ბიძინა ივანიშვილს «მალიარობა» არ უნდა ანუ საოცრებათა უსასრულობა…

ბიძინა ივანიშვილს «მალიარობა» არ უნდა ანუ საოცრებათა უსასრულობა; «საშიშროების საბჭო»; მანდარინების დიპლომატია; სენატორ ლუგარის სახელობის საბიუჯეტი სეკვესტრი; უღიმღამო არჩევნები – მეორე ტური და მეორე ადგილი; ბირიულოვო – ევრაზიული კავშირის წინააღმდეგ

პრემიერ–მინისტრის PR ღონისძიებები სულ უფრო ტოვებს «მართვადი ქაოსის» შთაბეჭდილებას. ჟურნალისტებთან მისი შეხვედრისას, ნინო ჟიჟილაშვილმა ბიძინა ივანიშვილს გენიალური კითხვა დაუსვა: «ვინ გირჩევთ და ვინ გიმზადებთო».

თუკი ადამიანის ფსიქოლოგიური პორტრეტი რამდენიმე ვრცელი ინტერვიუს შედეგადაც შეიძლება დავადგინოთ, პრემიერის  ყველა ინტერვიუ, – დაწყებული ეკა ბერიძესთან პირველი, ჭეშმარიტად ისტორიული ინტერვიუთი, – იმას მეტყველებს, რომ არავინ არაფერს უმზადებს და ეს მისი პრინციპული პიოზიციაა! ანუ, ბიძინა ივანიშვილმა, (როგორც ჩანს ჯერ კიდევ მოსკოვური ბიზნესიდან მოყოლებული), სიტყვა «რაზგავორნიკის» მნიშვნელობაც არ იცის, რაკი მიაჩნია, რომ ისედაც გაართმევს თავს ამოცანას.

აი, «რჩევებს» რაც შეეხება, პრესასთან შეხვედრათა ინტენსიურობით თუ ვიმსჯელებთ, მრვალად ჰყავს მრჩველი, რომელიც რაც შეიძლება ხშირ «კომუნიკაციას» ურჩევს. ისიც ფაქტია, რომ ამ ყბადაღებული  «კომუნიკაციის» ყველა აქტი PR–მოვლენად იქცევა, რაკი გულგრილს არავის ტოვებს, ხოლო პრემიერ–მინისტრ ივანიშვილის გულწრფელობა და არადიპლომატიურობა (შეგვეძლო დაგვემატებინა მოარული კლიშე: «კარგი გაგებით») ისეთ მასშტაბს აღწევს, რომ უკვე ქარიზმატულობის ფაქტორიც კი ხდება.

არათუ ქართველებს არ გვყოლია ასეთი ლიდერი ჯერ, არამედ საერთოდ არ არსებულა კაცობრიობის ისტორიასა და თანამედროვეობაში ესოდენ გულწრფელი პოლიტიკოსი, რომელიც ზუსტად იმას ფიქრობს, რასაც ამბობს და პირიქით.

ზოგიერთი სულ ტყუილად ხითხითებს ამაზე: მასის ფსიქოლოგია  ისეთნაირადაა მოწყობილი, რომ ელიტის კუდაბზიკობას ხალხის სიყვარულს უპირისპირებს. დარწმუნებით შეიძლება ითქვას: ორივე გახმაურებული შეხვედრით (როგორც ექსპერტებთან, ასევე ჟურნალისტებთან) ბიძინა ივანიშვილმა არა ელიტის, მაგრამ ხალხის თვალში ნამდვილად მოიგო. და რაც ყველაზე მნიშვნელოვანია, მოიგო იმ პირობებში, როცა ეს მიზანი  არ ჰქონია.  უბრალოდ ასე «გამოუვიდა».

