ოცნება, რომელიც რყვნის

ციხეში წამალი ”გულაობს” და ”მაყურებელი” დაბრუნდა. ქვეყანა ეკონომიკური კოლაფსის წინაშე დგას... ნუ ვისაუბრებთ იმაზე, რომ პრემიერი სამოქალაქო საზოგადოებაში კულტურის ამაღლების მიზნით პოლიტიკიდან მიდის, თითქოს ქართული პოლიტიკა უკვე აქცია კეთილშობილთა სასწავლებლად. ნურც ბატონ საგანელიძეზე, რომელსაც თავი საქართველოს უმრავლესობის ლიდერად წარმოუდგენია; აღარაფერს ვამბობ ბატონ ხუხაშვილზე, რომელმაც კვერცხიც, რკინიგზაც, სტატისტიკაც და მედიაც თანაბარი წარმატებით იცის, მაგრამ ყველაზე წარმატებულად მაინც წილების გადაფორმებასა და შენარჩუნებას გაართვა თავი....ნურც იმაზე ამოვიღებთ ხმას, რომ პარლამენტმა პოლიტიკური შეთანხმების საფუძველზე, ვითომც არაფერი, ისე მიიღო ამნისტიის კანონი ათასობით ადამიანის დამაშანტაჟებელი “პორნოკინოს“ ნაძირალათა საავტორო ჯგუფისთვის...

ნურც იმაზე აღვშფოთდებით, რომ პროკურატურა პედოფილებს საპროცესო შეთანხმებას უფორმებს... სასაცილოა და ამაზე საუბარიც არ ღირს, მაგრამ ყურადსაღებია: ოცნებაახდენილ ჩინოსნებზე თბილისში, ქუთაისსა და ბათუმში ერთნაირად ხუმრობენ _ რესტორნებში მენიუს ფასის მიხედვით ირჩევენ: მთავარია, იყოს ძვირი! ნურც სხვა რამეზე ფიქრით დავიღლით მაინც და მაინც გონებას. ვისაუბროთ მხოლოდ იმაზე, იყო თუ არა ეს ქართული ოცნება.

“ქართული ოცნება“ _ ჯერ საზოგადოებრივი და შემდეგ პოლიტიკური მოძრაობის სახელიც კი ძალიან მეხამუშა. ოცნება წარმოსახვით შექმნილი რამ, გონებაში წარმოდგენილი ბედნიერებაა. კიდევ? კიდევ _ სანუკვარი ნატვრა, რომლის შესრულება ბედნიერებას გვიქადის. კიდევ? იდეოლოგიური კლიშე _ “ოცნება თავისუფლებაზე“, “ოცნება ნათელ მომავალზე“. კიდევ? კიდევ _ ბუნდოვანი და გაურკვეველი, გაუაზრებელი _ “ქართული ოცნება“.

ამიტომაც მეხამუშა ეს სახელი, არ იყო სერიოზული, არაფერს დეკლარირებდა... ვიფიქრე, რომ მიუხედავად სახელის ავტორის სურვილისა, მთავარი, რაც “ოცნებისტებს“ გააერთიანებდა, მერკანტილიზმი იყო. შესაძლოა, ერთ მცირე დარბაზში დაატიო, ვინც ყოველდღიურობისგან დაღლილი სასთუმალზე თავს დადებს და შენთვის, ჩემთვის, სხვისთვის დაიწყებს ოცნებას, თანაც პოზიტიურს.

