯერ კიდევ საპრეზიდენტო არჩევნებამდე მიშა სააკაშვილმა ახალი რევოლუციისთვის დაიწყო მზადება! და ეს “ტყუილი ფაფხური” სულაც არ არის, როგორც ზოგიერთ რეგვენს ეჩვენება. გულწრფელად შეიძლება შეგეცოდოს ბიძინა ივანიშვილის მიერ დანატოვარი პრემიერ-მინისტრი. ვინც არ უნდა იყოს, მიშას ეს ახალი მთავრობა ერთ ლუკმად არ ეყოფა. მით უმეტეს, რომ ჰყავს ძლიერი ფრაქცია პარლამენტში და ფარული მომხრეები “ქართული ოცნების” ლიბერალურ-პროდასავლურ ფრთაში.

ხვალვე არა, მაგრამ დროთა განმავლობაში ეს რესურსები აუცილებლად წარმატებით იქნება გამოყენებული ხელისუფლებაში დასაბრუნებლად. თანაც, არა მხოლოდ და არა იმდენად არჩევნებით, რამდენადაც საარჩევნო ტექნოლოგიათა კომბინირებით რევოლუციურ ტაქტიკასთან _ ისევე, როგორც 2003 წელს.

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

სინამდვილეში, 2003 წლის 2 ნოემბრის არჩევნებზე მიშამ და მისმა გუნდმა, სულ რაღაც, 22-25 პროცენტი მიიღო, მაგრამ რევოლუციისთვის ამას ხელი არ შეუშლია. და საერთოდ, უნდა გავიგოთ, რომ, როდესაც საქმე გვაქვს ისეთ ნიჭიერ რევოლუციონერთან, როგორიც მიშაა, არჩევნებს მეორადი მნიშვნელობა ენიჭება. მთავარი კი რევოლუციური რესურსია. ამ რესურსის მობილიზება მან უკვე გასულ ხუთშაბათს დაიწყო, როცა ახალგაზრდებს უთხრა: “მომავალ ბრძოლაში მთავარი როლი თქვენ დაგეკისრებათო”.

ბიძინა ივანიშვილის “წასვლის” შემდეგ (რამდენიც არ უნდა იძახოს, “კი არ მივდივარ, გადავდივარო”, საქართველო დენ სიაოპინს ვერ აიტანს) ქვეყანაში დაახლოებით ედუარდ შევარდნაძის მმართველობის ბოლო წლების მაგვარი სიტუაცია შეიქმნება: ნაზი პლურალიზმით, სრული თავისუფლებით, პოლიტიკურ ძალთა დისკუსიებით, გაურკვევლობით, მერე ყველაფერზე ხელჩაქნეულობით, კონკრეტულ გადაწყვეტილებათა მიღების უუნარობით (რაკი შეუძლებელია, თუ ხელისუფლება ხარ და გადაწყვეტილებებს იღებ, ამა თუ იმ სოციალური ჯგუფის ინტერესებს არ შეეხო) და მარადიული დებატებით პარლამენტში, რომელიც მთავრობის “კოლექტიურ კურატორად” იქცევა! ესე იგი, სხვადასხვა ფრაქციებთან, ანუ “ინტერეს-ჯგუფებთან” წინასწარი შეთანხმების გარეშე, მომავალი მინისტრთა კაბინეტი ვერც ერთ სერიოზულ გადაწყვეტილებას ვერ მიიღებს. ასეთ სიტუაციაში რაიმე ეკონომიკურ პროგრესზე ლაპარაკიც ზედმეტია _ მართლაც რომ “იშიშვლოს” ბიძინა ივანიშვილმა მილიარდები, რასაც, სინამდვილეში, სულაც არ აპირებს.

რეალურად, გასული წლების ეკონომიკურ ზრდას “მიშას ავტორიტარიზმი” განაპირობებდა, ხოლო შიდა თუ გარე ინვესტორები როგორც არ დებდნენ ფულს “კოჰაბიტაციის” დროს (რაკი არ იცოდნენ, რა იქნება ხვალ), ასევე არ ჩადებენ მომავალშიც, როცა ხელისუფლებას ეყოლება ძალიან ძლიერი, მუდმივად რევოლუციასა და “კორუმპირებული რეჟიმის ხელახალ დამხობაზე” მოსაუბრე პოპულისტი ოპოზიციონერი _ სერიოზული დასაყრდენით მოსახლეობის ყველაზე აქტიურ, პასიონარულ და “გამკეთებელ” ნაწილში.

ეს იმგვარი მოცემულობაა, რომელსაც დემოკრატია და პლურალიზმი მხოლოდ გააძლიერებს, ანუ მიშას სასარგებლოდ იმუშავებს.

ძალიან ცუდად უნდა იცნობდე მიშას, მის მენტალობას, სულისკვეთებას, აზროვნების წესს, პოლიტიკურ სტილს, რომ დაიჯერო: ის შეურიგდება სიმშვიდესა და სტაბილურობას, რომელიც, მისი აბსოლუტურად გულწრფელი აღქმით, “ჭაობია”. ნუთუ, ვინმეს ჰგონია, არ მოინდომებს, თავიდან ააგიზგიზოს რადიკალიზმისა და “აღორძინებული კორუფციის” წინააღმდეგ ბრძოლის კოცონი, რომელიც 2002 წლიდან დაანთო? სხვათა შორის, როცა მაშინ კორუფციაზე ლაპარაკობდა, მხოლოდ მექრთამეობას კი არ გულისხმობდა (თუმცა ამის მეტი მართლა რა იყო შევარდნაძისას), არამედ სწორედ ხსენებულ სიმშვიდესა და სტაბილურობას, რაც, ვიმეორებ, მისი მენტალური აღქმით, “ჭაობია”.

