არჩევნები – მორიგი გამორჩენის შანსი ქვეყნის საზიანოდ

27 ოქტომბრის არჩევნები _ ჩვენი თვითდაკმაყოფილებისა და გამარჯვებულის პირადი პოლიტიკური და სოციალური ორგაზმებისთვის

2013 წლის 27 ოქტომბრის საპრეზიდენტო არჩევნები არავითარი დემოკრატიის ტესტი არ იქნება. არ არის საჭირო, გნებავთ საერთაშორისო თანამეგობრობამ და გნებავთ გაცვეთილმა ქართველმა პოლიტიკოსებმა საზოგადოება ატყუონ.

სულაც რომ ერთი დარღვევა, ერთი ხარვეზი და ერთი უკმაყოფილი დამარცხებული არ ჰყავდეს საპრეზიდენტო არჩევნებს, ფაქტია, რომ ესაა სახადი, რომელიც უნდა მოვიხადოთ, ანუ პროცესი, რომელიც უნდა გავიაროთ, აქტი, რომელიც უნდა შედგეს.

რასმუსენის (და არა მხოლოდ მისი) განცხადებები, რომ საერთაშორისო ინსტიტუტები ყურადღებით დააკვირდებიან საქართველოში საპრეზიდენტო არჩევნებს, სულაც არ ნიშნავს, რომ ან მისი შედეგით იქნებიან კმაყოფილნი, ან ეს რამეს შეცვლის იმავე თანამეგობრობისა და საქართველოს ურთიერთობაში ჩვენს სასარგებლოდ. უბრალოდ, როგორც მოქმედი ხელისუფლების სათაყვანებელ ერთ-ერთ დიდ, ჩრდილოეთის ქვეყანაში ამბობენ, ეს არის дежурная фраза...

ბოლო დროს ხშირად ვამბობთ და გვესმის, რომ დასავლეთმა არ იცის, რა უნდა საქართველოსგან. მაგრამ რატომღაც არასოდეს ვამბობთ, ვიცით კი, ჩვენ რა გვინდა დასავლეთისგან? მით უფრო, ამ ხელისუფლებას რა უნდა, გარდა ბრიუსელში, სტრასბურგში, პარიზში, ბერლინში და ბებერი ევროპის სხვა ქალაქებში ძვიდაღირებული ვოიაჟებისა? კიდევ ის ვიცით, რომ გვინდა ბევრი სიკეთე მათგან ანუ მატერიალური და სხვა არაფერი.

დავუბრუნდეთ არჩევნებს და აქვე ვთქვათ, რატომ არ იქნება 27 ოქტომბერი დემოკრატიის ტესტი. პირველ ყოვლისა, იმიტომ, რომ დასავლეთში კარგად ესმით და მიხვდნენ, რომ ქართველი ამომრჩეველი არჩევნებში ღირებულებით არჩევანს არ აკეთებს. ის არასოდეს აძლევს ხმას კანდიდატისა თუ საარჩევნო სუბიექტის პროგრამას. ქართველი ამომჩეველის უმრავლესობა მუდამ საკუთარ გამორჩენას ირჩევს _ იმწამიერს ან სამომავლოს. უარსეც ხდება, როდესაც მას _ ამომრჩეველს _ შურიძიების მოტივი ამოძრავებს.

„იმწამიერი“ ხმის მიცემის შემდეგ ბევრი რამ აბსურადად და სინანულად იქცევა ხოლმე, განსაკუთრებით მაშინ, თუ „შენი ფავორიტი“ დამარცხდა. არავის უყვარს დამარცხებულის გვერდით დგომა. რომც გაიმარჯვოს, სხვა სინანული შემოეყრება გულს _ „მეტი უნდა მომეთხოვა“.

ბოლო 22 წლის განმავლობაში ჩვენ ვნახეთ ყველაფერი. ვნახეთ, კომუნისტები როგორ გახდნენ „ზვიადისტები“, „ზვიადისტები“ როგორ გახდნენ ,,მიშისტები”... ვნახეთ მოქკავშირის დაშლა და ამ ნამსხვრევების ალიანსი იმავე ზვიადისტებთან, ლიბერალებთან და რეაქციონერებთან, მემარჯვენეებთან და მემარცხენეებთან. დაბოლოს, მოვესწარით პოლიტიკურ საკვირველებას _ კოალიცია „ქართულ ოცნებას“. მართალია, კოალიცია თავის თავში მხოლოდ საერთო მიზნისთვის დროებით კავშირს გულისხმობს, მაგრამ ასეთი ღირებულებითი აღრევა მხოლოდ ქართულ პოლიტიკურ ბაზარზე შეიძლება.

და როგორ ფიქრობთ, დასავლეთის პოლიტიკოსებისა და ექსპერტების დაკვირვებული თვალი ვერ ხედავს ამ ყველაფერს? ვერ ხედავს ქართველი ამომრჩევლისა თუ ქართველი პოლიტიკოსების სულსწრაფობას, დოყლაპიობას, მერკანტილურობას, მეშჩანობას, უგვანობასა და ა.შ? ხედავს და რატომ გვიკვირს, რომ დიდად არ სურს მაინც და მაინც გულში ჩაგვიკრას, მით უფრო, იმ პირობებში, როდესაც არა მხოლოდ ფიქრით, არამედ ქმედებებითაც ვმტრობთ მათ და ამით ვმტრობთ საკუთარ თავსაც.

ამ ყველაფრის გათვალისწინებით, 27 ოქტომბრის არჩევნები ის პოლიტიკური აქტია, რომელიც ჩვენი თვითდაკმაყოფილებისთვისაა საჭირო და გამარჯვებულის პირადი პოლიტიკური და სოციალური ორგაზმებისთვის. მაგრამ ეს არჩევნები, ისევე, როგორც ნებისმიერი სხვა ადრინდელი, რეალურად, მორიგი პოლიტიკური ინცესტია, რომლიც ჩვენი ცხოვრების წესად ვაქციეთ.

ლექსო ნოზაძე, გაზეთი "პრემიერი" #1, 4-10 სექტმებერი

FaceBook