ქართული პოლიტიკური ოცნება ბევრისთვის საშუალება იყო იმის მისაღწევად, რომ ადამიანის უმთავრესი ღირებულება _ ღირსება და პიროვნული თავისუფლება გადაერჩინა. ცოცხმოსილი ვარდი რომ ადამიანისთვის, საქართველოს მოქალაქისთვის, ბოროტებად იქცა, ცხადია. ამიტომ მათმა უდიდესმა ნაწილმა, ვინც 2012 წელს საარჩევნო ბიულეტენში “41“ შემოხაზა, ოცნებას კი არ მისცა ხმა, არამედ სხვა საშუალება არ ჰქონდა საკუთარი ღირსების დასაცავად, მიზნის მისაღწევად. ამ ამომრჩევლებს ხმა არ მიუციათ მენტორი საგანელიძის, მენტორი ღარიბაშვილის, მენტორი ყანდიაშვილის, კარდინალი ხუხაშვილისთვის... მათ ხმა მისცეს სააკაშვილის რეჟიმის სიმახინჯეების წინააღმდეგ.

თავს ნუ მოვიტყუებთ და ვთქვათ, რომ იმ ელექტორატში, ვინც მხარი დაუჭირა “41“-ს, მრავლად იყვნენ გაბოროტებულები, გაბრაზებულები, მედროვეები, ეგოისტები, დამნაშავეები და მათ ჰქონდათ ერთადერთი, წმინდად მერკანტილური ოცნება _ ვენდეტა. დიახ, დიახ, ვენდეტაზედაც შეიძლება იოცნებოს კაცმა.

შორის ვარ იმ აზრისგან, რომ რომანტიკოსი და ამავდროულად ავანტიურისტი ქართველები, რომელთაც ოცნება ისედაც უყვართ, არ იყვნენ “41“-ის მხარდამჭერთა შორის. დიახ, იყვნენ და საკმაოდ ბევრნიც. მათი ოცნებაც მერკანეტილური ხასიათის იყო _ ცუდად ხომ მაინც არ ჩაივლის...

რა თქმა უნდა, იყვნენ მეოცნებეებს შორის ის ადამიანებიც, რომლებიც, როგორც ვთქვი, ერთ მომცრო დაბრაზში დაეტევიან და რომელთა ოცნება, მართლაც, ქვეყნის “ნათელი მომავალია“. თუ რეალურად შევაფასებთ, ისინიც მერკანტილურები არიან _ აქა ვდგავარ და...

თუმცა უმთავრესი მაინც ისაა, რომ 2012 წლის 1-ელ ოქტომბერს საქართველოს მოსახლეობის უმეტესობამ იოცნება. მაშინ არავის უფიქრია, რა მძიმე ჯვარი აჰკიდა ამ ოცნებით არა მხოლოდ ხელისუფლებაში არჩეულ პერსონებს, არამედ ქვეყანასაც. ვერ ვიტყვი საკუთარ თავს-მეთქი, რადგან უკვე აღვნიშნე, რომ ამ გამარჯვების მთავარ ფუძემდებელს, საქართველოს ამომრჩეველს, ჰქონდა საკუთარი, მეტწილად მერკანტილური ინტერესი, თანაც პასუხიმგებლობის გარეშე. ან როდის აგვიღია ჩვენ, ხალხს, საკუთარ ქმედებებზე პასუხისმგებლობა?

ახლა? თითქმის ერთი წლის შემდეგ ცხადად გამოჩნდა არა მხოლოდ მეოცნებე ადამიანების არჩევნის მიზანი, არამედ იმ პოლიტიკური ძალის უპასუხისმგებლობა, რომელმაც “ბედნიერ ერს“ საცდურად ოცნება შესთავაზა და ერმაც 21-ე საუკუნეში “ლუარსაბობა“ გადაწყვიტა.

როგორც იტყვიან, ლუარსაბობა, “ღმერთმანი“, მართლაც რომ საუკეთესო იქნებოდა იმ უგვანობებს შორის, რომელიც ბოლო 11 თვის განმავლობაში ვიკადრეთ...

სლოგანი “ერთად ავისრულოთ ქართული ოცნება!“ იმთავითვე შეიცავდა ტყუილის კომპონენტებს. ვიმეორებ, ერთადერთი ჯგუფი, რომლისთვისაც “ოცნება“ ტყუილთან არ ასოცირდება, იყო ის, რომელიც თავად “ოცნებას“ მიიჩნევდა მიზნის მისაღწევ საშუალებად, სხვები კი თითქმის ყველანი მოტყუებულნი უნდა დარჩენილიყვნენ და დარჩნენ კიდეც.