ამის მიუხედავად, ბოლო ინტერვიუში გაჟღერებული მესიჯები მაინც იმგვარ შთაბეჭდილებას ტოვებს, რომ ბიძინა ივანიშვილი პოლიტიკაში (ვეჭვობ ბიზნესშიც) მოქმედებდა და და მოქმედებს ნაპოლეონის ფორმულით: «მთავარია ბრძოლაში ჩავებათ, მთავარია დავიწყოთ და მერე გამოჩნდება». სწორედ ამიტომაა ძნელი მისი გადაწყვეტილებების თუ განცხადებების რაციონალურ სქემაში მოქცევა. მაგალითად, თუ ვინმე იტყვის, რომ ზუსტად ხვდება ან იცის, რას აპირებს  ივანიშვილი გადადგომის შემდეგ, ან იდიოტია, ან პროვოკატორი! შეუძლებელია იცოდე ის, რაც არ იცის თვით ანალიზის ობიექტმა.

ბიძინა ივანიშვილმა «საზმაუსთვის» მიცემულ ინტერვიუში განაცხადა: «ჩვენ ადგილობრივ არჩევნებსაც მოვიგებთო». ადგილობრივი არჩევნები 2014 წლის მაისში ტარდება, როდესაც, იდეის დონეზე, იგი პოლიტიკოსიც აღარ იქნება. «მაშ ვინ «ჩვენ»  – ჩაეკითხა სოფო მოსიძე. პასუხი: «არა, მე მაინც მოვახერხებ, როგორც საზოგადოების წარმომადგენელი . . .  . . . . .»

უკაცრავად, «საზოგადოების წარმომადგენელი» შეიძლება «ახერხებდეს» იმას, რომ არჩევნები სამართლიანად, გამჭვირვალედ და გაუყალბებლად ტარდებოდეს, ანუ ამკვიდრებდეს ღირებულებას, – არჩევნების სამართლიანობას როგორც ასეთს. მაგრამ როდესაც «საზოგადოების წარმომადგენელი» მილიარდერი ერთი რომელიმე პარტიის წარმატებისთვის იბრძვის, ის უკვე «მაინც» პოლიტიკოსია. უბრალოდ, თუ შეიძლება ასე ითქვას, «არაფორმალური პოლიტიკოსი».

 და თუ ასეა, აბსოლუტურად გაუგებარი ხდება, ეს «წასვლა» რაღა საჭიროა? ქართველი «დენსიაპინიძე» ბუნებაში ვერ იარსებებს! ოღონდ არა მხოლოდ იმიტომ, რომ ჩვენ 4 მილიონი ვართ და ჩინეთი კი – მილიარდნახევარი; და არც იმის გამო, რომ ქართული მენტალობა, საბედნიეროდ, ამ საზიზღრობას (როგორიც «დენსიაპონინობაა») არაფრის დიდებით არ შეურიგდება, არამედ უმთავრესად იმ მიზეზით, რომ დენ სიაოპინს ზურგს მისივე მრავალწლიანი პოლიტიკური «ბექგრაუნდი» უმაგრდებდა, რისი წყალობითაც შექმნა მან განვითარების ალტერნატიული პროექტი ისე, რომ თავად არაფორმალური ლიდერი იყო.  პოლიტიკური ბაგაჟის გარეშე ქვეყნის ლიდერობა კი მხოლოდ ბუდას თუ შეეძლო. ისიც სულიერ სფეროში მხოლოდ. და სპეციფიურად იმავე რეგიონში. ჩვენი რეგიონი, საბედნიეროდ, ამისგან «აცრილია».  აქ ან ჰეიდარ თუ ილჰამ ალიევი უნდა იყო, ან ედუარდ შევარდნაძე თუ მიშა სააკაშვილი. ბუდა ვერც ერთ შემთხვევაში ევრ იქნები.

სხვა ბევრი საინეტრესოც ითქვა. მაგალითად, რომ ყოფილი გენერალური მრჩეველი გიორგი ხუხაშვილი ავადაა, თუმცა «რაც იყო იგივეა» და ჟურნალისტებმა გავბუქეთ მისი როლი.

სრული ჭეშმარიტებაა, თუმცა ამ ჭეშმარიტებიდან თვით გიორგი ხუხაშვილის უზადო «პრომოუშენული» ნიჭიც გამოსჭვივის. ამდენად, მისი დღევანდელი ექსპერტულ–დიპლომატიური ავადმყოფობაც მრავლისმეტყველია და არც თუ კარგის მომასწავებელი გიორგი მარგველაშვილის პერსპექტივათა თვალსაზრისით. ბიძინა ივანიშვილი იმდენად მტკიცედ ამბობს: «გიორგი პირველივე ტურში გაიმარჯვებსო», რომ აშკარაა – ნოემბრიდან ასეთ შეკითხვებს აღარ მიიღებს.