ამიტომ, რაკი მიშას დაპატიმრებას დემოკრატიული, პროდასავლური და “ევროპასთან ასოცირებული” ხელისუფლება ვერ მოახერხებს, უნდა დავასკვნათ, რომ “საინტერესო ცხოვრება” ამ ქვეყანაში მხოლოდ ახლა იწყება! და უდიდესი დამსახურება ამაში იმავე ბიძინა ივანიშვილს მიუძღვის, რაკი სრულიად გაუგებარი მოტივებით მიდის პოლიტიკიდან, და ქვეყანას უტოვებს საცოდავ პერსონაჟებს, რომლებიც მიშასა და მის პროფესიონალ რევოლუციონერთა გუნდს, სულ რაღაც, 1-2 წელიწადში, _ როცა უკმაყოფილოთა და იმედგაცრუებულთა რაოდენობა საკმარის რაოდენობას მიაღწევს, _ მართლა ერთ ლუკმად არ ეყოფა!!!

მერე გამობრძანდეს “შუშის სასახლიდან” ან ჩამოფრინდეს პარიზიდან და მოაწყოს შეხვედრები ექსპერტებთან თუ გაზეთის რედაქტორებთან.

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

მეორე მხრივ, როგორც არ უნდა დასრულდეს მიშას ეს “თავიდან დაწყება”, არის ერთი ფენომენი, რომელსაც ის ვერც დაამარცხებს და ვერც მოატყუებს: ესაა ისტორია და მისი კანონზომიერებანი. სინამდვილეში, ის, რაც საქართველოში მოხდა 2003 წლის შემდეგ, ისტორიის მოტყუების მცდელობა იყო: რომ თითქოს არ ყოფილა 20-25 წლის წინანდელი საზარელი მარცხი, გამანადგურებელი და სამარცხვინოდ წაგებული ომები, ეროვნული იდეის სრული კრახი და ასე შემდეგ.

მიშას მთავარი ძალა ის აღმოჩნდა, რომ 2003 წელს მან უდიდესი ოსტატობით მოაჩვენა ხალხს, თითქოს შეგვეძლო, მიგვეღწია და გვეცხოვრა ისე, ვითომ ის საშინელი ისტორიული კრახი არც მომხდარა. თუმცა, ისტორიამ უმალვე იძია შური და მწარედ დაამარცხა 2004 წელსვე. სინამდვილეში მიშა იმ დღეს დამარცხდა, როდესაც ოსებმა ქართველი მეომრები უბრძოლველად განაიარაღეს, ცხინვალში ჩამოათრიეს და სამარცხვინოდ დააჩოქეს ცენტრალურ მოედანზე მთელი მსოფლიოს თვალწინ. სწორედ მაშინ დაიმსხვრა ილუზიები და არა 2008 წლის 12 აგვისტოს. სხვა ყველაფერი კი, მთელი ამ წლების განმავლობაში, ლამაზი საპნის ბუშტი და ოსტატური Pღ იყო: შადრევნებიდან _ იუსტიციის სახლებამდე.

ისტორიამ მართლაც ძალიან მკაცრად დაგვსაჯა მისი მოტყუების მცდელობისთვის, მაგრამ “რიყის ტრუბებში” ახალგაზრდობასთან შეხვედრისას მიშამ საკუთარი “ბრენდის” შესაბამისად იმოქმედა და ჯიუტად განაცხადა, რომ ისტორიას არ დაემორჩილება, ანუ მის ჯინაზე ისევ, თუნდაც მეორედ ან მეასედ, თავიდან დაიწყებს ყველაფერს. რადაც არ უნდა დაუჯდეს თვითონ ან სხვებს ეს მცდელობა.

მით უმეტეს, როდესაც ხედავს, რომ ახალ ხელისუფლებას ქვეყნის განვითარების არანაირი ალტერნატიული პროექტი არ გააჩნია და იძულებულია, მიშას მიერ დანატოვარ ჩარჩოებში იმოქმედოს როგორც საშინაო, ასევე (განსაკუთრებით) საგარეო მიმართულებით.

ჰოდა, თუ ასეა, “მიშას კურსს” მიშაზე უკეთესად ეს უპატრონოდ დარჩენილი, საწყალობელი მთავრობა როგორ გაატარებს? რა თქმა უნდა, “მიშას კურსი” ისევ მიშამ უნდა გაატაროს! სწორედ ასეთი იქნება ხალხის აღქმა და ვერავინ მოიფიქრებს კონტრარგუმენტს, როცა ეტყვიან, რომ, რასაც ივანიშვილის ნარჩენთა გუნდი აკეთებს, მხოლოდ იგივე მიშაა, ოღონდ “გაუარესებული და კორუმპირებული მიშა”.

ფაქტობრივად, უახლოეს წლებში, სააკაშვილი თავის “ალტერ-ეგოს” დაუპირისპირდება, როდესაც ისტორიის კიდევ ერთხელ მოტყუებას შეეცდება. ვერც ახლა მოატყუებს, რასაკვირველია, თუმცა, სანამ პირში სული უდგას, მუდამ ეცდება.

ასეთია და ვერ შეიცვლება!

ხოლო ისტორია თავის მრისხანებას ამჯერადაც არა მას, არამედ ჩვენ დაგვატეხს თავზე. უკვე მერამდენედ (მერამდენედ?!!!) შორეულ თუ ახლო წარსულში.

საოცარი ილუსტრაციაა ჭეშმარიტებისა: ისტორია კი სჯის, თანაც სჯის უსასტიკესად, მაგრამ არასდროს, არავის არაფერს ასწავლის.

მალხაზ ლებანიძე, გაზეთი „პრემიერი“, 30 ოქტომბერი - 5 ნოემბერი

FaceBook