რამე დაგვრჩა? კი _ სამართლიანობა. ჰა-ჰა-ჰა... ხი-ხი-ხი... და ვახ-ვახ-ვახ...

გახსოვთ, ამას წინათ მიშამ თქვა კალიგულაზე, ცხენი აირჩია სენატშიო. ჩვენ კი გვითხრა, უსამართლობა იქნება მარგველაშვილის არჩევაო. ისე, ცოდვის გადიდებაა, სააკაშვილი სამართლიანობაზე რომ დაგიწყებს საუბარს, მაგრამ... რა მაგრამ? რა და, მოდით, ასე ვთქვათ, მიკიბულ-მოკიბულის გარეშე _ “ოცნების“ აღდგენილი სამართლიანობის დედაც... (ოცნების აღდგენილი სამართლიანობა არ გაიშვა!) პირდაპირი და გადატანითი მნიშვნელობითაც. სამართლიანობის აღსადგენად ადამიანმა კი არ უნდა იოცნებო, უნდა იბრძოლო. აი, ვინც სამართლიანობის აღდგენაზე იოცნება, მათაც და ოცნების დამპირებელსაც არჩევნებიდან ლამის ერთი წლის თავზე ერთ-ერთი მთავარი პოლიტიკური ოპონენტი თავზე ამხობს ყველაფერს. ისევ და ისევ უსამართლობის გმობით, მაგრამ ამჯერად “ოცნების“ უსამართლობის. და ახლა “ნაციონალების“ ბოსტანში ნასროლი ქვა სწორედ რომ “ოცნების“ ბოსტანში ხვდება. ჩორჩანელი ხომ გახსოვთ, ანუ ფარსმან სპარსი _ ბავშვობაში კედელს რომ ესროდა ქვას, მიზანი კი ის იყო, რომ ასხლეტილს იქვე მდგარი კოკა დაემტვრია.

ოცნება _ გინდა ვერბალური, გინდა პოლიტიკური _ გადარდიმანდებს, გადუნებს, სხვის იმედად ცხოვრებას გაჩვევს. მერე, როცა მიხვდები, რომ ნატვრას ვერავინ აგიხდენს და შენს ოცნებას ფრთებს ვერავინ შეასხამს, როდესაც ხვდები, რომ უბრალოდ ინსტრუმენტი იყავი სხვა, შენზე ეგოისტი და პრაგმატული პერსონების ოცნებების რეალიზებისთვის, გაბოროტებას იწყებ და მორალურად ირყვნები.

კი, ოცნება რყვნის, თუ მას საჯაროს გახდი და მერე იმის იმედზე ხარ, რომ სხვამ აგისრულოს. ოცნება რყვნის, თუ მხართეძოზე წევხარ და ელოდები, თავისით მოვა და ამისრულდებაო. ოცნება რყვნის, თუ ის იმთავითვე სხვისი დაჩაგვრის, უბედურებისა და სისხლის წყურვილს უკავშირდება. ოცნება რყვნის მაშინაც, თუ მისი განხორციელებით ბედნიერი მხოლოდ შენ უნდა იყო.

ერთადერთი შემთხვევა, როდესაც ოცნება არ რყვნის, არის ის, თუ სხვისთვის ოცნებობ სიკეთესა და გამარჯვებას და სხვისი გამარჯვებების თანამოზიარე თავს გრძნობ ბედნიერად. მაგრამ ასეთი ადამიანები ხომ საქართველოში მხოლოდ ერთ, მცირე დარბაზში ეტევიან. არის იმ დარბაზში შენი ადგილი?
თუ არა, მაშინ რატომ გიკვირს, რომ ოცნება გრყვნის?

გოჩა მირცხულავა, გაზეთი "პრემიერი", 4-10 სექტემბერი

FaceBook