რაც მთავარია, პრემიერ ივანიშვილს კატეგორიულად არ სურს გაითვალისწინოს ჩვენი ხალხის ფსიქოლოგია: «სულ რომ მახსენებენ, 60 საწარმო არ დაგიფუძნებიაო, სინამდვილეში 200 საწარმო დავაფინანსეო». სრული სიმართლეა, თუ «დაფინანსებასა» და «დაფუძნებას» გავაიგივებთ. მაგრამ საქმე ის გახლავთ, რომ მასა არ აიგივებს. იგი არაფრის დიდებით არ დაეთანხმება, რომ სოფლის მეურნებისთვის გაცემული სესხი რეალურად მართლაც «საწარმოს დაფუძნებას» ნიშნავს,, რაკი მისი აღქმით, «საწარმოს დაფუძნება» მხოლოდ ისაა, როდესაც ქარხანა აშენდება, აგუგუნდება, მერე იქ მიშა მივა თავისი შთამბეჭდავი ამალით და წითელ ლენტს გაჭრის, თანაც კედელს ხელს გაუსვამს: «აი, ხომ ხედავთ, ნამდვილია!».

თუ გახსოვთ, სახელმწიფო ჰიმნის ავტორი 2004–2007 წლებში ამუნათებდა კიდეც: «მალიარი ხარ ბიჭო?!!! . . . .»  – თემურ ბაბლუანის შესანიშნავი ფილმის პერიფრაზით. კი, მალიარიც იყო და კურტნის მუშაც, როცა PR-ისთვის სჭირდებოდა.  ყველა ყველა და ის მაინც ესმოდა, რომ მასა მხოლოდ იმას ხედავს, მხოლოდ იმას აღიარებს და სცნობს «ნამდვილად», რასაც შეუძლია ხელით შეეხოს, ან პრეზიდენტი ეხება ხელით მის თვალწინ. «ქართუ - ბანკიდან» გაცემულ კრედიტს კი ხელით ვერ შეეხება, ამიტომაც არ დაიჯერებს, რომ «უკვე 200 საწარმო» შეიქმნა. თუნდაც, ოფიციალურად, საწარმო ქარხანას კი  არ გულისხმობდეს, არამედ სამეწარმეო სუბიექტს.

 ამ ხალხური აღქმის ჯიუტი იგნორირება და PR ტექნოლოგიებისადმი ქედმაღლური დამოკიდებულება უახლოეს მომავალში ძალიან მძიმე შედეგს  მოიტანს. თუ საპრეზდენტო არჩევნებზე არა, ადგილობრივ არჩევნებზე – ნამდვილად!

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

დავით უსუფაშვილმა სააკაშვილ–ბოკერიას უშიშროების საბჭოს «საშიშროების საბჭო» უწოდა მას შემდეგ, რაც პრემიერთან ერთად კატეგორიულად უარყო წინადადება დიცსა და დვანში მიმდინარე პროცესების საბჭოზე განხილვის შესახებ. რამდენად მიზანშეწონილი იყო ეს განხილვა – სხვა საკითხია. ისიც გასაგებია, რომ პრემიერ–მინისტრი ივანიშვილი მიშა სააკაშვილის ხელმარჯვნივ ვერ დაჯდებოდა მისი ხელქვეითივით.

მაგრამ იმავე განცხადებაში პარლამენტის  სპიკერმა «ეროვნული უშიშროების საბჭოს» «უმნიშვნელოვანესი სახელმწიფო ინსტიტუტი» უწოდა პრეზიდენტის ინსტიტუტთან ერთად და ბუნებრივია ვიკითხოთ: 27 ოქტომბრის შემდეგ როგორ იქნება? ანუ, მივა მომავალი პრემიერი პრეზიდენტ მარგველაშვილთან ხელქვეითის როლში? თუ პოზიციებს გაცვლიან  რეზიდენციებივით: მთავრობის თავმჯდომარე რომ კანცელარიიდან – ავლაბრის სასახლეში გადადის და სახელმწიფოს მეთაური – ამერიკის ყოფილ საელჩოში?

წვრილმანი არავის ეგონოს. ისევ და ისევ ჩვენი მენტალობის გათვალისწინებით, ლამის სამკვდრო–სასიცოცხლო საკითხია. ქართველების დიდი ნაწილისათვის სათათბირო მაგიდა იგივე სუფრაა და სუფრის თავში ვინც ზის, – ისაა თამადა. ყოველ შემთხვევაში, ის უნდა იყოს და არა სხვა.

 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

            გასულ კვირას «როსპოტრებნადზორი» და «როსსელხოზნადზორი» კეთილ და ბოროტ გამომძიებლებს გვეთამაშებოდნენ. მეორემ ქართული მანდარინები დაუშვა რუსულ ბაზარზე, გენადი ონიშჩენკომ კი ღვინის 28 პარტია დაიწუნა. მოსალოდნელია, რომ უკვე მიმდინარე წელს ჩრდილოეთში ათეულობით ათასი ტონა ციტრუსი და ხილი გადაიტვირთება, რაც კიდევ უფრო მნიშვნელოვანია, ვიდრე ღვინის ემბარგოს გაუქმება.

            ელჩი ზურაბ აბაშიძე ამაყად გვეკითხება: სანაცვლოდ რა დავთმეთო.  არაფერიც  არ დავთმეთ და სწორედ ამიტომ, საბრალო აჭარელი თუ გორელი გლეხების  სიხარული მხოლოდ მანამ გაგრძელდება, სანამ საქართველო ევროკავშირთან «ასოცირების ხელშეკრულებას» მოაწერს ხელს. ალბათ კარგ ცხოვრებას იმისთვის გვაჩვევენ, რათა სულ მოკლე ხანში ემბარგოს აღდგენა უფრო მტკივნეული იყოს და დაცინვით გვითხრან: «ახლა ადექით და თქვენი მანდარინი ლონდონში გაყიდეთო». აბა სულელის გარდა ვინ დაიჯერებს, რომ მოსკოვი, რომელიც უკრაინას ემუქრება ბაზრის დაკეტვით «ასოცირების» გამო, რატომღაც ჩვენ დაგვინდობს? ამიტომ «როსსელხოზნადზორის», «როსპოტრებნადზორის» თუ  რუსეთის სხვა «ნადზორთა» დროებითი კეთილგანწყობა იმ ჩირის ფასი ღირს, რომლის ექსპორტიც უახლოეს მომავალში დაიწყება. იმედია ბევრის გატანას მოასწრებენ, სანამ ბაზარი კვლავ დაიკეტება.

            . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

თუმცა, ონიშჩენკოს დიპლომატიამ ერთი თვალშისაცემი შედეგი უკვე გამოიღო: მთავრობამ ორიგინალური საბიუჯეტო სეკვესტრი შემოგვთავაზა  და პირდაპირ დასაფინანსებელი ობეიქტების ნუსხიდან სენატორ ლუგარის სახელობის ბიოლოგიური ლაბორატორია ამოიღო. ვითომ არაფერს ნიშნავს, რაკი სხვა ხარჯებთან ერთად მაინც დაფინანსდება, მაგრამ ერთგვარი  «მესიჯია» რუსეთის მთავარი სანიტარისთვის, ისევე როგორც ამერიკელი პარტნიორებისთვის, თუ რა მსხვერპლზეა წამსვლელი მათი სტრატეგიული მოკავშირე კავკასიაში. ანუ, მთელი «ანტილუგარული» რიტორიკა გენადი ონიშჩენკოს «დუპლეტია»: საქართველოს ურტყავენ და ამერიკას ასმენინებენ შედეგს. აქ ბიოლოგიური ლაბორატორიის დაფინანსების შეწყვეტა კი არ არის ნიშანდობლივი (ვიმეორებ: არაფერიც არ წყდება). არამედ ხელისუფლების რეაქცია რუსეთის ზეწოლაზე.

 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

            ამასობაში, არჩევნები ისე მოვიდა, რომ მისი გემო ხალხმა ვერ გაიგო. უფრო ზუსტად, ვერ იცნო: ასეთი უღიმღამო საარჩევნო კამპანია საქართველოში მხოლოდ ერთხელ ჩატარდა: 2000 წელს, როდესაც ასლან აბაშიძემ კანდიდატურა მოხსნა და ედუარდ შევარდნაძის გამარჯვება ეჭვს არ იწვევდა. მაგრამ თუ კარგად გავიხსენებთ, იმ «უღიმღამობამ» მაშინაც ის შედეგი გამოიღო, რომ ხალხი არჩევნებზე არ მივიდა და ხელისუფლება იძულებული გახდა «ჩაეყარა», თორემ არჩეული პრეზიდენტის ლეგიტიმურობა სერიოზულ კითხვის ნიშნებს იწვევდა. არ არის გამორიცხული, იგივე მოხდეს დღესაც, ესე იგი მარგველაშვილის ამომრჩევლებმა ჩათვალონ, რომ «საინტერესო» არაფერი ხდება და სახლში დარჩნენ. ხოლო თუ გავითვალისწინებთ, რომ ბაქრაძის ამომრჩეველი დღეს ბევრად უფრო მოტივირებულია (რაკი ნანობს, რომ 1 ოქტომბრის არჩევნებზე არ მივიდა ბედუკაძის ვიდეოს შთაბეჭდილებით), ამან შესაძლოა ძალიან შორსმიმავალი შედეგი გამოიღოს. როგორც მინიმუმ, მეორე ტური გახდეს აუცილებელი, საბოლოოდ არჩეულ პრეზიდენტს კი ოპოზიციის ლიდერმა, - მიშა სააკაშვილმა - მუდმივად «წამოაძახოს», რომ მთელი მოსახლეობის 30 პროცენტის მიერაა არჩეული. ასეთ შეთხვევაში, «ნაციონალთა» რენესანსი არა შემდეგი (თუნდაც რიგგარეშე) საპარლამენტო არჩევნებით, არმედ უკევ მაისის ლოკალური არჩევნებისას დაიწყება.

 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .  .

ამასობაში, სანამ შიდაპოლიტიკური მიეთ–მოეთით ვართ გართულნი, მეზობელ რუსეთში საინტერესო და ჭკუისსასწავლებელი რამ ხდება: პუტინი «ევრაზიულ კავშირს» აშენებს, ხოლო მოსკოვის თანამგზავრ ქალაქ ბირიულოვოში ეთნიკური «პოგრომი» იწყება. ადამიანებს ცხვირის ფორმისა და თმის ფერის გამო არბევენ. რუსეთის სახელმწიფო სათათბირო ცენტრალური აზიის ქვეყნებთან (ევრაზიული კავშირის პოტენციურ კანდიდატებთან) სავიზო რეჟიმის შემოღებას გეგმავს.  როგორია? სავიზო რეჟიმი ერთიანი კავშირის სუბიექტებთან! მოდი და ნუ დაიჯერებ, რომ პუტინის ეს პროექტი სინამდვილეში მართლაც ნაცისტური იმპერიის რეინკარნაციაა, სადაც «პირველი ხარისხის ქერათმიანი და ცისფერთვალება არიელები» შავტუხებს აჩმორებენ.

მაგრამ ყველაზე ამაზრზენი, არ გაგიკვირდეთ და, ფიფა–ს პოზიციაა. დიახ, იმ FIFA–ს პოზიცია, რომელიც პატარა ქვეყნებს სასტიკად სჯის ხოლმე საფეხბურთო მატჩის დროს ტრიბუნიდან გადმოგდებული ბანანის გამო და ყურს არ იბერტყავს, როდესაც რუსი «გულშემატკივრები», ორგანიზებულად, მათთვის წინასწარ მოყვანილი ავტობუსებით მიემგზავრებიან ბირულოვოში იმავე «შავტუხების» დასარბევად.

ასეთ ქვეყანაში 2018 წლის საფეხბურთო ჩემპიონატის ჩატარება, რასაკვირველია, სპორტული იდეალების ზეიმი იქნება.

ზურაბ ღოღობერიძე, გაზეთი "პრემიერი", 16-22 ოქტმბერი

FaceBook